Ta, Która najwięcej człowieka błędom i grzechom podległego zdumiewa, to przede wszystkim Jej czystość. To przymiot jedyny i Jej tylko w całej swej doskonałości właściwy.

Czystość Jej Najświętszego Serca jest tak szlachetna i wzniosła, że niczym w pojęciach ludzkich wysłowić się nie da.

Czystą jest woda kryniczna, gdy z głębin ziemi wytryska i bije ku niebu, czystym jest promień słońca, gdy przed okiem odsłania widnokręgi najdalsze, czystym jest kryształ czy brylant doskonale przeźroczysty, ale wszystkie te czystości tysiąc razy przewyższa czystość Maryi.

W modlitwach Kościoła wzywaną jest Ona jako Matka Najczystsza, bez zmazy, nienaruszona. Poczęcie Jej wysławiane jest jako Niepokalane. Czystość Jej porównywana jest z czystością Najwyższej Bożej Mądrości.

Ona jest Chwałą wiecznego światła, zwierciadłem bez skazy Bożego Majestatu, uosobieniem Dobroci Boga Samego.

W Niej nie może być w pojęciu wszystkich wieków i wszystkich wiernych skazy najmniejszej, żadnego pyłku na duszy, żadnego cienia niedoskonałości, żadnego zagięcia jakiejś wady.

W Sercu Jej od samego początku Jego istnienia gości w całej swej wspaniałości słońce Łaski.

Łaska uświęcająca okrywa Jej Duszę pięknością niezwykłą. Jest ona odblaskiem czarownego Piękna Boga Samego.

W tej Bożej Piękności nawiązało Jej Serce z Najwyższym łączność najściślejszą. Zamieszkał on w Jej Duszy jak w przebogatej świątyni, przeniknął Ją całkowicie i przemienił w Siebie tak, że promieniowała Ona w sposób niezwykły całą pięknością Trójcy Najświętszej. 

A ta piękność z Łaski uświęcającej płynąca ustawicznie mogła w Niej wzrastać przez życie. Do jakich to szczytów zawrotnych wzniosło się Jej Serce przy Wniebowzięciu!…

Boże to światło mogło w Niej nieustannie i bez przeszkód działać. Nie było ono powstrzymywane jak u innych ludzi żadnymi grzechami. Nabierało więc w Niej siły i kolorów dla najśmielszej wyobraźni nieznanych. Nic bowiem przez życie całe nie przyćmiewało jego jasności.

Nic więc w tym dziwnego, że Kościół Święty czy nawet Bóg Sam zachwycony Jej urokiem woła: Wszystka Piękna jesteś przyjaciółko Moja, a nie masz w Tobie zmazy! (Pnp 1, 14). 

A Serce Jej przecie nie było tylko bierne w tym Bożym Działaniu. Nieustannymi uczuciami miłości płomiennej i innych cnót wzbijało się z każdą godziną coraz to wyżej do Bożej wielkości.

Setki i tysiące razy na dzień ofiarowywała się Ona Bogu na Służbę najwierniejszą, składała Mu Swe prace i trudy w najdoskonalszych intencjach, zanurzała się w tym bezmiarze Bogu Samemu właściwej czystości i piękności.

Ta czystość była Jej Sercu zawsze tak niesłychanie drogą! Za nią też Bogu ustawicznie dziękowała. Z niej się ogromnie cieszyła. Nią na wszystkich stykających się z Nią w tym życiu niesłychanym urokiem promieniowała. O nią dla milionów dusz Świętych w Kościele Syna Swojego prosiła, by były wśród wieków odbiciem niejako Jej własnej czystości.

Czystość Jej Serca była czystością najmniejszym pyłkiem niedoskonałości czy grzechu nieskalaną; była ona jeszcze czystością dziewiczą.

W pierwszym momencie istnienia Dusza Jej cała piękna i czysta rzuciła się świadomie w objęcia Bożej czystości.

W Sercu Jej zagościła rajska harmonia wszystkich władz. Ciszy i spokoju tych wód przeczystych, dziewiczych nie marszczyła najmniejsza fala pożądliwości, nie mącił najlżejszy wietrzyk pokusy.

Wola Jej całkowicie była uległą Bogu i całym Swym naturalnym pędem ku Niemu dążyła. Wyobraźnia i zmysły słuchały bezwzględnie i natychmiast rozkazów rozumu i woli, i wszystkie Swoje siły ofiarowywały najchętniej na Służbę Bogu jedynie.

