CZWARTEK I TYGODNIA MĘKI PAŃSKIEJ. Rozmyślanie. Pan Jezus pojmany, związany i zaprowadzony do Jerozolimy

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

UWAGA!

W czwartki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

 

 

 

 

„Pojmali Jezusa i związali go” — (Jan 18, 12).

 

PRZYGOTOWANIE. — Wyobraźmy sobie, iż widzimy, jak Pan Jezus, opuszczony przez swych ucz­niów, został pojmany, związany i prowadzony w nocy wśród wrzawy przez ulice Jerozolimy. Ludzie już nie z szacunkiem, jak przedtem, lecz z nienawiścią patrzą na Niego; każdy wsty­dzi się, iż przedtem wierzył w Mesjasza. Jeśli, patrząc na Pana Boga, Który się tak upokorzył z Miło­ści ku nam i dla naszej nauki, będziemy w dal­szym ciągu nadymać się pychą, kochać dym chwa­ły ziemskiej, starać się o zaszczyty i pierwsze sta­nowiska, nie będziemy godni imienia chrześcijań­skiego.

 

I. — Pan Jezus, wiedząc, iż Judasz wraz z żyda­mi i żołnierzami już się zbliża, podnosi się, choć cały jest jeszcze zlany potem śmiertelnym; z wybladłym Obliczem, lecz z Sercem gorejącym Miło­ścią, idzie naprzeciw nadchodzących, by oddać się w ich ręce. A skoro nadeszli, pyta się ich: Kogo szukacie? Wyobraź sobie, ma duszo, że Pan Je­zus w tej chwili i ciebie pyta: Powiedz mi, kogo szukasz? Ach, mój Panie, kogoż będę szukał, je­śli nie Ciebie, któryś przyszedł z Nieba na ziemię, by mnie szukać, aby nie widzieć mej zguby.

Pojmali Pana Jezusa i związali Go. Pan Bóg związany! Co byśmy powiedzieli, gdybyśmy ujrzeli króla pojmanego i związanego przez sług swoich! A cóż powiemy, widząc Boga w rękach tłuszczy? O szczęśliwe sznury, któreście związały mego Odkupiciela, i mnie do Niego przywiążcie, abym już nie mógł więcej odłączyć się od Jego Miłości. — Patrz duszo moja, jak jeden chwyta Go za Ręce, inny bije, a niewinny Baranek pozwala się wiązać i bić do woli. Nie myśli o ucieczce, nie wzywa po­mocy, nie skarży się na tak wielkie zniewagi, nie pyta, dlaczego Go tak znieważają. Oto sprawdziło się proroctwo Izajasza: Ofiarowan jest, iż sam chciał, a nie otworzył ust swoich; jako owca na zabicie wiedzion będzie.

Lecz gdzież są Jego Uczniowie? Co czynią? Je­śli nie mogą uwolnić Go z rąk wrogów, niechaj przynajmniej towarzyszą Mu, by bronić Jego nie­winności wobec wrogów lub pocieszać Go swą obecnością. Lecz nie, Ewangelia powiada: Wte­dy Uczniowie Jego, opuściwszy Go, wszyscy uciekli. Jakżeż cierpiał Pan Jezus widząc, iż nawet Jego drodzy uczniowie uciekają i zostawiają Go Samego! Niestety! Pan Jezus wi­dział wtedy te wszystkie dusze, które bardziej nad inne przezeń uprzywilejowane miały Go potem opuścić i niewdzięcznie odwrócić się od Niego.

 

 

II. — Związany, jak złoczyńca, nasz Zbawiciel wstępuje do Jerozolimy, gdzie Go przed kilku dniami witano z taką czcią i uwielbieniem. Idzie wśród nocy ulicami; drogę oświetlają latarnie i pochodnie; tłuszcza, która wiedzie Jezusa czyni wielki zgiełk i hałas — w ten sposób wszystkim zwiastuje, iż prowadzi jakiegoś wielkiego prze­stępcę. Ludzie biegną do okien i pytają: Kogo uwięziono? Słyszą odpowiedź: Jezusa Nazareńskiego, Który okazał się zwodzicielem, samozwańcem, fałszywym prorokiem, godnym śmierci. — Jakimiż uczuciami wzgardy i gniewu musieli się przejąć wszyscy, skoro ujrzeli Pana Jezusa, którego przedtem uważali za Mesjasza uwięzionego z roz­kazu sędziów, jako oszusta!

Każdy wówczas zamienia swe uwielbienie dla Jezusa w nienawiść ku Niemu i żałuje, że Mu cześć okazywał; wstydzi się, iż sławił złoczyńcę jako Mesjasza! Oto do czego doszedł Syn Boży, aby nam okazać nicość zaszczytów i oklasków ziemskich! Czemuż, widząc Pana Boga tak upokorzonego i wzgar­dzonego z Miłości ku mnie, tak kocham dym chwa­ły ziemskiej, tak pragnę zaszczytów, godności, pierwszych stanowisk i nie umiem znieść naj­mniejszej wzgardy? Grzeszniku pyszny!

 

 

Modlitwa.

Lecz skąd, mój Panie może istnieć we mnie taka pycha, choć tyle razy na piekło zasłużyłem? Ach, mój Jezu, przez Zasługi zniewag, jakie ponio­słeś, udziel mi Łaski, bym mógł Cię naśladować. Postanawiam sobie od dzisiaj za Twą Pomocą nie gniewać się i przyjmować cierpliwie, z weselem, z radością wszystkie upokorzenia, zniewagi, jakie mi zostaną wyrządzone. Co więcej, postanawiam so­bie, aby Ci się przypodobać, świadczyć, ile zdołam, dobrodziejstwa temu, kto mną gardzi; chcę przy­najmniej odzywać się doń uprzejmie i modlić się za niego. Ty zaś, Panie, przez zasługi Boleści Najświętszej Panny Maryi wzmocnij te moje postanowienia i użycz mi łaski, bym wiernie ich dochował. Amen. (* I, 607)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024