23 Czerwca.

Bł. Dorota.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Bł. Dorota urodziła się w Montawie, w Prusach, gdy jeszcze nie były przez krzyżaków zniemczone. Od wczesnej młodości kochała się w częstej modlitwie, i nawiedzaniu Najświętszego Sakramentu w kościele. Unikała zabaw, tańców i uczt, natomiast szła ochotnie między chorych i biednych, pocieszając ich i wspierając. Chcąc wynagrodzić Chrystusowi Panu zniewagi jakie od ludzi niewdzięcznych ponosi, rozmyślała Mękę Pańską, umartwiała swe ciało postami, sypianiem na ławie, i biczowaniem. Często zadawała sobie rany rozpalonym żelazem, cierniami, lub hakami. Rodzice sądząc, że to chwilowe upodobanie, zmusili Dorotę do małżeństwa. Poradziwszy się spowiednika posłuchała rodziców, ale dalej w pobożności i umartwieniu Panu Bogu służyła, obowiązków swych jako matka i gospodyni nie zaniedbując. Do sąsiadów na wizyty nie chodziła; gości zaś grzecznie u siebie przyjmowała, ale zastrzegała się przed plotkami, i pustą gadaniną. Dzieci swe uczyła najpierw wymawiać Imiona Pana Jezusa i Maryi, a potem dopiero ,,tata i mama”. Męża do bogomyślnego żywota nakłoniła, i do zachowania czystości. Przystępowali razem co niedzielę do Spowiedzi i Komunii Świętej, nawiedzali pieszo miejsca odpustowe; a oddzieliwszy majątek dzieciom, resztę rozdawali ubogim. Spowiednik mawiał o Bł. Dorocie, że będąc matką ciałem, panną była sercem”, gdyż w żadnych rozkoszach przyjemności nie miała. Wyprosiła sobie u męża, aby jej pozwolił odprawić pielgrzymkę do Rzymu. Poszła dla umartwienia pieszo, i z wielką radością obchodziła kościoły, w których modliła się przy grobach Męczenników. Wróciwszy do ojczyzny, nie zastała już męża przy życiu. Zabezpieczywszy przyszłość dziatek, sama oddała się wyłącznie na służbę Panu. Z Natchnienia Bożego poszła do Kwidzyna i uprosiła sobie u biskupa i kapituły, że ją przy kościele zamurowano. Miała jedno okienko do kościoła, aby mogła słuchać Mszy Świętej i przyjmować Komunię Świętą, drugie u góry z widokiem na niebo, trzecie z widokiem na cmentarz, przez które podawano jej pokarm raz na dzień. Żyła w tym zamurowaniu lat kilka, modląc się i chwaląc Pana Boga. Zmarła 1394 r., a Pan Bóg wsławił ją wielu cudami.

Punkty do rozmyślania.

Chrystus Pan naucza, aby człowiek zaparł się samego siebie. Zaprzeć się siebie, to znaczy walczyć przeciw swemu samolubstwu i namiętnościom; zachować Przykazania Boże i Kościelne; unikać pokus i grzechu, i dążyć do doskonałości. – Takie zaparcie się siebie pełne jest walk, bólów i cierpień. Gdy wtedy Chrystus ucierpiał w ciele, i wy tąż myślą uzbrójcie się” (Piotr 4). Bo to jest Łaską, jeżeli kto dla sumienia Bożego odnosi frasunki” (Piotr 2).

Kto chce prawdziwie żyć według nauki Chrystusa Pana, ten musi wiele cierpieć, i znosić nienawiść, wzgardę świata.

Modlitwa.

Bł. Doroto, która przekładałaś życie umartwione nad rozkosze i wygody, a od młodości wzgardziłaś światem, jego chwałą i zaszczytami, wyproś mi u Boga tę Łaskę, aby serce moje nie przywiązywało się nigdy do znikomych dóbr tego żywota, lecz myślało jedynie o dobrach wiecznych. Amen.

© salveregina.pl 2023