Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

ku użytkowi wiernych

TOM I

Sobota.

Dalszy ciąg poprzedniego rozmyślania. Urządzenie Kościoła.

I. Wyobraź sobie Jezusa w otoczeniu słuchają­cych Go Apostołów.

II. Proś o ducha wiary i żarliwości, jakim byli napełnieni Apostołowie.

I. Punkt.

Skarb wiary powierzony Apostołom.

Rozważanie. Wszystkie narody ziemi miały być ściśle połączone z sobą jednem i tem samym wyznaniem, jedną wiarą w te same dogmaty, w te same Sakramenty, w te same prawidła mo­ralne, aby tworzyć, do końca świata jedno dzie­dzictwo czyli jeden Kościół Chrystusowy. Przed wstąpieniem tedy do nieba musiał Zbawiciel obmyślić środki, aby utrzymać jedność i niena­ruszalność tej wiary, której nauczał, a której skarb złożył w ręce Apostołów: Tak też uczynił: 1) rozkazując im, aby nauczali ludzi, jak mają wierzyć i wypełniać to wszystko, co On im wy­kładał, a wierzyć i wypełniać nic nie dodając ani też ujmując: Nauczajcie je chować wszystko, com wam kiedykolwiek przykazał, (Mat. XXVIII); 2) zsyłając na nich Ducha Świętego, Ducha Prawdy: A ja posyłam obietnicę Ojca mego na was: Ducha Prawdy, który od Ojca pochodzi (Luk. XXIV. —Jan XV); 3) dając im zapewnienie, że nieomylność w przedmiocie dogmatów wiary i nauki moralnej będzie do końca świata własno­ścią następców Piotra, do którego powiedział: Jam prosił za tobą, aby nie ustała wiara twoja. (Łuk. XXIII).

Zastosowanie. Przed ośmnastu przeszło wie­kami zorganizował Jezus Chrystus swój Kościół, a jakim utworzył go wówczas, takim go widzimy dzisiaj. Stoi on sam jeden na niewzruszonej opoce, wpośród zmian i rozlicznych przewrotów świata. Skarb wiary, który mu boski Założyciel w osobie pierwszych Apostołów powierzył, do dnia dzisiej­szego przechowany nietknięty. Idąc za tradycyą, każdy może być pewien, że wierzy i wyznaje tę samą naukę, jaką Jezus Chrystus i Apostołowie Jego ogłaszali; że zatem jest w prawdziwym Ko­ściele Chrystusowym, że może i powinien mieć nadzieję dostania się z tegoż Kościoła wojującego na ziemi, do Kościoła tryumfującego między wy­brańców niebieskich.

Uczucia. Uwielbienie. — Wesele ducha. — Wdzięczność — Gorąca chęć przyczynienia się do rozkrzewiania wiary.

Postanowienie. Zachęcać się będę do życia bogobojnego słowami Apostoła: Tocz dobry bój wiary i dostępuj tak żywota, wiecznego. (I do Tym. VI).

II. Punkt.

Zbawienie przyobiecane wierzącym.

Rozważanie. Kto uwierzy i ochrzci się, zbawion będzie, u kto nie uwierzy, będzie potępiony (Mk. XVI). Gdy się uważnie zastanowimy nad temi słowami Jezusa Chrystusa, znajdziemy przed­miot i wielkiej radości i wielkiej obawy: radości, albowiem wskazują nam drogę łatwą i pewną do zbawienia wiecznego; obawy, albowiem zawie­rają nie tylko potępienie otwartych odstępców lub kacerzy, ale i katolików podwójnej kategoryi, a potępienie tych, którzy z pogardą rozprawiają o pewnych dogmatach wiary albo przyklaskują nie­godziwej zasadzie: Mniejsza o wiarę, jeśli się żyje uczciwie: domyślne potępienie tych, którzy z uszanowaniem przyjmują wszystkie dogmaty wiary, prowadzą jednak życie niezgodne z wyznaniem wiary. Wiara zaś bez uczynków, mówi św, Jakub, martwa jest (R. II), i gdy przyjdzie Syn człowieczy, dodajc Chrystus, odda każdemu według uczynków jego. (Mat. XVI).

Zastosowanie. Czy nie należysz do tej ostat­niej kategoryi ? Przejdź w myśli wszystko, w co wierzysz o złości i zgubnych skutkach powsze­dniego grzechu; o czci powinnej Bogu na każdem miejscu, a zwłaszcza na miejscu świętem, o nadzwyczajnej potrzebie zwalczenia twej panującej namiętności, a potem obacz, czy postępowa­nie twoje zgadza się z przekonaniem? czyli innymi słowami, jaką jest twoja wiara w praktyce?

Uczucia. Zbawienne zawstydzenie się na myśl o owej niekonsekwencyi i sprzeczności; oska­rżaj się przed Bogiem i proś o przebaczenie.

Postanowienie. Od dnia dzisiejszego będę pilniej się starał, ażeby postępowanie moje było w większej zgodzie z wiarą.

III. Punkt.

Dar czynienia cudów obiecany pierwszym chrześcijanom.

Rozważanie. Na poparcie nauki przyrzekł Jezus Apostołom i nowonawróconym moc czy­nienia cudów: Oto, rzecze, cuda tych co uwierzą: w imię moje czarty wyrzucać będą; nowymi języ­kami będą mówić, węże będą brać i choćby co śmiertelnego pili, szkodzić im nie będzie. Na chorych ręce będą kłaść, a będą zdrowi. (Mar. XVI). Wszystko to, jak potwierdza historya, wykonało się dosłownie.

Zastosowanie. Uwielbiaj, podziwiaj dobroć i mądrość Bożą, używającą zawsze stosownych środków do celu: aby pogan nawrócić, czyni cuda, a gdy już raz wiarę przyjęli i zostali w niej umocnieni, przestaje je czynić, aby wiernym całą zasługę wiary pozostawić.

Rozmowa duszy z Jezusem. — Uwielbienie — Dziękczynienie.

© salveregina.pl 2021