CZWARTEK V TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Istota Boża. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

ISTOTA BOŻA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — Boże mój, oczyść i oświeć moje oko, abym Cię mógł oglądać.

Rozważanie.

1. Na pytanie: kto to jest Pan Bóg? — katechizm odpowiada: „Pan Bóg jest to Istota Najdoskonalsza, Stworzyciel i Pan Nieba i ziemi”. Przede wszystkim powiedziano, że Pan Bóg jest Istotą; to jest pierwsza doskonałość, odróżniająca Go zasadniczo od stworzeń. „Jam jest, Którym jest”, powiedział Sam Pan Bóg do Mojżesza i dodał: „To jest Imię Moje na wieki i to pamiątka Moja na pokolenie i pokolenie” (Ks. Wj 3, 14-15). To Imię, Które Sam Pan Bóg raczył Sobie nadać, wyjaśnia nam Jego wewnętrzną Istotę i mówi nam, że On jest Bytem w całym tego słowa znaczeniu, Bytem wiecznie istniejącym, nie znającym początku ani końca, istniejącym Sam w Sobie, i w Sobie Samym mającym przyczynę Swego Istnienia. „Pan Bóg – twierdzi Św. Jan Damasceński – posiada samo istnienie, jak jakiś ocean nieskończony i bezbrzeżny”.

W takiej postaci objawił się Pan Bóg Św. Katarzynie ze Sieny, mówiąc jej: „Jam jest, Którym jest, a ty jesteś tą, która nie jest”. Wszystkie byty stworzone są niczym: O Panie, bytność moja jako nic przed Tobą; śpiewa Psalmista jam usechł jako siano. Ale Ty, Panie, trwasz na wieki” (Ps 39/38/, 6; 102/101/, 12-13). Stworzenie ma w Panu Bogu przyczynę swojego bytu, Pan Bóg zaś w Sobie Samym. Stworzenie istnieje tylko o tyle, o ile Pan Bóg utrzymuje je przy istnieniu, Pan Bóg natomiast istnieje Mocą własną, albowiem posiada Byt z Natury Swojej, nie otrzymawszy go od nikogo. Stworzenie jest zawsze bytem ograniczonym pod każdym względem co do życia, siły, zdolności. Bóg zaś jest Bytem Nieskończonym, nie znającym żadnych granic, mającym wszelką Moc i wszelką Cnotę. Stworzenie nosi w sobie zarodek śmierci i zepsucia, Pan Bóg natomiast cały jest Życiem, On jest Życiem: „Jam jest Życie”, powiedział Pan Jezus (Jan 14, 6).

Tylko Pan Bóg, Byt nieskończony, Życie wieczne, mógł ci udzielić życia, bytu. Czyż więc może ci się wydawać za wiele, poświęcić całe życie i cały swój byt Jego Służbie i Chwale? Jeśli żyjesz dla Pana Boga, żyjesz dla Życia. Jeśli żyjesz dla siebie, żyjesz dla nicości, dla śmierci.

