Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie.

ŚW. STANISŁAW JAKO DOBRY PASTERZ

I. troszczył się o trzodę,

II. karcił występki.

,,Powstał pasterz dobry, który położył życie swe za owce swoje, i uznał za godne umrzeć za owczarnię swoją” —  (Liturgia).

I. — Pod koniec XI wieku biskupem w Krakowie był Św. Stanisław ze Szczepanowa. Całe swe życie poświęcił owczarni Chrystusowej. Jego jedyną troską było to, by Wiara Chrześcijańska utrwaliła się w sercach wszystkich powierzonych jego pieczy owieczkach. Minął już wiek od Chrztu Polski, ale wciąż jeszcze dawały znaki życia dawne, pogańskie przekonania. Nierzadko zdarzało się, że lud prosty łączył święte obrzędy z praktykami drzemiących jeszcze na odludziach pogańskich kultów. Pogaństwo nie występowało już jako otwarty przeciwnik Krzyża, ale nie przestało być niebezpieczne, gdyż było bardziej niż Ewangelia pobłażliwe dla różnych słabości ludzkich. Biskup więc musiał czuwać i wciąż przypominać o czci Jednego Pana Boga, o posłuszeństwie Przykazaniom Bożym, o uległości władzy Kościoła Świętego.

Św. Stanisław przedstawia się nam w historii jako biskup bardzo gorliwy i w swych poczynaniach pasterskich nieustraszony. Dla niego jedyną pobudką działania była Sprawa Boża. Jeżeli widział, że słowo jego jest potrzebne, zawsze je wypowiedział, choćby przez to miał narazić się nawet samemu królowi.

II. — Św. Stanisław był Ewangelii nie tylko wierny, był też odważny. Widząc, że zły przykład dworu królewskiego, a szczególnie swawolna lekkomyślność króla grozi zepsuciem powszechnym, w imię swoich obowiązków pasterskich zabrał głos. Upomniał króla, a innym, którzy byli wspólnikami zgorszenia, przypomniał Sąd Boży. Spełniwszy swój obowiązek czekał Biskup na poprawę. Niestety ani król, ani jego dworzanie nie mieli zamiaru poprawić się. Zlekceważono słowa Biskupa, a występki stały się jeszcze bardziej zuchwałe i bardziej wyzywające. Święty Pasterz usiłował jeszcze raz według zalecenia Zbawiciela upomnieć, a kiedy to pozostało bez skutku, posłużył się ostatecznym środkiem, zagroził królowi klątwą.

Groźbę klątwy przyjęto z szyderstwem. Zdawało się i królowi i wszystkim tym, z którymi grzeszył, że Biskup nie zdobędzie się na ten krok, bo ulęknie się ich gniewu. W sercu Świętego Biskupa nie było miejsca na małoduszność. Św. Stanisław nie należał do tych, którzy potrafią układać się z występkiem. Grzech w jego oczach był złem, które trzeba zniszczyć, tym bardziej jeśli to było zgorszenie. Miał w pamięci wciąż to, co powiedział Pan nasz Jezus Chrystus o gorszycielach: ,,Kto by zaś zgorszył jedno z tych maleńkich, które we mnie wierzą, lepiej by mu było, aby mu zawieszono u szyi kamień młyński i pogrążono w głębinie morskiej. Biada światu dla zgorszenia. Muszą bowiem przyjść zgorszenia, wszelako biada temu człowiekowi, przez którego przychodzi zgorszenie” (Mt 18, 6-7). Kiedy występek stawał się coraz to zuchwalszy, Biskup wierny Nauce Chrystusa Pana użył w pełni swej władzy pasterskiej i ogłosił króla wyklętym. Okazał w ten sposób, że więcej ceni dobro powierzonych sobie dusz niż łaskę królewską.

Król wpadł w niepohamowany gniew, nie zamierzał pokutować, chciał się zemścić! Dokonał wreszcie swej zemsty zabijając Biskupa. Śmierć męczeńska Świętego Stanisława była w historii Kościoła w Polsce świadectwem, że naród nasz był już przez Wiarę dojrzały tak, iż mógł wydawać z siebie Męczenników. To było wielkie zwycięstwo Krzyża nad przewagą sił doczesnych.

Modlitwa.

Pełni poczucia naszej słabości prosimy Cię Św. Stanisławie, doskonały Pasterzu, byś nam wyprosił u Boga Łaskę wiary odważnej. Pragniemy zawsze wyznawać Boga i przyznawać się do Chrystusa, choćby groziło nam to utratą przyjaciół ziemskich, lub nawet choćbyśmy w ten sposób narazili się na gniew i zemstę nieprzyjaciół Boga. Amen.

© salveregina.pl 2023