Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

ku użytkowi wiernych

TOM I

OKTAWA ZIELONYCH ŚWIĄTEK.

Piątek.

Cuda świątobliwości zdziałane przez Ducha Świętego w pierwszych chrześcijanach.

I. Wyobraź sobie pobożne zgromadzenie pierw­szych chrześcijan, śpiewających wraz z Apostołami hymny pochwalne Bogu.

II. Wzywaj Ducha Świętego, aby raczył odnowić w tobie cuda świątobliwości, które zdziałał w pierwszych uczniach Boskiego Zbawiciela.

I. Punkt.

Oderwanie się zupełne od rzeczy ziemskich.

Rozważanie. Dary mądrości i umiejętności, udzielone z nadzwyczajną hojnością pierwszym chrześcijanom, zmieniły zupełnie zapatrywania ich i uczucia co do dóbr i zaszczytów ziemskich. Czego pierwej pożądali, teraz to samo było w ich oczach próżnością, złudzeniem i przeszkodą do uzyskania dóbr wiecznych. Toteż widziano ich jako posiadłości sprzedawali, a sprzedawszy, przy­nosili zapłatę i kładli przed nogi Apostołów. I rozdawano każdemu, ile komu było potrzeba, a było u nich wszystko wspólne (Dz. Ap. II, IV).

Wolni od wszystkich uczuć i zajęć ziemskich tęsknili tylko do nieba. Cieszyli się pokojem i radością niezmąconą, służąc Bogu bez prze­szkody i bez podziału.

Zastosowanie. Duch Święty i tobie przed­stawił nicość tego wszystkiego, co ziemskie i do­czesne; dał ci poznać, że podstawą chrześcijań­skiej doskonałości jest oderwanie się i zrzeczenie się dóbr ziemskich wedle tych słów Zbawiciela: Błogosławieni ubodzy duchem, to znaczy ci wszy­scy, którzy, chociaż posiadają dobra doczesne i starają się o podniesienie ich wartości, nie przy­wiązują jednak do nich serca swojego, ale uwa­żają się za chwilowych posiadaczy, którym powierzono bogactwa z obowiązkiem przybywania w pomoc potrzebującym i wspierania dzieł do­brych. Bo ich jest Królestwo Niebieskie, dodaje Jezus, ich będzie własnością, w zamian za do­broczynność.

Uczucia. Dziękuj Duchowi Świętemu, że spro­stował błędne pojęcia twoje o dobrach tej ziemi, o próżnej sławie światowej. Proś go o pomoc, abyś coraz więcej odrywał od nich serce twoje, aby ono pragnieniami swoimi było zawsze w nie­bie, gdzie jedynie są dobra trwałe i niespożyte.

Postanowienie. Będę odpierał zwodnicze po­kusy świata odpowiedzią, jaką dawał św. Sta­nisław Kostka na zdradliwe namowy brata swego Pawła: Jestem zrodzony dla rzeczy większych, jak te, które mi świat ofiarować może.

II. Punkt.

Miłość bliźniego.

Rozważanie. Nie mniej nowym, jak duch ubó­stwa zjawiskiem dla świata był duch miłości i zgody, który panował między pierwszymi uczniami. Cho­ciaż różni pochodzeniem, obyczajami i nawykami, tak jednakże byli zespoleni jednością my­śli i uczuć, że zdawało się, jakoby w nich było, mówi Łukasz Święty, “jedno serce i dusza jedna” (Dz. Ap. IV); Wszyscy mówili jedno, razem mo­dlili się, razem pożywali pokarm, jednych i tych samych doznawali radości; zawsze gotowi do zaparcia się i wyrzeczenia się siebie, zawsze pilni w oddawaniu usługi drugim. Ten widok nie mniej ujmujący, jak nowy, zwracał uwagę niewiernych; wnosili stąd, że Boską musi być Religia, która stwarza ludzi tak doskonałych i szczęśliwych. Każdego dnia nowo-nawróceni łączyli się z nimi, aby wziąć udział w ich szczęściu.

Zastosowanie. Dzieła Boże są tak pełne i płodne, że czas nie zdoła ich wyczerpać. Cud miłości i jedności braterskiej, zdziałany przez Ducha Świętego ku wielkiemu zdziwieniu samolubnego świata w pierwszych chrześcijanach istnieje do dni naszych, a istnieje nie tylko w zgromadze­niach zakonnych, ale także w owych rodzinach prawdziwie chrześcijańskich, gdzie miłość rodzi­ców ku dzieciom, dzieci ku rodzicom, rodzeństwa ku sobie, a sług i domowników ku swoim panom wypływa z tego samego źródła, ze źródła Miłości Bożej i ściśle ze sobą jednoczy wszystkich członków rodziny. O takich to rodzinach śmiało powiedzieć można, co Święty Łukasz mówi o pierwszych chrze­ścijanach, że tam w skutek ścisłej miłości jest serce jedno i dusza jedna. Jeśli masz szczęście być członkiem takiej rodziny, dziękuj za to Bogu, a jeśli, przeciwnie, nieszczęśliwe rozdwojenie istnieje w rodzinie twojej, bądź dla niej aniołem pokoju, usiłuj zbliżyć serca: Bóg pobłogosławi usiłowa­nia twoje, policzy cię w grono swych dzieci wy­branych według tych słów Pisma Świętego: “Błogosławieni pokój czyniący, albowiem nazwani będą sy­nami Bożymi” (Mat. V).

Uczucia. Proś dla siebie i dla wszystkich drogich sercu twojemu o ustawiczny wzrost mi­łości ku bliźnim.

Postanowienie. Starać się będę poznać jasno, w czym miłość moja była niedoskonała, abym na przyszłość zaradził złemu.

III. Punkt.

Pobożność.

Rozważanie. Uczniowie trwali w nauce apo­stolskiej i w uczestnictwie łamania chleba, i mo­dlitwach (Dz. Ap. II). Jakimi byli owi uczniowie przed swoim nawróceniem? Ludźmi ziemskimi i cielesnymi, których cała religia ograniczała się do wykonywania kilku błahych, zewnętrznych przepisów, bez uczuć pobożności; którzy zasługiwali na taką, jak ta, skargę Jezusa: “Ten lud czci Mię wargami, ale serce ich daleko jest ode Mnie” (Mat. XV). I ten sam lud stał się w krót­kim czasie skupionym wewnętrznie, duchowym, bogomyślnym i pełnym tkliwych uczuć pobożno­ści. Jest to trzeci cud, który Duch Święty zdziałał w pierwszych chrześcijanach. Jakimże sposobem zapewnili sobie trwałość i wzrost tej pobożności? Święty Łukasz daje nam odpowiedź: “przez pilność, z jaką trwali jednomyślnie w kościele, chwaląc Boga i w uczestnictwie łamania chleba, i w mo­dlitwach”.

Zastosowanie. Tym samym sposobem powi­nieneś utrzymywać i utwierdzać się w życiu duchowem i uczuciach pobożności. Jakże używasz tych środków ?

Rozmowa duszy z Duchem Świętym.

KLIKNIJ i odmów Nabożeństwo czerwcowe do Najświętszego Serca Pana Jezusa – dzień 10

KLIKNIJ i odmów Nowennę do Św. Antoniego Padewskiego – dzień 7

© salveregina.pl 2022