CZWARTEK III TYGODNIA WIELKIEGO POSTU. Rozmyślanie. Ukryć się z Chrystusem Panem w Bogu Ojcu. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960 r.

UWAGA!

W czwartki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Jutro, tj. w piątek, a także w sobotę obowiązuje POST ŚCISŁY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

Rozmyślanie.

UKRYĆ SIĘ Z CHRYSTUSEM PANEM W BOGU OJCU.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie Jezu, pomóż mi ukryć się przed stworzeniami, a wejść w ścisłe współżycie z Bogiem Ojcem.

Rozważanie.

1. Kiedy mówimy o Życiu ukrytym Pana Jezusa, nie należy rozumieć, że ukrywał przed oczyma ludzi tylko Swoje Bóstwo i unikał ich pochwał, lecz pomijając zewnętrzne obcowanie ze stworzeniami, trzeba przeniknąć do wnętrza Jego Serce, gdzie z dala od oka ludzkiego rozwija się inne i o wiele wyższe Życie ukryte. Jego Życie wewnętrzne, to życie ścisłego obcowania z Trójcą. Najświętsza Dusza Pana Jezusa, zjednoczona z Osobą Słowa, zażywa bez przerwy widzenia błogosławionego: widzi Słowo, jako podmiot całej swojej działalności, widzi Ojca, źródło swojego istnienia, widzi Ducha Świętego, który mieszka w niej jak „w swojej świątyni ulubionej”, a który ogarniając ją płomieniem swojej miłości, oddaje ją Bogu Ojcu przez doskonałe spełnianie Jego Woli. Na zewnątrz Pan Jezus żyje z ludźmi, obcuje z nimi, jako jeden z nich, lecz prawdziwe Życie, Życie Syna Bożego, prowadzi w ukryciu przed okiem ludzkim z Trójcą i w Trójcy. Oto cel, do którego też zmierza, jako do swego ostatecznego kresu, naśladowanie ukrytego Życia Pana Jezusowego. Polega ono na uczestniczeniu w Jego Życiu wewnętrznym, czyli na ukryciu się z Chrystusem Panem w Bogu Ojcu”, by przeniknąć z Nim do sanktuarium Trójcy Przenajświętszej. To wyraziła Św. Teresa Małgorzata w swoim gorącym pragnieniu, by naśladować przez wiarę, o ile to możliwe dla stworzenia, życie, akty wewnętrzne i ukryte rozumu oraz woli, czyli wzniosłe poznanie i uczucia Najświętszego Człowieczeństwa Pana naszego Jezusa Chrystusa, zjednoczonego hypostatycznie ze Słowem” (Sp. p. 374).

Praktyka życia ukrytego ma więc dwa aspekty. Pierwszy, negatywny i raczej zewnętrzny, polega na ukryciu przed oczyma drugich zarówno jak i swymi: to znaczy umrzeć chwale i zaszczytom ziemskim. Drugi, pozytywny i całkowicie wewnętrzny, polega na skupieniu się w Panu Bogu, na ścisłym obcowaniu z Nim. Pierwszy aspekt jest warunkiem i miarą drugiego: im więcej dusza potrafi się ukryć przed stworzeniami — jak również i przed sobą tym bardziej będzie zdolna żyć „z Chrystusem Panem w Bogu Ojcu”, według pięknego wyrażenia Św. Pawła Apostoła: „Jesteście umarłymi, — czyli umarłymi dla świata i jego próżności i życie wasze ukryte jest z Chrystusem w Bogu” (Kol 3, 3).

PRZEKAŻ 1.5% PODATKU
na rozwój Salveregina. Bóg zapłać
KRS: 0000270261 z celem szczegółowym: Salveregina 19503

2. „Boże mój… pragnę już na zawsze zamknąć się w Najsłodszym Sercu Twoim jakby w samotni, i tam prowadzić w Tobie, z Tobą, przez Ciebie to życie ukryte miłości i ofiary”. W ten sposób ujmowała Św. Teresa Małgorzata swój ideał życia ukrytego z Chrystusem Panem. Dusza, która ćwiczy się długo w zewnętrznym i negatywnym aspekcie ukrycia, czyli wytrwale i wiernie umie się ukrywać przed oczyma stworzeń, jest wolna i przygotowana, aby ukryć się z Chrystusem Panem w Bogu Ojcu.

