DRUGA NIEDZIELA PO WIELKIEJNOCY. Rozmyślanie. Pan Jezus Dobrym Pasterzem.

 

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

 

 

„Jam jest Pasterz Dobry. Dobry Pasterz Duszę Swą daje za owce Swoje” — (Jan 10, 11).

 

PRZYGOTOWANIE. — Obowiązkiem dobrego pasterza jest prowadzić owieczki na dobre pastwi­ska i strzec je od wilków. Lecz czyż był kiedykol­wiek tak Dobry Pasterz, jak Ty, mój Odkupicielu, Któryś oddał Życie, by zbawić nas, Swe owieczki i uchronić nas od zasłużonego karania? Pamięć na to będzie zawsze głośno nas wzywać, abyśmy Cię kochali.

 

I. — Sam Pan Jezus powiada o Sobie w dzisiej­szej Ewangelii: Jam jest Pasterz Dobry. Obowiązkiem dobrego pasterza jest prowadzić owieczki na dobre pastwiska i strzec je od wilków. Lecz czyż był, mój Słodki Odkupicielu, kiedykol­wiek tak dobry, jak Ty, pasterz, który by oddał krew i życie, aby ratować swe owieczki i uchronić je od zasłużonego karania? Ty Sam, jak mówi Św. Piotr, nasze grzechy nosiłeś na własnym Ciele, przybitym do krzyża, abyśmy umarli grzechom, żyli dla sprawiedliwości i sińcami, jakie poniosłeś wskutek bicia, byli uzdrowieni. Którego sinością jesteście leczeni. Aby nas uleczyć z naszych chorób, ten Dobry Pasterz przyjął na Się wszystkie nasze długi i zapłacił za nie Swym cia­łem, przez Śmierć w Boleściach na krzyżu.

Ten nadmiar Miłości, jaką Pan Jezus okazał nam, Swym owieczkom, zapalił Św. Ignacego, Mę­czennika, pragnieniem oddania życia za Niego. Tak napisał o Panu Jezusie: „Miłość moja jest ukrzy­żowana”. Przez to chciał powiedzieć: Jak to! mój Pan Bóg umarł za mnie na krzyżu, czyż więc mogę żyć, nie pragnąc umrzeć za Niego? — I rzeczywi­ście, cóż wielkiego zrobili Męczennicy, iż oddali życie za Pana Jezusa, Który umarł z Miłości ku nim? Śmierć, jaką Pan Jezus poniósł za nich, uczyniła im słodkimi wszystkie katusze, biczowanie, rozdzie­ranie ciała żelaznymi hakami, blachy rozpalone, śmierć najokrutniejszą.

Lecz nie dość jeszcze było Miłości Tego Dobrego Pasterza, iż oddał Życie za Swe owieczki, pozosta­wił im jeszcze w Przenajświętszym Sakramencie Swe własne Ciało, aby było dla ich dusz pokarmem i wzmocnieniem. Żarliwa Miłość ku nam Pana Jezusa, jak mówi Św. Jan Chryzostom, skłoniła Go, iż się połączył i stał jedno z nami.

 

 

II. — „Najemnik, który nie jest pasterzem, mówi dalej Ewangelia, którego nie są owce włas­ne, widzi wilka nadchodzącego i opuszcza owce i ucieka, a wilk porywa i rozprasza owce. A na­jemnik ucieka, bo jest najemnikiem i nie ma pie­czy o owcach”. — Lecz nie czyni tak Pan Jezus, Do­bry Pasterz; owszem, najlepszy z pasterzy. Ilekroć wilk piekielny napadnie na Jego owieczki, a one wzywają Pomocy Pana Jezusa, On zaraz szybko bie­gnie, by ich bronić i walczy z napastnikiem.

Jeśli zaś ujrzy, że jakaś owieczka zginęła, cóż nie czyni, by ją odnaleźć? Nie przestaje szukać, aż ją odzyska. A skoro ją odnajdzie, bierze ją z ra­dością na Ramiona i, wróciwszy do domu, wzywa Swych przyjaciół i sąsiadów, tj. Aniołów i Świę­tych, by się wraz z Nim cieszyli. Raduj­cie się ze Mną, iżem znalazł owcę Mo­ją, która była zginęła. — Któż więc nie będzie z całego serca kochać tego Dobrego Paste­rza, Który tak bardzo kocha nawet grzeszników; kto zechce odwrócić się od Niego i dobrowolnie się zgubić?

 

 

Modlitwa.

Mój ukochany Zbawicielu! oto u Nóg Twoich owieczka zgubiona; ja Cię opuściłem, lecz Ty mnie nie opuściłeś, użyłeś wszelkich środków, by mnie odszukać. Cóż stałoby się ze mną, gdybyś mnie nie szukał? Jakże jestem nieszczęśliwy, tak długo bowiem żyłem oddalony od Ciebie. Teraz dzięki Twemu Miłosierdziu, jak ufam, jestem w Łasce Twojej i jako przedtem uciekałem od Cie­bie, tak teraz tylko pragnę Cię kochać, żyć i um­rzeć w Twym uścisku u Nóg Twoich. Zwiąż mnie z sobą węzłami Twej Świętej Miłości i nie dozwól, bym się miał kiedykolwiek odłączyć od Ciebie. — „A Ty, Boże Ojcze, Któryś przez uniżenie się Syna Swego upadły świat podnieść raczył, udziel mi nieustannego wesela, abym, skoro mnie uwolni­łeś od śmierci wiecznej, dostąpił wiekuistego szczęścia w Niebie”. — Spraw to z Miłości ku Je­zusowi i Najświętszej Maryi Panny, mej drogiej Matce. Amen.(* II, 288)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024