Cudowne uzdrowienie głuchoniemego i niemi duchowni.

I przywiedli Mu głuchego i niemego, a prosili Go, aby nań rękę włożył. — Mar. 7, 32.

PRZYGOTOWIANIE. — Niemymi pod względem duchowym nie są jedynie ci, którzy tają grzechy na Spowiedzi! Ale również ci, którzy nie polecają się Panu Bogu, zaniedbują upominać powierzonych ich pieczy lub nie starają się zawiadomić przełożonych o ukrytych nadużyciach w danym domu. Zbadajmy swe sumienie i jeśli jaki z tych objawów niemowy i w nas się znajduje, prośmy Pana Jezusa, aby odnowił w naszej duszy ów Cud uzdrowienia niemego, o którym mówi Ewangelia.

I. — Ewangelia opowiada, iż przywiedli do Pana Jezusa „głuchego i niemego, a prosili Go, aby nań rękę włożył. A wziąwszy go na stronę od rzeszy wpuścił palce Swe w uszy jego, a splunąwszy, dotknął języka jego. A wejrzawszy w Niebo westchnął i rzekł mu: Effetah, to jest: otwórz się. I wnet się otworzyły uszy jego i rozwiązał się język jego. I mówił dobrze i przykazał im, aby nikomu nie powiadali. Ale im On więcej zakazywał, tym daleko więcej rozsławiali i tym bardziej się dziwowali. Mówili: Dobrze wszystko uczynił. I głuchych uczynił, że słyszą, i niemych, że mówią.

O! gdyby Pan Jezus ów cud, który podówczas uczynił na tym nieszczęśliwym, niemym co do języka ciała, odnowił dzisiaj względem tylu nieszczęśliwych niemych co do języka duszy! Owymi niemymi duchownymi są najpierw ci, którzy tają grzechy na Spowiedzi lub wyznają tylko połowicznie grzechy bardziej zawstydzające, których nie wstydzili się popełnić, tak iż spowiednik nie rozumie, o co chodzi.

Po wtóre, takimi niemymi są ci, którzy nie odkrywają swemu kierownikowi duchownemu stanu swej duszy, szczególnie pokus, które by może ustały, gdyby były wyjawione. Po trzecie, do liczby takich niemych należą, którzy zaniedbują upominania swych podwładnych. Lub nawet zaniedbują zawiadomić przełożonego — o jakich tajemnych nadużyciach, istniejących w danym stowarzyszeniu, aby mógł im zaradzić.

Niemymi pod względem duchownym są wreszcie ci, którzy w potrzebach duszy i ciała zaniedbują uciekać się do Pana Boga. Teraz się zbadaj, czy jaki z tych objawów duchownej niemowy i u ciebie widoczny. A jeśli tak jest, okaż się Panu Jezusowi i proś Go, by ci język rozwiązał.

II. — Aby uzdrowić tych niemych duchownych jest rzeczą konieczną tak, jak to Pan Jezus uczynił, wyprowadzić ich z tłumu tylu roztargnień światowych. I zanim rozwiąże się im język, otworzyć im uszy, aby usłyszeli i pojęli, jak wielkie grożą im Kary Boże za ich postępowanie.

Kogo więc szatan kusi do zatajenia grzechu na Spowiedzi, niech się zastanowi, że w ten sposób zamienia dla siebie w truciznę Krew Pana Jezusa. Ponadto, dodatkowo obciąża swą duszę straszliwymi świętokradztwami. Kto nie wyjawia swemu kierownikowi duchownemu wewnętrznego swego stanu skończy na tym, iż w grzech wpadnie. Dlaczego? Bowiem Pan Bóg pozbawi go Swego Światła, a pokusy będą nabierać coraz więcej siły.

Kto zaś milczeniem okrywa nadużycia bliźniego, którym by przez upomnienie mógł zaradzić, niechaj wie, że owe nadużycia będą mu poczytywane i kiedyś z całą surowością będzie za nie karany.