Nie traci już ona więcej sił swoich na poszukiwaniu poważania lub przyjemności ze strony ludzi. Stały się one dla niej niczym i śmiało może powiedzieć, iż „rzeczy stworzone własne czy też obce nie sprawiają jej najmniejszej przykrości i trudności, jakby w ogóle nie istniały” (T. M.: Sp. p. 373). Dlatego osiągnęła tę królewską swobodę ducha, która pozwala jej skupić się całkowicie w Panu Bogu. Na zewnątrz jej zachowanie nie przedstawia nic szczególnego, owszem, sama nawet jej troska o ukrycie się przed oczyma drugich bardzo często sprawia, że pozostaje nie zauważona, a wielu uważa ją za mało wartą. Lecz w głębi jej serca rozwija się bardzo bogate życie wewnętrzne, znane Samemu Panu Bogu. Zjednoczona z Panem Jezusem, w Nim, przez Niego uczestniczy w Jego Życiu Trójcy Świętej. To znaczy osiągnąć pełnię, kres życia chrześcijańskiego, albowiem Łaska została nam dana właśnie na to, aby nas uczynić uczestnikami natury, a zatem Życia Bożego, życia Boga-Trójcy. W tym właśnie celu Słowo stało się Ciałem. Pan Jezus, umierając na Krzyżu, wysłużył nam Łaskę, wszczepił nas w siebie, aby nas zaprowadzić z sobą na Łono Trójcy, od której oddaliliśmy się przez grzech. Tak więc nie dla naszych zasług czy zdolności, lecz jedynie przez wszczepienie w Chrystusa Pana, możemy z Nim i przez Niego naszego Pośrednika, nasz pomost, naszą drogę – przeniknąć do wewnętrznego Życia Pana Boga, Życia z Trójcą. Wiara i Miłość, które Pan Jezus wysłużył nam razem z Łaską, pozwalają nam nawiązać łączność z Trzema Boskimi Osobami, tak, że istotnie możemy żyć „ukryci z Chrystusem Panem w Bogu Ojcu”.

Życie ukryte w Panu Bogu wielką jest siłą pociągającą dusze wewnętrzne, i chcąc je osiągnąć, są szczęśliwe, że mogą się ukrywać przed oczyma własnymi i drugich, unikając nawet cienia chwały ziemskiej. O błogosławione ukrycie, które wprowadza dusze w życie „ukryte z Chrystusem Panem w Bogu Ojcu”.

Rozmowa.

„Tak, o Jezu, nie pragnę niczego innego jak tylko tego, by stać się doskonałą Twoją podobizną, a ponieważ Życie Twoje było życiem ukrytym upokorzenia, Miłości, Ofiary, więc takim odtąd ma być i moje życie. Dlatego teraz pragnę na zawsze zamknąć się w Najsłodszym Sercu Twoim jakby na puszczy, by tam prowadzić w Tobie, z Tobą, przez Ciebie, to życie ukryte miłości i ofiary… Skoro zaś pobudzasz mnie, abym się stawała, o ile to możliwe, we wszystkim podobną do Ciebie, wszystkie moje wysiłki zmierzać będą do tego celu, szczególnie zaś naśladować będę te cnoty, które tak bardzo podobają się Twemu Najsłodszemu Sercu: pokorę i czystość intencji, postępując zawsze w duchu prostoty, zarówno w życiu wewnętrznym jak i zewnętrznym” (T. M.: Sp. p. 324).

O Jezu, racz otworzyć również i dla mnie Twoje Najsłodsze Serce i dozwól mi schronić się w Nim, abym żył z Tobą ukryty w Bogu. Życie zewnętrzne, życie pokazywania się i chwały zewnętrznej nie ma już dla mnie żadnego powabu: czyż nie jest całe marnością, znikomą przemianą okoliczności, które wkrótce bez echa przeminą? Jedyne życie, które mnie pociąga i które będzie trwało zawsze, niezależnie od wszelkiej zmiany ziemskiej, to życie ścisłego zjednoczenia z Bogiem. I to jest ten wielki skarb, jaki mi ofiarujesz przez Zasługi Swojej Męki. Widzę Cię na Krzyżu, Jezu, z piersią rozdarta przez włócznię, jakbyś chciał mi pokazać, że Śmierć Twoja otworzyła mi Bramy Twego Serca, abym mógł wejść do sanktuarium Twego Życia wewnętrznego. Istotnie, Śmierć Twoja wszczepiła w Ciebie moje nędzne życie ludzkie, abym mógł uczestniczyć w Twoim Boskim życiu, życiu ścisłego obcowania z Trójcą. Tak, to jest życie prawdziwe, życie trwałe, życie wieczne! Do tego życia wzdycham, nie dla moich zasług, lecz przez Zasługi Twojej Męki. O Jezu, spraw, abym szukał radości i dobra tylko w tym uczestnictwie w Twym wewnętrznym Życiu i abym w nim złożył całą moją chwałę.

Tak, wszelka moja chwała niech będzie wewnątrz, w tajemnicy mego życia ukrytego z Tobą w Bogu. Amen.

© salveregina.pl 2024