IV TYDZIEŃ WIELKIEGO POSTU. Niedziela. Rozmyślanie. Godność i bogactwo dzieci Bożych. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

UWAGA!

W niedziele Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 4, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, nie obowiązuje dyscyplina postna. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

Rozmyślanie.

GODNOŚĆ I BOGACTWO DZIECI BOŻYCH.

Msza Święta poprzedniej niedzieli zakończyła się pocieszającą myślą: Eucharystyczny Zbawiciel odnosi w duszy naszej zwycięstwo nad złym duchem. Do tej myśli powraca Kościół Święty w czwartą niedzielę Postu, rozwija ją szerzej i pogłębia. Zbawiciel obdarzył nas Chlebem z Nieba, przez Niego bowiem staliśmy się wolnymi dziećmi Bożymi. W połowie okresu pokuty Kościół Święty każe nam radować się głośno godnością i bogactwem dzieci Bożych.

1. Godność dzieci Bożych.

W dzisiejszej Lekcji (zob. Gal. 4, 22-31) Apostoł mówi o dwóch synach Abrahama: Izmaelu, synu Agary niewolnicy i Izaaku, synu Sary, wolnej i prawowitej małżonki Abrahama. Agar jest wyobrażeniem synagogi, która włożyła na swoje dzieci twarde i ciężkie jarzmo Prawa. Sara jest obrazem Kościoła, który obdarza Swych synów prawdziwą wolnością dzieci Bożych Apostoł kończy radosnym stwierdzeniem: „Przeto bracia, nie jesteśmy synami niewolnicy, ale wolnej. Którą to wolnością Chrystus nas obdarował”. W tych słowach Apostoła zawarta jest myśl o naszej boskiej godności, jako Chrześcijan. Jako synowie Kościoła Świętego, królewskiej Oblubienicy Chrystusa, jesteśmy wolnymi dziećmi królewskimi, dziećmi Bożymi, posiadamy pełne prawo do dziedzictwa Bożego. W tym jest wielkość Odkupienia, które nam Chrystus Pan przyniósł. Ta myśl powinna pobudzać nas do Świętej Radości. Stąd radosny Introit dzisiejszej Mszy Świętej: „Wesel się Jeruzalem! A wszyscy, którzy je miłujecie, spieszcie tu gromadnie! Bierzcie udział w jego radości, którzyście społem się smucili; radujcie się i nasycajcie rozkoszą tutaj, u źródeł waszej pociechy!” (Ks. Iz. 66, 10-11).

— Zastosowanie. Świadomość, że moc złego ducha nie jest jeszcze w duszy naszej całkowicie złamana, ma czynić nas pokornymi, nie małodusznymi. Nie wolno nam przy tym zapominać, że Chrystus Pan nas odkupił i że jesteśmy dziećmi Bożymi. Zasadniczym usposobieniem duszy naszej powinna być Święta Radość nawet wśród trudów Wielkiego Postu, wśród walk ze złem w nas i dookoła nas. Wzorem jest Św. Franciszek, który pielęgnował prawdziwą duchową radość w sobie samym i w swych braciach. Pisze o nim Celano: „Święty zawsze starał się mieć w sercu świętą radość, zachowywać namaszczenie ducha i oliwę radości. Troskliwie unikał przygnębienia, jako zła najgorszego. Gdy tylko zauważył, że do jego duszy wkrada się przygnębienie, zaraz spieszył na modlitwę”. Radość opromieniała jego łzy, płynące nieustannie z powodu Cierpień Pana. Trafnie nazwał niedobry smutek „chorobą babilońską”, to znaczy chorobą ludzi światowych.

Święta Radość, to zdrowie dzieci Bożych, dusz, którym jest dobrze w bliskości Pana Boga. Francuski kapucyn O. Ambroży z Lombez, pisze w swym dziełku Pokój duszy wielkim znaczeniu radości dla życia duchowego i pracy apostolskiej. Nazywa radość przywilejem naszego stanu, przymiotem nieodzownym naszego urzędu i służby. 