Ten świat zmysłowy, który tyle kłopotów i cierpień sprawia duszom pobożnym, że uciekać muszą od niego, by się nie skalać, dla Niej był źródłem ustawicznych wzlotów miłosnych ku Bogu, bo odbijał w sobie Mądrość, Dobro i Piękno Stwórcy Swojego.

Rozum Jej jasny i żywy, oświecony światłem wiary i tajemniczego intuitywnego poznania, wnikał w najgłębsze tajniki Objawienia i Bóstwa.

Znała Boga i kochała Go całą potęgą Swej czystej Duszy.

Serce Jej było Niepokalane.

Było Ono i Święte, wolne od grzechu, złączone z Bogiem, jak to tylko wśród stworzeń na świecie możliwe, upodobnione do świętości najwyższej przez wyniesienie swe nadprzyrodzone do poziomu Bóstwa.

Serce Najświętszej Panienki było Święte, bo w Nim mieszkał jak w świątyni Bóg Sam przez Łaskę uświęcającą, bo przez Swą współpracę z Łaską wznosiło się nieustannie na wyżyny zjednoczenia z Bogiem przez modlitwę i cnoty.

Swoją w Niej Obecnością i Jej osobistym, cnotliwym postępowaniem przygotowywał Ją Bóg przez lata na to, by się stała godną Matką Zbawiciela.

Świętość więc Matki Najświętszej miała swoje specjalne zabarwienie; była ona mianowicie doskonałością Matki: Matki Chrystusa i równocześnie Matki naszej. Cechą Jej charakterystyczną i uderzającą miała być miłość.

Przykazanie Boże: miłuj Boga ze wszystkiego serca swego, z całej duszy swej i ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego jak siebie samego, wcieliła Ona w Swoje Życie tak doskonale, jak nikt na świecie.

Bóg chciał mieć w Najświętszej Pannie Osobę Najświętszą ze wszystkich swych stworzeń, wlał więc w Jej Serce najwięcej miłości, obdarzył Je najwznioślejszymi łaskami uczynkowymi i doprowadził do najwyższych poziomów Świętości możliwej.

Ze Swej strony Ona Sama odpowiadała zawsze najwierniej Bożej ku Niej miłości i całą Swą Istotą ustawicznie służyła Bogu w najdoskonalszej miłości, najczystszym i nieskalanym Swym Sercem.

Prócz czystości, Świętości, jeszcze Dziewiczość zrosła się z Jej Osobą nieustannie.

Nikt z ludzi w tak doskonały i nadzwyczajny sposób nie jest dziewicą jak Ona: Dziewicą jest przed Poczęciem Jezusa, Dziewicą przy jego Poczęciu i Urodzeniu, Dziewicą nietkniętą do śmierci.

Dziewictwo to nie zostało Jej Sercu z zewnątrz tylko narzucone, ale wypływa ono z najgłębszych drgnień Jej Duszy, ze skarbów bezcennych Jej krystalicznej czystości. Jest Ona Dziewicą w pełnym tego słowa znaczeniu: ciałem i Sercem i to na zawsze.

Z Jej Dziewiczego Serca wypłynęły wszystkie dziewicze dusze całego Chrześcijaństwa. W Najświętszej Dziewicy widziały one i upatrywać będą aż do końca świata swój najwyższy dziewiczy ideał.

Serce Jej będzie dla serc ludzkich po wsze czasy wzorem najwznioślejszego opanowania swej woli i swego ciała w dobrowolnym dziewictwie, oddanym Bogu w dozgonnej wierności.

Ona pierwsze wcieliła w swym Sercu ideał dziewictwa.

W Niej połączył Bóg dwie pozorne sprzeczności. Uczynił Ją w pełni Dziewicą i w całym znaczeniu Matką.

Nad tym zjednoczeniem dwu najwyższych godności serca kobiecego unosić się będą w zachwytach i uwielbieniach najwięksi uczeni i najdoskonalsi święci.

Z przeczystej dziewiczości i cudownej macierzyńskości Jej Serca zrodzą się największe skarby dla całej upadłej ludzkości: Jezus i Kościół.

Ta Dziewiczość tym większym jeszcze czarem otacza Jej Serce, że strzeżoną jest wiernie w małżeństwie prawdziwym.

