CZWARTEK PO UROCZYSTOŚCI TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ. Rozmyślanie. Uroczystość Bożego Ciała. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

UROCZYSTOŚĆ BOŻEGO CIAŁA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — „O żywy Chlebie, który ukrywasz mój Skarb, w pokorze upadam przed Tobą, uwielbiając Cię” (J. K.; Poezje).

Rozważanie.

1. Rozważając stopniowo w roku liturgicznym Tajemnice Życia Pana Jezusa, wznieśliśmy się do kontemplacji Trójcy Przenajświętszej, której uroczystość obchodziliśmy w ubiegłą niedzielę. Pan Jezus, nasz Pośrednik, nasza droga, wziął nas za rękę i prowadził do Trójcy, a dzisiaj wydaje się, że sama Trójca pragnie nas zaprowadzić z powrotem do Pana Jezusa, abyśmy Go oglądali w Eucharystii. „Nikt nie przychodzi do Ojca jeno przeze Mnie” (Jan 14, 6), powiedział Pan Jezus dodając: „Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec” (tamże, 6, 44). Oto droga duszy chrześcijańskiej: od Pana Jezusa do Ojca, do Trójcy; od Trójcy, od Ojca do Pana Jezusa. Pan Jezus prowadzi nas do Ojca, Ojciec pociąga nas do Pana Jezusa. Chrześcijanin nie może się absolutnie obejść bez Chrystusa Pana. On to jest w najściślejszym tego słowa znaczeniu nasz Pontifex, Ten, Który stał się pomostem pomiędzy Panem Bogiem a nami. Zamykając cykl liturgiczny, w którym wspomina Tajemnice ziemskiego Życia Zbawiciela, Kościół Święty, jako dobra Matka. wiedząc, że nasze życie duchowe nie może istnieć bez Pana Jezusa — prowadzi nas do Niego, żywego i prawdziwego w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. Uroczystość Bożego Ciała nie jest prostym wspomnieniem historycznego zdarzenia sprzed dwu tysięcy lat, które miało miejsce w wieczór Ostatniej Wieczerzy. Jest świętem o znaczeniu aktualnym, świętem rzeczywistości zawsze obecnej i żyjącej wśród nas, dzięki której możemy powiedzieć, że Pan Jezus „nie zostawił nas sierotami”, lecz chciał z nami pozostać na zawsze w pełni swej osobowości, z całym swoim człowieczeństwem, z całym swoim Bóstwem. „Nie ma i nie było nigdy narodu tak wielkiego — śpiewa z radością Kościół w Pacierzach Kapłańskich w dniu dzisiejszym, — który by miał bogów tak bliskich sobie, jak Bóg nasz jest nam bliski” (BR.). Tak, Pan Jezus w Eucharystii to prawdziwy Emanuel, Bóg z nami.

2. Eucharystia to nie tylko Pan Jezus żywy i prawdziwy wśród nas, lecz również Jezus, nasz pokarm. To jest właśnie główny aspekt, w jakim dzisiejsza liturgia ukazuje nam tę tajemnicę. Można powiedzieć, że każda część Mszy św. mówi o tym wyraźnie, lub przynajmniej czyni wzmiankę. Mówi o tym Introit, wspominając pszenicę i miód, którymi Bóg karmił naród żydowski na pustyni, pokarm cudowny lecz daleki tylko obraz eucharystycznego Chleba żywego i ożywiającego. Mówi o tym Lekcja (1 Kor 11, 23-29), wspominając ustanowienie Najświętszego Sakramentu, kiedy Jezus „wziął chleb, a dzięki uczyniwszy Bogu połamał i rzekł: bierzcie i jedzcie: to jest Ciało moje”. Śpiewa o tym Graduał: „Oczy wszystkich z ufnością patrzą Ciebie, Panie; Ty dajesz im pokarm we właściwej porze”, a dłużej opiewa to najpiękniejsza Sekwencja, Lauda Sion. podczas gdy Ewangelia (Jan 6, 56-59), niby echo Alleluja, przytacza najważniejszą część mowy, w której Pan Jezus sam zapowiedział Eucharystię: „Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a Krew moja prawdziwie jest napojem”. Komunia zaś powtarza słowa z Lekcji, przypomina konieczność godnego przyjmowania Ciała Pańskiego, na koniec zaś Pokomunia mówi nam, że eucharystyczna Komunia jest zadatkiem Wiekuistej Komunii w Niebie. Lecz aby lepiej zrozumieć ogromne znaczenie Eucharystii, należy przypomnieć sobie Słowa Samego Pana Jezusa, które bardzo stosownie przytacza dzisiejsza Ewangelia: „Kto pożywa Ciało Moje i pije Krew Moja, we Mnie żyje, a Ja w nim”. Jezus stał się naszym pokarmem, aby nas upodobnić do Siebie i pozwolić nam żyć swoim życiem, żyć w Nim, jak On żyje w Ojcu swoim. Eucharystia jest prawdziwie sakramentem zjednoczenia a równocześnie najjaśniejszym i naj-bardziej przekonywającym dowodem, że Pan Bóg wzywa nas i pobudza do ścisłego zjednoczenia z sobą.

Rozmowa.

„O Boże; o Stworzycielu, o Duchu nowych rzeczy, który napełniasz swoje stworzenie coraz to nowymi darami duchowymi. Ty dajesz swoim wybranym dar stale się ponawiający: Ciało i Krew Jezusa Chrystusa!”

„O Jezu, ustanowiłeś ten Sakrament, powodowany nie bojaźnią ani pragnieniem jakiejś korzyści, którą byś stąd mógł wyciągnąć, lecz jedynie z Miłości, która nie ma innej nazwy jak tę: miłość bez miary. Ustanowiłeś ten Sakrament, albowiem Miłość Twoja przewyższa wszelkie słowa. Pałając miłością ku nam, chciałeś się nam dać i zostaleś w Hostii konsekrowanej, cały i zawsze aż do skończenia świata. A uczyniłeś to nie tylko na pamiątkę swojej śmierci, która jest naszym zbawieniem, ale również w tym celu, abyś mógł pozostać z nami cały, i to na zawsze”.

„Duszo moja, jeśli pragniesz pojąć głębię tej tajemnicy, musisz oczyścić swój wzrok przez miłość! Trzeba, abyś widziała i wiedziała! Rozważ Ostatnią Wieczerzę, rozważ, że Jezus wie, iż wkrótce musi się oderwać od ciała człowieczeństwa; wspomnij na Jego Miłość, na to, że ustanowił ten Sakrament, pragnąc się z nami złączyć na zawsze, aby móc pozostać cieleśnie i zawsze zjednoczony z ludzkością! O Jezu, już miałeś przed oczyma śmierć, jaka Cię czkała, boleści i okrutne cierpienia Męki, już przeszywano Twoje Serce, a mimo to raczyłeś się ofiarować swoim oprawcom i sprawić, aby oni przez ten Sakrament mogli Cię posiadać stale jako wieczny dar. Tak, o Jezu, Twoje rozkosze, to być z synami ludzkimi! „O duszo moja, czyż nie będziesz pragnęła zanurzać się coraz bardziej całą istotą w Miłości Chrystusa, który ani w życiu ani przy śmierci nie zapomniał o nas, lecz raczył nam dać całego Siebie i zjednoczyć się z nami na zawsze?” (bł. Aniela z Foligno).

© salveregina.pl 2023