Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie. 

OWOCE WIELKANOCY.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, zbliżam się do Ciebie jak Tomasz, spraw, abym nie był niewierny, lecz wierzący.

Rozważanie.

1. Dzisiejsza liturgia zwraca się w szczególny sposób do neofitów, którzy po upływie tygodnia od Wielkanocy zdejmowali białe szaty, jakie otrzymali podczas Chrztu Świętego. Do nich właściwie jest skierowane serdeczne napomnienie Św. Piotra, które czytamy w Introicie Mszy Świętej: ,,Jak dopiero narodzone niemowlęta, duchowego mleka pożądajcie”. Słowa te są wyrazem i echem Macierzyńskiej troski Kościoła Świętego o synów odrodzonych w Chrystusie Panu, a zwłaszcza nowo narodzonych. Tą samą troską i nas Kościół Święty otacza. Chociaż otrzymaliśmy Chrzest Święty zaraz po narodzeniu się do życia, można powiedzieć, że każdego roku w okresie Wielkanocy zmartwychwstając w Chrystusie Panu, odradzamy się w Nim do nowego życia. Musimy zatem i my stać się jak ,,dopiero narodzone niemowlęta”, w których nie ma ani złości, ani oszustwa, ani pychy, ani zarozumiałości, lecz tylko czystość i prostota, ufność i miłość. Piękna jest ta aluzja do dziecięctwa duchowego, na które Pan Jezus wskazał, jako na nieodzowny warunek osiągnięcia zbawienia: ,,Jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jako dzieci, nie wnijdziecie do Królestwa Niebieskiego” (Mt. 18, 3). Każdy dopływ Łask, oczyszczając duszę naszą z grzechu i wyrywając go z korzeniami, odradza nas do nowego życia w Chrystusie Panu, do życia czystego i nieskazitelnego, które rodzi w nas tęsknotę do ,,najczystszego duchowego mleka” doktryny Pana Chrystusowej, do Miłości i Łaski Jego. Lecz dzisiaj Kościół Święty chce w szczególny sposób skierować nasze pragnienie ku wierze, tej wierze, która każe nam Ignąć do Pana Jezusa, by od Niego brać Naukę oraz pożywienie i dać się Mu prowadzić do życia wiecznego. I tutaj znajdują nowe zastosowanie Słowa Mistrza, które rozważaliśmy w ubiegłym tygodniu: ,,Kto wierzy we Mnie, rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza… ku żywotowi wiecznemu” (Jan 7, 38; 4, 14). Zbliżajmy się do Pana Jezusa z prostą i szczerą wiarą dziecka, a On obdarzy nas obfitością Łask, które są zadatkiem życia wiecznego.

2. Dzisiejsza Ewangelia (zob. Jan 20, 19-31) zmierza do utwierdzenia nas w wierze.

Utwierdzają nas w wierze wątpliwości Św. Tomasza, bo, jak mówi Św. Grzegorz, większy nam przyniosła pożytek niewiara Św. Tomasza, niż wiara innych Apostołów”. Gdyby nie jego wątpliwości, nie byłoby tego człowieka, który włożył palec w miejsce gwoździ i rękę w Bok Pana”. Pan Jezus zlitował się nad małoduszną wiarą Apostoła, a także i nad naszymi duszami, i nie tylko ukazał się jemu, jak przedtem już innym Apostołom, lecz nadto pozwolił niewiernemu Tomaszowi dotknąć się, czego odmówił przecież pełnej wiary Marii Magdalenie. To rzuca światło na drogi Boże: nie odmawia On pociech odczuwalnych, ani też wprost namacalnych znaków Swojej Obecności duszom o chwiejnej jeszcze wierze, a często prowadzi w ciemnościach dusze, które Mu się oddały nieodwołalnie, lecz na których wiarę może liczyć. Pan Bóg jest Ojcem i żadnej duszy szczerze Go szukającej nie poskąpi tego, co jest niezbędne dla podtrzymania jej wiary, lecz mocnym nieraz odmawia tego, co daje słabym. Taka przecież jest Nauka Pana Jezusowa: ,,Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. Szczęśliwi ci, którzy tak w Pana Boga wierzą, że nie potrzebują widzieć, ani dotknąć i nie żądają znaków widomych, lecz umieją powiedzieć bez wahania: Scio cui credidi (2 Tym 1, 12), wiem komu zawierzyłem i jestem go pewny. Wiara opierająca się jedynie na Słowie Bożym jest w pełni nadprzyrodzona, a więc i bardziej zasługująca. Panu Bogu przysparza większej Chwały, bo wypływa z całkowitego zaufania, nie żąda dowodów i utrzymuje się nawet wśród ciemności wewnętrznych i beznadziejnych wydarzeń, kiedy zdawać by się mogło, że Niebiosa zawarły się nad nami, a Pan Bóg stał się głuchy na nasze jęki.

Wiara tak mocna jest oczywiście dziełem Łaski Bożej, lecz powinniśmy się na jej przyjęcie przysposobić prosząc o nią, lub ćwicząc się w niej.

Rozmowa.

Boże mój, daj mi serce czyste i proste, bez złośliwości, bez fałszu. „O Panie, obdarz mnie prawdziwą czystością i prostotą spojrzenia, słowa, serca, intencji, czynów i całego życia wewnętrznego i zewnętrznego. Chciałabym wiedzieć, o Boże mój, co we mnie przeciwstawia się tym cnotom. Powiem ci, duszo moja, gdyż inni nie potrafią tego zrozumieć. Wiesz, co stoi na przeszkodzie? Każde choćby najmniejsze spojrzenie, które nie byłoby Panu Bogu przyjemne, każde słowo, nie mające na celu Chwały Bożej lub pokrzepienia bliźniego. A czy wiesz, co niszczy w sercu te cnoty? Nie dość czysta intencja przysporzenia Bogu Chwały, a bliźniemu pożytku. Wyrzucasz je również z serca, gdy usiłujesz zasłonić i usprawiedliwić swe winy, niepomna, że Bóg wszystko widzi i czyta w twoim sercu”.

O Panie, obdarz mnie prawdziwą czystością i prostotą, bo nie możesz spocząć w duszy, której na tych cnotach zbywa” (zob. Św. M. Magdalena de Pazzis).

O Panie, oczyść serce moje i usta ogniem Twej miłości, abym umiał kochać i szukać Cię sercem czystym i prostym, jak dziecko. Użycz mi również prostej wiary dziecka, wiary bez cienia żadnego, bez wahania, bez próżnego rozumowania, wiary prostej i czystej, której wystarcza Twoje Słowo, Twoje świadectwo, bo znajduje ona w nich ukojenie i niczego więcej nie żąda.

,,O Panie, skoro mogę przebywać w świetle, jakie daje mi wiara, nie ma dla mnie znaczenia odczuwanie jej lub nie, ciemności lub światłość, radość lub cierpienie. Raczej wstydzić się powinnam swej wrażliwości na te różnice. A gdy widzę, że budzą one we mnie niepokój, powinnam patrzeć na siebie z głęboką pokorą, iż tak mała jest moja miłość, i zaraz spoglądać na Ciebie, Boski Mistrzu, oczekując od Ciebie wyzwolenia. A Ty pouczasz mnie, że powinnam przenosić Ciebie ponad wszystkie słodycze i pociechy, jakimi mnie darzysz, ogołocić się więc mam ze wszystkiego, byleby z Tobą się połączyć” (zob. E. T.: II, 4). Amen.