Matka Boska Bolesna

 

 

 

 

Źródło: Ks. Aleksander Mohl T.J. – Czytania wielkopostne o Matce Boskiej Bolesnej 1911r.

 

 

Uwaga.

Jak należy prowadzić czytanie duchowne?

1. Znajdź sobie, drogi czytelniku, chwilkę czasu, wolną od wszelkich zajęć, najlepiej rano po wstaniu, kiedy umysł świeży, a serce modlitwą gorącą rozgrzane, skore jest do zajęcia się rzeczami, tyczącymi się Boga.
2. Wtedy w miejscu, gdzie mniej narażony jesteś na przeszkody i roztargnienia, uklęknij i zmów »Ojcze nasz” i „Zdrowaś Marya”. Pamiętaj, że według Św. Pawła, i Imienia Jezus, w sposób dla duszy twej pożyteczny, wymówić bez pomocy Bożej nie możesz, cóż dopiero rozpamiętywać Mękę Pańską i Boleści Najśw. Panny tak, aby się nie sprawdziły na tobie owe groźne słowa Izajasza Proroka, wyrzeczone o Żydach, współczesnych Chrystusowi Panu: Zaślepił oczy ich i zatwardził serca ich, aby oczyma nie widzieli i sercem nie rozumieli i nawrócił i uzdrowił je. Nie! ty przecież chcesz być uzdrowionym, chcesz się nawrócić, więc proś, by Pan dał sercu twemu oczy ku widzeniu, a uszy do słyszenia Słowa Bożego, abyś z niego korzystał i stał się lepszym.

Poznaj dalsze warunki

3. Potem usiądź i przeczytaj uważnie jeden punkt. Przeczytawszy zaś, zbierz myśli i przypomnij sobie coś przeczytał.
4. Potem zadaj sam sobie następujące pytania: Kto? Kogo widzę? Nieprawdaż? Jezusa, Maryę, Józefa, żydów itd. Co oni robią? A to czemu? I jak oni robią?… A więc jeżeli Jezus i Marya w tych okolicznościach tak robią, to co ja, ich sługa i dziecko, robić winienem? Czego mię ta prawda uczy? Wszak wierzę w to? A według wiary żyć mi wypada, więc co trzeba postanowić?
5. Przy tym pamiętaj, że ten Chrystus, którego mękę rozważasz, patrzy na ciebie i w czasie, gdy Mękę i śmierć za ciebie ponosił, pamiętał o tobie. Dziwne, lecz prawdziwe! Św. Paweł z objawienia Bożego mówi o sobie: A co teraz żywię żywię w ciele, w wierze Syna Bożego, który mię umiłował i wydał samego siebie za mnie. A przecież nie za samego św. Pawła Chrystus umarł; jeśli więc za św. Pawła, to i za ciebie… Rozważając wtedy, staraj się myślą przenieść w one smutne chwile, i tak tajemnice te rozważać, jakbyś przy nich był obecnym.
6. Wobec tego zrozumiesz mię łatwo, gdy ci poradzę po krótszym lub dłuższym zastanowieniu się nad jednym punktem, porozmawiać z Panem Jezusem, z Matką Najświętszą lub z innymi osobami, o jakich tam była mowa.
7. Jeśli ci to wystarczy, by zapełnić półgodziny lub kwadrans, jaki czytaniu temu poświęcisz, skończ je, nie troszcząc się o resztę, zmów Zdrowaś Marya i w imię Boże idź do swych zajęć, starając się w życie wprowadzić to, coś postanowił.
8. Jeśliby nie wystarczyło, przejdź do drugiego punktu, a potem do trzeciego.
9. Przykład przeczytaj po skończonym rozważaniu, lub kiedy indziej.
10. Jeślibyś co obrał na wspólne czytanie, np. w czasie długich wieczorów zimowych w kółku najbliższej rodziny, to czytaj powoli, z uwagą, a następnie o tym, co tam było, pobożnie z bliskimi twoimi porozmawiaj. Przy takiej rozmowie, bądź pewny, będzie obecny Pan Jezus, tak jak przyłączył się w dzień swego Zmartwychwstania do Apostołów, gdy idąc do Emaus, o Nim rozmawiali.

 

 

CZYTANIE XI.

Miecz Boleści, o którym prorokował Symeon, uczynił:

1. w Sercu Maryi Ranę srodze bolącą,

2. Ranę w pewnym znaczeniu dwojaką,

3. Ranę zawsze otwartą i nieuleczalną.

 

 

1. Miecz Boleści zadał Sercu Maryi Ranę srodze bolącą.

Przenieśmy się myślą do świątyni Jerozolimskiej w chwili ofiarowania Syna Bożego Ojcu Przedwiecznemu. O to widzimy, jak Duchem Świętym naglony, spieszy czcigodny starzec Symeon do świątyni; jak prosto zdąża do przybyłych dopiero co Maryi i Józefa, jak bierze Dziecinę ich na ręce i uniesiony radością, podnosi oczy ku Niebu i błogosławi Najwyższego za tę wielką Łaskę, że mu wolno było przed śmiercią oglądać obiecanego Mesjasza. Potem błogosławi Maryę i wskazując na małego Pana Jezusa, Duchem Świętym natchniony ogłasza: „Oto Ten polożon jest na znak, Któremu sprzeciwiać się będą” (Łuk. 2, 24). Wiedz wtedy, Przeczysta Panienko, że oto Syn Twój będzie przedmiotem najzaciętszego prześladowania ze strony zwyrodniałych żydów. Dla Ciebie zaś zgotowany jest miecz ostry, który wielką Boleścią przeszyje Twe Serce i Duszę Twą własną przeniknie miecz (Łuk. 2, 35). Znaczy to, jak tłumaczy Św. Augustyn, „że jak miecz znienacka z pochwy dobyty i do gołej przyłożony piersi, śmiertelnym strachem napełnia napadniętego, choć go nie zabija, tak też i miecz Boleści przeniknie Serce Maryi, nie odbierając Jej Życia” (Tom 4 in Psal. 104.). Wreszcie kończy swe proroctwo Symeon, dodając: „aby myśli z wielu serc były objawione” (Łukasza tamże). Zdaniem Św. Augustyna, miało to oznaczać, że proroctwa Mesjańskie Starego Testamentu z natury swej ciemne i niejasne, w Tajemnicy Męki Pańskiej znajdą swe wytłumaczenie. Albo jak wykłada Borrada, że ukryta w tajnikach serca nienawiść i zazdrość faryzeuszów i uczonych w Zakonie do Chrystusa Pana, wyjść miała na jaw przy Jego Śmierci.

A teraz pomyślmy o Boleściach Maryi na taką nowinę. Pobożna królowa Estera, usłyszawszy wiadomość o wielkim niebezpieczeństwie i prawie nieuniknionej zgubie wybranego narodu, dwa razy zemdlała i „z żalu ledwie nie umarła” (Ks. Est. 15, 18). O ileż więcej cierpieć musiała Marya, słysząc zapowiedź Mąk i okrutnej Śmierci ukochanego Swego Syna — i to takiego Syna! Prawda, że z proroctw przygotowaną do tego była, lecz teraz odnowiła się Rana. Matko, daruj mi! Tym mieczem okrutnym nie tylko żydzi Twe Serce przeszyli, ale także i ja, ile razy grzesząc, stałem się powodem Śmierci Pana Jezusa. Wielka i bardzo wielka nieprawość moja. Zlituj się nade mną i uproś mi Łaskę szczerego nawrócenia.

2. Miecz ten zadał Maryi niejako dwie Rany.

Miecz Boleści, o którym prorokował Symeon, przepowiadając Mękę Pana Jezusową i męczeństwo Maryi, zranił jednym uderzeniem nie tylko Serce Pana Jezusa, lecz i Serce Maryi, o których można powiedzieć, że mieli jedno Serce i jedną Duszę. I Duszę Twą własną przeniknie miecz. Bo jeżeli powiada Pismo Świętym o Jonatanie, że miłował Dawida jak duszę swoją (I. Król 18, 1), tym bardziej powiedzieć możemy o Maryi, że nierównie gorętszą Miłością miłowała Pana Jezusa nad duszę własną. Stąd Marya od miecza Symeonowego podwójną odniosła Ranę: jedną w Sercu Swoim, a drugą w Sercu Pana Jezusa, Które było Jej również więcej bliskie, niż Jej własne. Stąd Życie Jej przepełnione było smutkiem nad śmierć boleśniejszym. I Duszę Twą własną przeniknie miecz, mówi Św. Bernard: żyjąc umierała, znosząc ból dotkliwszy od śmierci samej. Rozumiemy przeto, czemu Marya za Życia Swego cierpiała bez przerwy męczeństwo straszliwsze i większe, niż cierpienia wszystkich Męczenników: ci bowiem cierpieli na ciele, a Marya na Duszy, będącej bardziej wrażliwą na cierpienia sobie właściwe, niźli ciało. „Przewyższała Marya, woła Hieronim Święty, Męczenników, bo ci cierpieli na ciele, Marya zaś na Duszy. I Duszę Twą przeniknie miecz! o! Maryo! o! Maryo!”

