Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

SKUTECZNE ZADOŚĆUCZYNIENIE.

W czasie strasznego nalotu na miasto Moguncję 27 lutego 1945 roku poniosły śmierć dwadzieścia cztery siostry kapucynki Wiecznej Adoracji. Kiedy rano przez dymiące jeszcze zgliszcza dostali się ludzie do piwnicy klasztoru, oczom ich przedstawił się wzruszający widok. Wszystkie siostry były nieżywe, większość w postawie klęczącej, z rękoma rozkrzyżowanymi, przytulone do siebie. Jedna świeca paliła się jeszcze w lichtarzu. Puszka i kustodia stały puste na stole. Zapewne przełożona podała siostrom Święty Wiatyk. Na początku wojny siostry złożyły uroczyście ofiarę ze swego życia za grzechy świata. W każde święto ponawiały tę ofiarę. Pan Bóg ją przyjął; została spełniona przy blasku Eucharystii.

1. Sprawiedliwość Boża domaga się zadośćuczynienia.

Niektóre zdarzenia ułatwiają nam jaśniejsze, niejako namacalne przeżycie pewnych Prawd Wiary. Zdarzenia naszych czasów potwierdzają Naukę Kościoła Świętego, że grzech sprowadza kary doczesne, choćby jego wina i kara wieczna zostały darowane. Zarazy, głód, wojny, to kary, które mają przypominać, że zakłócenie Świętego Ładu Bożego odbija się na nas samych. Przypominają nam głęboką mądrość słów z Księgi Przypowieści: ,,Grzech czyni ludzi nędzarzami” (Ks. Przyp. 14, 34). Pan Bóg chce, abyśmy się przekonali o słuszności Jego słów wypowiedzianych przez Proroka Jeremiasza: ,,Wiedz, a zobacz, że złą i gorzką jest rzecz, żeś opuścił Pana, Boga twego, a iż nie masz bojaźni Mojej u ciebie” (Jer 2, 19). Tak możemy wytłumaczyć wielką katastrofę, jaką narody za naszych dni przeżywają. To Sąd Boży nad narodami, kara za odstępstwo od Pana Boga i Jego Praw. Każdy pojedynczy człowiek, jako członek wspólnoty narodów, odpowiada przed tym sądem, choć w poszczególnych wypadkach cierpienie jednostek może mieć charakter oczyszczenia i próby lub zadośćuczynienia za innych.

Obok prawdy, że grzech pociąga za sobą kary doczesne, trzeba pamiętać o tym, że uczynkami wynagradzającymi możemy i powinniśmy rozbrajać karzącą Dłoń Bożą i kary Boże odwracać lub skracać; przede wszystkim zaś starać się, aby kary posłużyły ludziom do zbawienia, nie na potępienie. Wynagradzać można przez ochotne przyjmowanie cierpień, jakie Pan Bóg zsyła i przez dobrowolne uczynki pokutne. Trzeba wynagradzać za nasze własne winy. Bo kto z nas nie musi powiedzieć: Mea culpa, mea maxima culpa? Trzeba wynagradzać także za winy braci i sióstr w Chrystusie Panu i za tych, dla których ,,nastała noc, w której nikt nie może już działać” (J 9, 4) za dusze czyśćcowe.

Prawda o możliwości i obowiązku zadośćuczynienia, zwłaszcza zadośćuczynienia za innych, stała się dziś bardziej zrozumiała. O. Henryk, kapucyn z prowincji warszawskiej, wyniszczony do ostateczności w obozie w Dachau, pisał w ostatnim grypsie ze szpitala obozowego do współbraci więźniów: ,,Leżę na łóżku jak na krzyżu z Chrystusem. I dobrze mi jest z Nim być. W modlitwach zawsze pamiętam o was i cierpienia ofiaruję w waszych intencjach”. Dużo Chrześcijan nauczyło się w podobnym duchu przyjmować cierpienia i śmierć.

— Zastosowanie. Nauka o wielkiej wartości Eucharystycznej Ofiary zadośćczynnej pokrzepia, lecz nie zwalnia z obowiązku osobistego zadośćuczynienia. Przeciwnie, wzywa nas, abyśmy jak mówi Kościół Święty: ,,stali się podobni do Chrystusa, który za nasze grzechy zadośćuczynił, a z którego pochodzi możność nasza” (DB 904). Wartość naszych niewielkich pokut możemy podnieść, jeśli je każdego ranka złączymy z nieskończonym zadośćuczynieniem Chrystusa Pana na ołtarzu, aby – jak Kościół Święty mówi – Chrystus je Ojcu złożył, a Ojciec od Niego je przyjął” (tamże). Wtedy wolno nam się spodziewać, że nasza pokuta udoskonalona w Ofierze Świętej potrafi wynagrodzić Bożej Sprawiedliwości, karzącą Dłoń odwrócić od nas i od biednego świata, a przynajmniej surowy sąd Boży zmieni w miłosierne nawiedzenie.

— Postanowienie. Nasze małe pokuty dołączać do wielkiego zadośćuczynienia Pana Chrystusowego na Ołtarzu.

2. Jak zadośćuczynić Sprawiedliwości  Bożej?

Kościół Święty  wyraźnie uczy, że Ofiarę Mszy Świętej ,,zgodnie z Tradycją Apostolską można składać nie tylko za grzechy wiernych żyjących, ale i za zmarłych w Chrystusie Panu nie oczyszczonych jeszcze dostatecznie” (DB 940).

W czasie swego ziemskiego życia, przez dobrowolne, pełne miłości posłuszeństwo dla Woli Ojca, od Żłobka do Krzyża Zbawiciel wypełniał za nas ciężką pokutę. Ta pokuta i zadośćuczynienie znaczy więcej niż heroiczne czyny pokuty i zadośćuczynienia Wszystkich Świętych. Właśnie z Pana Jezusowej pokuty czerpie pokuta Świętych swą wartość wynagradzającą. Pana Jezusowa zaś pokuta ze względu na godność osoby ma wartość nieskończoną.

To wielkie Wynagrodzenie uobecnia na Ołtarzu każda Msza Święta, czyniąc je naszą własnością. Pan Jezus ofiaruje je za nas Ojcu. Wolno nam je złożyć Ojcu z Panem Jezusem i przez Pana Jezusa, tak jakbyśmy go sami dokonali. W ten sposób możemy wyrównać nasze długi u Pana Boga, a także długi naszych braci w Chrystusie Panu, z którymi łączy nas święta wspólnota życia i dóbr. Tych, co jeszcze na ziemi walczą, i tych, co cierpią w czyśćcu. Dlatego gdy karząca ręka Boża dotknie ludzi, Kościół ucieka się do Mszy Świętej. Są specjalne Msze na czas wojny, na czas zarazy i na czas głodu. Dlatego też tak często odprawia Msze w intencji zmarłych i pamięta o nich osobno w każdej Mszy Świętej. Oczywiście Kościół Święty zdaje sobie sprawę, że między nieskończonym zadośćuczynieniem Chrystusa Pana a Mądrością Bożą panuje jakaś tajemnicza zgoda, tak że nie zgłębimy nigdy, ile Pan Bóg w poszczególnych wypadkach przyjmuje i poczytuje z tego, co Mu ofiarujemy. Św. Augustyn o duszach czyśćcowych mówi, że korzystają one z naszej pomocy w miarę swego przygotowania, m.in. w miarę jak ceniły Mszę Świętą i jak ją wykorzystywały w intencji zmarłych.

— Zastosowanie. W ten sposób możemy również spełnić jak najskuteczniej nasz obowiązek wdzięczności i miłości wobec zmarłych rodziców, krewnych, przełożonych, braci i dobrodziejów. Wykorzystujmy więc jak najpełniej Memento za zmarłych!

— Postanowienie. Ofiarować Panu Bogu zadośćuczynienie Chrystusa Pana za nas samych, za grzeszny świat i za dusze w Czyśćcu.

Modlitwa.

O Boże, coraz bardziej poznaję, jakim nieocenionym darem jest Msza Święta! I coraz lepiej uświadamiam sobie, jak mało wykorzystywałem te skarby. Wybacz słabość mej wiary i daruj płynące z niej niedbalstwo i obojętność! Dopomóż mi Ofiarą Świętą coraz więcej cenić, i coraz lepiej z niej korzystać. Amen.

Zachęcamy do:

1. do uczczenia Najświętszego Serca Pana Jezusa w miesiącu czerwcu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo czerwcowe – dzień 19
2. uczczenia Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy poprzez Nowennę ku Jej czci: Nowenna do Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy – dzień 2
   

© salveregina.pl 2023