CZWARTEK IV TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Wobec Trójcy Świętej. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

WOBEC TRÓJCY ŚWIĘTEJ.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Trójco Święta, rozważanie Twojej Tajemnicy niech wzbudzi we mnie głęboką pokorę, ślepą wiarę i gorącą miłość.

Rozważanie.

1. To, co nam objawił Pan Jezus, i to, czego w oparciu o Jego Słowa naucza nas Kościół Święty o Trójcy Świętej, wystarcza, aby nam dać poznanie istnienia tej Tajemnicy, ale nie zrozumienie jej, owszem, ta właśnie Tajemnica naszej Świętej Wiary jest szczególnie niedostępna dla rozumu ludzkiego. Wobec niej odczuwamy więcej niż kiedykolwiek nieskończoną dysproporcję między naszym rozumem, a Tajemnicami Bożymi, najwyższą odległość, jaka zachodzi między nami, maleńkimi stworzeniami, a Panem Bogiem, Bytem Najwyższym, Panem. Wszystko to jest dobre, bardzo dobre, albowiem każe przyjąć wobec Pana Boga usposobienie, które prawdziwie przystoi nam jako stworzeniom, usposobienie pokory, niskiego uznania własnej nędzy, pełnego szacunku uniżenia i adoracji. Nigdy tak silnie nie odczuwamy potrzeby powtarzania w pokorze: Nihil sumus, nihil possumus, nil valemus; niczym jesteśmy, nic nie możemy, nic nie znaczymy (Św. Jan Eudes), jak kiedy stajemy wobec wielkiej Tajemnicy Trójcy Świętej. Jednocześnie zaś chcemy wysławiać niepojętą Wielkość Pana Boga naszego: Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Sabaoth; Święty, Święty, Święty, o Boże Zastępów; Ty Jeden jesteś Święty, Ty Jeden Wszechmocny, Ty Jeden wszystko możesz, Ty Jeden jesteś Tym, Który jest.

Rozum jest oślepiony wielkością Tajemnicy, lecz oświecony wiarą nie błądzi. Uznaje swoją niższość, a poddając się Objawieniu Bożemu, wierzy. Akt wiary tym bardziej jest zasługujący i nadprzyrodzony, im mniej może się opierać na rozumowaniu ludzkim; tym więcej oddaje czci Panu Bogu, im bardziej na ślepo słucha Jego Słów… Im wyżej jakaś Tajemnica Wiary wznosi się ponad porządek przyrodzony, mówi Św. Teresa z Avila, tym mocniej w nią wierzę, tym głębszą mam dla niej cześć i nabożeństwo. Daleka jestem od tego, by szperać w cudownych Sprawach Bożych, są mi one pobudką, by coraz goręcej chwalić Pana Boga” (2. 19, 9; 28, 6). Taka jest wiara duszy pokornej wobec Tajemnicy Trójcy Przenajświętszej.

2. Rozważanie Tajemnicy Trójcy budzi w nas nie tylko usposobienie pokornego uszanowania i ślepej wiary, lecz także głębokiej miłości synowskiej: „Taka jest cecha przyjaźni – mówi Św. Tomasz, że przyjaciel odsłania przyjacielowi swoje tajemnice”. Taka jest cecha Miłości Pana Boga ku nam, ponieważ, objawiając nam Tajemnicę Trójcy, odsłonił nam Tajemnicę Swojego Życia wewnętrznego, do którego poznania nie mieliśmy żadnego prawa. Gdybyśmy nie mieli innych dowodów tej Miłości przyjaźni, jaką Pan Bóg nas darzy, objawienie tej Tajemnicy w zupełności przekonałoby nas o tym. Pan Bóg nam powierzył Tajemnice Swojego Serca, otworzył skryte głębiny Swojego Życia osobistego, dopuścił nas do współżycia z Sobą. To wszystko przekonuje nas coraz bardziej o nadmiarze Miłości, jaką Pan Bóg nas umiłował, tym bardziej, że nie zadowolił się objawieniem nam Swej Tajemnicy, lecz On, Trójca Chwalebna, raczył oddać się nam. Dal się nam Ojciec, Który, stworzywszy nas, ofiarował Swojego Syna Jednorodzonego dla naszego zbawienia. Dał się nam Syn, Który, stawszy się Człowiekiem, umarł za nas na krzyżu i oddał się nam na Pokarm. Dał się nam Duch Święty, zstępując na mieszkanie do dusz naszych i wylewając na nas Łaskę i Miłość. Trójca Święta oddała się nam na to, aby nas podnieść do stanu synów Bożych i, jako takich, wprowadzić na Łono Swojej Rodziny Bożej. W Ewangelii Świętej widzimy, jak cała Trójca Święta skłania się ku człowiekowi, aby go zbawić, uświęcić i uczynić uczestnikiem Swojej Boskiej Natury oraz Swej wiecznej szczęśliwości. Widzimy Ojca, Który nas otacza Swoim Ojcowskim Miłosierdziem i Opatrznością, widzimy Syna, jak staje się jednym z nas i wylewa za nas Swoją Krew, widzimy Ducha Świętego, uświęcającego dusze nasze przez Łaskę i Miłość.

Tak, wobec Trójcy Świętej jesteśmy zawsze małymi stworzeniami nieskończenie oddalonymi od Jej Majestatu Boskiego. Lecz Ona skłoniła się ku nam i pociągnęła nas ku Sobie, umiłowawszy nas wieczną Miłością: In charitate perpetua dilexi te, ideo attraxi te miserans tui (Jer 31, 3).

Rozmowa.

„Wzywa Cię, Trójco Święta, wiara moja głosem donośnym i szczerym; ta Wiara, którą żywiłeś we mnie od kolebki mojej, zawsze oświecałeś światłem Swej Łaski, rozwijałeś i utwierdzałeś ją we mnie przez Naukę Matki Kościoła Świętego.

Wzywam Cię, o Święta, Błogosławiona i Chwalebna Trójco Święta, Ojcze, Synu i Duchu Święty. Ty Sam mieszkasz w wieczności i w światłości niedostępnej. Stworzyłeś ziemię Mocą Swoją, a rządzisz wszechświatem roztropnością Swoją. Święty, Święty, Święty Panie, Boże Zastępów, straszliwy i mocny, sprawiedliwy i miłosierny, przedziwny, godny wszelkiej chwały i miłości”.

„Jedyna i nierozdzielna Trójco, daj mi dostęp do Siebie, bo Cię wzywam… Stoję u Twoich drzwi i kołaczę, o Ojcze Najwyższy. Rozkaż, aby mi otworzono, powiedziałeś przecież: ,Kołaczcie, a będzie wam otworzono’. Kołaczą do Twoich drzwi, o Ojcze Najmiłosierniejszy, pragnienie stęsknionego serca mego, wołanie moje i łzy oczu moich. Ojcze Miłosierdzia, usłysz jęki syna Twego i podaj mu Twą pomocną Rękę. Wiem, o Panie, wiem i wyznaję, żem niegodny, abyś mnie miłował, lecz Ty jesteś na pewno godny, abym ja Cię miłował. Jestem niegodny służyć Ci, ale Ty jesteś najgodniejszy, aby Ci służyło stworzenie Twoje. Daj mi więc, o Panie to, czego jesteś godzien, a ja stanę się godnym tego, na co teraz nie zasługuję” (Św. Augustyn). Amen.

Zachęcamy do: