Jak powinniśmy się zachować w przeciwnościach

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie.

Jak powinniśmy się zachować w przeciwnościach?

I. Starać się zachować mimo wszystko pokój,

II. a uciekać się do Pana Boga w modlitwie.

“A oto burza wielka powstała na morzu, tak że fale zalewały łódź, a On spał” (Mt 8, 24).

I. — Morzem jest ten świat, którego chybotliwe fale oddają dobrze niestałość wszystkich rzeczy doczesnych. Łodzią jest każdy człowiek, rzucony jak łupina na spienione fale. Żeglugą jest życie ludzkie. Przystanią bezpieczną, do której płyniemy, Niebo.

Ratuj dusze konające

Ratuj dusze czyśćcowe

W żegludze naszego życia powstają niekiedy gwałtowne i niebezpieczne burze, w których łódką naszego serca miotają szalejące bałwany. Niekiedy są to gwałtowne burze silnych i niebezpiecznych pokus; niekiedy zaś przeciwności ze strony ludzi, uporczywie krążące podejrzenia lub oszczerstwa; niekiedy łódkę naszą okrywają fale smutku, wewnętrznych boleści i opuszczeń. Stąd Autor „Naśladowanie Chrystusa” powiada: Dopóki żyjemy nie możemy być bez pokus, jeśli jedna przejdzie następuje inna i jak fale jedna o drugą uderzają (ks. I, r. 13, 2—3). Wśród takich burz nie ma nic pożyteczniejszego jak przytwierdzić się silnie do Woli Bożej i w Niej szukać równowagi ducha. Apostołowie walczyli mężnie z nawałnicą, wylewali wodę, kierowali odpowiednio łodzią, póki mogli i widzieli możliwość uratowania się przy własnych siłach. Ale gdy przewalające się przez ich łódź fale spiętrzyły się jeszcze groźniej, dali w sobie przewagę nad męstwem uczuciom grozy i strachu. Wówczas to przypadli do Pana Jezusa, który tymczasem… spał spokojnie na ławie okrętu. Mistrz spoczywał, gdy Uczniowie walczą o swoje i Jego życie! Idą Go budzić.

Pan Jezus śpi najspokojniej wśród największej nawet burzy i niepogody; źródłem pokoju Pana Jezusa jest najściślejsze zjednoczenie z Ojcem i z Jego Wolą, o której wie, że chce dla Niego tylko dobra, a gdy dopuszcza trudy i burze, to jedynie dla tym większego dobra. Gdy okręt jest zbyt gwałtownie miotany i zachodzi niebezpieczeństwo, że może być zapędzony na skały, wówczas żeglarze spuszczają kotwicę, by zaczepiwszy o grunt pomogła okrętowi oprzeć się falom. Tak samo i my powinniśmy czynić wśród życiowych nawałnic. Sięgać wiarą i ufnością do gruntu oparcia. Za przykładem Pana Jezusa każda dusza może być pewną i spokojną, gdy wśród burzy wewnętrznej rzuci się w Objęcia Boskiej Dobroci i Opatrzności. Może być pewną, że nic się nie stanie bez Woli Bożej; niech wie, że Pan Bóg niczego nie czyni ani nie dopuszcza, nawet największego cierpienia, które by nie miało służyć ku większemu jej pożytkowi.

II. — Choć dusza w burzach pokus i cierpień powinna poddawać się zupełnie Woli Bożej i na Niej polegać, to jednak dla wzmocnienia swoich ograniczonych sił winna uciekać się do oręża modlitwy. Trzeba wówczas „śpiącego Zbawiciela” na wzór Apostołów budzić i błagać o ratunek, o siłę, o męstwo i wytrwanie. Pan Jezus nie za to zganił Uczniów, że Go zbudzili i wołali o ratunek, ale za to, że z powodu braku wiary pozwolili uczuciom trwogi zawładnąć swymi sercami. Nagana ta każę nam wnioskować, jak bardzo nie podoba się Panu Jezusowi to, że się niekiedy zniechęcamy i załamujemy. Każdy smutek i zniechęcenie jest objawem wewnętrznego tchórzostwa, a nawet lenistwa. Bądźmy przekonani, a upoważnia nas do takiego sądu wiara w Opatrzność Bożą i we wszechmoc modlitwy, że w naszym życiu naprawdę nie ma sytuacji bez wyjścia. Takie sytuacje są tylko pozornie bez wyjścia. Pan Jezus widocznie śpi, ale serce jego zapewne czuwa. W odpowiednim momencie Pan Jezus podnosi się majestatycznie i władczym rozkazem uspokaja wiatry i burze, iż nastaje wielka cisza.

Modlitwa:

“Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu, Panie pospiesz się ku ratunkowi memu” (Ps 69, 2). „Zbudź się, o Panie, dlaczego zasypiasz? Obudź się i nie odrzucaj nas na zawsze! Dlaczego odwracasz Oblicze Twoje i zapominasz o naszej nędzy i ucisku? Gdyż aż do prochu uniżona jest dusza moja. Powstań, Panie, ratuj nas i odkup nas dla Imienia Twego!” (Ps 43, 23—26). Amen.

Zachęcamy: