Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie.

I. Chrystus ukazuje się św. Marii Magdalenie, aby ją pocieszyć,

II. a przez nią także innych pocieszyć.

„Widziałam Pana i to mi powiedział” (Jan 20, 18),

I. Jezus posiada moc jednym słowem wypędzić z serca wszelki smutek i napełniać je pociechą i radością. Mag­dalenę nazwał tylko jej imieniem, a ona z nadmiaru miłości mogła tylko wyjąkać słowo: „Rabbuni, tj. Mistrzu!” O jak dobrze znała ona ten ton, ten głos. Teraz wie, że Jezus stoi przed nią. Jedno słowo uciszyło wszelki niepokój jej zasmuconego serca i zalało ją nie­bieską pociechą.

Możesz stąd poznać, gdzie masz szukać prawdziwej pociechy. Nie u stworzeń, ale tylko u Jezusa możesz ją znaleźć. Gdy mówimy o szukaniu pociech, należy to właściwie rozumieć w znaczeniu poszukiwania takiego dobra, które całkowicie zaspokaja naszą władzę pożądawczą. Takiej pociechy, która polega na osiągnięciu doskonałego dobra, wolno i należy pożądać. Nie jest natomiast rzeczą doskonałą szukać pociechy poza Bo­giem, albo w samym Bogu lecz nie z Bogiem. Pociechą doskonałą jest świadomość całkowitego oddania się na­szego Bogu, a stąd przynależności do Niego. Wyrzekaj się więc stanowczo wszelkich ziemskich pociech, miłuj Jezusa z całego serca, a wkrótce doznasz jak miłym i słodkim jest Pan dla tych, którzy Mu w miłości są oddani. Dlatego Tomasz a Kempis pisze: „Gdy nie ma Jezusa z tobą, wszystko jest ci ciężkie, gdy Jezus nie przemawia do nas wewnątrz, wtedy pociecha jest słaba, ale gdy Jezus powie choćby jedno słowo, to odczuwa się wielką pociechę. Szczęśliwa godzina, w której Jezus woła duszę od łez do radości ducha” (Naśl. Chr. Ks. 2 r. 8, 1).

II. Postarajmy się zbadać przyczynę, dlaczego Chrystus nie dopuścił, żeby Mu Magdalena ucałowała nogi. Chciał On zapewne, żeby się mocniej ugruntowała w wie­rze. Wszak za wielkie przywiązania do rzeczy widzial­nych wstrzymują ducha, aby się nie wznosił do rzeczy niewidzialnych. Dlatego powiedział jej Zbawiciel: „Nie dotykaj mię”, nie możesz mię zatrzymać, gdyż jeszcze nie nadszedł dla ciebie czas stałego pobytu przy mnie. Jeszcze nie wstąpiłem do Ojca mojego, gdzie na wieki połączysz się ze mną. A teraz idź spełnij uczynek mi­łości, idź do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mojego i Ojca waszego, Boga mojego i Boga wa­szego” (Jan 20, 17).Tak mówił Zbawiciel i zniknął z oczu swojej uczennicy, Magdaleny. Ona zaś poszła spiesznie i wykonała polecenie Pańskie — pozbawiła się własnej radości, aby drugich pocieszyć.

Twoje uczynki powinna ożywiać podobna miłość. Jak u Marii Magdaleny miłość została ukoronowaną, tak też stopień twojej miłości będzie rozstrzygał o wysokości twej nagrody i o stopniu twojej szczęśliwości. Prawdziwa miłość Boga i bliźniego, a nie własna wygoda albo samolubstwo, powinna kierować wszystkimi twoimi krokami. Lecz aby w ten sposób miłować bliźniego, musimy widzieć w nich Boga. Bliźni nasi, to dzieci Boże, bracia nasi w Jezusie Chrystusie, członki Mistycznego Ciała Chrystusa, nasi współdziedzice nieba. Spieszyć im z pomocą jak Magdalena, nie znaczy opuszczać Boga. Przeciwnie, to znaczy odkrywać Boga i znajdywać Go w pełniejszym stopniu. W bliźnich naszych objawia się Bóg doskonalej, aniżeli w jakiejkolwiek rzeczy stworzo­nej. Maria Magdalena opuściła Chrystusa w ogrodzie ale znalazła Go w Wieczerniku w Apostołach.

Modlitwa:

O najmilszy Jezu, Ty nie zapominasz w twojej chwale o nas i nazywasz nas swoimi braćmi, abym z tym większą ufnością mógł mówić do twojego i mojego Ojca: „Ojcze nasz, któryś jest w niebie!” Użycz mi łaski, abym w przyszłości nie w rzeczach próżnych, ale w Tobie samym szukał mojej pociechy, mojego bliźniego i serdecznie miłował nawet z wy­rzeczeniem się własnej pociechy i tak wypełniał twoją wolę. Obym to mógł okazać się prawdziwym dzieckiem twojego i mojego Ojca, jak również twoim prawdziwym bratem. Amen.

© salveregina.pl 2023