Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

 

 

Rozmyślanie. 

KORZYŚCI SPOWIEDZI Z POBOŻNOŚCI.

 

 

Kto po Chrzcie Świętym się grzechu ciężkiego, ten musi chwycić się ,,deski ratunku” – Sakramentu Pokuty. Tylko przez ten Sakrament może dostąpić odpuszczenia grzechów. Również i żal doskonały tylko wtedy gładzi grzechy i tylko wtedy jest doskonały, jeśli łączy się z nim szczera wola, by zachować ład ustanowiony przez Chrystusa Pana, tzn. poddać grzechy sądowi Kościoła Świętego.

Są jednakże grzechy, które nie pociągają za sobą śmierci duszy (1 J 5, 16). Zgodnie z wielowiekową tradycją i wyraźną Nauką Kościoła Świętego, możemy uciekać się również do Sakramentu Pokuty, aby uzyskać z nich rozgrzeszenie. Jest jednak ,,wiele innych sposobów” na ich odpuszczenie. Wyznanie w Spowiedzi grzechów powszednich nie wynika więc z konieczności, ale z pobożnego usposobienia. Dlatego taką Spowiedź nazywa się spowiedzią ,,z pobożności”. Kościół Święty ceni ją bardzo wysoko i uważa za skuteczny środek do uświęcenia. Papież Pius XII pisze o niej w encyklice Mistici Corporis: ,,Przez taką Spowiedź człowiek lepiej poznaje siebie, pogłębia w sobie pokorę chrześcijańską, sięga do przyczyn swych niedomagań moralnych, zwalcza lenistwo i letniość duchową, sumienie oczyszcza, wzmacnia wolę, otrzymuje łatwiej kierownictwo duchowe i pomnaża w sobie Łaskę Sakramentalną.

 

1. Trud człowieka.

 

Sakrament Pokuty został ustanowiony w formie sądu pokutnego. Oskarżycielem jest grzesznik, kapłan zastępcą Pana Boga i sędzią z ramienia Kościoła Świętego. Z natury rzeczy więc i otrzymujący Sakrament i szafarz jego są tu tak ściśle złączeni, jak w żadnym innym Sakramencie. Jeśli obaj pojmują poważnie swoje zadania, to nawet ludzka strona ich pracy, zwłaszcza przy częstej i regularnej Spowiedzi, sprzyja bardzo postępowi penitenta.

Odnosi się to najpierw do pracy penitenta. Wielkie znaczenie posiada częstsze, poważne badanie siebie w celu oskarżenia się. Takie badanie, które ma na celu nie tylko poznanie win, ale także ich przyczyny. Niektóre błędy poznaje człowiek dopiero wtedy, gdy musi się do nich przyznać. W przeciwnym razie poznanie siebie pozostaje zbyt ogólnikowe i niejasne. Częstszy rachunek sumienia jest tym dla życia moralnego, czym rewizja ksiąg i kasy w sprawach handlowych. Chroni przed zgubnymi złudzeniami, zapobiega zbyt śmiałym decyzjom, wskazuje cel i drogi. W pracy nad sobą jest to bardzo ważna rzecz, że człowiek przez żal nadprzyrodzony odrywa się wewnętrznie od grzechu i wolą poprawy nadaje swym dążeniom kierunek ku dobremu. Nie bez znaczenia jest i to, że szczere oskarżenie siebie, które nawet przy drobnych winach bywa czasem bardzo zawstydzające, zadaje cios najgłębszemu korzeniowi wszystkich win, tj. pysze i miłości własnej. Że wreszcie zadośćuczynienie przynosi nam zbawienną karę za popełnione grzechy i jednocześnie mocą sakramentu chroni przed powtórnymi upadkami. Wszystkie te akty dzięki swej regularności stanowią pewnego rodzaju kurację duchową, są wyższą szkołą samowychowania.

Dochodzi do tego praca spowiednika, który jako lekarz i kierownik duszy poucza i uspokaja, czasem dodaje otuchy i zachęca, a nieraz może bardzo poważne da upomnienie i przestrogę. Kapłanom potrzeba również tego słowa kapłańskiego w konfesjonale. Praca kapłańska stawia nas nierzadko w trudnych sytuacjach. Ze względów wychowawczych Opatrzność Boża bierze nas właśnie często do swej twardej szkoły krzyża. A w sprawach własnych, zwłaszcza w delikatnych sprawach duszy, człowiek tak niewyraźnie widzi, tak łatwo wydaje sąd zbyt surowy, lub zbyt łagodny. Oczywiście kierownictwo duchowe nie jest koniecznie związane ze spowiedzią. W wyjątkowych wypadkach może być nawet owocniejsze poza Spowiedzią. Na ogół jednak Sakrament Pokuty jest dobrą okazją do porad w sprawie sumienia. I większości ludzi najbardziej odpowiada ten właśnie rodzaj kierownictwa, który prawie sam wynika z wyznania win. W ten sposób kierownictwo zachowuje pewne dostojeństwo i namaszczenie sakramentalne. Zgodnie z pojęciem Sakramentu Pokuty jest ono Bożym kierownictwem.

— Zastosowanie. Czy może nie potrzeba nam częstego, regularnego oczyszczania duszy? Przy licznych zajęciach, przy naszej ludzkiej słabości i niestałości równie łatwo popełnić grzech powszedni, jak zakurzyć szaty. Błędy te nie przecinają wprawdzie żywotnego nerwu łączącego nas z Chrystusem Panem. Ale czy dlatego wolno je lekceważyć? Są one obrazą Pana Boga, naszego najlepszego Ojca, a to więcej znaczy niż największe nieszczęście doczesne. Grzechy powszednie, to plamy na odświętnej szacie duszy, w której rozdajemy codziennie, lub przyjmujemy Najświętsze Tajemnice. To ziarnka piasku w trybach duszy, utrudniające pełny rozpęd. To wilgoć, wyziębiająca żar Miłości Bożej. Niedyspozycja, osłabiająca rytm pracy nad sobą. To zarazki chorobowe, które mogą stać się niebezpieczne, jeśli się ich nie spostrzeże i nie usunie. A czyż naszą wielką troską, celem wszystkich naszych dążeń nie jest nadprzyrodzone uleczenie duszy, uświęcenie jej, pozbycie się przywar, a przyswojenie sobie rzetelnej cnoty?

— Postanowienie. Przestrzegać wiernie Spowiedzi tygodniowej.

 

2. Działanie Łaski Bożej.

 

Każdy Sakrament Święty udostępnia duszy owoce Śmierci Pana Chrystusowej. Uderza w nią niby fala Krwi Pana Jezusowej, przynosząc Boże Życie, Łaskę uświęcającą. Ale każdy na swój sposób, w swoim celu, odpowiednio do rozlicznych warunków i potrzeb życia ludzkiego i chrześcijańskiego. Według wyraźnych słów ustanowienia Łaska Sakramentu Pokuty ma wewnętrzny związek z grzechami popełnionymi po Chrzcie Świętym. Ile razy z żalem wyznajemy grzech wobec przedstawiciela Kościoła Świętego, może on nam udzielić tego Sakramentu. Jeśli Łaska, którą daje rozgrzeszenie sakramentalne, napotyka na nie zgładzony jeszcze grzech śmiertelny, ożywia i zakłada na nowo wspólnotę życia z Chrystusem Panem. Gdy nie zastaje duszy w śmierci, wzmacnia i pogłębia tę wspólnotę z Chrystusem Panem, ,,pomnaża Łaskę uświęcającą”. W obydwu wypadkach zachowuje swoje zgodne z istotą Sakramentu Pokuty przeznaczenie: przyczynia się do wymazania z duszy grzechu uczynkowego. Nie tylko winy, ale i skutków grzechu. Przez skutki grzechu rozumie się nie tylko należną karę, ale również słabość, która tkwi w duszy po rozgrzeszeniu i może się objawić jako skłonność do grzechu. Łaska Sakramentu Pokuty zmierza właśnie ze swej istoty do zupełnego uzdrowienia duszy zranionej przez grzech. Dla Św. Tomasza jest to jedna z głębszych przyczyn usprawiedliwiających wielokrotne oskarżanie się z tego samego grzechu. Powrót do zdrowia, to wolny i dłuższy proces. Odrodzenie przez Chrzest Święty jest czymś jednorazowym ze swej natury. Na tym polega wielkie znaczenie Spowiedzi z pobożności. Jest ona nie tylko najpewniejszym środkiem na zgładzenie grzechów powszednich i kar doczesnych za grzechy. Jako Sakrament usuwa i leczy niebezpieczną skłonność do grzechu. Dzieje się to przez ,,pomnożenie Łaski uświęcającej”, przez głębsze włączenie nas w Życie Chrystusa Pana. Spotęgowanie Życia Bożego pomnaża w nas Miłość Bożą, a silniejszy żar miłości wypala w duszy pierwiastek obcy Bogu Ojcu i Chrystusowi Panu grzech. Wnosi w duszę nową energię, siłę w pokusach, zapał do czynu i męstwo w cierpieniu. Każda dobra Spowiedź z pobożności oczyszcza, uzdrawia i uświęca duszę. To Chrystus Pan nią dopełnia Swego Odkupienia.

— Zastosowanie. Nie zaniedbujmy regularnej, tygodniowej Spowiedzi, w której tak harmonijnie łączy się pierwiastek Boski i ludzki, wychowawczy i sakramentalny. Ta chwila Łaski niech ma w naszym programie zajęć swoje stałe miejsce, swój oznaczony dzień. Bez ważnej przyczyny nie zmieniajmy go! Ład i tu dobroczynnie działa. Nigdy nie odkładajmy Spowiedzi przez kaprysy i brak nastroju. Spowiedź, do odbycia której trzeba przezwyciężenia, może być bardzo owocna. Traktujmy ją zawsze bardzo poważnie. Wybierzmy sobie do tego czas odpowiedni i wystarczający. Naszym osobistym wysiłkom będzie odpowiadać miara Łaski Bożej. Nieregularność i powierzchowność przy spowiadaniu się bywa pierwszym wyłomem w gorliwości, początkiem oziębłości, a czasem i gorszych rzeczy. Ciężkie upadki, apostazje, tak się zaczynały.

— Postanowienie. Wykorzystać w pełni wartość wychowawczą i sakramentalną Spowiedzi Świętej.

 

Modlitwa.

Panie Jezu! Wysławiam z wdzięcznością Twą Mądrość i Dobroć, którym zawdzięczam Sakrament Pokuty, tak skuteczny środek do uświęcenia duszy. Przepraszam Cię pokornie za lenistwo w korzystaniu z tego Świętego Daru. Spraw łaskawie, aby moja tygodniowa Spowiedź była naprawdę oczyszczającą, uzdrawiającą i uświęcającą kąpielą w Twej Boskiej Krwi. Amen. 

 

 

Zachęcamy do:

  1. uczczenia Tajemnicy Odkupienia w miesiącu marcu ku Jego czci poświęconym: Nabożeństwo kwietniowe do Tajemnicy Odkupienia.
  2. uczczenia Zmartwychwstania Pańskiego: Nabożeństwo na okres wielkanocny.

 

 

 

 

© salveregina.pl 2023