V TYDZIEŃ POZOSTAŁY PO OBJAWIENIU PAŃSKIM. PIĄTEK. Rozmyślanie. Czystość a Eucharystia. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

CZYSTOŚĆ A EUCHARYSTIA.

Umartwienie i czujność nie dają jeszcze pełnej rękojmi wytrwania w czystości. W czasie obłóczyn kapłan, przepasując nas białym sznurem, mówi: „Niech Pan cię przepasze pasem czystości i niech ugasi w tobie złe żądze, abyś trwał w cnocie wstrzemięźliwości”. „Niech cię Pan przepasze!…” To Pan Jezus ostatecznie musi nam dać czystość. Doskonała bowiem czystość pochodzi z tamtego świata: stamtąd przychodzi wezwanie, stamtąd wywodzi się cel i stamtąd musi również przyjść siła do jej zachowania.

1. Ofiara Eucharystyczna wzywa do życia ofiarnego.

W czasie święceń kapłańskich mówi biskup do przyszłych kapłanów: Agnoscite quod agitis. Imitamini quod tractatis! — „Poznajcie, co czynicie, naśladujcie, co spełniacie! Święcicie Tajemnicę Męki Pana. Pamiętajcie więc, by w członkach swoich umorzyć wszystkie występki i złe pożądania”. Będziecie co dzień wraz z Chrystusem Panem Ofiarnikami i posługą swoją będziecie w sposób mistyczny odnawiać Śmierć Pańską. Starajcie się być również ofiarą wraz z Chrystusem Panem. Ofiara wasza ma polegać głównie na tym, żebyście według słów Św. Pawła Apostoła: „Umartwiali członki wasze, które są ziemskie: nieczystość, lubieżność, złą pożądliwość” (Kol 3, 5). Każdego ranka obok ofiary dziewiczego Ciała i Krwi Pańskiej składajcie na ołtarzu dar swojej czystości.

Te słowa biskupa stosują się również do wszystkich ludzi ochrzczonych, bo przez Chrzest Święty wszyscy jesteśmy włączeni w Kapłaństwo Chrystusowe. Jesteśmy wszyscy ofiarnikami, a więc wszyscy musimy dawać coś z siebie, składać jakąś ofiarę. Każdy z nas powinien przede wszystkim złożyć w ofierze na ołtarzu siebie, swoje krnąbrne i nieposłuszne ciało. Konsekracja ma przeistoczyć ten nasz ludzki dar, Ofiara Chrystusowa ma naszej ofierze nadać świętość i wartość, żeby i ona mogła „stanąć przed Obliczem Boskiego Majestatu”.

Każda Msza Święta — mistyczne odtworzenie całopalnej Ofiary Chrystusa Pana, Jego Cierpienia i Miłości — woła do wszystkich współofiarników o życie ofiarne i nieskalane. Oto przed naszymi oczyma Golgota, Chrystus Pan na Krzyżu z Miłości ku nam. Zdobądź się i ty na pełną ofiarę, na życie ofiarnej czystości dla Chrystusa Pana! Przecież wszyscy, „którzy są Chrystusowi, ciało swe ukrzyżowali z jego pożądliwościami” (Gal 5, 24).

— Zastosowanie. Nie puszczajmy mimo uszu tego wołania! Odprawiajmy często Drogę Krzyżową, rozmyślajmy o Męce Pańskiej, żeby zawsze żyła w nas pamięć krzyża. To najlepsza ochrona w pokusach. Św. Augustyn pisze: „Kiedy mnie niepokoi jaka myśl szkaradna, ukrywam się w Ranach Chrystusowych”. Jeśli będziemy pielęgnować nabożeństwo do Męki Pańskiej, łatwo nam będzie w duchu wiary uczestniczyć w mistycznym jej odtworzeniu, we Mszy Świętej. Będziemy czuli potrzebę, by odnawiać każdego ranka święte śluby i w ten sposób siebie na Ołtarzu składać Panu Jezusowi na całopalną ofiarę, a w ciągu dnia ochotnym sercem przyjmować wszystkie trudności i wyrzeczenia, jakich wymagać będzie wierność tej ofierze.

— Postanowienie. Przy każdej Mszy Świętej odnawiać przyrzeczenie czystości i składać je w darze na Ołtarzu.