Ten cudny kwiat liliowej czystości i dziewictwa, złożony sobie dobrowolnie przez Serce Najświętszej Panienki w cieniu świątyni, oddał Bóg w Opiekę dziewiczemu również małżonkowi Św. Józefowi.

Nie przeszkadzało to wcale Dziewicy Maryi kochać Przeczystą Miłością Swego towarzysza, a równocześnie w najwyższych uniesieniach Swego Serca składać Swą Duszę i Ciało Swemu Oblubieńcowi, Duchowi Świętemu.

W Miłości tej jednej i ogromnej łączyła wszystkie Swe święte miłości do rodziców, do Swych przełożonych w świątyni, do Swego męża, do Swoich krewnych i wszystkich rzeczy stworzonych.

Cały wszechświat nie mógł ani na moment odwrócić Jej Serca od Boga, choćby na chwilę zatrzymać Jej czystego na Sobie spojrzenia.

Raz na zawsze oddana była dobrowolnie Bogu jedynie, a Ten Bóg zazdrośnie i ustawicznie strzegł Swego Skarbu i nie pozwolił nikomu brudnym dotknięciem go skazić.

A ta Miłość Jej Serca ku Bogu nie napełniała Jej wcale jakimś znudzeniem i przesytem, jak się to dzieje w duszach niedoskonałych, które są rozrywane na wszystkie strony przez tysiączne, drobne, przeciwne miłości.

Ona była w najściślejszym znaczeniu nie tylko Służebnicą Pańską, ale najdroższą i wierną Oblubienicą Trójcy Przenajświętszej, a wiary Swemu Bogu potrafiła dochować w najdrobniejszych szczegółach zawsze i wszędzie.

Żadna poezja nie potrafiła oddać czaru i siły tej wielkiej miłości wzajemnej. Jedynie Sam Oblubieniec może godnie wyrazić Moc Swojej Miłości. Zrobił to w najśliczniejszym poemacie świata w Pieśni nad pieśniami.

On to również oddał tam cały zapał dla Siebie i delikatność miłosnych uczuć dziewiczego Serca Najświętszej Panienki.

Dziewica zostaje Matką.

Nowa, przecudna tęcza uczuć Matczynych zapala się w Jej Sercu dla ukochanego nad wszystko Dziecięcia. Dziewicza czystość najdelikatniejszych trosk opromienia uroczą Postać Boga-Człowieka.

Kocha Jezusa całą potęgą prawdziwej Matki łącząc w tej Miłości czarowną świeżość Najświętszej Dziewicy. Oddaje się w najgłębszej pokorze Swemu Bogu, Mesjaszowi i Zbawcy na najniższe, dobrowolne posługi.

Niczym są w porównaniu z nimi hołdy i pienia setek tysięcy Aniołów. Służebnica Pańska przewyższa wartością ich wszystkich.

Macierzyństwo Maryi dlatego właśnie, że było dziewicze nie zacieśniło Jej Serca w Miłości tylko do Swego Dziecięcia i męża, ale je rozszerzyło do wszystkich.

Była Oblubienicą Boga Samego, a jak Bóg ogarnia Miłością Swą wszystkie stworzenia, tak i Ona Serce Swe otwarła dla wszystkich. Stając się Matką Zbawiciela wszystkich, stała się matką całej ludzkości.

Kochała Jezusa Miłością nadprzyrodzoną, jaką ustawicznie lgnęła do Boga, a równocześnie miłowała go serdecznie każdym nerwem całej natury Matczynej, jak i inne, ludzkie matki kochają Swe dzieci.

Dziewictwo i czystość nadawały jednak Jej Sercu ogromną wzniosłość, delikatność i uroczość, osnuwały to Serce subtelną mgłą jakiegoś czaru, czego serca matek zwykłych zupełnie nie znały.

Tchnienie cudownego, Dziewiczego Poczęcia nadawało Miłości Matki do Syna ton specjalny.

W Swym Boskim Macierzyństwie poznała Ona głębiej i jaśniej tę Prawdę, jak Sobie Bóg bardzo ceni Dziewictwo. Mnoży Swą potęgą dziwy i cuda, byle tylko mieć za Matkę Dziewicę, byle tylko u Boku Swojego mieć ustawicznie Przeczystą Panienkę.

Gdy klęczała w rozmodleniu u Stóp Bożej Dzieciny, zrozumiała lepiej ten skarb bezcenny własnego Dziewictwa i z nową siłą i świeżością złożyła go wtedy Bogu na nowo.

Wtedy to zapewne wyprosiła u Najwyższego, by odtąd ustawicznie otaczały Jego Syna dziewice, i by zastępy dusz nieskalanych i dziewiczych towarzyszyły Mu zawsze przez wieki i szły za Nim wszędzie w Niebiosach śpiewając same pieśń nową.

Faktem jest niezbitym, że czar Dziewiczej czystości Maryi zawsze pociągał dusze bohaterskie, i kazał się im wyrzekać życia małżeńskiego, wiązać ślubami i świetne odnosić zwycięstwa nad sobą.

Dziewica Marya promieniować zawsze będzie i jaśnieć wśród tych zastępów jak słońce. Dziewiczość Jej będzie zawsze w ludzkości jedyną. Zawsze będzie Ona kwiatem cudownej, nieziemskiej piękności. Pozostanie na wieki Królową wśród dziewic.

Serce Jej zdobi charakter Matki. A więc jest Ono miłosierne z natury na wszelką biedę i nędzę. W Jezusie Chrystusie obejmuje Ono wszystkich ludzi jako Swoje dzieci. Matka Boga jest naprawdę Matką naszą (1) i należy się Jej od nas uszanowanie i miłość dziecięca. 

Miłosierdziem Swym Matczynym otacza Ona przede wszystkim grzeszników, bo są najbiedniejsi i najwięcej im Jej Pomocy potrzeba.

Bóg stwarza serca matek. On też urabiał i to Arcydzieło, jakim jest Serce Maryi, i tchnął w Nie tyle Macierzyńskości, że z Nią inne matki ani porównać się nie dadzą.

Instynkt macierzyński drzemał w Jej Sercu, jak drzemie w sercu każdej kobiety, rozwinął się jednak i zakwitł w całej pełni dopiero, gdy została Matką Jezusa. Już wtenczas obejmować zaczęła Swym Sercem kochającym Miłością Matczyną wszystkich w Jezusie, już wtedy wzrok Jej spoczywał ze współczuciem na wszystkich, którzy przez trudy i śmierć Jezusa i cierpienia Jej własne nadzieję zbawienia mieć mogli.

Wszystko Bóg uczynił, by z Jej Serca stworzyć doskonałe Serce Matki.

Nic też dziwnego, że śpiewała Ona w zachwycie: ,,Uczynił Mi wielkie rzeczy Ten, Który możny jest i Święte Imię Jego” (Łk. 1, 49).

Macierzyńskie te uczucia Jej Serca tętnią czarownym pięknem już przy Zwiastowaniu, czy też potem, gdy Słowo Boże nosiła przez szereg miesięcy w Swym Łonie, czy gdy je zrodziła, do Egiptu poniosła, przez lat 30 w ciszy Nazaretu strzegła, dla zbawienia świata na trudy publicznego Życia wydała i ostatnie Jego tchnienie na ziemi przyjęła. Zawsze była Mu Matką najlepszą.

———————————

Przypisy:

(1) Patrz Encyklikę Piusa X. ,,Ad diem illum” (2. II. 1904).

I. Tak, potrzeba było, iżby Serce Maryi było Niepokalanym, gdyż Pan Bóg przeznaczył Ją, iżby stopą swoją starła głowę piekielnego węża, uwodziciela pierwszych naszych rodziców i zabójcy wszystkich ludzi. Pomiędzy tobą, a pomiędzy niewiastą położę nieprzyjaźń, a Ona głowę twoją zetrze — na początku świata powiedział Pan do węża. Jeśli Marya miała być ona mężną niewiastą, Która miała lucyfera pokonać, czyż byłoby właściwe, iżby Sama pierwej przez szatana zwyciężoną została? Nie; sam rozum domaga się, iżby była wolną od wszelkiej zmazy i od zależności od szatana. Chciał ten pyszny duch i to Serce jadem grzechu zarazić, jako wszystkich innych ludzi zatruł, lecz Pan Bóg temu przeszkodził, napełniając Ją przy Poczęciu Łaską Swoją.