3. Miecz Boleści zadał Maryi Ranę zawsze otwartą i nieuleczalną.

Nie masz rany zadanej ciału, na którą nie można by było znaleźć jakiegoś lekarstwa, przywracającego zdrowie, lub przynajmniej przynoszącego ulgę w cierpieniu. Jedynie Rana zadana Sercu Maryi nie znała lekarstwa, ani ulgi, bo była nieuleczalną. Owszem Boleść tej Rany wszelką radość i wesele przemieniała w smutek. Bł. Hubert de Casale na słowa Pieniów Jeremiasza: bo wielkie jest jako morze skruszenie Twoje (Ks. Lam. Jer. 2, 13), taką robi uwagę: „Jak słodkie wody źródlane lub rzeczne, dostawszy się do morza, stają się gorzkimi, tak wszystkie radości, w które obfitowała Marya, obcując z Najmilszym Swym Synem, w Sercu Jej obracały się w gorycz i smutek”. Ustawicznie bowiem Sobie przypominała, że ten tak Łaskawy, tak Dobry, tak Miłosierny, tak Święty Syn Jej miał być hańbą okryty, okrutnie męczony i sromotnie ukrzyżowany. Stąd miecz ów straszny tkwił przez całe Życie w Niepokalanym Sercu Maryi, jak to Sama objawiła Św. Brygidzie (zob. Lib. 4, c. 55.), mówiąc: „Boleść ta aż do chwili, gdy z Duszą i Ciałem Wniebowziętą zostałam, nigdy mnie nie opuszczała”. Już pogański filozof Seneka utrzymywał, że nie ma na świecie większego utrapienia, jak zastanawiać się nad cierpieniem, które nas w przyszłości niechybnie spotkać musi. „Dusza przewidująca przyszłe cierpienie przed nieszczęściem jest nieszczęśliwą” (Epist. 9, 8.). Tak i Marya, mając zawsze przed Oczyma przyszłe utrapienia, zawsze była cierpiącą, zawsze bolejącą i przed nieszczęściem nieszczęśliwą.

Matko Najświętsza! współczuję z Tobą, ja grzeszny syn Twój i sługa, rozmyślając nad okrutnym Cierpieniem, jakie Serce Twe najniewinniejsze przez całe życie znosić musiało. Cierpiałaś nad wszelki wyraz dużo, ale jak cierpliwie, jak spokojnie, bez skargi, bez szemrania, bez narzekania! I moje serce nieraz się krwawi przy stracie drogich osób: rodziców, dzieci, krewnych lub przyjaciół; na widok ich cierpień i smutków; wobec zniewagi, hańby, upokorzenia, jakie mię czekają. Matko Bolesna! w takich ciężkich chwilach nie opuszczaj Twego dziecka, lecz przyszedłszy z pomocą, naucz poddawać się Woli Najwyższego i z płaczem wołać: Ojcze! niech dzieje się Wola Twoja! Tyś dał, Tyś wziął, niech będzie Imię Twe Błogosławione!

 

PRZYKŁAD.

Św. Brygida pisze o sobie, że modląc się w Bazylice rzymskiej Najświętszej Panny Większej, w dzień Oczyszczenia Matki Bożej, miała następujące widzenie (zob. Libr. 7, c.2): Zdawało się jej, że widzi w Niebie wspaniałą świątynię, a przy ołtarzu poważnego starca, tchnącego pobożnością i godnością, którym był bez wątpienia Św. Symeon, oczekującego z wielką tęsknotą przybycia Dzieciątka Jezus. Naprzeciw niego postępowała w cudowne szaty przybrana Marya, niosąc na Łonie Swym ukochaną Dziecinę, a przed Nią postępowały w długim szeregu niezliczone Zastępy Aniołów i Duchów Niebieskich. Za nimi szedł Anioł, przewyższający światłością i pięknością innych, niósł zaś w ręku miecz we krwi zbroczony, przedstawiający ów miecz Boleści, przepowiedziany przez Symeona. Wtedy poczęły Chóry Anielskie cudnymi głosy wyśpiewywać: „Oto jak wielka cześć i Chwała spotyka w święto to Królową Nieba za miecz Boleści, jaki Ją przeszył podczas Męki ukochanego Syna”.

 

PRAKTYKA.

Z nabożeństwem odwiedzić kościół, albo przynajmniej Obraz Matki Bolesnej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024