10 Listopada.

Św. Andrzeja z Avellino, Wyznawcy; ŚŚ. Tryfona i Respicjusza, Męczenników; Św. Nimfy, Dziewicy i Męczennicy

Ryt zdwojony. Szaty białe.

Źródło: Pius Parsch „Rok Liturgiczny”, Poznań 1956, t. 3.

I. ŚW. ANDRZEJA Z AVELLINO, WYZNAWCY

Usta, które kłamią, zabijają duszę

1. Św. Andrzej.

Dzień śmierci 10 listopada 1608 roku (w wieku lat 87); kanonizowany w roku 1712.

– Grób w kościele Św. Pawła (Teatynów) w Neapolu.

– Życie.

Andrzej (urodzony w 1521 roku), był jako młody kapłan obrońcą w trybunale kościelnym. Gdy jednak kiedyś w toku rozprawy sądowej wymknęło mu się drobne kłamstwo, a wkrótce potem przypadkiem wyczytał w Piśmie Świętym słowa: „Usta, które kłamią, zabijają duszę” (Ks. Mądr. 1, 11), wywarło to na nim tak wstrząsające wrażenie, że złożył swój urząd i oddał się wyłącznie służbie Bogu i pracy duszpasterskiej nad bliźnimi. W roku 1556 wstąpił do zakonu Teatynów i z miłości dla Chrystusowego Krzyża wyprosił sobie imię Andrzej. Odtąd poświęcił się z całym zapałem pracy duszpasterskiej. Z wielką roztropnością i ojcowską miłością spowiadał grzeszników. Często wyjeżdżał w okolice Neapolu, żeby po wszystkich miastach i wioskach głosić zbawienną Naukę Ewangelii. Bóg wsławiał często cudami jego gorącą miłość bliźniego. Gdy pewnego razu Święty kapłan wracał w burzliwą noc do domu po zaopatrzeniu na śmierć chorego, a wicher zgasił mu latarnię, Bóg sprawił, że pomimo ulewnego deszczu ubranie jego i jego towarzyszów pozostało zupełnie suche, a blask bijący z jego postaci wskazywał im drogę. Był on bardzo cenionym kierownikiem duchownym, a liczba pozostawionych przez niego listów sięga kilku tysięcy. Wyczerpany pracą i wiekiem, rażony został apopleksją u stopni Ołtarza, w chwili gdy rozpocząwszy Mszę Świętą po raz trzeci wypowiadał słowa: „Introibo ad altare Dei”. Ze względu na niespodziewany zgon uchodzi za Patrona chroniącego od nagłej śmierci.

– Zastosowanie: Żywoty Świętych są dla nas szkołą życia; toteż powinniśmy w miarę możności naśladować jedną z cnót Świętego, którego pamięć w danym dniu obchodzimy. A więc jak się np. ma rzecz z naszą prawdomównością? Przez cały dzień dzisiejszy powinny nam brzmieć w uszach słowa: „Usta, które kłamią, zabijają duszę”. A jak jest z naszym umiłowaniem Krzyża Chrystusowego? Jak piękna jest śmierć u stopni Ołtarza! Prośmy, byśmy przynajmniej nie zmarli bez Sakramentów Świętych.

Msza (Os justi) wspólna na uroczystość Wyznawców. Kolekta (własna) sławi gorliwe dążenie do doskonałości Św. Andrzeja i prosi o tę Łaskę dla nas.

II. ŚWIĘTYCH TRYFONA, RESPICJUSZA I NIMFY, MĘCZENNIKÓW

2. Św. Tryfon i młodociany Respicjusz ponieśli śmierć męczeńską za panowania Decjusza (około 250 r.). Nimfa, dziewica, umęczona została w IV wieku w Palermo. Wszyscy troje spoczywali w kościele stacyjnym Św. Tryfona w Rzymie. Gdy zaś kościołowi temu groziło zawalenie, relikwie (a także stację) przeniesiono do sąsiedniego kościoła Św. Augustyna, gdzie dotychczas spoczywają.

