SOBOTA XV TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Błogosławieni ubodzy duchem. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

BŁOGOSŁAWIENI UBODZY DUCHEM.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Duchu Święty, ukaż mi drogę wiodącą do prawdziwego ubóstwa ducha i daj mi silę, bym biegł nią aż do ostatka.

Rozważanie.

1. Gdy dusza idzie za poruszeniami darów, wówczas rodzą one w niej owoce cnót tak szczególnych, że dają jej niemal przedsmak szczęśliwości wiecznej, której są słodkim zadatkiem i nazywają się błogosławieństwami. Każdemu darowi odpowiada błogosławieństwo. Darowi bojaźni odpowiada błogosławieństwo dla ubogich duchem: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebieskie” (Mt 5, 3).

Dar bojaźni, prowadząc duszę i uwalniając ją całkowicie od grzechu, usiłuje zniszczyć w niej pożądliwość rzeczy ziemskich, która jest główną przyczyną grzechu. Dlatego pociąga ją na drogę całkowitego oderwania i pozbawiając wszelkiego egoizmu i pychy, wszelkiej pożądliwości i pragnień dóbr ziemskich, utwierdza ją powoli w doskonałym ubóstwie ducha. Na temat tego wszystkiego, co życie może nam dać, jak zaszczyty, przyjemności, miłość stworzeń, bogactwa, wygody, Duch Święty powtarza nam w głębi serca Słowa Pana Jezusa: „Jeżeli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj, co masz…, a potem przyjdź i idź za Mną” (Mt 19, 21). Nie chciej mieć więcej niż posiadasz, lecz raczej pozbądź się tego, co masz; nie pożądaj ani bogactw ani przyjemności, ani pociech, ani chwały, ani uczuć ziemskich, lecz wyzbyj się tych wszystkich rzeczy, które napełniają ci serce ziemią i przeszkadzają napełnić je Panem Bogiem.

Duch Święty pobudza duszę do ubóstwa materialnego, ucząc ją zadowalać się małym i nie mieć pragnień rzeczy potrzebnych do życia, lecz pociąga ją jeszcze wyżej do ubóstwa duchowego, albowiem bez niego to pierwsze nic nie znaczy. „Bowiem sam brak rzeczy — mówi Św. Jan od Krzyża — nie ogołaca duszy, jeśli ona w dalszym ciągu ich pożąda… Same bowiem rzeczy tego świata duszy nie zajmują i szkody jej nie wyrządzają, gdyż same w nią nie wchodzą, lecz pragnienie ich i pożądanie” (Dr. 1, 3, 4).

2. Ubóstwo ducha nie zawiera jedynie oderwania od dóbr materialnych, lecz również od dóbr moralnych, a nawet duchowych.

Kto karmi się pragnieniami uznania swojej osoby, czci i poszanowania od stworzeń, kto jest przywiązany do własnej woli, własnych zapatrywań lub zbyt kocha własną niezależność, ten nie jest ubogi w duchu, lecz jest jeszcze bogaty sobą, miłością własną i pychą. „Jeśli chcesz być doskonały — zachęca Św. Jan od Krzyża — sprzedaj swoją wolę… idź za Chrystusem w łagodności i pokorze aż na Kalwarię i do grobu” (Podstawy doskonałości, 7).

Podobnie też, kto jeszcze pragnie miłości stworzeń, radości i zadowolenia, jakie one mogą mu dać, nie jest ubogi w duchu. Nie jest nim również ten, kto w życiu pobożnym, w obcowaniu z Panem Bogiem pożąda pociech i rozkoszy duchowych. Ubóstwo w duchu polega na tym, by być całkowicie ogołoconym i opróżnionym ze wszystkich pragnień, tak, aby dusza pożądała tylko jednego: posiadania Pana Boga i by była zadowolona nawet z tego, gdy Pan Bóg każe się jej szukać jedynie w ciemnościach, w oschłości, w utrapieniu i cierpieniu. To jest doskonałe ubóstwo w duchu, które czyni duszę wolną od tego wszystkiego, co nie jest Panem Bogiem, w tym bowiem leży źródło jej szczęścia, albowiem „duszę ogołoconą ze swych pożądań, z konieczności okryje Pan Bóg Swoją czystością, szczęściem i upodobaniem” (J. K.: Z. 19). Błogosławieństwem obiecanym ubogim w duchu jest właśnie posiadanie Pana Boga, Który ich okryje Swoimi nieskończonymi bogactwami. To jest kres, do którego Duch Święty pragnie nas zaprowadzić. Współpracujmy z Jego Działaniem i chętnie słuchajmy Jego Natchnień do oderwania się i całkowitego ogołocenia. Im wielkoduszniej
będziemy się pozbawiać tego wszystkiego co nie jest Bogiem, tym więcej będziemy zażywać szczęścia obiecanego ubogim w duchu.

Rozmowa.

„O Jezu, Księgo życia i zbawienia naszego, pierwszym towarzyszem na ziemi było ubóstwo, ciągi ostateczne, najdoskonalsze. Ty, Mocny, Pan wszystkie, rzeczy, pragnąłeś całkowitego ubóstwa, umiłowałeś je, aby i dla nas również jednym stała się miłość i ubóstwo. Byłeś ubogi we wszystkim, ubogi w rzeczy materialne, ubogi we własną wolę, ubogi w duchu, ubogi ponad wszelkie nasze pojęcie, ubogi nieskończenie, nieskończoną bowiem miłością nas umiłowałeś. Byłeś ubogi, jak ten, kto niczego, nie posiada, ubogi jak ten, kto nie prosi nawet o to, czego nie ma. Ubogi w dobra, ubogi w przyjaciół, ubogi w silę; i mądrość ludzką. Ubogi w sławę świętości, ubogi w gościnność ziemską, ubogi we wszystkie rzeczy, jaklo istnieją”.

„Również swym słowem zacząłeś wychwalać ubóstwo i nazwałeś błogosławionymi ubogich, powiedziałeś, że ubodzy będą świat sądzili”.

„Lecz co za boleść i zawstydzenie! Dzisiaj, o Panie, to ubóstwo w duchu, którego tak nauczałeś i które, tak wychwalałeś, zostało odrzucone i oddalone niemal przez wszystkich, nawet przez tych, którzy głoszą i wysławiają je słowami a przeczą wolą, pragnieniem, czynami”.

„O, prawdziwie błogosławiony, kto idąc za Twoim przykładem, o Chryste, wybrał sobie ubóstwo za towarzysza! Prawdziwie błogosławiony, jak Ty powiedziałeś, kto nie tylko słowami, lecz wolą, życiem, staje się ubogi w dobra, ubogi w przyjaciół, krewnych, pociechy i próżną wiedzę; błogosławiony, kto ucieka od godności, od urzędów, od sławy świętości”.

„O Panie, jeżeli nie mogę ogołocić się materialnie ze wszystkich rzeczy ziemskich, udziel mi, błagam Cię, Łaski, abym ogołociła się z nich przynajmniej w sercu, nie tylko raz, lecz każdego dnia, każdej chwili. 0, prawdziwie błogosławiony taki ubogi, albowiem Królestwo Niebieskie należy do niego” (Bł. Aniela z Foligno). Amen.

Zachęcamy do uczczenia: