21 Października

Św. Hilariona, Opata

Ryt prosty. Szaty białe.

Kom. Św. Urszuli i Towarzyszek, Męczennic

Szaty czerwone.

Źródło: Pius Parsch „Rok Liturgiczny”, Poznań 1956, t. 3.

Czemuś smutna jest, duszo moja, i czemu mnie trwożysz?

1. Św. Hilarion.

Św. Hilarion z Gazy, opat, urodził się w 291 r. w Tabatha pod Gazą (Palestyna), z pogańskich rodziców, którzy go w bardzo młodym wieku wysłali na studia do Aleksandrii. Tu młodzieniec, wyróżniający się spośród rówieśników zdolnościami i pilnością, nawrócił się na Wiarę Chrystusową. Jako chrześcijanin szybko postępował w wierze i cnocie miłości, często nawiedzał kościoły, był gorliwy w modlitwie, praktykował posty i inne umartwienia, a gardził dobrami i uciechami świata. Zachęcony przykładem Św. Antoniego Pustelnika (zob. 17 stycznia), którego imię słynęło już w całym Egipcie, udał się do niego na pustynię i przez dwa miesiące przebywał tam jako jego uczeń. Po powrocie do domu nie zastał już rodziców przy życiu. Rozdał więc całe swe mienie ubogim i w roku 306, nie mając jeszcze skończonych piętnastu lat, udał się ponownie na pustynię. Tu zbudował sobie chatkę tak małą, że zaledwie mógł się w niej pomieścić. Sypiał na gołej ziemi. Odziewał się w szorstką opończę, której nigdy nie prał ani nie zmieniał, mawiał bowiem, że próżnością byłoby dbać o czystość sukni pokutnej. Całe prawie dni spędzał na czytaniu i rozważaniu Pisma Świętego. Za pokarm starczyło mu kilka fig i trochę gotowanych ziół, których jednak nigdy przed zachodem słońca nie spożywał. Cierpliwością swą i pokorą zdołał zwalczyć ciężkie pokusy szatana, którego też z wielu ludzi wy-pędził. Założył wiele pustelni (miał bowiem 2000 uczniów) i czynił liczne cuda. W osiemdziesiątym roku życia, złożony śmiertelną chorobą, dodawał sobie otuchy mówiąc: „Czemuś smutna jest, duszo moja, i czemu mnie trwożysz? Przez siedemdziesiąt lat służyłaś Chrystusowi. a teraz miałabyś się lękać śmierci!” Natychmiast po wypowiedzeniu tych słów święty starzec zasnął spokojnie w Panu (21 października 371 r.). W dwadzieścia lat po jego śmierci Św. Hieronim napisał jego żywot.

Msza (Os justi) wspólna na uroczystość opata.

2. Św. Urszula z Towarzyszkami.

— Żywot.

Legenda o męczeńskiej śmierci tych dziewic ma w sobie ziarno prawdy historycznej. Poniosły one śmierć męczeńską w czasie prześladowania za Dioklecjana. Szczegóły natomiast, dotyczące imion, liczby (która rzekomo sięgała jedenastu tysięcy) i bliższych okoliczności męczeństwa, oparte są na legendzie, zrodzonej na tle podania brytańskiego. Według tegoż podania jedenaście tysięcy dziewic brytańskich wraz z licznym orszakiem opuściło Brytanię; ale w gwałtownej burzy morskiej okręty uległy rozbiciu, one zaś same częściowo utonęły, częściowo zamordowane zostały przez Hunów.

— Zastosowanie.

W Św. Urszuli i jej Towarzyszkach czcimy przedstawicielki wszystkich dziewic, które dla miłości Chrystusowej wyrzekły się małżeństwa i ziemskich rozkoszy; świecą nam one przykładem ofiarności i czystości obyczajów, bez których żaden naród ostać się nie może.

***

Mszał Rzymski 1931r.; Mszał Rzymski 1949r.

1. Świętego Hilariona Opata.

Święty Hilarion na Wschodzie, a Święty Marcin na Zachodzie rozpoczęli poczet Świętych, zwanych Wyznawcami. Urodzony w Palestynie, Św. Hilarion za przykładem Św. Antoniego pustelnika wszystko opuścił, by iść za Jezusem (Ew.) i poświęcił się pokucie i umartwieniom, i dał początek życiu zakonnemu w Palestynie. Umarł bogobojnie mając lat 80, około 372 r. Życie jego opisał Św. Hieronim.

2. Kom. Św. Urszuli z Towarzyszkami.

„W Kolonii, mówi Martyrologium Rzymskie, narodziny dla Nieba Św. Urszuli z błogosławionymi jej Towarzyszkami, które, z nienawiści do Wiary Chrześcijańskiej i do ich dziewiczej czystości, zostały zamordowane przez Hunnów. Wiele z nich zostało pochowanych w tym mieście” (383 r.).

© salveregina.pl 2023