IV TYDZIEŃ PO WIELKANOCY. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Modlitwa pokutna. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

Rozmyślanie.

MODLITWA POKUTNA.

W Chwale jaką oddajemy Panu Bogu i w podzięce za Boże Dobrodziejstwa dźwięczy jeden fałszywy ton: grzech. Jest on z natury swej obrazą Pana Boga, umniejszeniem Jego Chwały, zapoznaniem Jego Miłości i Dobroci. Jeśli więc pragniemy aby nasze uwielbienie i podzięka były Panu Bogu miłe, musimy usuwać ten fałszywy ton przez pokorny żal i prośbę o przebaczenie.

1. Uzasadnienie modlitwy pokutnej.

Niektórzy sądzą, że myśl o grzechu zanadto obciąża życie chrześcijańskie. Chcieliby ją usunąć krzepiącą myślą o Odkupieniu przez Chrystusa Pana, o naszym dziecięctwie Bożym. Myśl o grzechu nie powinna być oczywiście głównym czynnikiem w naszym życiu religijnym. W takim razie nie Pan Bóg, ale nasze własne ja byłoby ośrodkiem życia. Ale świadomość grzechu, który tyle razy zakłóca stosunek między Ojcem w Niebie, a dzieckiem na ziemi, nie powinna zniknąć z naszego życia i naszej modlitwy.

Chrystus Pan był świadomy Swej Doskonałej bezgrzeszności. W modlitwie Jego nie słyszymy nigdy jakiegoś wyznania winy, wyrazów żalu, czy prośby o przebaczenie. Nawet w obliczu śmierci nie słyszymy tego (zob. J 14, 30). Ale nam wszystkim bez wyjątku podyktował prośbę, którą mamy co dzień kierować do Ojca w Niebie: ,,I odpuść nam nasze winy!” (Mt 6, 12).

Kościół Święty, Oblubienica Chrystusowa i Matka nasza, odmawia tę modlitwę z nami i za nas w tysiącznych odmianach. Pokorne wyznanie winy, żal i błaganie o przebaczenie, przewija się przez całą Liturgię kościelną, przez Brewiarz i Mszę Świętą. Śpiewa Kościół Święty natchnione przez Ducha Świętego, porywające psalmy pokutne. W Confiteor, wobec Nieba i ziemi wyznaje swe winy. Często błaga: ,,Panie, zmiłuj się nad nami!” Nawet w taki hymn pochwalny i dziękczynny jak Gloria włącza prośbę: ,,Baranku Boży, Synu Ojca, Który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami! Który gładzisz grzechy świata, przyjmij błagania nasze! Który siedzisz po Prawicy Ojca, zmiłuj się nad nami!” Usunąć modlitwę pokutną z Liturgii kościelnej, znaczyłoby pozbawić ją swoistego piękna.

Kościół Święty wie, jak głęboko uzasadniona jest modlitwa pokutna. Prośba o przebaczenie jest od grzechu pierworodnego charakterystycznym znamieniem ludzkiej modlitwy. Grzechy nasze, chociaż obmyte w Krwi Pana Chrystusowej, pozostają tak wielkim bezprawiem wobec Pana Boga, że nigdy nie potrafimy za nie dostatecznie żałować. Powinno się żałować za nie zawsze. ,,Znam ci ja nieprawość moją, a grzech mój zawsze stoi mi przed oczyma” (Ps 50, 5). Codziennie dopuszczamy się nowych błędów, które tylko Pan Bóg widzi należycie, a które domagają się pokuty i zadośćuczynienia. Do naszych grzechów osobistych dochodzą grzechy całego świata, grzechy naszych braci i sióstr, które powinniśmy odczuwać jako ich nieszczęście i obrazę Pana Boga, naszego wspólnego Ojca i wspólnie za nie pokutować. Musimy wołać do Nieba nie tylko: ,,Zmiłuj się nade mną!”, ale i ,,Przepuść, Panie, przepuść ludowi Twemu!” (Joel 2, 17). Będziemy wtedy w towarzystwie tego wielkiego Męża modlitwy, Który konając błagał: ,,Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią!” (Łk 23, 34). Prośba ta nie zamiera nigdy w Ustach Pana Jezusa na naszych Ołtarzach.

— Zastosowanie. Również życie Św. Franciszka potwierdza wartość modlitwy pokutnej. W bogatym życiu jego modlitwy, wiele miejsca zajmuje modlitwa pokutna. I przy jego ciągłym miłosnym pogrążeniu w Męce Pana Jezusa inaczej być nie mogło. Celano pisze: ,,Gdy się modlił w lasach i pustelniach, napełniał las westchnieniami, rosił łzami ziemię, bił się w piersi. Tam odpowiadał swemu Sędziemu”. Psalmy Franciszkowego Oficjum o Męce Pańskiej, które codziennie odmawiał, składały się w większej części z psalmów pokutnych.