Ci wreszcie, którzy zaniedbują modlitwy, niech będą przekonani, że wskutek tego narażają się na pewne niebezpieczeństwo potępienia. Kto bowiem się nie modli, z pewnością się potępi. — Krótko mówiąc, ci wszyscy niemi duchowni, o ile nie użyją środków zaradczych, prędzej czy później będą musieli powiedzieć z Prorokiem: Biada mi, żem milczał.

Modlitwa:

Mój Jezu najukochańszy, który zwracasz słuch głuchym, a mowę niemym, racz otworzyć uszy nasze i rozwiązać nasz język. Spraw, abyśmy poznawszy podstępy szatana, który chce nas skłonić do milczenia, mogli również z niemym ewangelicznym, mówiąc należycie i powtarzać wraz z rzeszą podziwiającą Twą Potęgę: „Dobrze wszystko uczynił: i głuchych uczynił, że słyszą, i niemych, że mówią. Proszę Cię też, Panie, w sposób szczególny „zlej na mnie Swe Miłosierdzie, odpuszczając to, co sumienie niepokoi i udzielając tego, o co się modlić nie ośmielam”. Spraw to dla Miłości Najświętszej Panny Maryi. Amen.

DRUGIE ROZMYŚLANIE NA TENŻE DZIEŃ.

Głuchoniemy i spowiedzi świętokradzkie.

I przywiedli Mu głuchego i niemego, a prosili Go, aby nań rękę włożył. – Mar. 7, 32.

PRZYGOTOWANIE. — Głuchoniemy, o którym mówi Ewangelia, jest figurą tych grzeszników, którzy ze wstydu tają grzechy na Spowiedzi i obciążają swą duszę straszliwymi świętokradztwami. Jeśli na nieszczęście i ty należysz do liczby tych nieszczęśliwych, proś Pana Jezusa, aby ponowił na tobie ów cud uzdrowienia głuchoniemego. I aby cię pobudził do mówienia, udzielił ci Łaski poznania podstępów szatana. Pomyśl, gdy odprawiasz to rozmyślanie, iż tyle biednych dusz, które tak jak ty, taiły grzechy na Spowiedzi, teraz w piekle goreje.

I. — Głuchoniemy, o którym mówi Ewangelia jest figurą tych grzeszników, którzy ze wstydu tają grzechy na Spowiedzi i obciążają swą duszę straszliwymi świętokradztwami. Aby uzdrowić tych nieszczęśliwych i skłonić ich do szczerej Spowiedzi, jest rzecz konieczną uczynić to, co Pan Jezus uczynił: wyprowadzić ich z tłumu myśli ziemskich i zanim zostanie rozwiązany ich język, otworzyć im uszy, aby posłuchali głosu Łaski i poznali podstępy szatana.

Wyobraźmy sobie jakąś osobę, która zaślepiona przez namiętność popełniła grzech ciężki. Szatan, aby nie dopuścić, by odzyskała łaskę Bożą, powraca jej wstyd, który jej odebrał przed po pełnieniem grzechu i mówi do niej: „Co powie spowiednik, skoro się dowie o twym upadku? Skoro mu o nim powiesz, będzie się gniewał na ciebie”. — Oto pierwszy podstęp szatana. Jak wilk chwyta za gardło owieczki Pana Jezusa, aby nie mogły wzywać pomocy. „Co powie spowiednik?” Odpowiedz szatanowi: Powie, iż jestem biedną duszą, jak wszystkie inne na ziemi, skłonną do upadku; powie, iż choć dopuściłem się winy, spełniłem jednak również czyn chwalebny, przezwyciężając swój wstyd i spowiadając się szczerze ze swego grzechu.

„Będzie się gniewał na ciebie”. — Podstęp szatana! Powiedz raczej, iż ze słodyczą udzieli ci upomnień jakich potrzebujesz. Przecież spowiednicy nie dlatego udają się do konfesjonału, by słuchać opowiadań o zachwytach i objawieniach. Lecz aby słuchać grzeszników, którzy przychodzą się spowiadać. Największą dla nich pociechą, gdy rozgrzeszają penitenta, który z prawdziwym żalem szczerze z win swoich się oskarżył.

