Dziś, tj. 24 grudnia w Wigilię Bożego Narodzenia, zgodnie z Kan. 1252 § 2 KPK 1917 roku obowiązuje POST ŚCISŁY!

24 GRUDNIA

DZIEWIĄTY DZIEŃ NOWENNY DO BOŻEGO NARODZENIA.

Grota Betlejemska.

Położyła w żłobie, iż miejsca Im nie było w gospodzie. — Łuk. 2, 7.

PRZYGOTOWANIE. — Co musieli mówić Anio­łowie, widząc, iż Matka Boża wstępuje do Groty Betlejemskiej, aby tam powić Syna Bożego? Sy­nowie królów przychodzą na świat w komnatach ozdobionych złotem, a oto na Narodzenie Króla Niebios przygotowana zimna stajenka, ubogie pie­luszki dla okrycia, nieco siana na posłanie, nędzny żłóbek na kolebkę. O niewdzięczności ludzka! Jakże to zawstydza naszą pychę, która zawsze szuka wygody i zaszczytów.

I. — Rozmyślajmy dziś dalej o Narodzeniu Pana Jezusa. — Św. Józef i Najświętsza Dziewica, wszędzie odtrącani, udają się za miasto, aby przynajmniej poza nim znaleźć dla Siebie jakie schronienie. Biedni wędrowcy idą wśród ciemności, błąkają się, wypatrują — wreszcie ujrzeli nieopodal mu­rów miasta w skale wydrążoną grotę — używano jej jako stajenki dla bydląt. Wówczas rzekła Najświętsza Dziewica: Mój Józefie, nie szukajmy wię­cej, wejdźmy do tej groty i pozostańmy w niej. — Na to Józef: Czyż nie widzisz, Oblubienico moja, iż ta grota jest zimna, wilgotna, że zewsząd wo­da ścieka? Czyż nie widzisz, iż to nie mieszkanie dla ludzi, lecz stajenka dla bydląt? Jakże możesz chcieć tutaj pozostać i tutaj powić Dziecię? A jed­nak, rzekła Marya, ta stajenka jest pałacem kró­lewskim, w którym Przedwieczny Syn Boży chce się narodzić.

Ach! Co musieli mówić Aniołowie, widząc, iż Matka Boża wstępuje do tej groty, by powić Syna Bożego! Synowie królów przychodzę, na świat w komnatach ozdobionych złotem; przygotowane są dla nich kołyski, przyozdobione drogimi ka­mieniami; cenna bielizna, pierwsi dygnitarze państwa czekają na nich. A oto dla Króla Niebios są przygotowane: zimna stajenka, ubogie pie­luszki, nieco siana na posłanie i nędzny żłóbek na kolebkę! Gdzie pałac, pyta Św. Bernard, gdzie tron królewski dla Tego Króla Niebios? Widzę tylko dwoje bydląt — one mają Mu towarzyszyć — tyl­ko żłóbek, gdzie zostanie położony.

O szczęśliwa Groto, która doznałaś tego szczę­ścia, iż Syn Boży w Tobie się narodził! Szczęśliwy żłóbku, co dostąpiłeś zaszczytu, że przyjąłeś Pana Niebios! Szczęśliwe siano, — służyłeś bowiem za posłanie Temu, Który zasiada na Ramionach Sera­finów! Jakże jesteście szczęśliwe: żłóbku, siano, lecz jeszcze szczęśliwsze są serca, które żarliwie, gorąco miłują Tego Najmilszego Pana i płonąc mi­łością, przyjmują Go następnie w Komunii Świętej. — Z jakim pragnieniem i zadowoleniem Pan Jezus śpieszy, by spocząć w sercu, które Go miłuje.

II. — Pan Bóg, Który chce się narodzić w stajence, zawstydza naszą pychę, to też Św. Bernard powia­da, iż Pan Jezus w stajence tego uczył przykła­dem, co potem Ustami głosił: „Uczcie się ode Mnie, żem jest cichy i pokornego Serca”. Podczas rozmyślania o Narodzeniu Pana Je­zusa słowa: grota, żłóbek, siano, mleko, kwilenie, winne być dla nas płomieniami miłości, — strza­łami przeszywającymi serca; powinny nas one nat­chnąć miłością świętej pokory.

Modlitwa:

Tak, mój Jezu, wzgardzony z Miłości ku nam, Przykładem Swym sprawiłeś, iż ci, co Cię miłują, niezmiernie sobie cenią i za miłe uważają doznane zniewagi. Lecz czemuż ja, zamiast je chętnie przyjmować, jak Ty je przyjmowałeś, skoro do­znam od kogoś jakiej przykrości, okazuje się tak pysznym? Skąd to pochodzi, iż odważam się na­wet obrażać Twój Majestat Nieskończony? Grzesz­nik i pyszny. Panie, rozumiem, jaka jest tego przyczyna. Nie umiem przyjmować cierpliwie upokorzeń i zniewag, bo nie umiem Cię kochać. Gdybym Cię miłował, byłyby one dla mnie słod­kie i miłe. Ponieważ jednak obiecałeś przebaczyć temu, kto za swe winy żałuje, żałuję z całego serca za winy całego mego grzesznego życia, które było tak niepodobne do Twego.

Chcę się poprawić i dlatego, mój Jezu, przy­rzekam Ci od dzisiaj cierpliwie znosić wszelkie wzgardy, jakich doznam od ludzi, a znosić je z miłości ku Tobie, Któryś z Miłości ku mnie był tak wzgardzony. Pojmuję, iż upokorzenia to ko­palnie cennych kruszców — przez nie ubogacasz dusze w Skarby Wiekuiste. Na inne upokorzenia, na inną wzgardę zasługuję, ponieważ gardziłem Łaską Twoją. Zasługuję na zdeptanie przez szata­nów. Lecz Twe Zasługi są nadzieją moją. Chcę zmienić życie, nie chcę Cię już więcej obrażać; od dzisiaj pragnę tylko Tobie się podobać i dlatego oddaję Ci swe serce i to całkowicie. Weź je w wieczne posiadanie, abym zawsze był Twoim, żebym całkowicie do Ciebie należał.

„A Ty, Ojcze Przedwieczny, co nas uweselasz doroczną pamiątką oczekiwania naszego Odkupie­nia? Spraw, abym, jak teraz przyjmuję z radością Twego Jednorodzonego Syna, mego Odkupiciela, tak mógł z ufnością patrzeć na Niego, gdy jako Sędzia przybędzie”. Spraw to przez Miłość ku Jezusowi i Najświętszej Panny Maryi. Amen. (III, 727)

Zachęcamy do uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu

Polecamy nabożeństwo przygotowania się do Wigilii Bożego Narodzenia: Nabożeństwo na dzień Wigilii Bożego Narodzenia.

Zachęcamy także do uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP.

Nowenna na cześć Bożego Narodzenia na pamiątkę oczekiwania Najświętszego Dzieciątka Jezus – Dzień dziewiąty.

© salveregina.pl 2022