— Postanowienie. Pielęgnować należycie modlitwę pokutną za siebie i za innych.

2. Znaczenie modlitwy pokutnej.

Pokorne wyznanie winy, pokorne błaganie o Miłosierdzie, sprowadza nam i innym przebaczenie. ,,Ofiarą miłą Bogu jest duch skruszony. Sercem skruszonym i upokorzonym nie wzgardzisz, Boże” (Ps 51/50/, 19). U Proroka Izajasza sam Pan Bóg mówi: ,,Wejrzę na pokornego i sercem skruszonego” (66, 2). O celniku, który ,,bił się w piersi i modlił się: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu!” Sam Chrystus Pan mówi: ,,Odszedł ten usprawiedliwiony” (Łk 18, 13-14). Zasiewem dojrzałych owoców, które kapłani zbierają w konfesjonale, są często nie tyle kazania, co ciche modlitwy i uczynki pokutne. W Kortonie Bracia Mniejsi nie mogli podołać w konfesjonałach pracy, której dostarczała im Święta pokutnica Małgorzata.

Dzięki modlitwie pokutnej utrzymuje się w duszy czujność i żywa bojaźń grzechu, a ta bojaźń wytwarza delikatność sumienia, które natychmiast reaguje na wszystko, co z grzechem związane, jak zdrowe oko reaguje na każde ciało obce. Czy taka delikatność sumienia nie jest najpiękniejszą ozdobą i ochroną sługi Bożego?

Modlitwa pokutna pobudza do gorliwości, aby naprawiać obrazę Bożą i odrabiać opuszczenia. Jest to gorliwość spokojna, własne czyny i pracę oceniająca skromnie, wobec innych, zwłaszcza błądzących, wyrozumiała i pobłażliwa. Wiele heroicznej cnoty i ofiarnej pracy dla Pana Boga rodzi się z ciągłej świadomości, że Pan Bóg w Swym Miłosierdziu przebaczył nam grzechy.

Wreszcie modlitwa pokutna darzy swoistym, głębokim pokojem duszy. Ból i żal płynący z miłości, może i we łzach się przejawiający, przynosi zawsze jakąś wyzwalającą radość. Czy sami nie doświadczyliśmy tego, np. po dobrej spowiedzi? Czy nie dowodzi tego życie świętych pokutników? Franciszkańska pokuta i franciszkańska radość, to nie sprzeczności. Jedna jest warunkiem drugiej, bo obie tkwią korzeniami w miłości Boga Ojca i Chrystusa Pana.

— Zastosowanie. Pielęgnujmy modlitwę pokutną! Za siebie i za innych, zwłaszcza za dobrodziejów i powierzonych naszej pracy duszpasterskiej i wychowawczej. W Konstytucjach kapucyńskich są dwa zdania godne uwagi: ,,Wstąpiliśmy do zakonu, aby wśród łez za grzechy nasze pokutę czynić”. I drugie: ,,Żywimy się grzechami świata”. Žal i prośba o przebaczenie to zasadnicza cząstka rozmyślania, nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, rachunku sumienia, Drogi Krzyżowej. Z tych ćwiczeń czerpią życie modlitwy pokutne Brewiarza i Mszy Świętej. Nasze błaganie pokutne łączy się ze Zbawicielowym ,,Ojcze, odpuść im”, płynącym z naszych Ołtarzy. Niech nasza modlitwa pokutna zawsze od Pana Boga wychodzi i do Pana Boga wraca. Kościół Święty zaczyna Gloria od wysławiania Pana Boga, przechodzi potem do prośby o przebaczenie i kończy znów uwielbieniem Pana Boga: ,,Tyś Sam Jeden Święty, Sam Jeden Pan, Tyś Sam Jeden Najwyższy!”

— Postanowienie. Pielęgnować należycie modlitwę pokutną, zwłaszcza za dobrodziejów i tych, nad którymi powierzono nam pracę wychowawczą i duszpasterską.

Modlitwa.

Ze Św. Fidelisem błagam: ,,Panie Jezu Chryste, rozszerz mą pamięć, abym mógł należycie rozważać mnóstwo swoich grzechów i grzechów ludzkich! Oświeć mi umysł, abym należycie poznał, jak bardzo nie podoba Ci się każdy grzech! Wypełnij mi serce czystym i mocnym żarem Twej Miłości, która jest źródłem i korzeniem prawdziwej skruchy (*).

Wspomnij, Panie na Twe Miłosierdzie i na Twą Litość, która jest od wieku.

Nie pamiętaj grzechów mej młodości

i występków moich;

w Łaskawości Twojej pomnij na mnie,

dla Twej Dobroci, Panie” (Ps 24, 6-7). Amen.

(*) S. Fidelis a Sigm.: ,,Exercitia Seraph. Devotionis”. Ed. P. Mich. Hetzenauer OFMCap.; Mergentheimense 1893.

© salveregina.pl 2023