3. Znaczenie słowa.

Żywoty Świętych są dla nas szkołą życia. Powinniśmy sobie postanowić, że w ciągu całego dnia będziemy naśladować którąś z cnót przypadającego w danym dniu Świętego. Dzisiejszym zatem hasłem powinny być dla nas słowa Pisma Świętego: „Usta, które kłamią, zabijają duszę”. Jakże się więc ma rzecz z naszą prawdomównością, czyli inaczej mówiąc, czy zdajemy sobie sprawę ze świętości słowa? Silny bodziec po temu stanowi myśl o Słowie Bożym — Logos. Każde nasze słowo jest symbolem Słowa Bożego. Także i mowa ludzka uświęcona została słowem Boga. Podobnie jak natura ludzka otrzymała najwyższą swą godność dzięki Wcieleniu Chrystusa Pana, tak i słowa ludzkie uświęcone zostały dzięki Słowom Bożym. Zachodzi tu pewne podobieństwo: Bóg stał się Człowiekiem w Chrystusie — Bóg objawia nam się w Słowie Bożym. Ułomna natura człowiecza i ludzkie słowo stały się jak gdyby powłoką i mieszkaniem Nieskończonego Bóstwa. Jakież to uświęcenie ciała ludzkiego i ludzkiej mowy! I jakże wobec tego powinniśmy szanować słowa, którymi Sam Bóg przemawiał! Toteż za pośrednictwem słowa powinniśmy krzewić mądrość, prawdę i miłość. „Usta sprawiedliwego będą myśleć o mądrości, a język jego będzie mówił, co słuszne” tak rozpoczyna się dzisiejsza Msza. Przypomnijmy sobie także, co Św. Jakub Apostoł mówi w swym liście o mowie: „Niech każdy człowiek będzie skory ku słuchaniu, a powolny do mówienia”. „A jeśli kto mniema, że jest pobożny nie powściągając języka swego, lecz zwodząc serce swoje, tego pobożność próżna jest”. „Jeśli kto w mowie nie uchybia, ten jest mężem doskonałym i może trzymać na wodzy całe ciało”. „Językiem błogosławimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi stworzonych na Podobieństwo Boże. Z tych samych ust pochodzi i błogosławieństwo, i przekleństwo. Nie powinno tak się dziać, bracia moi. Czyż źródło z tego samego otworu słodką i gorzką wodę daje?” W jakim więc poszanowaniu Chrześcijanin powinien mieć swój język, uświęcony Słowem Bożym i Sakramentem! I jak zwłaszcza powinien strzec języka swego kapłan, który nim głosi Słowo Boże!

† † †

Mszał Rzymski 1931r.; Mszał Rzymski 1949r.

1. Św. Andrzeja z Awelinu, Wyznawcy

Andrzej z Awelinu wstąpił do Zakonu Teatynów, czyli Kanoników Regularnych Św. Pawła w Neapolu i otrzymał imię zakonne Andrzej z powodu wielkiej swej miłości do krzyża. Będąc przełożonym tegoż Zgromadzenia (Kom.), cały czas wolny od zajęć swego urzędu spędzał na modlitwie i pracy nad duszami. W podeszłym już wieku zmarł w Neapolu w 1608r. u stóp Ołtarza, na którym miał odprawiać Mszę Świętą.

2. ŚŚ. Tryfona, Respicjusza i Nimfy, Męczenników

Św. Tryfona skazano na tortury i poniósł męczeństwo za panowania Decjusza w Nicei, w Bitynji. Trybun Respicjusz, wzruszony jego stałością w Wierze, nawrócił się, został Chrześcijaninem i obydwu skazano na śmierć przez biczowanie (250). Dwa wieki upłynęły i w tymże dniu Św. Nimfa, dziewica sycylijska, wyznaniem swoim, że Chrystus jest prawdziwym Bogiem, wysłużyła sobie palmę męczeńską, dodając ją do cnoty dziewictwa. Ciało przeniesione do Rzymu, złożono w kościele ŚŚ. Tryfona i Respicjusza.

† † †

© salveregina.pl 2023