2. Pan Bóg jest Bytem: Bytem Nieskończonym, Najdoskonalszym, Który posiada wszelką Doskonałość bez braków i bez granic. Pan Bóg jest Bytem Nieskończenie Dobrym, Pięknym, Mądrym, Sprawiedliwym, Miłosiernym, Wszechmocnym. Wszystkie te Doskonałości nie są w Nim przypadłościami – jakimi są zalety człowieka, który może być mniej lub więcej piękny, dobry, mądry itd., nie przestając być człowiekiem lecz są to doskonałości istotne, czyli należące do samej Natury Bytu Bożego, owszem, stanowią z Nim jedno. Chcąc mówić o Doskonałościach Pana Boga, jesteśmy zmuszeni wyliczać jedną po drugiej, w istocie zaś stanowią one jedno. Dobroć utożsamia się z pięknością; dobroć i piękność z mądrością, a ta ze sprawiedliwością; sprawiedliwość z miłosierdziem itd. W Panu Bogu nie ma wielokrotności, lecz bezwzględna jedność. My potrzebujemy wiele słów, aby mówić o Panu Bogu, lecz Pan Bóg to nie wiele rzeczy, lecz Byt Jeden w całym tego słowa znaczeniu: Jeden w Trójcy Swoich Osób, Jeden w mnóstwie niezliczonych Swoich Doskonałości, Jeden w rozmaitości Swoich Dzieł, Jeden w Swojej Myśli, Woli, Miłości.
Również i ty, stworzony na Obraz i Podobieństwo Pana Boga, masz dążyć do jedności. Zbadaj serce swoje, a zobaczysz jak wielkie mnóstwo uczuć i trosk je napełnia. Tak, miłujesz Pana Boga, lecz równocześnie z Nim kochasz swoją miłość własną, swoje wygody, korzyści. Miłujesz Pana Boga, lecz zarazem z Nim kochasz również jakieś stworzenie miłością nieuporządkowaną, czyli w sposób, w mierze, które nie podobają się Panu Bogu. Jesteś przywiązany do tych osób, do tych rzeczy, przedmiotów, pieniędzy, zajęć, które ci sprawiają zadowolenie…, a wszystkie te uczucia, przywiązania ciągną cię i popychają w tysiąc przeciwnych sobie kierunków, rozpraszając w ten sposób twoje siły i przeszkadzając ci osiągnąć jedynie potrzebną rzecz: „Kochać Pana Boga i służyć Jemu samemu” (Naśl. I, 1, 4). Im bardziej ci brakuje tej głębokiej jedności: jedności w uczuciach, pragnieniach, intencjach, tym bardziej będziesz słaby, a twoje życie wewnętrzne będzie narażone na niebezpieczeństwo, albowiem Pan Jezus powiedział: „Wszelkie królestwo, które rozdarte jest niezgodą, rozpada się” (Łuk. 11, 17). Patrz więc na Pana Boga, Jedność Najwyższą i błagaj Go, aby ci pomógł zaprowadzić w sobie jedność.

Rozmowa.

„O Boże Wieczny, raduję się, że Ty Jeden jesteś Tym, Który jest i że nic nie może istnieć inaczej jak tylko od Ciebie. Oświeć, błagam Cię, oczy duszy mojej, aby poznały Byt, Który masz z Istoty Swojej i niebyt, który ja mam z natury mojej, aby na tych dwóch Prawdach, jak na dwóch niewzruszonych i niezmiennych biegunach, poruszał się wóz mojego życia. O Wieczny Boże, raczyłeś się nazwać Tym, Który jest. Raduję się wspaniałością Tego Imienia, tak właściwego Ci, że niemożliwością jest zastosować je do kogoś poza Tobą. O Imię czcigodne, Imię niewysłowione, zakryte przed Abrahamem, Izaakiem, Jakubem, a objawione Mojżeszowi na znak Miłości! Odsłoń mi, Boże mój, nieocenione bogactwa tego Imienia, abym Cię czcił, uwielbiał, kochał i służył Ci, jak na to zasługujesz. O duszo moja, jeśli Pan Bóg Sam Jeden jest Tym, Który jest, ponieważ obejmuje całą Doskonałość Bytu, dlaczego nie jednoczysz się z Nim, aby twój byt czerpał z Niego swoje szlachectwo i stałość? Dlaczego wylewasz się na stworzenia pozbawione życia, bytu? One przecież nie mogą ci dać tego, czego pragniesz, gdyż nie mają tego nawet dla siebie! Od tej chwili na przyszłość, Boże mój, będę miał wszystkie rzeczy za śmiecie, stratę i szkodę, za nicość i marność, abym się mógł zjednoczyć z Tobą, kochać Cię i służyć Ci przez całą wieczność” (Czcig. L. Da Ponte).

O Panie, dni moje przeszły jako cień, a jam usechł jako siano. Ale Ty, Panie, trwasz na wieki, i Imię Twoje od pokolenia w pokolenie… Boże mój, Tyś na początku ziemię ugruntował i Dziełem Rąk Twoich są Niebiosa. One poginą, ale Ty zostajesz; i wszystkie jako szata zwiotczeją i jako odzienie odmienisz je, i odmienią się; ale Ty ten Sam jesteś i lata Twe nie ustaną… Wszystkie stworzenia mają od Ciebie życie, a jeśli Ty odwrócisz Oblicze, zatrwożą się; odejmiesz ducha ich, i ustaną i w proch swój się obrócą. Ty zaś zostajesz na wieki.

„Pragnę Cię wysławiać, Boże, Królu mój, i błogosławić Imię Twoje na wieki i na wieki wieków! Boś Wielki Pan i bardzo Chwalebny, a Wielkości Twojej nie masz końca” (Ps 102/101/, 12-28; 104/103/, 29; 145/144/, 1-3). Amen.

Zachęcamy do: