Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

DOBROĆ BOŻA.

„Bóg jest Miłością” (1 J 4, 9 i 16), Pan Bóg jest Dobrocią — o tym najczęściej poucza Objawienie.

1. Pan Bóg jest Dobrocią.

Cały stworzony świat jest właściwie dowodem wielkiej, Niezmierzonej Dobroci Bożej. Każde kiełkujące ziarnko, rozwijający się pączek, każdy kwiat i owoc, każdy ptaszek w powietrzu i ryba w wodzie, każde igrające zwierzątko w lesie i na polu, każde bijące serce ludzkie świadczy, że Pan Bóg jest Dobry, że z pełni własnego życia obdarza życiem stworzenia. A ileż Miłości i Dobroci Bożej spotyka nas ludzi! Słońce ze swym ciepłem i światłem, przyroda ze swym bogactwem i urodą, powietrze, którym oddychamy, owoce ziemi, które pożywamy, miłość i dobroć, jakich doznajmy od ludzi: wszystko to jest Darem Bożej Dobroci.

O jak wielkiej Dobroci i Miłości Bożej ku ludziom mówi Pismo Święte! Wprawdzie względy wychowawcze kazały Mądrości Bożej na kartach Starego Testamentu podkreślać Majestat i Władzę zwierzchnią Pana Boga; Sprawiedliwość i Świętość Boża miały chronić naród wybrany od pokusy ulegania wpływom narodów bałwochwalczych. Ale mimo pewnej surowości, z jaką Stary Zakon opowiada o Panu Bogu, mówi on w wielu miejscach o dobroci i miłości Najwyższego. „Izali może zapomnieć niewiasta niemowlęcia swego, aby się nie zlitowała nad synem żywota swego? A choćby ona zapomniała, ja nie zapomnę o tobie” (Ks. Iz. 49, 15-16). Nowy Zakon jest cały przepojony Ewangelią Miłości i Dobroci Bożej. Głosi Dobroć Ojca, Który dał nam Swego Syna, byśmy mieli żywot wieczny; Który nas przeznaczył na Swe dzieci i czuwa nad nami ze wzruszającą troskliwością. Opowiada o Dobroci Syna Bożego, w którym uosobiła się Miłość Boża wobec ludzi; Który będąc bogatym, stał się ubogim (2 Kor 8, 9), by nas wzbogacić; który nas umiłował i ofiarował się za nas (Gal. 2, 20); Który jest Drogą, Prawdą i Życiem (J 14, 6); Który jest Pokarmem i Towarzyszem naszego życia (Ks. Liczb 22, 19). Nowy Zakon mówi wreszcie o Miłości Ducha Świętego, Który w nas mieszka (Rz. 8, 11), poucza (J 16, 13), modli się za nas i w nas (Rz. 8, 26), Który jest rękojmią naszego wybrania (Ef 1, 13-14). Naprawdę, Pan Bóg jest Miłością! Słusznie pisze Doktor Seraficki, że kiedy człowiek coś daje z siebie, jest to nieznaczna drobinka w porównaniu z niezmierzonym słońcem Wiecznej Dobroci.

— Zastosowanie. Jak odpowiedzieć na tę Dobroć Nieskończoną? Przede wszystkim żywić wobec niej nieograniczone zaufanie. Może nic tak nie boli prawdziwej miłości, jak kiedy się jej nie dowierza, kiedy się wątpi w jej siłę lub szczerość. Pan Bóg nie znalazł w nas nic godnego miłości; dał nam najpierw to wszystko, co potem mógł w nas pokochać. Możemy więc ufać, że Dary, które w nas złożył, Łaską Swą rozwinie i dzieło swe doprowadzi do końca. Mówmy często, zwłaszcza w trudnościach: „Jezu, ufam Tobie!” — Następnie starajmy się pokochać Pana Boga, Który jest Dobrocią. Tej odpowiedzi Pan Bóg od nas czeka i ona Go najwięcej raduje. Jest to chyba największy dowód Jego Dobroci, że stworzeniu pozwała miłować siebie miłością godną Jego, mianowicie przez Ducha Świętego, Który został nam dany (Rz. 5, 5). „Miłujmy Boga, gdyż On nas pierwszy umiłował!” (1 J 4, 19). Św. Franciszek rozumiał doskonale Miłość, którą Pan Bóg nam ukazuje w każdym stworzeniu i umiał na nią odpowiedzieć. A jak umiał rozpalać swą miłość przed Żłóbkiem, Krzyżem, Tabernakulum! Naśladujmy go!

