Wtorek

“Duch Święty nauczy was wszystkiego i przypomni wszystko, cokolwiek wam powiedziałem” (Jan 14, 26).

Dar rozumu

I. Jego zadanie.

II. Potrzeba czystości serca dla jego działania.

I. Prawdy naszej świętej wiary mają to w sobie, iż w przeciwieństwie do prawd przyrodzonych są nieoczy­wiste, stąd wymagają od rozumu pokornej uległości wobec powagi Boga, który je objawia. Ale człowiek zbyt przekonany o zdolności swego rozumu niełatwo zdobywa się na tę pokorę. Dalsza przeszkoda, która stoi w drodze wiary, jest zaślepienie rozumu. Jest on przez grzech tak przyćmiony, że człowiek, według wyrażenia Psalmisty, podobnym się nieraz staje nierozumnym zwie­rzętom (48, 13). Do usunięcia tych przeszkód, użycza nam Duch Święty daru rozumu. Jest on według św. To­masza światłością, która nas uzdalnia do przenikania tajemnic wiary i do pojmowania ich wzniosłości i wiary­godności w niezwykłej jasności i do wytworzenia sobie prawdziwego pojęcia, rzetelnego sądu o istocie, celu i środkach życia duchownego, o wymaganiach moral­ności, o cnotach i obowiązkach stanu. Dzięki temu da­rowi, poznajemy piękno wiary katolickiej, głębie i mą­drość dogmatów i wartości nauki Kościoła katolickiego.

Jeśli wiara chwieje się w nas niekiedy, wskutek wątpli­wości staje się źródłem niepokojów wewnętrznych, to dar rozumu pozwala dostrzec głęboki sens prawd obja­wionych, ich słuszność, a w ten sposób wzmacnia pod­stawę naszego życia religijnego oraz tworzy z niej mocny i pewny grunt dla życia duchownego.

Bez tego daru, rozum jest jakby zaślepiony i chociaż uznaje prawdy wiary, to jednak nie ma jeszcze jasnego zrozumienia rzeczy Bożych ani też wyraźnego poznania swego prze­znaczenia i z nim związanych obowiązków. A choćby też miał niejakie zrozumienie tego, to jednak najwyżej tylko powierzchowne i niewyraźne, tak że łatwo może go to doprowadzić do grzechów przeciw wierze, a nawet zu­pełnej jej utraty.

II. Z darem rozumu łączy się ściśle szóste błogosła­wieństwo: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5, 8). Aby dar rozumu mógł nas objąć swoim działaniem, musimy się wewnętrznie oczy­ścić, a to z pychy, pożądliwości, przywiązań do dóbr ziemskich itp.

Nieczystości te bowiem zaślepiają nas, wiążą rozum w dobrach ziemskich, czyniąc go ociężałym.

Jak zaślepienie rozumu, tępota w życiu duchownym po­chodzi po większej części ze skłonności do rozkoszy zmysłowych i stamtąd bierze pokarm i wzrost, tak znowu czystość serca jest gruntem, na którym ten dar może w wysokim stopniu rozwinąć swoją działalność. Dla czystości, pokory i wyrzeczenia zwykł Duch Święty ze szczególną radością udzielać wrażliwym duszom daru rozumu. Zastanówmy się, ile to w nas tkwi najroz­maitszych naleciałości, ile rozwinęło się wrodzonych złych skłonności, ilu przejęliśmy się zasłyszanymi fałszy­wymi poglądami, ile nurtuje w nas niebezpiecznych uczuć, które zanieczyszczają całe nasze życie uczuciowe, zmysłowe. Duch Święty usiłuje odgórnym sposobem przez oświetlanie darem rozumu dać nam poznać te brudy, obrzydzić je i zachęcić do współpracy nad oczy­szczaniem. Przyłóżmy się zatem do pracy i oczyszczajmy energicznie wszystkie władze duszy, a więc zmysły ze­wnętrzne od przyzwyczajeń do zażywania nadmiernych wrażeń, władzę pożądawczą od gwałtownych namięt­ności, wyobraźnię i pamięć od szkodliwych i bezuży­tecznych obrazów, wolę od spaczonych pragnień, rozum od próżnych i wyniosłych myśli.

Modlitwa:

O Duchu Święty, oddaję umysł mój we władanie wiary i proszę Cię, abyś raczył umocnić ją i przez dar rozumu „oświecić serce, któreś stworzył”. Użycz mi łaski, żebym na przyszłość nie w rozkoszach zmysłowych szukał mojej uciechy, ale w spełnianiu twojej najświętszej woli, a serce moje ochronił od wszelkiego dobrowolnego grzechu i od nieporządnych uciech, aby Twój dar rozumu oświecał moją wiarę i tak mógł mną kierować, żebym po szczęśliwym końcu życia mógł na wieki cieszyć się oglądaniem boskiego Oblicza Twego. Amen.

© salveregina.pl 2021