OKTAWA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Dar mądrości (CHLEB POWSZEDNI)

 

 

 

 

 

Rozmyślanie.

Dar mądrości

I. Jego potrzeba do osiągnięcia ostatecznego celu.

II. Sposób jego działania.

 

 

„I spocznie na nim duch Pański, duch mądrości i ro­zumu, duch rady i mocy, duch umiejętności i bogobojności, i napełni go duch bojaźni Pańskiej” — (Iz 11, 2).

 

I. — Przeznaczeniem człowieka jest osiągnięcie Pana Boga i po­siadanie Go przez wizję uszczęśliwiającą w Niebie. Aby do tego dojść, trzeba uprzednio poznać Pana Boga przez wiarę, uznać Go za Najwyższe Dobro i pragnąć Go. Nie wy­starczy wszakże tylko zewnętrzne poznanie Pana Boga jako Przyczyny wszystkich rzeczy i Celu, dla którego wszyst­kie istnieją i działają. Ponieważ mamy żyć wiecznie na Łonie Trójcy Przenajświętszej, przeto trzeba, abyśmy już za życia doczesnego zostali wprowadzeni i wtajemniczeni w wewnętrzne życie Boże. Jakże jednak daleko odchodzi życie człowieka, zwłaszcza jego życie codzienne wy­pełnione potocznymi sprawami, pełne wrażeń zmysło­wych, od wzniosłego życia, jakie tętni w Łonie Bóstwa! Jakże dalekie są nasze myśli od myśli Pana Boga! Któż nas podniesie do ich wyżyn, skoro Sam Pan Bóg w ten sposób zaznacza ludziom swoją wzniosłość. „Jak niebiosa prze­wyższają ziemię, tak drogi moje przewyższają drogi wa­sze i myśli moje myśli wasze” (Iz 55, 9).

To, do czego niezdolny jest rozum ludzki i co jest dla niego zbyt trudne przy pomocy światła wiary, ułat­wia mu Dar mądrości. Jest to najszlachetniejszy i naj­cenniejszy Dar Ducha Świętego. On to wyprowadza ro­zum ludzki na najwyższy szczyt poznania, pozwalając mu wniknąć w wewnętrzne życie Pana Boga i odczuć we­wnętrznie, bo nie możemy jeszcze widzieć Istoty Bożej, Kim jest Pan Bóg. Dzięki temu poznaniu niektóre dusze dostępują już tu na ziemi przedsmaku szczęścia wiecznego. Jak widzimy Dar ten jest bardzo potrzebny czło­wiekowi, gdyż pociąga go do celu ostatecznego, jakim jest Pan Bóg Sam. Dar ten jest jednak szczególnie potrzebny dla tych, którzy oddają się życiu wewnętrznemu, a zwła­szcza życiu modlitwy.

 

Punkt II. Pierwszym warunkiem działania w nas Darów Ducha Świętego, a przede wszystkim Daru mądrości jest posiadanie Łaski uświęcającej i miłości wlanej.

Dary bowiem otrzymujemy wraz z Łaską, a gdy ta zostaje utracona, zanikają także Dary.

Wszakże Dar mą­drości dlatego wymaga stanu przyjaznej miłości z Panem Bo­giem, gdyż właśnie dąży do rozbudzenia w nas miłości, abyśmy przez nią poznali i zakosztowali Kim jest Pan Bóg. Dusza kierowana przez dar mądrości nie myśli już sucho, po ludzku, nie wierzy ozięble, ale sądzi o Rzeczach Bo­żych i o Panu Bogu ze stanowiska najwyższego, mianowicie ze stanowiska miłości. Dzięki temu wiara jej nabiera siły, wewnętrznego przeświadczenia o tym, Kim jest Pan Bóg. To, na co spoglądamy okiem wiary jako na bardzo dalekie, odczuwamy sercem jako bardzo bliskie, radujemy się wewnętrznie zjednoczeniem z Panem Bogiem, cieszymy się z tego, że zostaliśmy wezwani do współżycia z Panem Bo­giem, czujemy pociąg do modlitwy, serce nasze lgnie silniej do obcowania z Panem Bogiem.

Jakże wzniosłym staje się życie takiej duszy, która pozwoliła się opanować działaniu daru mądrości! Jej poznanie Pana Boga jest bardzo wzniosłe i głębokie. O wszel­kich rzeczach i sprawach tego świata sądzi ze stanowiska Pana Boga. Łatwo jej przychodzi odrywać się od dóbr do­czesnych, owszem, ziemia odpycha jej serce, które po­ciąga niebo. Czując się dzieckiem Bożym tęskni za swoją ojczyzną i jej wiecznym pokojem. Nużą ją walki doczesnego życia, gdzie więc może, tam zasiewa pokój. Przeżywa pokój w Panu Bogu i pragnie tym skarbem innych obdarzyć.

 

 

Modlitwa:

„Dajże mi mądrość, stojącą przy Stolicy Twojej…, z Tobą jest Mądrość Twoja, która zna Dzieła Twoje, która też była przytomna naonczas, gdyś okrąg ziemi tworzył i wiedziała co się podoba Oczom Twoim i co jest słuszne według Przy­kazań Twoich. Ześlijże ją z Świętych Twoich Niebios i ze Stolicy Wielkości Twojej, aby ze mną była i ze mną pracowała, abym wiedział, co jest przyjemne Tobie, bo ona wszystko wie i rozumie i poprowadzi mnie w dziełach moich przezornie i będzie mnie strzegła Mocą Swoją…” (Ks. Mądr. 9, 4, 9—11). Amen.