Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

I. Wyobraź sobie Świętego w Chwale Niebieskiej, zwracającego ku nam swe oczy.

II. Proś o Łaskę, abyś pojął dobrze Cuda Łaski Bożej zdziałane w Św. Franciszku.

I. Punkt.

Przedziwne dzieła Świętego.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Rzec by można z księdzem Bourdalone, że Św. Franciszek Ksawery powtórzył wszystkie owe nadzwyczajne dziwy, które czy­nili Apostołowie Pańscy; posiadając bowiem dar języków, dar proroctwa i cudów, stanął z nimi na równi, a nawet pod względem liczby dusz nawróconych i rozległości krajów, w których apostołował, wielu z nich przewyższył; tysiące niewiernych ochrzcił własną ręką, w kilkuset krajach cześć Prawdziwego Pana Boga zaprowadził, zburzył niesłychaną liczbę bałwanów i więcej podróżował na lądzie i morzu, iżby trzeba było, aby trzy razy świat w około objechać, a wszę­dzie zakładał kościoły, nawet w Japonii, gdzie przedtem ksiądz katolicki nigdy nie był przypu­szczony. (Bourdalone).

ZASTOSOWANIE. Słuchając o tych cudownych rzeczach, które działał Franciszek Ksawery, przy­chodzi nam czasem ochota skarżyć się na cia­sny i poziomy zakres naszej działalności; zdaje się nam, że postawieni na szerszej widowni świata, służylibyśmy lepiej Panu Bogu — zostali­byśmy wielkimi Świętymi! A tymczasem, jakże niedokładnie wykonywamy zwykłe ćwiczenia po­bożne, zwykłe obowiązki naszego stanu. Wiel­kie to złudzenie. Takiemu zapewne złudzeniu ulegać trochę musiało tych kilku młodych Jezui­tów, kształcących się w Coimbrze, którym Św. Franciszek Ksawery, gdy nań nalegali, aby im pozwolił iść z sobą, tak odpowiedział: Moi bra­cia, pochwalam gorliwość waszą; ale strzeżcie się złudzenia: nikt nie może być doskonałym w rze­czach wielkich, kto wpierw nie był doskonałym w rzeczach małych. Rozważ dobrze te słowa i zastosuj je do siebie.

UCZUCIA [**]. Proś o Łaskę, abyś to czynił mę­żnie i wytrwale.

POSTANOWIENIE [***]. Bądź wiernym w rzeczach małych, zanim powołanym zostaniesz do wię­kszych.

II. Punkt.

Przedziwna pokora Świętego.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Nie mniej podziwu godnym jak cuda Franciszka Ksawerego, jest głęboka jego pokora. Gdy w całym świecie imię jego było powtarzane z uwielbieniem, on tracił z oczu sa­mego siebie i w poczuciu swej nicości mawiał do tych, którzy mu winszowali powodzenia: Co­kolwiek Pan Bóg działa Dobrego przeze mnie, zawdzię­czam to jedynie modlitwom i zasługom braci mo­ich w Europie. Z tej głębokiej pokory pocho­dziła ona cześć i ślepa uległość dla swego prze­łożonego Św. Ignacego Loyoli; pisywał do niego zawsze na kolanach i prawie we wszystkich li­stach zaklinał Św. Ignacego, by mu kogo przy­słał, kto by go mógł dozorować, pilnować i do pracy pobudzać.

ZASTOSOWANIE. Zdawać by się mogło, że cno­ta pokory nie powinna by być dla nas trudną, tak mało bowiem czynimy dla Pana Boga; a jednak jesteśmy jeszcze pełni miłości samych siebie, bardzo drażliwi na najmniejsze upokorzenie! Skądże ta różnica między nami, a wielkim apo­stołem Indii? Oto stąd, że nie tak, jak on, zna­my siebie. Poznaj dobrze samego siebie, mówi Św. Augustyn, a będziesz pokornym.

UCZUCIA. Zawstydzenie. Postanowienie. Bła­ganie.

POSTANOWIENIE. Przez cześć dla Św. Fran­ciszka Ksawerego wspomagaj, o ile możesz, instytucje i dzieła, mające na celu krzewienie Chwały Bożej, nawrócenie grzeszników i pomoc dla ubo­gich i cierpiących.

III. Punkt.

Przedziwna pobożność Świętego.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Franciszek Ksawery posiadał jeszcze jeden cudowny przymiot, tj., że umiał połączyć w sobie wysoki stopień życia wewnę­trznego, tudzież najtkliwszą pobożność, z życiem czynnym, tak zajętym rozlicznymi sprawami, jak sobie tylko wyobrazić można. Ścisłego połącze­nia z Panem Bogiem nigdy on nie przerywał, nawet we śnie; wtedy bowiem nawet słyszano go wołają­cego: O Sanctissima Trinitas! O Przenajświętsza Trójco! To jedno westchnienie, które zwykł był powtarzać ciągle, przywodziło mu na pamięć Dobrodziejstwo stworzenia, Odkupienia, uświęcenia i wstrząsało nim do głębi serca, a wówczas łzy najtkliwszej miłości płynęły obficie z jego oczu. Zdarzało się to najczęściej, gdy całował swój krucyfiks. Jakoż spodobało się Panu Bogu okazać wielkim cudem w miejscu, o dwa tysiące mil odległym, jaką miały wartość te łzy jego sługi. W rodzinnym bowiem zamku Świętego krzyż pokrywał się każdego piątku krwawym potem przez dziesięć lat, podczas których Święty pra­cował nad nawróceniem Indii. [1]

ZASTOSOWANIE. Utyskujesz może, żeś utracił chęć do pobożności, żeś tak zimny, nieczuły w Komuniach nawet twoich i upatrujesz przy­czynę w natłoku zajęć. A oto przykład Św. Franciszka Ksawerego przekonuje cię, że zatru­dnienia zewnętrzne nie są rzeczywistą przeszkodą do ścisłego zjednoczenia się z Panem Bogiem. Bądź tylko pilnym w wzbudzaniu aktów strzelistych, weź się z nową gorliwością do zwykłych ćwi­czeń, a powróci usposobienie i namaszczenie po­bożności, a z nią wszystkie Dary i Łaski Pana Boga.

ROZMOWA DUSZY [****] z Św. Franciszkiem Ksa­werym.

[1] Stąd powstało tak znane i pożyteczne nabożeństwo 10-piątkowe na cześć Św. Franciszka Ksawerego.

Zachęcamy do uczczenia:

1. Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.
2. Modlitwy na I Niedzielę Adwentu.
3. Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP — dzień 3
4. Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Franciszka Ksawerego: Nabożeństwo do Św. Franciszka Ksawerego.

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa Chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Panu Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

© salveregina.pl 2023