Przewodnik prawdziwej pobożności

 

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

 

Zobacz imprimatur

czyli

 

NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA

na każdy dzień roku

O Życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa ku użytkowi wiernych,

którzy żyjąc wśród świata, dążą do doskonałości.

 

 

TOM I

(od 1 stycznia do 30 czerwca)

 

 

NIHIL OBSTAT.

Gdy książka pod tytułem: ,,Przewodnik prawdzi­wej pobożności czyli Nowe, praktyczne rozmyślania na każdy dzień roku Życia Pana naszego Jezusa Chrystusa zgodną jest we wszystkim z przepisami Wiary Świętej Katolickiej i moralności i bardzo pożyteczną tak dla osób duchownych jako też świeckich, przeto daje jej Ordynariat Metropolitalny najchętniej aprobatę i zaleca ją wiernym do czytania.

 

 

OD OBDYNABTATD METBOPOL. O. Ł.

Lwów, dnia 11 sierpnia 1885.

+ Seweryn

Arcybiskup.

 

 

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że Oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć, błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.

O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

 

 

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

Pokaż przepisy

1) Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.

2) Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…

3) Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

4) Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

5) Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

 

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

 

 

 

UWAGA!

 

Dziś, tj. w piątek 2 czerwca 2023r. oraz jutro w sobotę 3 czerwca 2023r. przypadają Suche Dni Letnie, zgodnie z kan. 1252 § 2, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku jako nadal obowiązującym, w których obowiązuje POST ŚCISŁY.

 

 

 

 

I. Wyobraź sobie pobożne zgromadzenie pierw­szych Chrześcijan, śpiewających wraz z Apostołami hymny pochwalne Panu Bogu.

II. Wzywaj Ducha Świętego, aby raczył odnowić w tobie Cuda świętości, które zdziałał w pierwszych Uczniach Boskiego Zbawiciela.

 

 

I. Punkt.

Oderwanie się zupełne od rzeczy ziemskich.

 

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Dary mądrości i umiejętności, udzielone z nadzwyczajną hojnością pierwszym Chrześcijanom, zmieniły zupełnie zapatrywania ich i uczucia co do dóbr i zaszczytów ziemskich. Czego pierwej pożądali, teraz to samo było w ich oczach próżnością, złudzeniem i przeszkodą do uzyskania dóbr wiecznych. Toteż widziano ich jako posiadłości sprzedawali, a sprzedawszy, przy­nosili zapłatę i kładli przed nogi Apostołów. I rozdawano każdemu, ile komu było potrzeba, a było u nich wszystko wspólne (Dz. Ap. II, IV).

Wolni od wszystkich uczuć i zajęć ziemskich tęsknili tylko do Nieba. Cieszyli się pokojem i radością niezmąconą, służąc Bogu bez prze­szkody i bez podziału.

ZASTOSOWANIE. Duch Święty i tobie przed­stawił nicość tego wszystkiego, co ziemskie i do­czesne; dał ci poznać, że podstawą chrześcijań­skiej doskonałości jest oderwanie się i zrzeczenie się dóbr ziemskich wedle tych słów Zbawiciela: Błogosławieni ubodzy duchem, to znaczy ci wszy­scy, którzy, chociaż posiadają dobra doczesne i starają się o podniesienie ich wartości, nie przy­wiązują jednak do nich serca swojego, ale uwa­żają się za chwilowych posiadaczy, którym powierzono bogactwa z obowiązkiem przybywania w pomoc potrzebującym i wspierania dzieł do­brych. Bo ich jest Królestwo Niebieskie, dodaje Pan Jezus, ich będzie własnością w zamian za do­broczynność.

UCZUCIA [**]. Dziękuj Duchowi Świętemu, że spro­stował błędne pojęcia twoje o dobrach tej ziemi, o próżnej sławie światowej. Proś Go o pomoc, abyś coraz więcej odrywał od nich serce twoje, aby ono pragnieniami swoimi było zawsze w nie­bie, gdzie jedynie są dobra trwałe i niespożyte.

POSTANOWIENIE [***]. Będę odpierał zwodnicze po­kusy świata odpowiedzią, jaką dawał Św. Sta­nisław Kostka na zdradliwe namowy brata swego Pawła: Jestem zrodzony dla rzeczy większych, jak te, które mi świat ofiarować może.

 

 

II. Punkt.

Miłość bliźniego.