2. Uczta Eucharystyczna daje silę do życia ofiarnego.

Nie ulega wątpliwości, że Komunia Święta leczy naszą zranioną naturę, a w szczególności gasi pożądliwość. Św. Jan Złotousty pisze: „Jeśli w kimś płonie namiętność, niech pospieszy do źródła i ugasi żar!” Ojcowie Kościoła Świętego z zamiłowaniem tłumaczą uzdrowienie niewiasty na krwotok (zob. Łuk. 8, 44). Jeśli dotknięcie szaty Pana Jezusowej uleczyło kobietę, jakaż siła lecznicza musi tkwić w Komunii Świętej, w której nie tylko dotykamy, ale spożywamy Jego Najświętsze Ciało i Krew.

Modlitwy liturgiczne bez przerwy mówią o tej kojącej Mocy Eucharystii. Przed Komunią Świętą modli się kapłan: „Przyjęcie Ciała Twego, Panie Jezu Chryste, które ja niegodny sługa spożywać się ważę… niechaj posłuży mi ku obronie i uzdrowieniu duszy i ciała”. W uroczystość Niepokalanego Poczęcia błagamy: „Panie Boże nasz, niech Sakrament, któryśmy spożyli, wyleczy nas z ran tego grzechu, od którego szczególnym przywilejem ustrzegłeś Niepokalanie Poczętą”. W ostatnią niedzielę po Zielonych Świętach: „Daj, prosimy Cię, Panie, by zbawienna Moc Sakramentu, któryśmy spożyli, uleczyła, cokolwiek w nas jest skażonego”.

Jak należy pojmować tę siłę leczniczą Eucharystii? Na podstawie modlitw liturgicznych, które ciągle mówią o lekarstwie duszy i ciała, trzeba przyjąć, że Komunia Święta osłabia nieuporządkowane życie instynktów. Bo czyż to najściślejsze zespolenie całej naszej istoty z Chrystusem Panem mogłoby się nie odbić dobroczynnie na niższej naturze? Św. Cyryl Jerozolimski wyraża się, że dzięki Eucharystii jesteśmy concorporei et consanguinei Christi: „spokrewnieni i spowinowaceni z Chrystusem przez Ciało i Krew” (Catech. Mystagog. 22, 4). Takie pokrewieństwo musi wywierać kojący wpływ. Św. Bernard pisze: „Jeśli już nie odczuwasz w sobie silnych poruszeń zmysłów, podziękuj Ciału i Krwi Pańskiej” (Serm. in Coena Dom. 3).

Przede wszystkim jednak Eucharystia wzmacnia w nas życie nadprzyrodzone. Słabość naszej natury tkwi głównie we władzach duchowych. Rozum jest zaciemniony. Rzeczy ziemskie i cielesne widzi zbyt wielkimi w porównaniu do wartości duchowych i nadprzyrodzonych. Wola osłabiona skłania się. do złego i łatwo ulega niższym pożądaniom. Otóż Komunia Święta wprowadza do duszy coraz więcej Bożego Światła i Bożej Miłości. Coraz lepiej widzimy, jak marne są przyjemności zmysłowe, a jak wielkim dobrem jest czystość. Zmniejsza się pragnienie rozkoszy. „Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął” (J 6, 35). Rosnąca w duszy miłość do Chrystusa Pana daje siłę do podporządkowania Prawu Bożemu życia popędów i do pełnej wierności Chrystusowi Panu. Eucharystia więc jest naprawdę „pszenicą i winem, co rodzi dziewice” (Ks. Zach. 9, 17).

— Zastosowanie. Nie jest to przypadek, że w nasze; samotności mamy przy sobie Pana Jezusa Eucharystycznego. Tylko dzięki Niemu możemy znieść tę samotność, On wnosi w nią treść i szczęście. Ma się rozumieć, że ofiara i Uczta Eucharystyczna nie działa automatycznie, bez naszego współudziału. Nie zwalnia nas od wysiłku, od umartwienia i czujności. Przeciwnie, daje do tego siłę. Codzienna Msza Święta i Komunia Święta podsuwają nam wielkie Łaski Boże. Obyśmy umieli obie dłonie po nie wyciągnąć i wykorzystać je w ciągu dnia! Obyśmy „nadaremnie Łaski Bożej nie przyjmowali” (2 Kor 6, 1).

— Postanowienie. Przy każdej Komunii Świętej prosić o dochowanie przyrzeczenia czystości wśród trudności dnia.

Modlitwa.

„Dalejże, bracia, idźmy naprzód razem, Jezus będzie z nami! Dla Jezusa wzięliśmy krzyż ten, dla Jezusa w dźwiganiu krzyża wytrwajmy! Ten, Który jest Wodzem i Przewodnikiem naszym, będzie Wspomożycielem naszym. Oto przed nami Król nasz, Który za nas walczyć będzie. Idźmy śmiało za Nim!” (Naśladowanie, III, 56, 6). Amen.

Zachęcamy do: