I TYDZIEŃ MĘKI PAŃSKIEJ. Poniedziałek. Rozmyślanie. Introit Ofiary krzyżowej. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

UWAGA!

W poniedziałki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

Rozmyślanie. 

INTROIT OFIARY KRZYŻOWEJ.

Pochód dotarł wreszcie do Golgoty. Zaczynają się natychmiast przygotowania do krzyżowania. Żołnierze zamkniętym kręgiem otaczają skazańców, rzesza ludu zaś tłoczy się na wzgórze. Kaci odbierają od skazańców krzyże i układają narzędzia. Z jakim wrażeniem patrzył na to wszystko Zbawiciel? Następnie podają mirrę i obnażają. Jest to niejako Introit wielkiej Ofiary Odkupienia.

1. Podanie mirry.

Zwyczaj żydowski dawał przywilej niewiastom, że mogły podać skazanym na śmierć mocne wino zmieszane z gorzkimi ziołami, tuż przed wykonaniem wyroku. Ten odurzający napój nie mógł wprawdzie, jak dzisiejsza narkoza usunąć całkowicie bólu, ale niewątpliwie zmniejszał go trochę. Uczennice Pana Jezusa, może te same, które okazały Mu współczucie podczas Drogi Krzyżowej, cisną się, by oddać Mu tę ostatnią przysługę miłości (zob. Mat. 27, 34; Mk 15, 23). Chociaż surowi Rzymianie nie znali podobnych objawów ludzkości, szanują jednak obyczaj żydowski i pozwalają niewiastom na tę usługę. „A gdy skosztował, nie chciał pić” — mówi Św. Mateusz (27, 34). Zbawiciel bierze kubek, podnosi go do Ust i macza w nim wargi. Chce sprawić pociechę tym zacnym duszom i dlatego nie odrzuca przysługi. Nie wypróżnia jednak kubka. Resztę swego życia, całą grozę śmierci, chce przeżyć całkiem przytomnie. Z pełną świadomością i zupełnie dobrowolnie pragnie złożyć wielką Ofiarę Odkupienia i wychylić kielich podany przez Ojca (Jan 18, 11).

— Zastosowanie. Zbawiciel pozostaje zawsze Sobą, nawet w tych ostatnich, najcięższych chwilach. Zawsze pełen delikatności uczuć, uprzejmości, wdzięczny za najmniejszą przysługę. Zawsze pełen męstwa i wspaniałomyślnej, ofiarnej Miłości, gdy chodzi o cześć Ojca i nasze zbawienie. A my? Jak często w ciężkich chwilach jesteśmy podnieceni, rozstrojeni, chmurni, bezwzględni i pełni pretensji do swego otoczenia. Jakże skąpimy Zbawicielowi dowodów miłości! Jak często rozważamy: czy muszę to lub owo uczynić pod grzechem? Czy pod ciężkim grzechem? Czy chodzi o wyraźny nakaz Reguły, czy tylko o przepis Konstytucji lub zwyczaj ustalony w Zakonie, czy prowincji? Uczmy się od Zbawiciela wspaniałomyślnej miłości i zapomnienia o sobie!

— Postanowienie. Serdeczna skrucha za przewinienia przeciw skromności i świętemu ubóstwu.

2. Obnażenie z szat.

Spotkanie z niewiastami mogło trwać kilka minut. I oto już kaci zdejmują szaty z Pana. Według rzymskiego prawa skazanych rozbierano zupełnie przed przybiciem do krzyża. Rozumni Rzymianie szanowali religijne i moralne uczucia żydów, dla których całkowita nagość była nie do zniesienia. Dlatego prawdopodobnie pozostawiono Zbawicielowi przepaskę na biodrach (subligaculum). I tak jednak obnażenie było dlań niezmiernie bolesne i zawstydzające. Jak głośno krzyczy nieraz z bólu ranny, któremu ostrożna ręka zdejmuje z ran bandaże. Zbawicielowi zaś zdarto gwałtownie ubranie przyschnięte do głębokich, otwartych Ran na Ramionach i plecach. Odnawia się przez to cała Męka biczowania, wszystkie Rany otwierają się i z całego Ciała ścieka Krew na ziemię. A przy tym, co za upokorzenie! Dziewiczy Syn Boży, obdarzony tak delikatnym poczuciem wstydu, wystawiony na bezczelne spojrzenia tłumu. Z zamkniętymi oczyma pozwala na ten czyn gwałtu, drży przy tym, ale milczy i nie stawia oporu. W duszy powtarza swe Fiat. Niech się stanie! Oto Ten, Który odziewa lilie polne, stoi teraz wobec Nieba i ziemi obnażony. Zabrano Mu wszystko: wolność, cześć, nawet odzienie. Pozostało Mu tylko samo życie, które także wkrótce za nas odda.

— Zastosowanie. Obnażenie ze swym bólem fizycznym i moralnym dopełnia pokuty, która zaczęła się przy biczowaniu. Jest to poniżająca i bolesna pokuta za cały bezwstyd, jakim ludzie wszystkich czasów splamili swą godność człowieczą. Pokuta za ludzki bezwstyd we wszystkich przejawach: w spojrzeniach i gestach, w sposobie ubierania się i zachowania, w słowach i obrazach, w zaułkach występku i w życiu publicznym. Przed Oczyma przeczystej Duszy Zbawiciela stanęła wówczas cała lekkomyślność ludzka, która depcze uczucie wstydliwości, rozpala ogień namiętności, z którego wyrastają niezliczone grzechy ciała. Fala brudu świata zalała wówczas Święte Oblicze Zbawiciela, Który musiał zamknąć wszystkie zmysły, by nie zadusić się z obrzydzenia. Czysty i Niepokalany, musiał wziąć na siebie wszystkie obrzydliwości, podłości, nikczemności, jak gdyby Sam je popełnił, aby za nie odpokutować. Aby przywrócić godność ludzką wszystkim, których występek oszpecił nie do poznania i zrównał ze zwierzętami.

Z żalem pokornym przeprośmy Zbawiciela za tę cząstkę pokuty, którą nasze grzechy na Niego włożyły. Ofiarujmy Jego zadośćuczynienie za wszystkie wołające do Nieba grzechy świata i naszego narodu. Złóżmy także u Stóp Zbawiciela za nas obnażonego wszystkie nasze ziemskie przywiązania. Właśnie ten obraz obnażonego Zbawiciela, konającego w uścisku oblubienicy ubóstwa, natchnął Św. Franciszka najwyższym umiłowaniem ubóstwa. Aby aż do końca naśladować obnażonego, ubogiego Pana Jezusa, kazał się przed śmiercią rozebrać, zostawić tylko opaskę na biodrach i położyć na gołej ziemi.

Ledwie zamkniemy oczy, cały nasz dobytek, wszystko, czego używaliśmy, inni rozdzielą pomiędzy siebie, jak żołnierze podzielili się szatami Zbawiciela (Jan 19, 23-24). Co za niedorzeczność więc przywiązywać się sercem do tych marności, a może i obciążać sumienie wykroczeniami przeciwko świętemu ubóstwu.

— Postanowienie. Z miłości do Zbawiciela nie przywiązywać się do niczego co ziemskie.

Modlitwa. 

Zbawicielu, z szat obnażony, opromieniony w swej skrwawionej nagości blaskiem czystości dziewiczej! Przez Twoje zadośćuczynienie racz mi wybaczyć wszystko, czym zgrzeszyłem przeciw wstydliwości. Obdarz mnie świętym uczuciem delikatności, które tak bardzo przystoi duszy Bogu poświęconej. Spraw, bym przez panowanie nad sobą i krzyżowanie ciała ze wszystkimi jego namiętnościami, zachował godność moralną własnej duszy i przez apostolską gorliwość ratował te dusze, które grzęzną w bagnie nieczystości. Zbawicielu obnażony, z miłości dla mnie z szat odarty! Przebacz mi wszystkie wykroczenia przeciw ubóstwu. Daj mi umiłowanie ubóstwa, bym wolny od ziemskich więzów mógł bezinteresownie i wspaniałomyślnie służyć Tobie i Twoim braciom. Amen.

© salveregina.pl 2024