22 Listopada.
Św. Cecylii, dziewicy i męczennicy
Ryt zdwojony. Szaty czerwone.
Źródło: Pius Parsch „Rok Liturgiczny”, Poznań 1956, t. 3.
Oblubienica Boża
Św. Cecylia jest jedną z najbardziej czczonych dziewic męczenniczek pierwotnego Kościoła (imię jej zamieszczone jest w Kanonie Mszy). Już w IV wieku prywatny jej dom zamieniono na kościół pod jej wezwaniem, a Papież Paschalis I przeniósł tam w r. 821 jej relikwie z katakumb Św. Kaliksta. O życiu jej i rodzaju męczeństwa brak historycznych świadectw. Śmierć męczeńską poniosła prawdopodobnie za cesarza Aleksandra Sewera, około r. 230. Gdy w r. 1599 otworzono jej grobowiec, w trumnie z drzewa cyprysowego znaleziono jej zwłoki w stanie zupełnie nieskażonym, tak jakby dopiero co wyzionęła ducha. Stefan Maderna, który kilkakrotnie widział jej zwłoki, wyrzeźbił posąg Świętej odtwarzający wiernie podobieństwo. W wiekach średnich zaczęto oddawać Św. Cecylii cześć jako patronce muzyki kościelnej.
Brewiarz mówi o niej w następujący sposób: Cecylia prowadziła życie modlitwy i rozmyślania: „Chwalebna Dziewica stale nosiła na piersiach Ewangelię Chrystusową i ani we dnie, ani w nocy nie ustawała w modlitwach i pobożnych rozmowach. Z rozłożonymi rękami modliła się do Boga, a serce jej pałało niebiańskim ogniem” (3. resp.). Pod tuniką nosiła włosiennicę: „Przez włosiennicę trzymała na wodzy ciało swoje, wzdychaniem modliła się do Pana” (4. resp.). Uczyniła ślub dziewictwa. Pewien młodzieniec imieniem Walerian, opierając się na danym przez jej rodziców przyzwoleniu, miał nadzieję, że dostanie ją za żonę. Wszystko przygotowane było do wesela. „Wśród dźwięków muzyki Cecylia w sercu swoim śpiewała tylko samemu Panu: Niech będzie, Panie, serce moje i ciało moje nieskalane, abym się nie zawstydziła. Modląc się podczas dwudniowego i trzydniowego postu, polecała Panu swe obawy” (1. resp.). Nastaje noc poślubna; Dziewica wtedy mówi do Waleriana: „Pragnę ci, Walerianie, powierzyć tajemnicę: oblubieńcem moim jest Anioł Boży, który zazdrośnie strzeże mego ciała” (1. ant. do Magn.). Walerian zapewnia, że gdyby ujrzał tego Anioła, uwierzyłby w Chrystusa; Cecylia więc tłumaczy mu, że dopóki się nie ochrzci, nie jest to możliwe. I oto Walerian oświadcza gotowość przyjęcia Chrztu. Święta z radością daje mu znak rozpoznawczy i posyła go do papieża Urbana, który się ukrywał w katakumbach. Tu Walerian zastaje ubogich, którymi się Święta opiekowała. Mówi więc do nich: „Cecylia posłała mnie do was, żebyście mnie zaprowadzili do Świętego biskupa: mam mu wyjawić tajemnicę. Wskazano mu zatem drogę, a Walerian przy pomocy otrzymanego znaku znalazł Św. Urbana” (8. resp.). Papież na klęczkach dziękuje Bogu za posiew Cecylii, który tak obfity plon wydał: „Panie Jezu Chryste, Dobry Pasterzu, siew co cnotliwej rady, przyjmij owoc posiewu, któryś rzucił w serce Cecylii. Służebnica Twoja, Cecylia, służy Ci jak pszczoła pracowita; oblubieńca bowiem, którego dzikim lwem otrzymała, jako jagnię łagodne Ci oddała” (6. resp.). Następnie Papież ochrzcił Waleriana, który po powrocie do domu „zastał Cecylię, pogrążoną w modlitwie w swej komnacie, i stojącego obok niej Anioła Pańskiego. Widok Anioła przejął Waleriana wielką trwogą” (5. resp.). Anioł zaś w nagrodę za ich umiłowanie czystości, podał jemu i Cecylii wieniec z kwiatów rajskich: płomiennoczerwonych róż i śnieżnobiałych lilii; wieniec ten nigdy nie miał zwiędnąć, a widoczny był jedynie dla miłośników czystości. Anioł wzywa teraz Waleriana, żeby wyraził jakieś życzenie, które zostanie spełnione; młodzieniec prosi o nawrócenie brata swego, Tyburcjusza. Gdy wkrótce potem Tyburcjusz nadszedł, żeby złożyć życzenia nowożeńcom, zdziwił się czując w komnacie niezwykły zapach róż i lilii. Dowiedziawszy się zaś, jakie jest źródło tej woni, przyjął również chrzest. „Święta Cecylia powiedziała do Tyburcjusza: Dziś uznaję cię za krewnego, bo Miłość Boża sprawiła, żeś wzgardził fałszywymi bóstwami; jak bowiem Miłość Boża dała mi brata twego za małżonka, tak ciebie dała mi za krewnego” (7. resp.). Lecz oto prefekt Almachiusz dowiaduje się o