— Postanowienie. Ufać nieograniczenie Dobroci Bożej i pokochać ją.

2. Pan Bóg jest samą Dobrocią.

Bywają również dobrzy ludzie. Ludzka dobroć jest jednak zawsze zmącona, ma jakiś brak. Jedynie w Panu Bogu, w Praźródle dobra, dobroć jest bez skazy.

Dobroć Boża jest mądra. Człowiek dobry jest nieraz nieroztropnie dobry, brak mu taktu i delikatności, chcąc pomóc obraża. Nieroztropna dobroć ludzka stwarza nieraz niebezpieczeństwo dla czystości i zamiast podnosić pociąga w dół. Dobroć Boża jest czysta, roztropna, uszlachetniająca. Działa cicho i cierpliwie, dostosowuje się do potrzebującego, zwłaszcza jeśli występuje w postaci Łaski, nigdy nie odpycha i nie zraża, pracę swą przeprowadza z łagodną siłą.

Dobroć Boża jest mocna. Człowiek o dobrym sercu jest niejednokrotnie słabego charakteru, ma dużo miodu w sercu, a mało stali w charakterze, dlatego grzeszy zbytnią pobłażliwością i miękkością. Nie urnie się sprzeciwić tam, gdzie konieczność tego wymaga. Zdradza zasady i cnotę. bo mu żal dotknąć człowieka. Pan Bóg jest Dobry, ale jednocześnie mocny i święty. Dla poprawy urnie karać (Żyd. 12, 6). Potrafi sięgnąć po nóż i oczyścić drzewko, by rodziło więcej owoców (J 15, 2). Urnie posłużyć się dłutem, by rzeźbić i kształtować.

Dobroć Boża jest wytrwała. Dobry człowiek łatwo się załamuje, gdy go spotka jakiś zawód, podejrzenie, niewdzięczność. Miłość może się zmienić w nienawiść. Pan Bóg nie jest taki. Chyba żadna miłość i dobro nie spotyka się z taką niewdzięcznością i chłodem, żadne dary nie są tak używane przeciwko Dawcy, a przecież Pan Bóg się nie zniechęca, nie rozgorycza, jest niezmiernie dobry i kocha!

— Zastosowanie. Pan Jezus powiedział: „Bądźcie doskonałymi jako Ojciec wasz Niebieski doskonały jest!” (Mt 5, 48). Słowa te stosują się przede wszystkim do Dobroci naszego Ojca w Niebie. Pracujmy nad tym, by była w nas dobroć mądra, święta, mocna i szczera jak złoto. „Na tym polega godność naszego rodzaju — pisze Św. Leon Wielki — żeby w nas jak w zwierciadle odbijała się Dobroć Boża” (Serm. I ieiun.).

— Postanowienie. Uczyć się dobroci od Najświętszego Serca Pana Jezusowego.

Modlitwa.

„Śpiewajcie Panu, bo Dobry jest, bo na wieki Miłosierdzie Jego” (Ps 136/135/, 1). „Serce Jezusa, Dobroci i Miłości pełne, zmiłuj się nade mną”. Amen.

Zachęcamy do:

1. podjęcia ratunku Dusz Czyśćcowych w miesiącu Listopadzie im poświęconym: Listopad – miesiąc dusz czyśćcowych dzień 9
2. Myśli i nauki o Sądzie Ostatecznym. Dzień 9. Ciała zmartwychwstanie. Cz. 1

© salveregina.pl 2023