2 STYCZNIA

Dlaczego Syn Boży zechciał przyjść na świat jako dziecię?

Maluczki narodził się nam i Syn nam jest dany. — Iz. 9, 6.

PRZYGOTOWANIE. — Wiele było powodów, dlaczego Syn Boży zechciał przyjść na świat jako dziecię. Najpierw chciał przez to okazać swą chęć udzielania nam Dóbr Swoich i łatwości, z jaką nam Ich użycza. Pragnął po wtóre, abyśmy się wyzbyli względem Niego wszelkiej bojaźni. Przede wszystkim zaś dlatego narodził się jako dzie­cię, byśmy Go kochali nie tylko miłością uszano­wania, lecz też miłością serdeczną. Kochajmy Go więc całym sercem, zbliżajmy się do Niego z uf­nością i prośmy o wszelkie dobra.

I. — Rozważ, iż po tylu wiekach, po tylu modlit­wach i westchnieniach Mesjasz, Którego Patryar­chowie i Prorocy nie byli godni zobaczyć, utęsk­nienie narodów, odwieczne upragnienie świa­ta, Zbawiciel nasz już przyszedł, już się narodził, już oddał się nam całkowicie. Maluczki na­rodził się nam i Syn nam jest dany.

Syn Boży stał się maluczkim, żeby wielkimi nas uczynić; oddał się nam, abyśmy Jemu się oddali; przyszedł, aby okazać nam Swą Miłość i skłonić nas, byśmy się za nią odwzajemnili. Przyjmijmy Go więc serdecznie, kochajmy Go i uciekajmy się do Niego we wszystkich naszych potrzebach.

„Dziecię chętnie daje, mówi Św. Bernard: dzieci z łatwością dają to, o co się je poprosi. Syn Boży przyszedł na świat jako dziecię, aby okazać chęć udzielania Dóbr Swoich i łatwość, z jaką ich użycza. W którym skryte są wszystkie Skarby. Ojciec miłuje Sy­na i wszystko oddał w Ręce Jego. Jeśli pragniemy światła, Syn Boży przyszedł, aby nas oświecić. Jeśli chcemy otrzymać moc do opiera­nia się wrogom – Zbawiciel przyszedł, żeby nas umocnić; jeśli pragniemy otrzymać przebaczenie i zbawienie – przyszedł, aby nam przebaczyć i zbawienie zapewnić. Jeżeli wreszcie chcemy otrzymać najwyższy Dar Miłości Bożej, to Syn Boży zstąpił, aby nas Nią zapalić. Przede wszystkim zaś dlatego stał się dziecięciem, tak ubogim i pokornym, abyśmy się Go nie obawiali i kochali Go gorąco. „Tak musiał przyjść Ten, powiada Św. Piotr Chryzolog, Który przyszedł trwogę oddalić, miłości szukać”.

Oprócz tego Syn Boży chciał narodzić się ja­ko dziecię, abyśmy Go nie tylko kochali miłością uszanowania, lecz też miłością serdeczną. Wszyst­kie dzieci pociągają do siebie serca tych, co na nie patrzą; któż więc nie ukocha serdecznie Pana Bo­ga, widząc Go dziecięciem, pragnącym mleka, drżącym z zimna, ubogim, wzgardzonym i opuszczonym; dziecięciem, które płacze, kwili w żłób­ku na sianie? To skłoniło Św. Franciszka z Asyżu, iż wołał z miłością: „Kochajmy Dzieciątko z Betlejem! Kochajmy Dziecię z Betlejem!“ Dusze, śpieszcie kochać Pana Boga, Który stał się dzie­cięciem, dziecięciem ubogim i tak miłym, Który zstąpił z Nieba, aby całkowicie nam się oddać.

II. — Ileż razy serdeczna Miłość Dziecięcia Je­zus otrzymuje w zamian obojętność tylu serc ludzkich! Ileż dusz oziębłych nie odczuwa Boskiej słodyczy wezwania Św. Franciszka: „Kochajmy Dziecię z Betlejem!”

Modlitwa:

— Ukochany mój Jezu, tak przeze mnie wzgardzony, zstąpiłeś z Nieba, aby od piekła nas wybawić i całkowicie nam się od­dać, a my jakże mogliśmy tyle razy Tobą pogar­dzać i odwracać się od Ciebie? O Boże! Ludzie tyle wdzięczności okazują stworzeniom; jeśli im ktoś, co podaruje, jeżeli z daleka przybędzie, by ich odwiedzić, jeśli okaże im przywiązanie, nie mogą o tym zapomnieć i czują się zobowiązani do wzajemności. A przecież są tak niewdzięczni względem Ciebie, Któryś jest ich Panem Bogiem, tak god­nym kochania; Panem Bogiem, Który nie wahał się z Mi­łości ku ludziom oddać Swej Krwi, Swego Życia.

Niestety, gorzej niż inni z Tobą postępowa­łem; czemuż więcej niż innych mnie ukochałeś, czemu taką niewdzięcznością Ci płaciłem? Gdy­byś te Łaski, jakich mnie udzieliłeś, dał heretyko­wi, bałwochwalcy, staliby się Świętymi, a ja Cię obrażałem. Zapomnij, Panie, o zniewagach, jakie Ci wyrządziłem. Powiedziałeś, iż jeśli grzesznik będzie żałować, zapomnisz o tym, iż Cię obrażał. Jeśli w przeszłości Cię nie kochałem, to odtąd Ciebie jedynie chcę miłować. Cały mi się oddałeś i ja oddaję Ci całą swą wolę; kocham Cię tą wolą, kocham Cię, kocham Cię i pragnę, zawsze powta­rzać: kocham Cię. Z tymi słowy na ustach zawsze chcę żyć, z nimi umierać. Chcę oddać ostatnie tchnienie z tymi słodkimi słowy: mój Boże, kocham Cię! abym z chwilą wstąpienia do wieczności rozpoczął Cię kochać nieustannie, mi­łością wieczną, bezkresną.

Tymczasem, mój Panie, jedyne Dobro moje i jedyna ma Miłości, postanawiam sobie przedkła­dać Twą Wolę nad wszelkie swe upodobania. Choćbym mógł cały świat pozyskać, zrzekam się go; nie chcę już zaprzestać Tego miłować, Który mnie tak ukochał. Nie chcę już więcej Tego obra­żać, Który zasługuje, bym nieskończenie Go miło­wał. Wesprzyj, mój Jezu, Swą Łaską, moje prag­nienie.

Królowo moja, Maryo, Twemu Orędownictwu przypisuję wszystkie Łaski, jakie od Pana Boga otrzy­małem; nie przestawaj wstawiać się za mną. Wy­jednaj mi Łaskę wytrwania, jesteś bowiem Matką wytrwałości. Amen. (II, 340)

Zachęcamy do uczczenia:

1. Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego w okresie Bożego Narodzenia: Nabożeństwo na okres Bożego Narodzenia
2. Najświętszego Imienia Jezus w nabożeństwie miesiąca Stycznia ku Jego czci poświęconym: Nabożeństwo styczniowe ku czci Najświętszego Imienia Jezus.
3. Najświętszego Imienia Jezus: Nabożeństwo ku czci Najświętszego Imienia Jezus.

© salveregina.pl 2023