nawróceniu obu braci; każe więc oficerowi swemu, Maksymowi, uwięzić ich i stracić, chyba że się zgodzą złożyć ofiarę Jowiszowi. Oni jednak przed śmiercią nawrócili jeszcze Maksyma z całą jego rodziną. Skoro dzień zaświtał, Cecylia ponownie zachęciła obu braci do bohaterskiej walki za Chrystusa Pana wołając: „Nuże, żołnierze Chrystusowi, odrzućcie uczynki ciemności, a przyodziejcie się w zbroję światłości!” (Tę klasyczną antyfonę do Benedictus można uważać za słowa Świętej do nas; por. epistołę ze zbliżającej się 1. niedzieli Adwentu). Z kolei prefekt pociąga Cecylię do odpowiedzialności; mienie jej zostaje skonfiskowane. Ale i żołnierze się nawracają: „Wierzymy, że Chrystus prawdziwie jest Synem Bożym, skoro taką sobie obrał służebnicę” (7. ant. jutrzni). Aby uniknąć rozgłosu, prefekt każe udusić Cecylię dymem w łaźni; Dziewica jednak wychodzi z niej bez szwanku. „Dzięki Ci składam, Ojcze Pana mojego Jezusa Chrystusa, że przez Syna Twego zgasły otaczające mnie płomienie” (4. ant. w laud.). Kazał ją zatem Almachiusz ściąć. Kat trzykrotnie zadaje cios (dalsze uderzenia były ustawowo zabronione) i pozostawia ją zbroczoną krwią. Dziewica żyje jeszcze trzy dni, dodając otuchy ubogim; przed śmiercią przeznacza dom swój na kościół: „Wyprosiłam u Pana trzy dni zwłoki, abym mogła dom swój na kościół poświęcić” (5. ant. w laud.).
Msza (Loquebar) wspólna na uroczystość dziewicy męczenniczki.
† † †
Mszał Rzymski 1931r.; Mszał Rzymski 1949r.
Św. Cecylia urodziła się w Rzymie i pochodziła ze znakomitego rodu Cecyliuszów. Od wczesnego dzieciństwa poświęciła Bogu swe dziewictwo. Wkrótce potem została umęczona we własnym domu na rozkaz prefekta Almachiusza. Było to około r. 230. Dlatego muzycy czczą ją jako swoją Patronkę. Cecylia jest jedną z najsławniejszych męczennic Kościoła Rzymskiego. Jej ciało odkryto w katakumbach niedaleko grobów papieskich i przeniesiono do bazyliki wzniesionej pod jej wezwaniem na Zatybrzu. W 1599 roku uroczyście otworzono grób i znaleziono ciało nienaruszone w tej właśnie postawie w jakiej poniosła męczeństwo, w bogatych szatach patrycjuszki, ze szyją odciętą od głowy. Akta opiewające jej życie i męczeństwo nie są całkiem autentyczne. Historia ustala jej śmierć na czasy Marka Aureliusza, a może raczej już w III w. Św. „Wśród dźwięków muzyki, jak się wyraża 1. Responsorium w Jutrzni, dziewica Cecylia w duszy swej śpiewała hymn Panu”. Cecylia, twierdzi podanie, lubiła śpiew i muzykę, dlatego też uważają ją za patronkę muzyki kościelnej. Msza Święta wyraża radość Kościoła, Oblubienicy Chrystusa, na widok jednej ze swych Dziewic, która z miłości oddała Jezusowi swe życie. Błogosławieni zaiste, którzy kroczą ścieżkami niepokalanymi i dążą ku Barankowi (Introit).
† † †
Z MARTYROLOGIUM RZYMSKIEGO (1956R.)
Dnia 22-go listopada oprócz tego obchodzi Kościół Święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w Rzymskim Martyrologium:
W Rzymie uroczystość Św. Cecylii, Dziewicy i Męczenniczki, która nawróciła narzeczonego swego Waleriana i brata jego Tyburcjusza, zachęciwszy ich do męczeństwa. Po śmierci ich kazał tedy starosta miejski pojmać także i Cecylię, a gdy poniosła różne męczarnie i nawet w ogniu stałą pozostała, ścięto ją mieczem za cesarza Marka Aureliusza i Sewera Aleksandra. W Kolosei we Frygii męczeństwo Św. Filemona i Appi, Małżonków, pouczonych w Wierze przez Św. Pawła, Apostoła. Za cesarza Nerona wpadli poganie podczas uroczystości bogini diany do kościoła. Wszyscy Chrześcijanie uciekli, tylko ich obojga pojmano, na rozkaz prezesa Artoklesa najpierw obito, potem zakopano aż pod piersi w ziemi i wreszcie ukamienowano. W Rzymie śmierć męczeńska Św. Maura, który przybywszy w pielgrzymce z Afryki do grobów Św. Apostołów, za cesarza Numeriana i prefekta miejskiego Celeryna oddał życie swe za Chrystusa. W Antiochii w Pizydii pamiątka Św. Marka i Stefana, Męczenników za cesarza Dioklecjana. W Autunie uroczystość Św. Pragmacjusza, Biskupa i Wyznawcy.
A gdzie indziej wielu innych Świętych Męczenników i Wyznawców oraz Świętych Dziewic. R. Deo gratias. |
© salveregina.pl 2023