28 Października
ŚŚ. Szymona i Judy Tadeusza, Apostołów
Ryt zdwojony 2 klasy. Szaty czerwone.
Źródło: Pius Parsch „Rok Liturgiczny”, Poznań 1956, t. 3.
Mocen jest Bóg zachować was bez grzechu… w radości Przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa
1. Święci Szymon i Juda Tadeusz.
Uroczystość ku czci obu tych Apostołów obchodzi się z dawien dawna wspólnie. Szymon otrzymał przydomek „Zeloty” (gorliwca), ponieważ zanim przyłączył się do Pana Jezusa, należał do fanatycznego stronnictwa zelotów, dążącego do urzeczywistnienia nadziei mesjańskich przez użycie siły. Znacznie bardziej znany i popularniejszy Św. Juda Tadeusz (tzn. mężny) był bratem Św. Jakuba Mniejszego, Apostoła, i krewnym Pana Jezusa; jego matką bowiem była Maria, „siostra”, czyli krewna Matki Najświętszej, ojcem zaś Alfeusz, krewny Św. Józefa. Św. Juda Tadeusz pozostawił nam w spuściźnie list, włączony do Pisma Świętego. Wierni czczą w nim Patrona „w sprawach beznadziejnych”. Obaj Apostołowie głosili początkowo Ewangelię oddzielnie, Św. Szymon w Egipcie, a Św. Tadeusz w Mezopotamii. Później spotkali się podobno w Persji, gdzie z bardzo pomyślnym skutkiem prowadzili działalność apostolską. Tu też razem ponieśli śmierć męczeńską.
2. Msza (Mihi autem), odprawiana również w wotywach ku czci Apostołów (z wyjątkiem Ewangelii), mówi o godności, powołaniu i cierpieniach posłannictwa apostolskiego. W przystępujących do Ołtarza kapłanach witamy z szacunkiem Apostołów jako współwładców i przyjaciół Chrystusa Pana (Introit). Kolekta podaje nam do rozważania trzy myśli:
a) Apostołowie są krzewicielami Wiary: oni i nas doprowadzili do poznania Imienia Pańskiego;
b) uroczystości Świętych mamy obchodzić nie tylko przez modlitwę, ale i przez „święte postępowanie”;
c) każde święto jest stopniem wiodącym do doskonałości.
Epistoła poucza o poszczególnych dziedzinach pracy apostolskiej: każdy członek Ciała Mistycznego ma wyznaczone sobie zadanie „według miary Daru Chrystusowego”. Otóż szczególnym zadaniem Apostołów jest „udoskonalenie Świętych (tj. Chrześcijan) w dziele posługiwania ku budowaniu (Mistycznego) Ciała Chrystusowego, aż wszyscy zejdziemy się w jedności Wiary i poznania Syna Bożego, stawszy się mężami doskonałymi na miarę pełnego wzrostu dojrzałości Chrystusowej”, tzn. w pełnej doskonałości Ciała Mistycznego. Ewangelia, wyjęta z mowy pożegnalnej Pana Jezusa, zapowiada męczeństwo Apostołów. Zjednoczenie z Chrystusem w miłości zakłada zjednoczenie się z Nim także i w cierpieniu. Świat nienawidzi Apostołów, ponieważ Chrześcijaństwo pozostaje z nim w skrajnej sprzeczności. Liturgiczna myśl Ewangelii jest następująca: Apostołowie poświadczyli i uwieńczyli swe zjednoczenie z Chrystusem w miłości jednocząc się z Nim w cierpieniu i śmierci męczeńskiej. W Ofertorium widzimy Apostołów niosących Słowo Boże „na krańce świata” (Psalm 19/18/ zwany był dawniej Agostatus, był zatem psalmem apostolskim). W antyfonie na Komunię Świętą uczestniczymy w Chwale i wyniesieniu Apostołów.