Gdyby królowa została śmiertelnie zraniona przez swego sługę, a ty byś mógł ją uleczyć, jakby cię to cieszyło, gdybyś ją uzdrowił. Tej pociechy doznaje spowiednik, gdy rozgrzesza duszę, która upadła. On bowiem wówczas zlewając na nią Krew Pana Jezusa jako Balsam zbawienny na jej rany, chroni ją od śmierci wiecznej, przywraca jej prawo do królowania w Niebie, zwraca jej również zasługi, jakie pozyskała zanim grzech popełniła.

Poza tym spowiednik, przywracając duszy Łaskę Bożą, zwraca jej również, już na ziemi spokój serca, uwalniając ją od zgryzot sumienia, które są zapowiedzią piekła. Boże! jakież piekło rzeczywiście odczuwa w sobie ta osoba, która odchodzi od konfesjonału bez wyznania swego grzechu! Nosi ona zawsze z sobą żmiję, która nieustannie jadem zatruwa jej serce.

II. — „Boję się jednak, iż jeśli wyznam ten grzech, zostanie wyjawiony; może spowiednik innym o nim powie. Krótko mówiąc, nie mam odwagi z niego się wyspowiadać. Później go wyznam, gdy śmierć nadejdzie”. Oto inny podstęp szatana. Jak wilk piekielny chwyta za gardło owieczki Pana Jezusa, ściska je coraz mocniej zębami, aby nie mogły wzywać ratunku.

Rozważ przed ilu spowiednikami masz wyznać swą winę? Przed jednym tylko kapłanem i to raz tylko, sam go sobie wybierasz. Może zresztą cię nie zna jak słyszy twój grzech, tak słyszy tysiące podobnych od innych penitentów. Nie ma obawy, aby spowiednik wyjawił komu twą winę, gdyż poza konfesjonałem nie może o niej mówić nawet z tobą bez popełnienia najcięższej winy. — Wiedz, iż tajemnica Spowiedzi jest tak ścisła, że spowiednik, gdyby go zmuszano do wyznania grzechu, choćby powszedniego, usłyszanego na Spowiedzi, pod grozą śmierci jest obowiązany umrzeć, a grzechu nie wyjawić.

A następnie jakież to szaleństwo czekać ze Spowiedzią na chwilę śmierci, jakby ta nie mogła nas spotkać niespodzianie. „Jeśli kiedyś, mówi Św. Augustyn, czemuż nie zaraz?” Jeśli postanowiłeś sobie kiedyś się z tego grzechu wyspowiadać, czemuż go nie chcesz zaraz wyznać? Czyż nie widzisz, że o ile dłużej zwlekasz z wyznaniem grzechu i pomnażasz świętokradztwa, tym więcej z tym będziesz miał trudności; wstyd i zatwardziałość coraz większe. Ileż biednych dusz, które taiły grzechy, mówiąc do siebie: „Wyspowiadam się w godzinę śmierci”, nagle śmierć zastały, grzechy zataiły, wyspowiadały się świętokradzko i teraz płaczą w piekle!” Któż cię zapewni, że i ciebie nie spotka podobne nieszczęście?

Modlitwa:

Wszechmogący, Wieczny Boże, Który w nadmiarze Swego Miłosierdzia tym, którzy uciekają się do Ciebie więcej udzielasz, niż na to zasługują lub tego pragną. Rzuć Okiem Miłosierdzia na tylu biednych grzeszników. Ty, Który zwracasz słuch głuchym i mowę dajesz niemym, racz otworzyć ich uszy i rozwiązać związki ich języka. Spraw, aby poznali te podstępy szatana i wyraźnie, dokładnie ze swych grzechów się spowiadali. „Zlej też na mnie Swe Miłosierdzie, odpuszczając to, co sumienie niepokoi i udzielając tego, o co się modlić nie ośmielam”. — Słodkie Serce Maryi, bądź moim zbawieniem. Amen.