2 lipca. Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny. Rozmyślanie.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego
1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM II.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci nieskończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kiedy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów: Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.

„Powstawszy Marya w onych dniach puszta na góry z kwapieniem do miasta Judzkiego” — Łuk. 1, 39.

PRZYGOTOWANIE. — Wyobraźmy sobie, że widzimy Najświętszą Pannę, jak opuszcza Nazaret i śpieszy, aby jak najprędzej Swą obecnością pocieszyć Św. Elżbietę. Ta, oświecona przez Ducha Świętego, wysławia Ją, jako Matkę Bożą. Najświętsza Panna Marya upokarza się i wszelkie pochwały, jakie otrzymuje, odnosi do Pana Boga, a obdarzając całą rodzinę Zachariasza szczególniejszymi Łaskami, poczyna się okazywać Szafarką Zmiłowań Bożych.

I. — Najświętsza Panna Marya opuszcza Nazaret i w towarzystwie Św. Józefa przez wysokie góry dąży „do miasta Judzkiego”, odległego o jakie siedem dni drogi. Idzie pośpiesznie: „Poszła na góry z kwapieniem”. — Powiedz nam, Najświętsza Dziewico, czemu przedsiębierzesz tak daleką i ciężką drogę, czemu tak śpieszysz? Idę, odpowiada Marya, aby spełnić uczynek miłości; idę pocieszyć jedną rodzinę. — Jeśli, o Matko Boża, jest Twym zadaniem pocieszać ludzi i Łask im udzielać, przybądź, aby nawiedzić mą duszę. Twe odwiedziny uświęciły dom Św. Elżbiety; przybądź, Maryo, aby i mnie uświęcić.

Oto Najświętsza Panna Marya wstępuje do domu Św. Elżbiety. Choć już jest Matką Boga, pierwsza pozdrawia Swą krewną. „Weszła w dom Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę”. Ta, oświecona przez Pana Boga, poznaje, że Słowo Boże stało się Człowiekiem — Synem Maryi, toteż nazywa Najświętszą Pannę Maryę Błogosławioną między niewiastami i Błogosławionym zowie Jej Dziecię. „Błogosławionaś Ty między niewiastami i Błogosławiony Owoc Żywota Twojego”. Niezmiernie zmieszana, lecz zarazem pełna radości woła: „A skądże mnie to, że przyszła Matka Pana mego do mnie?” Czyż mogłam się spodziewać takiego szczęścia?

Cóż na te słowa odpowiada pokorna Marya? „Wielbi, mówi, Dusza Moja Pana”. Jakoby mówiła: Elżbieto, ty Mnie wysławiasz; lecz Ja wielbię Mego Pana Boga, Który Mnie, Swą nędzną Sługę, tak wywyższył, iż uczynił Swą Matką: „Wejrzał na niskość Służebnicy Swojej”. — Najświętsza Panno Maryo, ponieważ tak wielkich Łask użyczasz tym, którzy Cię o nie proszą, błagam Cię, użycz mi Swej Świętej Pokory. Ty za nic uważasz się przed Panem Bogiem, ja zaś jestem czymś gorszym, niż niczym, jestem bowiem niczym, a zarazem grzesznikiem. Ty możesz mnie pokornym uczynić. Spraw to z Miłości ku temu Panu Bogu, Który uczynił Cię Swą Matką.

II. — Cóż się dzieje na pierwsze słowa Maryi, witającej Elżbietę? „Skoczyło dzieciątko w żywocie jej i napełniona jest Elżbieta Duchem Świętym“. — Dziecię jej, Św. Jan, raduje się z Łaski, jaką otrzymało jeszcze przed swym narodzeniem; Elżbieta jest napełniona Duchem Świętym, a Zachariasz, ojciec Św. Jana Chrzciciela, niezadługo cieszyć się będzie z odzyskania mowy.

Modlitwa.

Jakżeż to, Królowo i Matko moja, jest wielką Prawdą, iż jesteś Rozdawczynią Łask Bożych i dusze uświęcasz! Nie zapominaj więc o mnie, Swym biednym słudze, gdyż Cię kocham i w Tobie złożyłem całą mą nadzieję.

Pani moja najdroższa, tak się śpieszyłaś, aby przez Swe Nawiedzenie uświęcić dom Elżbiety; nawiedź, zaraz nawiedź ubogi dom mej duszy. Śpiesz się, wiesz bowiem lepiej ode mnie, jak ona jest biedna, ile chorób jej dolega; są nimi: nieporządne przywiązania, złe nałogi i grzechy popełnione; są to choroby zakaźne, wiodące mą duszę na śmierć wieczną. Lecz Ty, Skarbniczko Łask Bożych, możesz ją wzbogacić, możesz ją uleczyć ze wszystkich chorób. Nawiedź mnie szczególniej w chwili śmierci, wówczas bowiem będzie dla mnie najpotrzebniejszą Twa Opieka.
Nie roszczę sobie prawa do tego, nie jestem bowiem tego godzien, abyś mnie na tej ziemi w sposób widzialny nawiedziła, jak to uczyniłaś tylu Swym sługom, dość mi, bym mógł Cię potem zobaczyć w Twym Królestwie Niebiańskim, aby Cię tam jak najgoręcej kochać i dziękować Ci za wszystko, co dla mnie uczyniłaś. Obecnie wystarczy, abyś mnie nawiedziła Swym Miłosierdziem i modliła się za mnie. Matko moja Najmilsza, wysłuchaj mnie z Miłości ku Jezusowi.

„Racz, Panie, udzielić słudze Twemu Daru Łaski Niebiańskiej, aby mnie, któremu Macierzyństwo Błogosławionej Dziewicy stało się początkiem zbawienia, uroczystość Jej Nawiedzenia przymnożyła pokoju”. Amen.

Zachęcamy do kontynuacji regularnego cyklu rozmyślania: Gniew i jak go zwalczać

Zachęcamy do: