I TYDZIEŃ MĘKI PAŃSKIEJ. Niedziela. Rozmyślanie. Chrystus Arcykapłan. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

UWAGA!

W niedziele Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 4, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku jako nadal obowiązującym, nie obowiązuje dyscyplina postna. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

Rozmyślanie. 

CHRYSTUS ARCYKAPLAN

W ciągu dwu ostatnich niedziel Wielkiego Postu Kościół Święty pragnie bezpośrednio przygotować nas do przeżycia Ofiary Golgoty, w której pogrąży się dopiero w Liturgii Wielkiego Tygodnia. W niedzielę Męki Pańskiej wskazuje nam Chrystusa Arcykapłana. Dlatego od najdawniejszych czasów w tę niedzielę udzielano święceń kapłańskich na grobie Księcia Apostołów, pierwszego Zastępcy Chrystusa Pana.

1. Wzniosła posługa kapłańska Chrystusa Pana.

We wspaniałych porównaniach dzisiejszej Lekcji pokazuje nam Św. Paweł Apostoł, jak kapłańskie posługiwanie Chrystusa Pana przewyższa służbę Arcykapłana Starego Testamentu (Żyd. 9, 11-15). Raz do roku, w dzień pojednania wchodził on z krwią zwierząt do Świętego Świętych, zbudowanego rękami ludzi. Odprawiał tam obrzędy, które zapewniały tylko czystość zewnętrzną według Prawa, a nie mogły dać wewnętrznego usprawiedliwienia i pojednania z Panem Bogiem. Chrystus Pan natomiast, nasz Arcykapłan, wszedł raz na zawsze do Świętego Świętych w niebie, ze Swą własną Krwią przelaną na krzyżu, a dokonał odkupienia trwającego wiecznie, wewnętrznego oczyszczenia i uświęcenia. „I dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza, żeby wezwani posiedli obiecane im dziedzictwo wieczne”.

– Zastosowanie: Z wielką ufnością trzeba zbliżać się do naszego Pośrednika, przez Niego zaś do Ojca, „do Tronu Łaski, abyśmy otrzymali zmiłowanie i dostąpili Łaski” (Żyd. 4, 16). Tę Łaskę otrzymujemy zwłaszcza w Ofierze Eucharystycznej, w której Zbawiciel spełnia ustawicznie w sposób tajemniczy swą posługę kapłańską, w której przyjmujemy Jego Ciało i Krew jako bezcenny owoc Ofiary, jako zadatek przebaczenia i Łaski. Stąd pełne ufności słowa dzisiejszej Sekrety: „Prosimy Cię, Panie, niechaj ta Ofiara wyzwoli nas z więzów nieprawości naszej i wyjedna nam Łaski Miłosierdzia Twego”.

Skoro nasze kapłaństwo jest uczestnictwem w arcykapłaństwie Chrystusowym, musimy, jak Chrystus Pan, być nie tylko ofiarnikami, ale i żertwą ofiarną. Zadaniem kapłana jest udział w Męce i Śmierci Chrystusa Pana, udział osobisty, wyrażający się ofiarą ze złych skłonności i ochotną służbą bliźnim. Jest to zadanie nie tylko kapłaństwa oficjalnego, które otrzymuje się przez święcenia kapłańskie, ale wszystkich, którzy przez Chrzest Świętym uczestniczą w kapłaństwie wiernych. Codzienna Ofiara, składana z Chrystusem Panem na Ołtarzu ma nam przypominać najgłębszy sens życia kapłańskiego i dawać siłę do ofiary na co dzień. O tym mówi dzisiejsza Komunia: „To jest Ciało, które za was będzie wydane; ten jest kielich Nowego Przymierza, mówi Pan; to czyńcie, ilekroć przyjmujecie, na pamiątkę moją”. Złóżcie siebie razem ze mną w ofierze, najpierw na Ołtarzu, a potem w życiu. 

— Postanowienie: Głęboka cześć dla kapłaństwa Chrystusowego, piastowanego przez ludzi-kapłanów.

2. Wzniosła osobowość kapłaństwa Chrystusa Pana.

Dzisiejsza Ewangelia (zob. Jan 8, 46-59) kreśli wspaniały obraz osobowości kapłańskiej Chrystusa Pana. Chrystus Pan jest bez grzechu. Przeciwnikom swoim, którzy śledzili każdy Jego krok, mógł rzucić śmiałe słowa: „Kto z was dowiedzie mi grzechu?” Nikt przed Nim i nikt po Nim nie ważył się na takie słowa. A nawet gdyby się odważył, poczytano by to za niesłychaną zarozumiałość i ciężki grzech. Tylko Chrystus Pan ma prawo tak mówić, a mimo to nazwać się „cichym i pokornego serca” (Mat. 11, 29). Słowom Jego odpowiada Jego postępowanie, które wszyscy widzą. Ta bezgrzeszność jednak to dopiero jedna, negatywna strona Świętości Chrystusa Pana.