 

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Nie mniej nowym, jak duch ubó­stwa zjawiskiem dla świata był duch miłości i zgody, który panował między pierwszymi uczniami. Cho­ciaż różni pochodzeniem, obyczajami i nawykami, tak jednakże byli zespoleni jednością my­śli i uczuć, że zdawało się, jakoby w nich było, mówi Łukasz Święty, „jedno serce i dusza jedna” (Dz. Ap. IV); Wszyscy mówili jedno, razem mo­dlili się, razem pożywali pokarm, jednych i tych samych doznawali radości; zawsze gotowi do zaparcia się i wyrzeczenia się siebie, zawsze pilni w oddawaniu usługi drugim. Ten widok nie mniej ujmujący, jak nowy, zwracał uwagę niewiernych; wnosili stąd, że Boską musi być Religia, która stwarza ludzi tak doskonałych i szczęśliwych. Każdego dnia nowo nawróceni łączyli się z nimi, aby wziąć udział w ich szczęściu.

ZASTOSOWANIE. Dzieła Boże są tak pełne i płodne, że czas nie zdoła ich wyczerpać. Cud miłości i jedności braterskiej, zdziałany przez Ducha Świętego ku wielkiemu zdziwieniu samolubnego świata w pierwszych Chrześcijanach istnieje do dni naszych, a istnieje nie tylko w zgromadze­niach zakonnych, ale także w owych rodzinach prawdziwie Chrześcijańskich, gdzie miłość rodzi­ców ku dzieciom, dzieci ku rodzicom, rodzeństwa ku sobie, a sług i domowników ku swoim panom wypływa z Tego Samego Źródła, ze Źródła Miłości Bożej i ściśle ze sobą jednoczy wszystkich członków rodziny. O takich to rodzinach śmiało powiedzieć można, co Święty Łukasz mówi o pierwszych Chrze­ścijanach, że tam w skutek ścisłej miłości jest serce jedno i dusza jedna. Jeśli masz szczęście być członkiem takiej rodziny, dziękuj za to Panu Bogu, a jeśli, przeciwnie, nieszczęśliwe rozdwojenie istnieje w rodzinie twojej, bądź dla niej aniołem pokoju, usiłuj zbliżyć serca: Pan Bóg pobłogosławi usiłowa­nia twoje, policzy cię w grono swych dzieci wy­branych według tych słów Pisma Świętego: „Błogosławieni pokój czyniący, albowiem nazwani będą sy­nami Bożymi” (Mat. V).

UCZUCIA. Proś dla siebie i dla wszystkich drogich sercu twojemu o ustawiczny wzrost mi­łości ku bliźnim.

POSTANOWIENIE. Starać się będę poznać jasno, w czym miłość moja była niedoskonała, abym na przyszłość zaradził złemu.

 

 

III. Punkt.

Pobożność.

 

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Uczniowie trwali w nauce apo­stolskiej i w uczestnictwie łamania chleba, i modlitwach (Dz. Ap. II). Jakimi byli owi uczniowie przed swoim nawróceniem? Ludźmi ziemskimi i cielesnymi, których cała religia ograniczała się do wykonywania kilku błahych, zewnętrznych przepisów, bez uczuć pobożności; którzy zasługiwali na taką, jak ta, skargę Pana Jezusa: „Ten lud czci Mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode Mnie” (Mat. XV). I ten sam lud stał się w krót­kim czasie skupionym wewnętrznie, duchowym, bogomyślnym i pełnym tkliwych uczuć pobożno­ści. Jest to trzeci Cud, który Duch Święty zdziałał w pierwszych Chrześcijanach. Jakimże sposobem zapewnili sobie trwałość i wzrost tej pobożności? Święty Łukasz daje nam odpowiedź: „przez pilność, z jaką trwali jednomyślnie w kościele, chwaląc Boga i w uczestnictwie łamania chleba, i w mo­dlitwach”.

ZASTOSOWANIE. Tym samym sposobem powi­nieneś utrzymywać i utwierdzać się w życiu duchowym i uczuciach pobożności. Jakże używasz tych środków?

ROZMOWA DUSZY [****] z Duchem Świętym.

 

 

 

Zachęcamy do:

  1. uczczenia Najświętszego Serca Pana Jezusa w miesiącu czerwcu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo czerwcowe – dzień 2
  2. pobożnego przygotowania się do uroczystości Trójcy Przenajświętszej przez Nowennę: Nowenna przed świętem Trójcy Przenajświętszej – dzień 8
  3. Nauki o Duchu Świętym z przedwojennych wydań modlitewników
  4. nabożnego uczczenia Ducha Świętego: Modlitwy do Ducha Świętego.
  5. Nauka katolicka na Suche Dni Letnie – Piątek.
  6. nabożnego przeżycia Suchych Dni poprzez Nabożeństwo na Suche Dnie.

 

 

 

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa Chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Panu Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

 

 

 

 

© salveregina.pl 2023

Powiązane: