Pan Jezus w Łonie Matki praktykuje

1. pokorę,

      2.  cierpliwość. 

„Nie wahałeś się zamieszkać w Panieńskim Żywocie”.

To, co było dla Osoby Pana Jezusa uniżeniem się, to dla Maryi i dla ludzkości było podniesieniem i zaszczytem. Że Chrystus Pan uniżył się przez zamieszkanie w łonie nie­wiasty, to nie znaczy, jakoby zetknął się z grzechem lub dopuścił coś na Siebie, co by nie przystało Jego Świętości. Przeciwnie, zstępując do Łona Maryi, Chrystus Pan wskazał wszystkim ludziom, jakim szacunkiem winni i otaczać tajemnicę życia ludzkiego i narodzenia człowieka. Wszakże przebywanie Chrystusa Pana w Łonie Maryi było skrępowaniem Jego wolności i swobody działania. Było ukryciem Piękna i Chwały Jego Osoby, które zasługiwały na ukazanie światu. Chociaż Najczystsze i Najświętsze Ciało Maryi było według słów Pieśni nad Pieśniami, ogrodem zamkniętym pełnym powabu i rajem rozkoszy dla dru­giego Adama, to jednak Boskie Dzieciątko praktykowało tam najgłębszą pokorę, gdyż zechciało przebywać w za­mknięciu, poniekąd jakby w więzieniu. Dlatego Kościół Święty zdumiewa się nad tym, że Syn Człowieczy nie cofnął się przed mieszkaniom w Łonie Dziewicy. Dlatego słusznie zginamy kolana, ilekroć wyzna jemy: „Słowo Ciałem się stało”, aby przez to wyrazić uniżenie Pana Boga przy Wcieleniu, a równocześnie naszą adorację tej Ta­jemnicy.

O niepojęta pokoro mego Pana Boga, Który tak głę­boko się ukryłeś i uniżyłeś! Czy mogę się bać jeszcze jakiegoś upokorzenia i poniżenia? Czy mogę ważyć, się jeszcze nad innych wynosić, gdy widzę jak Wcielony Syn Boży posunął się aż tak daleko, że zstąpił z chwały i upodobnił się do niemowlęcia?

Wraz z pokorą Boskiego Dzieciątka, które na sposób innych ludzi raczyło się narodzić, ukazuje się też Jego cnota cierpliwości i umartwienia. Z Miłości dla zbawie­nia ludzkiego przyjął Zbawiciel wszystkie niewygody istnienia ludzkiego. Teraz oczekuje cierpliwie naznaczo­nego czasu Narodzenia i głosi nam Naukę cierpliwego wyczekiwania i wytrwałości wśród codziennych prze­szkód życia. Jeśli Święty Augustyn napisał, że krzyż umierającego Zbawiciela stał się amboną, z której Chrystus Pan wygłasza najważniejsze Nauki Życia Chrześci­jańskiego, to można także powiedzieć, że Najczystsze Łono Maryi było również dla Dzieciątka Jezus katedrą na­uczycielską, z której prócz innych cnót głosił pokorę i cierpliwość.

Chrystus Pan w Łonie Maryi posiadał doskonałą świado­mość Swego Istnienia i Swej Osoby, a jednak zgodził się dobrowolnie na ofiarę ze Swego wzroku, słuchu i mowy. Przedstawmy sobie, jak wielką uczyniłby ofiarę czło­wiek, który będąc w pełni rozwinięty, posiadając wy­kształcenie i odczuwając potrzebę życia towarzyskiego, zgodziłby się na okres dziewięciu miesięcy niczego nie widzieć, nic nie słyszeć, ani nie móc z nikim wymienić nawet słowa. Taką ofiarę uczynił z Siebie Chrystus Pan. Czyż to nie zachęta i dla nas, abyśmy miarkowali swobodę swoich zmysłów, umartwiali swoją ciekawość i podda­wali je panowaniu ducha?

Niech Pan Jezus w Łonie Macierzyńskim będzie dla ciebie wzorem ćwiczenia się w cierpliwości i wszelkiego ro­dzaju umartwieniu; jeśli nie będziesz się umartwiał sam, wtedy umartwiać cię będzie w najrozmaitszy sposób samo życie doczesne. Któż bowiem na tej ziemi wolny jest od niewygód, a nawet i wielkich cierpień? Wypędzaj więc z serca swego wszelkie utyskiwanie, uzbrój się w cierpliwość, a nawet wzbudzaj w sobie wesele, że możesz cośkolwiek przecierpieć dla swego Zbawcy.

O Wcielone Boskie Słowo, czym się Tobie odwdzięczę za wzniosły przykład twojej pokory i umartwienia oraz cierpli­wości? Już wiem: praktykowaniem tych samych cnót w moim życiu. Z miłości ku Tobie, o mój Jezu, będę starał się opa­nować moje życie zmysłowe i wszystkie swoje władze czy to zewnętrzne czy wewnętrzne, zmysłowe czy duchowe, wprzęgnąć w Służbę Twoją, uczynić je narzędziami Twej Łaski, wykorzystać dla uświęcenia siebie i bliźnich. Amen.

Zachęcamy do praktykowania uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.

© salveregina.pl 2022