Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

czyli

NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA

na każdy dzień roku

o życiu Pana Naszego Jezusa Chrystusa

ku użytkowi wiernych

TOM I

Czwartek.

Dobroć i tkliwość Serca Jezusowego.

I. Wyobraź sobie Jezusa Chrystusa, okazującego ci Serce swoje, tak pełne dobroci i tkliwości dla ludzi.

II. Proś o Łaskę, abyś mógł utworzyć serce swoje na wzór Serca Najmilszego twego Zbawiciela.

I. Punkt.

Dobroć Serca Jezusowego, objawiająca się we łzach.

Rozważanie. Dobroć jest to usposobienie ser­ca, mocą którego człowiek czuje formalną potrze­bę czynienia dobrze bliźnim i jest czułym, i wra­żliwym na cierpienia i smutek innych. Natura Boska jest Dobrocią samą, mówi Leon Wielki: Na­tura Dei bonitas est. O zaprawdę, wielką musiała być owa Dobroć Jezusowego Serca, która tak wielorakimi sposobami objawia się w ciągu Jego nieśmiertelnego życia? Widzimy ją najpierw obja­wiającą się przez łzy. Święty Łukasz opowiada, iż w chwili tryumfalnego wjazdu do Jerozolimy, Serce Jezusowe ścisnęło się na myśl o nieszczęściach, które wkrótce miały spaść na to miasto niewier­ne: “Jezus, ujrzawszy miasto, płakał nad nim” (Łk XIX). Na innym miejscu opowiada Jan Święty, że na widok grobu Łazarza i zbolałych sióstr Jego Marii i Marty, Jezus “rozrzewnił się do głębi serca i zapłakał. Lacrimatus est Jesus” (Roz. XI).

Zastosowanie. O, jakże daleki jestem od tej dobroci i tkliwości mego najradośniejszego Zbaw­cy. Widok krzyża, który mi nieustannie przypo­mina konanie i śmierć Jego z Miłości ku mnie nie wyciska mi ani łzy jednej!

Widok tylu niewdzięcznych, którzy przez swe grzechy krzyżują codziennie Jezusa, Odkupiciela mojego, nie zasmuca mej duszy! A myśl o tylu nieszczęśliwych, którzy każdej chwili upadają w głębie piekieł, nie wydziera mi żadnego we­stchnienia. O, gdybym przynajmniej znalazł w sercu moim kilka łez dla opłakania nieczułości i co­dziennych niewierności moich!

Uczucia. Serce Jezusa, morze dobroci, zmiłuj się nad nami. (Litania)

Postanowienie. Często dzisiaj powtarzaj to pobożne westchnienie.

II. Punkt.

Dobroć Serca Jezusowego w słowach.

Rozważanie. Czyliż nie są podziwienia go­dne dla Swej dobroci i tkliwości, te słowa z ust Jezusa, a raczej z Jego Serca wyszłe: Pójdźcie do Mnie wszyscy, którzy pracujecie i obciążeni jeste­ście, a Ja was ochłodzę. — Otom Ja, nie bójcie się.— Ufaj, Synu, odpuszczają ci się grzechy twoje. — Córki Jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną, ale same nad sobą i nad dziatkami swymi płaczcie. — Jam jest Pasterz Dobry, dobry pasterz duszę swą daje za owce swoje. — Bądźcie miłosiernymi. — Miłosierdzia chcę, a nie ofiary.

Zastosowanie. Twoje słowa czy świadczą o dobroci i tkliwości serca? Oceniając publiczną lub prywatną działalność bliźnich twoich, czy nie wychodzą z ust twoich słowa przesadnego i nielitościwego sądu, płochej i niezasłużonej nagany, gdyż wnosisz tylko z pozorów, nie znając do głębi przedmiotu? A skoro tak jest, czyliż serce twoje podobne jest do Jezusowego?

Uczucia. Wychwalaj, błogosław dobroć i tkli­wość Serca Jezusowego. Proś o przebaczenie za surowość twą i brak tkliwości.

Postanowienia. W rachunku sumienia zwra­caj szczególniejszą uwagę na rozmowy, abyś tym sposobem lepiej mógł poznać serce swoje i ukształcić je na wzór Serca Jezusowego.

III. Punkt

Dobroć Serca Jezusowego w czynach.

Rozważanie. Całe życie Zbawiciela było nie­przerwanym ciągiem czynów dobroci, świadczą­cych o najlepszym i najlitościwszym Sercu. Nie mógł patrzeć na cierpienie, czy to fizyczne czy moralne bez wzruszenia, bez przyjścia z pomocą. Oto dwa przykłady z tysiąca: spotyka Jezus w pobliżu miasteczka Naim wdowę, niepocieszoną matkę po stracie syna jedynego; natychmiast, jak mówi Łukasz Św., Pan ulitował się nad nią i wskrzesił zmarłego. A innym razem, na widok czterech tysięcy ludu, który za nim przez trzy dni postępował w pustyni, rzekł do Apostołów: Żal mi tej rzeszy, obawiam się, aby nie ustali w drodze, i dla nich cudownie rozmnożył siedem chlebów. Wyrażenie: Jezus ulitował się, Jezus rozrzewnił się, powtarza się do ośmiu razy w Ewangelii.

Zastosowanie. Wyrządzamy więc wielką znie­wagę Sercu Jezusowemu, Sercu tak tkliwemu, skoro powątpiewamy o Jego Dobroci lub prze­baczeniu, udzielonemu nam przez usta kapłana przy Świętej Spowiedzi, skoro Jego święte jarzmo uważamy za ciężar trudny do zniesienia; skoro tak łatwo z ufności wpadamy w niepokój i trwogę, a stąd w zniechęcenie, w pewien rodzaj rozpa­czy! Uchrońmy się raz na zawsze od wyrządza­nia mu podobnej zniewagi.

Rozmowa duszy ze Św. Janem Ewangelistą, który przy Ostatniej Wieczerzy, spoczywał na Ser­cu Jezusowym, i zaczerpnął Zeń tej przedziwnej dobroci, którą są natchnione Jego trzy listy do wiernych.

© salveregina.pl 2022