Chrystus Pan jest w swoim postępowaniu zupełnie bezinteresowny. Całe Jego życie jest skierowane ku najwyższemu celowi, którym jest chwała Boża. „Oddaję cześć Ojcu memu”. Dlatego i Ojciec występuje w obronie Jego czci. „Ja nie szukam własnej Chwały, ale jest Ktoś, Który szuka i sądzi. Jeśli Ja Sam Siebie chwalę, Chwała Moja niczym jest. Ale jest Ojciec Mój, Który Mnie uwielbia”. Ojciec uwielbił Pana Jezusa, ustanawiając Go Królem i Sędzią świata (por. Ps 110/109/, 1), oraz wiecznym Arcykapłanem: „Bóg Ci też przysiągł i nie cofnie tego: Ty jesteś Kapłan na wieki według obrządku Melchizedecha” (Ps 110/109/, 4), Króla-Kapłana.

Najważniejszym jednak rysem osobowości kapłańskiej Chrystusa Pana jest fakt, że Chrystus Pan jest Przedwiecznym Synem Bożym, równym Ojcu. Wprawdzie stoi wobec przeciwników w biednej postaci sługi, na pozór człowiek tylko, taki sam jak oni. W rzeczywistości jednak jest to Bóg-Człowiek. Mówi majestatycznie: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, pierwej niż Abraham był, Jam jest”. Abraham, wielki Patriarcha, od którego cały lud się wywodzi, raduje się, że może z wyżyn wieczności oglądać ziemskie życie Tego, Który jako człowiek jest jego potomkiem, w którym błogosławione będą wszystkie narody ziemi.

— Zastosowanie: Z wielką czcią trzeba spoglądać na Chrystusa Pana Arcykapłana, Boga-Człowieka. Mamy „wielkiego Arcykapłana… Pana Jezusa, Syna Bożego, świętego, niewinnego, niepokalanego, odłączonego od grzeszników, wyniesionego ponad niebiosa” (Żyd. 4, 14; 7, 26). Z wielką czcią trzeba również patrzeć na kapłaństwo w jego ludzkich przedstawicielach. Przecież ich kapłaństwo jest udziałem w Arcykapłaństwie Chrystusowym, jego odblaskiem. Św. Franciszek pisze w swym Testamencie z głęboką wiarą: „Do kapłanów będę się odnosił z lękiem, będę ich miłował i czcił, nie będę zważał na ich grzechy, gdyż widzę w nich Syna Bożego”. Ten szacunek dla kapłaństwa naszego i Chrystusowego, ma być dla nas kapłanów i dla tych, którzy do kapłaństwa dążą, najsilniejszą pobudką do naśladowania czystego i nieskalanego życia naszego Najwyższego Kapłana. Za Jego przykładem miejmy przed oczyma jeden tylko cel: cześć i uwielbienie Pana Boga. Przez charakter kapłaństwa jesteśmy lub zostaniemy „drugim Chrystusem”, starajmy się więc tę wzniosłą osobowość kapłańską Chrystusa Pana coraz doskonalej w sobie odtwarzać. Wtedy wierni będą szanować kapłaństwo i kapłanów. Módlmy się dzisiaj o tę świętość kapłańską słowami Introitu Mszy Świętej: „Wyślij Światłość Twoją i Prawdę Twoją; niech mnie wiodą, niech mnie przywiodą na Twoją Świętą Górę, do Twoich Przybytków” (Ps 42, 3). 

— Postanowienie: Starać się choć trochę uczestniczyć w czystości i ofiarności Chrystusa Pana. 

Modlitwa.

Boski Arcykapłanie! Dzięki Ci, że przez krwawą ofiarę na Krzyżu wyjednałeś mi przebaczenie i łaskę. Spraw, bym przez każdą Mszę Świętą coraz bardziej dostępował Łaski i przebaczenia. Całym sercem dziękuję Ci za łaskę powołania do uczestnictwa w Twoim Kapłaństwie. Spraw, bym coraz bardziej uczestniczył w czystości nieskalanej Twojego życia, szczególnie w Twojej ofiarności. Daj mi czerpać te siły we Mszy i Komunii Świętej. Amen.

© salveregina.pl 2024