Żywot Świętego Apolloniusza, Męczennika.

o śmierci cesarza Marka Aureliusza, który chrześcijan okrutnie prześladował, miał Kościół Święty 12 lat spokoju, albowiem Kommodus, syn jego i następca, jakkolwiek był złym człowiekiem i księciem krwi chciwym, jednakże Chrześcijan ochraniał; skłaniała go zaś do tego nałożnica jego, imieniem Marcja. Nie była wprawdzie Chrześcijanką, ale szanowała nauki Chrześcijan i podziwiała ich wierność, stałość, oraz posłuszeństwo dla władzy, jakie Chrześcijaństwo wyznawcom swym zawsze zalecało.

 Gdy Miłosierdzie Boskie używało tej grzesznej niewiasty za narzędzie, ażeby wiernym udzielić krótkiego wypoczynku wśród mąk i prześladowań, okazywali Chrześcijanie tym swą wdzięczność, iż gorliwie starali się pogan zjednywać dla wiary i czci prawdziwego Boga i Zbawiciela. Odnosili oni piękną nagrodę za te starania, albowiem pozyskiwali licznych nowych wyznawców w najwyższych stanach i w najznakomitszych rodzinach. Perłą zaś między nowonawróconymi był senator Apolloniusz. Będąc bardzo bogatym, miał wielkie znaczenie skutkiem swego stanowiska urzędowego, a jeszcze więcej skutkiem wysokiego wykształcenia umysłowego i był ogólnie szanowany dla swego szlachetnego charakteru. Chrześcijanie podsunęli przeto temu uczonemu mężowi Pismo Święte; z początku czytał je z ciekawości, ale gdy nauki i zasady w nim zawarte znalazł tak pięknymi, wzniosłymi i sprawiedliwymi, tak uszlachetniającymi serce i duszę, starał się poznać je dokładnie. W celu tym uczęszczał na kazania i nauki kapłanów chrześcijańskich i zawiązał nawet stosunek z ówczesnym Papieżem, Eleuteriuszem. Ponieważ jego dążenie ku rozpoznaniu prawdy było rzetelne, otwarte, ponieważ miał dobre chęci, łaska przeto Boska oświeciła jego duszę, a on z wielkim pragnieniem zbawienia przyjął Chrzest Święty, jako narodzony odtąd do nowego, błogiego żywota w Jezusie Chrystusie.

Czart znienawidził jednakże tego gorliwego Sługę Bożego i umiał pomiędzy służbą jego wyszukać narzędzie, które Apolloniusza zrobiło Męczennikiem.

Niegodziwym tym zdrajcą owego dobrotliwego pana był własny niewolnik, imieniem Severus, który doniósł naczelnikowi przybocznej gwardii cesarskiej, że Apolloniusz jest Chrześcijaninem.

 

 Istniała naówczas jeszcze ustawa Marka Aureliusza, iż każdy, o kim sędziemu doniosą że jest Chrześcijaninem, a który nie chce potem złożyć ofiary bogom pogańskim, ma być śmiercią karany.

 Bez zwłoki spisał Apolloniusz wyznanie wiary i obronę, o której dziejopisarze Euzebiusz i święty Hieronim, znający to pismo, mówią z podziwem. W piśmie tym Apolloniusz dowodzi z przekonywającą jasnością z jednej strony o bezpodstawności i niemoralności religii pogańskiej, z drugiej strony broni Boskiej Prawdy i zbawiennej potęgi Wyznania Chrześcijańskiego; po czym pismo to odczytał wobec zebranego senatu z płomiennym wyrazem niezłomnego przekonania. W czasie tego czytania zapanowała zupełna cisza, a senatorowie przeciw onym twierdzeniom i słowom nie zdołali wystąpić.

 Perennis, czując potężny wpływ słów Apolloniusza, a obawiając się niepomyślnych dla pogaństwa skutków, starał się usilnie skłonić go do zaparcia się Chrystusa. „Lubo wysoko cię szanujemy, szlachetny senatorze — mówił Perennis — mimo to nie możemy cię uwolnić, ponieważ jesteś oskarżony o należenie do chrześcijan, a nadto sam się do tego przyznałeś, czem znowu sam na siebie wyrok wydałeś; jeden jest tylko jeszcze sposób ocalenia: oto wstąp choćby na chwilę do świątyni naszej i złóż ofiarę bogom, abyś chociaż pozornie okazał, że powróciłeś do wiary ojców; w sercu możesz mieć przekonanie dowolne“.

 Odrzekł na to ze szlachetnym oburzeniem Apolloniusz: „Dziwię się, że wysłuchawszy mej obrony, możesz jeszcze ode mnie żądać takiego wybiegu i zaparcia się tej Świętej Wiary i każesz mi splamić się czynem podłej obłudy, choćby tylko pozornie i na czas krótki. Wiem, że macie taką ustawę, i że ja stosownie do niej śmierć ponieść muszę, atoli już od dawna było mym najgorętszem życzeniem nie tylko cierpieć za mego Jezusa, ale nawet życie dać Mu w ofierze”. Po czym zaklinał jeszcze długoletnich towarzyszy i współpracowników w służbie rządowej, aby wyrzekli się wiary pogańskiej, a przyjęli Wiarę, która zawiedzie ich do szczęśliwości niebieskiej.