3. List Św. Judy Tadeusza.
Jak wiadomo, w uroczystości poszczególnych Świętych Liturgia zwykła — o ile to możliwe — przemawiać do nas własnymi ich słowami. Dlatego też brewiarz zamieszcza dziś zamiast zwykłego czytania list Św. Judy Tadeusza. Czytajmy go tak, jak gdyby się specjalnie do nas odnosił. List utrzymany jest w tonie surowym i przypomina pisma dawnych Proroków. Bardzo uroczysty jest nagłówek: „Juda, sługa Jezusa Chrystusa (a był przecież Jego krewnym!), a brat Jakuba (biskupa jerozolimskiego), tym, którzy są w Bogu Ojcu umiłowani, a zachowani i wezwani dla Jezusa Chrystusa: miłosierdzie, pokój i miłość niech wam będą udzielone w obfitości!” Na samym już początku Apostoł upomina wiernych, „abyście staczali bój o wiarę raz podaną świętym” (tj. Chrześcijanom). W dalszym ciągu przestrzega przed „niegodziwymi”, którzy nadużywając wolności chrześcijańskiej, zwalniającej od surowych przepisów „litery” w prawie Mojżeszowym zamienili Łaskę Boga naszego w rozpustę i wyparli się Władcy i Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Dla przestrogi przytacza następnie cały szereg kar Bożych, opisanych w Starym Testamencie: „Aniołów, którzy nie zachowali swojego pierwszeństwa, ale porzucili miejsce swego przebywania, wiekuistymi pętami związanych zatrzymał [Bóg] w ciemności do wielkiego Dnia Sądu” (wspaniały opis upadku aniołów, bardzo na czasie w okresie jesieni kościelnej!). I inny jeszcze fragment, równie odpowiedni na tę porę roku: „Henoch, siódmy po Adamie, mówił: Oto nadszedł Pan z tysiącami świętych swoich, aby rozpocząć sąd przeciw wszystkim i ukarać wszystkich bezbożników za ich bezbożności”. Przepiękne jest zakończenie listu: „Wy jednak; najmilsi, w oparciu o podwaliny Najświętszej Wiary waszej, modląc się w Duchu Świętym trwajcie w miłości Boga, oczekując Miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa ku żywotowi wiecznemu… A Temu, Który Mocen jest zachować was bez grzechu i stawić przed Tronem Swej Chwały nieskalanych w radości Przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa, Samemu Bogu, Zbawicielowi naszemu, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego Chwała i Wielmożność, Władza i Moc przed wiekami, teraz i na wieki wieków. Amen”.
***
Mszał Rzymski 1931r.; Mszał Rzymski 1949r.
Św. Szymon apostoł ma w Ewangeliach przydomek Zelotes (Gorliwiec) i Kananejczyk; oba przydomki znaczą jedno i to samo, wskazują zaś, że przed powołaniem do apostolstwa Szymon należał do partii, której celem była obrona czystości zakonu Mojżeszowego. Św. Juda miał i drugie imię Tadeusz. Był on synem Alfeusza, czyli Klopas i Marii, krewnej Najświętszej Maryi Panny, bratem zaś Jakuba Apostoła, zwanego Mniejszym, słowem był krewnym Pana Jezusa. Juda zapytał Mistrza przy Ostatniej Wieczerzy, dlaczego objawił się Apostołom, a nie światu. Wtedy Jezus odrzekł „mu, że objawia się tylko tym duszom, które okazują Mu swą wierność zachowywaniem Przykazań Jego. Podczas gdy Szymon głosi Ewangelię ludom Wschodnim, Juda pisze swój list powszechny zaliczonego do ksiąg Nowego Testamentu, który do tej pory bywa czytany na Zachodzie, i „który, powiada Orygenes, — w niewielu słowach wielką zawiera naukę”.
Z MARTYROLOGIUM RZYMSKIEGO (1956R.) 
Dnia 28-go października oprócz tego obchodzi Kościół Święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w Rzymskim Martyrologium:
Uroczystość Św. Apostołów Szymona Chananejczyka i Tadeusza, którego zowią także Judą. Szymon głosił Ewangelię w Egipcie, Tadeusz w Mezopotamii; potem dotarli obaj do Persji i zmarli jako Męczennicy, dokonawszy wielkiej liczby nawróceń. W Rzymie męczeństwo Św. Cyryli, Dziewicy, córki Św. Tryfonii, uduszonej dla Wiary za cesarza Klaudiusza. Tamże śmierć męczeńska Św. Anastazji Starszej i Św. Cyryla. Pierwszą spętano w prześladowaniu Waleriana za prefekta Probusa łańcuchami, znieważano policzkowaniem, dręczono płonącymi pochodniami i biczowaniem; ponieważ mimo to wytrwała niewzruszenie w Wierze, kazał jej sędzia poobcinać piersi, powyrywać paznokcie i zęby, potem uciąć ręce i nogi, a wreszcie głowę, tak iż przeobfita w krwiste klejnoty przeszła do niebieskiego Oblubieńca swego. Cyryl podał jej na prośbę wody na ugaszenie pragnienia i pozyskał za to w nagrodzie koronę męczeńską. Pod Komo uroczystość Św. Fidelisa, Męczennika z czasów cesarza Maksymiana. W Moguncji pamiątka Św. Ferrucjusza, Męczennika. W Meaux we Francji uroczystość Św. Farona, Biskupa i Wyznawcy. W Neapolu uroczystość Św. Gaudioza, który za czasów wandalskiego prześladowania Chrześcijan przybył z Afryki, gdzie był Biskupem, do Kampanii i w pewnym klasztorze w pobliżu miasta doznał błogosławionego zgonu. W Vercelli pamiątka Św. Honorata, Biskupa.
A gdzie indziej wielu innych Świętych Męczenników i Wyznawców oraz Świętych Dziewic. R. Deo gratias. |
© salveregina.pl 2023