II. Maryi dał Pan Bóg Serce Niepokalane dlatego również, iż miała być Pośredniczką pokoju między Bogiem a ludźmi i z Jezusem Chrystusem współpracować około naprawy rodu ludzkiego. Tak Ją nazywają Ojcowie Kościoła. „O Święta Dziewico, woła Św. Jan Damasceński, urodziłaś się na to, iżby całemu światu przynieść zbawienie”. Św. Atanazy nazywa ją nową Ewą, Matką Życia; gdyż pierwsza Ewa była śmierci matką. Św. Teofan nicejski mówi: że Ona to złe odjęła od ludzi, które im Ewa zadała. Św. Bazyli Seleucki nazywa Ją uspokoicielką między Bogiem i ludźmi, a Św. Efrem przebłaganiem dla całego świata.

Otóż ten, kto godzi jednego z drugim, nie może obrażonego być nieprzyjacielem, tym więcej, sam w obrazie wyrządzonej, udziału mieć nie może. Św. Grzegorz mówi, iż nieprzyjaciel sędziego nie może się u niego wstawiać za oskarżonym, bo nie tylko by nie pomógł, ale raczej zaszkodził i jeszcze bardziej sędziego rozgniewał, tak więc Marya będąc Pośredniczką pokoju między Bogiem i ludźmi, nie mogła pozostawać w nieprzyjaźni z Bogiem, ale owszem musiała być Przyjaciółką Bożą, czystą i wolną od wszelkiego grzechu.

III. Nade wszystko Marya była bez grzechu Poczętą, bo miała zostać Matką Wcielonego Słowa. Od wieków Pan ze wszystkich wybrał Ją i przeznaczył do tej Najwyższej Godności. Więc, jeśli nie dla innego powodu, to dla czci Swojego Syna, Pana Bóg stworzył w Niej Serce Niepokalane, wiedząc, że to Serce zgodzi się na Wcielenie Przedwiecznego Słowa.

Według anielskiego doktora, wszystko czym Pan Bóg kieruje do spełnienia Swych Odwiecznych Wyroków, musi być świętem i od wszelkiej zmazy wolnym. Dlatego to Dawid, chcąc wyrazić staranność, z jaką powinno się budować świątynię jerozolimską, wołał: To nie dla człowieka, ale Bogu Samemu mamy przygotować mieszkanie. Jakimiż więc musiał drogocennymi Darami przyozdobić Maryę, iżby była godną Świątynią Przedwiecznego Słowa!

Za pierwsze szczęście rodzącego się dziecka uważają to, jeśli pochodzi z rodziców szlachetnych. Mniej znaczy u ludzi nie mieć nauki i nie mieć majątku, aniżeli być niskiego urodzenia; bo ubogi może się stać bogatym i nieuczony może naukę zdobyć pracą, ale temu, kto z niskiego pochodzi rodu, trudno nabyć szlachectwa, a choćby i został szlachcicem, zawsze mogą mu przypominać jego pochodzenie. Jakże więc przypuścić, iż Ojciec Przedwieczny, mogąc synowi swemu dać matkę prawdziwie szlachetną, bo bez najmniejszej skazy grzechu, chciał iżby się narodził z matki w grzechu poczętej? Czyżby wtenczas szatan nie mógł powiedzieć do Boga, który stał się człowiekiem: urodziłeś się z niewiasty, która była moją niewolnicą. Nie, Pan na to nie pozwolił; dla czci Syna swego, wyjął Maryę od grzechu, iżby była godną świątynią Jezusową, słusznie przeto mogła o Sobie Marya zawołać: Pan uczynił mi wielkie rzeczy. I z naszych serc powinien się wznosić do Nieba taki okrzyk wdzięczności. Prawda, żeśmy w grzechu poczęci, ale ten grzech pierworodny zgładził Chrzest; Łaska szczególna, nie wszystkim ludziom udzielona, która nas zaszczyca godnością dzieci Bożych, członków Jezusa Chrystusa, świątyń Ducha Świętego. Dlaczegóż tak nas Pan Bóg odznaczył? Dlatego, abyśmy byli pośrednikami pokoju przez nasze modlitwy u Boga za naszymi bliźnimi; abyśmy w sercach naszych bliźnich zasiewali dobre ziarno miłości Chrystusowej radami i przykładami naszymi.

Przykłady.

Niechaj ani jeden dzień nie minie bez czci Niepokalanego Serca Maryi. Tysiące cudownych zdarzeń są dowodem pożyteczności nabożeństwa do Serca Maryi. W r. 1638 okropna zaraza srożyła się w Lotaryngii. Ludzie przestraszeni udawali się o pomoc do Błogosławionego Piotra Fourier; proboszcza w Mataincourt; ogłoszonego Błogosławionym w r. 1730. Poradził im; iżby się modlili do Niepokalanej Panienki i dodał; że zaraza nie czepi się tego; kto nosić będzie z pobożnością karteczkę zawierającą te słowa: „Marya Poczętą była bez grzechu”. Wszyscy zaczęli nosić i w krótkim czasie zaraza opuściła prowincję. Miasto Nemours doświadczyło skuteczności tego nabożeństwa w klęsce powszechnej innego rodzaju. Po wzięciu tego miasta wieść runęła, że ma być rabunek, strach przeleciał po całym mieście i wszędzie słychać było jęki i narzekania. Wtem nagle przyszło komuś na myśl, iżby na bramie każdego domu napisać te słowa: „Marya była Poczętą bez grzechu”. W tej chwili rozkaz rabowania miasta odwołano. Za naszych czasów noszą na sobie medalioniki z napisem: „O Maryo bez grzechu Poczęta; módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Postanówmy sobie nosić ten medalik i często tę krótką modlitwę powtarzać.

Modlitwa.

O Niepokalana Dziewico! cieszę się widząc Cię przyozdobioną tak wielką cnotą czystości. Nie przestanę dziękować Stwórcy, że Cię zachował od wszystkiej zmazy grzechowej. W Kościele Świętym jesteś dla mnie piękną Jutrzenką, zawsze Boskim Światłem świecącą: jesteś dla mnie Arką zbawienia, zachowaną od powszechnego potopu grzechów; jesteś dla mnie gołąbką doskonałą i bez zmazy, jako Cię nazywa Boski Twój Oblubieniec; jesteś dla mnie ogrodem zamkniętym, rozkoszą Boga; jesteś fontanną zapieczętowaną, której wód nieprzyjaciel zamącić nie może, a na koniec jesteś dla mnie lilią między cierniem, Ty coś pomiędzy córkami Adamowymi urodzona, przyszłaś na świat, cała czysta, cała piękna, zawsze Przyjaciółką Bożą. O Niepokalana Dziewico! najsłodsza i najmilsza Matko! co jesteś prześliczną w Oczach Pańskich, racz Miłosiernym Okiem spojrzeć na moją duszę, ulituj się nade mną i uzdrów mnie. O słodka serc Oblubienico! przyciągnij także do Siebie serce moje. Ty, coś od pierwszej chwili Swojego Poczęcia w Oczach Boga była czystą i piękną, ulituj się nade mną, com nie tylko urodził się w grzechu, ale i po Chrzcie grzechami splamiłem duszę moją. Bóg, Który Cię wybrał za Swą Córkę, Matkę i Oblubienicę i dlatego Ciebie zachował od wszelkiego grzechu i najwięcej ze wszystkich stworzeń ukochał — czyż może Ci czego odmówić? O Dziewico Niepokalana, od Ciebie zależy moje zbawienie. Zdaje mi się, że jeszcze wieki mam tu błąkać po tym padole płaczu, tak bym rad jak najprędzej w Niebie Ciebie oglądać, Ciebie chwalić, Ciebie uwielbiać, Ciebie doskonalej kochać o Maryo, Matko moja, Królowo moja, wszystka Piękna, słodka i czysta. Amen.

Bóg-Człowiek jest celem wszystkiego, co Bóg po za Bóstwem w stworzeniach uczynił; środkiem, do którego wszystko się zbiega, aby w Nim i przez Niego cześć oddać Bogu. Toż samo Marya, z różnicą tylko, jaka zachodzi między Stwórcą, a najczystszym stworzeniem, jest jedynym przedmiotem, celem wszystkiego, co Bóg uczynił. Kościół tak przemawia, do Maryi stosuje, co Pismo Świętej o Odwiecznej Mądrości wyrzekło: Jeszcze świat nie istniał, a już Ta Dziewica była przedmiotem myśli i upodobania Boga Najwyższego; była w sprawie stworzenia i Odkupienia; była Mu obecną z pełnością Darów, Łask i Cnót; z Przywilejem Niepokalaności, Który Ją wyniósł nad wszelkie Nieba i ziemi stworzenia, tak, że Bernardyn Sieneński Ją nazywa: Dziełem Odwiecznej Rady. Na początku świata i ksiąg Świętych, Bóg oznajmia ten Odwieczny Zamiar wybrania Maryi, najściślejsze węzły, jakie Ją skojarzyć mają z Słowem. Adam w grzech upadł: Bóg mu obiecuje Zbawcę, ale zarazem oznajmia, że: Cudowna Niewiasta skruszy głowę piekielnego węża, odniesie nad nim świetne zwycięstwo.

Na wiele wieków Prorocy zapowiadają Mesjasza. Bóg objawia główniejsze Jego znamiona, rysy, życie, cnoty, wielkość, upokorzenia, cierpienia. Różne figury uwydatniają Go coraz bardziej, wszystko w Piśmie Bożym odnosi się do Boga-Człowieka, wskazuje Jego Tajemnicę, Panowanie, Potęgę i Chwałę.

Cóż powiemy o Maryi? Bóg nigdy Jej nie oddziela od Syna Swego, ani w Wyroczniach i proroctwach, które Go zapowiadają, ani w Świętych osobach, co Go wyobrażają; ani w godłach, które Go znamionują. Pomijając różne godła i osoby, któż jednak nie widzi wyraźnego obrazu Maryi, w Arce Przymierza, w krzaku gorejącym, w obłoku pustyni, w różdżce Aarona i tym podobnych symbolach, wyobrażających Jej Niepokalane Poczęcie, Dziewictwo, czystość bez zmazy; Jej Potęgę bez granic, Dobrodziejstwa bez liczby? Bóg stwarza Ewę niewinną, oto obraz Maryi bez grzechu poczętej. Sara matka Izaaka, dziecięcia Obietnic Bożych, przedstawia Maryę, Matkę Mesjasza, w którym wszystkie Obietnice się dokonały, Judyta i Estera, wybawiające lud Izraelski, wyobrażają Maryę, Która daje światu Zbawcę. Wszystko w Piśmie Bożym odnosi się do Jezusa, a po Jezusie wszystko do Maryi.

II. W stopniu bez porównania niższym, niż Maryę, jednak w bardzo wysokim, w stosunku do innych ludzi i stworzeń, mnie także Bóg wybrał od całej Wieczności, aby się ścisłej ze mną zespolił, i do mnie się odnoszą wyrazy Proroka: Miłością odwieczną umiłowałem cię, i dla tego przyciągnąłem litując się nad tobą.

Od całej Wieczności myślał Bóg o mnie….. mną się zajmował… mnie kochał,.. I jakichże mi dał dowodów Swej Miłości od początku świata, aż do dnia jak istnieć począłem, i od chwili zaistnienia, aż do tej godziny?

Kiedy ziemię wyprowadzał z nicestwa, nadawał jej płodność, to było dla mnie, aby w swym czasie dostarczyła płodów na me wyżywienie ku mej potrzebie, wygodzie. Kiedy stwarzał słońce, to dla mnie… aby mnie oświecało, promieńmi ciepła ogrzewało. Kiedy stwarzał zwierzęta, to także na mą posługę, potrzebę.

Jeszczem się nie narodził, a już żył, cierpiał, umarł Syn Boży dla mnie. Dla mnie ustanowił Sakramenty, posłał Apostołów, ufundował Kościół; posyłał i dawał Świętych, aby mi byli obrońcami i wzorami do cnoty, do chrześcijańskiego życia; dla mnie zachował, urządził wszystko w porządku natury i Łaski.

Wszystko Bóg uczynił dla mnie, aby mnie uczynił dla Siebie. Byłem od wieków przedmiotem Jego myśli, upodobania, miłości..,. Czyż Bóg wzajem nie powinien być przedmiotem wszystkich myśli, zajęć, spraw, uczuć moich? Bóg z tylu milionów ludzi mnie wybrał i takimi obsypał Dobrodziejstwami; ja wzajem Boga nade wszystko wybiorę, Jemu na Służbę całkowicie się poświęcę, Jemu dzięki składać będę, na zawsze pozostanę wiernym, Jego Świętą we wszystkim wykonam Wolę. Tak bowiem zawsze czyniła Marya. Lecz cóż uczynić zdołam dla odpłacenia się Bogu za tyle Dobrodziejstw? Ah! odtąd jedynie niemożność kłaść będzie granice mej miłości, poświęcenia się dla Boga — dla Maryi!