 Znaczna liczba senatorów wzruszoną była do głębi tymi słowy szlachetnego przyjaciela, ale bojaźń ludzi i miłość rodziny, obawa utraty zaszczytnych urzędów, oraz przywiązanie do wygód życia doczesnego, były u nich silniejszemi, niż pragnienie wyznania prawdy chrześcijańskiej, i dlatego potwierdzili wyrok śmierci, jaki Perennis wydał na najszlachetniejszego senatora. Apolloniusz przyjął wyrok ten z radością i sam udał się na miejsce spełnienia wyroku. Tam oświadczył jeszcze, jak wielką radością jest przejęty, iż umiera chrześcijaninem, modlił się głośno do Boga o nawrócenie Rzymu, skłonił sam głowę pod miecz katowski, i zeszedł z tego świata dnia 18 kwietnia roku 186.

 W dzisiejszych „wysoko oświeconych“ czasach wziętoby za złe, nawet za hańbę, takiemu mężowi, jakim był święty Apolloniusz, gdyby słuchał kazań w kościele i mówionoby: „Jeżeli tak dalece jeszcze jesteś zacofanym, że cię zaciekawia nauka o Wierze Katolickiej, to czytaj w domu Pismo Święte i inne książki religijne, ale słuchanie kazań pozostaw ludziom pospolitym i ograniczonego umysłu“. Święty Apolloniusz innego był przekonania, i to z dwóch przyczyn:

 1. Każdy Katolik jest obowiązany słuchać kazania, albowiem tak nakazał Jezus Chrystus, Stwórca i Zbawiciel. On Sam stał się Człowiekiem, i jako Człowiek głosił Boską Ewangelię, aby Go słyszeć mógł lud Izraelski, a nie napisał żadnego Artykułu Wiary, który by ludzie czytać mieli w domu. Zanim powrócił do Ojca Niebieskiego, mówił do Apostołów: „Dana Mi jest wszystka Władza na Niebie i na ziemi. Idąc wtedy nauczajcie wszystkie narody“ (Mat. 28, 19). „Kto was słucha, Mnie słucha“ (Łuk. 10, 16). „Opowiadajcie Ewangelię wszystkim stworzeniom” (Mk 16, 15).

 Nie nakazał im też: „Piszcie do wszystkich ludów, dajcie wszystkim stworzeniom, tak uczonym mężom stanu, jak i ludziom pospolitym do rąk książki religijne, aby czytali“.

 Dalej mówi Jezus Chrystus: „Wszelki wtedy, który słucha tych Słów Moich i czyni je, równa się mężowi mądremu“ (Mat. 7, 24). Jezus z Nieba poruszył młodego Saula wołaniem: „Szawle, Szawle, przecz Mnie prześladujesz“, ale go nie pouczył, lecz kazał mu pójść do kapłana Ananiasza: „A tam ci powiedzą o wszystkim, co masz czynić“ (Dz. Ap. 22). Korneliuszowi ukazał się Anioł, nie, aby go pouczyć we Wierze, lecz aby mu powiedzieć, by Szymona Piotra prosił o pouczenie. Zatem jest to zgodne z Wolą Bożą, aby każdy człowiek poznał prawdy zbawienia.

 2. Każdy Katolik obowiązany jest słuchać kazań, albowiem tylko przez to wzmocnić się może na duchu. Jezus mówi tak: „Jam jest chleb żywota: kto do Mnie przychodzi, łaknąć nie będzie: a kto wierzy we Mnie, nigdy pragnąć nie będzie“ (Jan 6). Do tego chleba żywota, do Jezusa, przychodzi katolik tylko wtedy, kiedy przybywa do kapłana, aby go słuchać, aby w Niego wierzyć, i aby tak być nasyconym. O duchownych mówi Jezus wyraźnie: „Nie wy jesteście, którzy mówicie, ale Duch Ojca waszego, który mówi w was“ (Mat. 10, 20). Tak, jak koniecznym jest, ażeby Katolik duszę napawał Słowem Bożym, tak samo też jest koniecznym, ażeby słuchał kazania. Niechaj się nie tłumaczy: „Już tak często słyszałem, jak objaśniano Artykuły Wiary i Sakramenty Święte, przeto nie widzę potrzeby chodzić na kazanie“. To tak samo, jakby powiedział: „Bardzo często jadłem już obiady i wieczerze, więc nie widzę potrzeby jeść obiadu nadal“. Gdzież jest Katolik taki, który nic nie zapomina, który w Religii nie potrzebuje dalszej nauki, który nie potrzebuje zewnętrznej zachęty, i który by miał zawsze pewną broń na pogotowiu na wszystkie przypadki i pokuszenia?

 Wszechmogący, Wieczny Boże, udziel nam Łaski, abyśmy za przykładem Świętego Apolloniusza zawsze byli gotowi wyznawać Wiarę, do której nas powołałeś, nawet wtedy, kiedy nam grozi hańba, prześladowanie i śmierć. Nigdy Ciebie zaprzeć się nie odważymy, ani nawet pozornie, lecz zawsze tylko z tego szczycić się będziemy i radować szczęściem, iż jesteśmy wyznawcami Twego Świętego Imienia. Amen.

© salveregina.pl 2024