— Postanowienie. Święta radość i wdzięczność.

2. Bogactwa dzieci Bożych.

Ewangelia dzisiejsza (zob. Jan 6, 1-15) opowiada o Cudzie pierwszego rozmnożenia chleba. Pięcioma chlebami jęczmiennymi i dwiema rybami tak nakarmił Zbawiciel kilkutysięczną rzeszę, że wszyscy się nasycili, a odłamkami napełniono dwanaście koszów. Ten oczywisty Cud, który w zachwyt wprawił rzeszę, wiąże się w Zamiarach Zbawiciela bezpośrednio z Eucharystią, tak jak Cud chodzenia po falach morza. Następnego dnia w Kafarnaum nawiązuje Zbawiciel do cudownego nakarmienia rzeszy chlebem materialnym, zapowiadając ustanowienie Eucharystii. Rzeszom, które szły za Nim zachwycone wielkimi przeżyciami, powiedział Pan Jezus: „Starajcie się nie o pokarm, który ginie, ale Który trwa na żywot wieczny, a Który da wam Syn Człowieczy… Chlebem, Który Ja dam, jest Ciało Moje na życie świata” (Jan 6, 27 i 51). My, dzieci Kościoła Świętego posiadamy ten Chleb Niebiański, Który nam Zbawiciel w Wieczerniku na wieczne czasy zostawił. Posilamy się Nim codziennie. To jest właśnie nasze największe bogactwo. Skarb Eucharystyczny ma Kościół Święty na myśli, gdy modli się w Graduale: „Uradowałem się, gdy mi powiedziano: pójdziemy do domu Pana” (Ps 122/121/, 1). Traktus zaś mówi: „Którzy ufają Panu, są jak góra Syon: nigdy nie wzruszona, trwająca na wieki. Jako Jeruzalem wkoło osłaniają góry, tak Pan opieką naród Swój otacza teraz i na wieki” (Ps 125/124/, 1-2).

— Zastosowanie. Czy zdajemy sobie sprawę, czym jest Skarb Eucharystii i czy jesteśmy Zań wdzięczni? Wielu Katolików żyjących w świecie zazdrości nam, że możemy codziennie bez trudu brać udział w Świętej Ofierze i Uczcie Ofiarnej, że możemy przebywać pod jednym dachem z Panem Jezusem. Oni muszą często ponosić wielkie ofiary, aby codziennie być na Mszy Świętej. Czy cenimy należycie nasz Skarb? Czy nie opuszczamy niekiedy Mszy Świętej, w Której moglibyśmy bez większej trudności brać udział? Czy Komunia Święta naprawdę jest naszym codziennym Pokarmem, Który nas posila na pracę i ofiarę dnia? Czy wierni jesteśmy w codziennym nawiedzaniu Eucharystii? 

— Postanowienie. Należycie korzystać z Eucharystii w codziennym życiu zakonnym i kapłańskim.

Modlitwa.

Boski Zbawicielu! Z całego serca dzięki Ci składam za to, że uczyniłeś mnie dzieckiem Bożym i dałeś mi Chleb dzieci Bożych, Twoje Najświętsze Ciało i Krew. Z radością wyznaję  dziś wraz Kościołem Świętym: Chwalcie Pana, gdyż Pan jest Dobry, śpiewajcie Imieniu Jego, gdyż Ono słodkie” (Ps 135/134/, 3).

Przebacz mi, że dotychczas tak mało ceniłem godność dziecka Bożego, zbyt mało korzystałem ze skarbu Eucharystii. Spraw, by ta podwójna wielka Tajemnica była dla mnie zawsze Źródłem Świętej Radości i przyniosła obfite korzyści dla mego życia duchowego. Wraz z Kościołem modlę się dzisiaj: “Spraw, prosimy Cię, Miłosierny Boże, byśmy do tych Świętych Tajemnic, z których pełni nieustannie czerpiemy, ze szczerym zbliżali się uszanowaniem i zawsze je przyjmowali z żywą Wiarą” (zob. Pokomunia). Amen.

© salveregina.pl 2024