PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO. Rozmyślanie. Czwarty dzień nowenny do Ducha Świętego – Miłość jest rosą użyźniającą.

 

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

Niechaj płynie jako rosa mowa moja, jako deszcz na ziele. — Deut. 32, 2.

 

PRZYGOTOWANIE.— Z dwojakiej przyczyny miłość również rosą nazywamy. Najpierw dlatego, iż użyźnia dobre pragnienia i dobre czyny duszy; po wtóre zaś, iż miarkuje żar złych namiętności i pokus. Jeśli i my chcemy korzystać z tej rosy niebiańskiej, pamiętajmy o postanowieniu odpra­wiania modlitwy myślnej, przynajmniej raz na dzień. Wystarczy kwadrans rozmyślania do stłu­mienia uczuć gniewu lub nieporządnej miłości, choćby były najgwałtowniejsze. I przeciwnie, kto nie kocha rozmyślania, ten moralnie niemożliwe, by odniósł zwycięstwo.

 

I. — Kościół Święty tak modlić się nam poleca: „Wlanie Ducha Świętego niechaj oczyści serca nasze i skropione zewnętrznie jego rosą, żyznymi uczy­ni”. — Miłość użyźnia dobre pragnienia, święte postanowienia i dobre czyny dusz; one są kwiata­mi i owocami, jakie wydaje Łaska Ducha Świętego. — Miłość dlatego również rosą się nazywa, iż miar­kuje żar grzesznych namiętności i pokus. Z tego też powodu Ducha Świętego nazywamy ulgą i ochłodą: „W gorącu ochłodzenie i słodkie orzeźwienie.”

Ta rosa zstępuje do naszych serc podczas roz­myślania. Kwadrans medytacji wystarcza do stłumienia namiętności nienawiści lub nieporządnej miłości, choćby były najgwałtowniejsze. „Wpro­wadził mnie do piwnicy winnej, rozrządził we mnie miłość“. Rozmyślanie jest właśnie tą piwnicą, gdzie wyrabia się miłość, miłość bliźniego jak siebie samego, a Pana Boga nade wszystko. Kto ko­cha Pana Boga, kocha też rozmyślanie, kto zaś nie mi­łuje rozmyślania, moralnie niemożliwe, aby prze­zwyciężył swe namiętności.

 

II. — Aby więc nas nie zgnębił żar grzesznych skłonności i aby Duch Święty użyźnił nasze dusze rosą swych darów, postanówmy dziś sobie mocno odprawiać codziennie przynajmniej przez pół go­dziny rozmyślanie. Św. Jan Chryzostom porów­nuje rozmyślanie do fontanny wśród ogrodu; bez niego bowiem wszystkie cnoty więdną, z jego zaś pomocą wszystkie są świeże, pełne krasy i zawsze coraz bardziej się udoskonalają.

Jako przed wyjściem z ogrodu układamy bu­kiet z kwiatów, które się nam bardziej podobają, tak też, według wskazówki Św. Franciszka Salezego, przed ukończeniem rozmyślania winniśmy ułożyć niejako bukiet z myśli, które nas mocniej uderzyły, i w ciągu dnia od czasu do czasu cie­szmy się jego zapachem, nawet wśród naszych różnych czynności.

 

 

 

Modlitwa.

Święty i Boski Duchu, nie chcę już więcej żyć dla siebie samego; resztę dni swego życia chcę obrócić na kochanie Cię i podobanie się Tobie. Proszę Cię więc, udziel mi daru rozmyślania. Przybądź do mego serca i naucz mnie, bym nale­życie je odprawiał. Udziel mi siły, abym go nie opuszczał w czasie oschłości; użycz mi ducha mo­dlitwy, tj. Łaski, bym zawsze się modlił i te modlitwy odprawiał, które są Najmilsze Twemu Bo­skiemu Sercu. — Byłem zgubiony z powodu swych grzechów; widzę jednak z tylu Łask, jakich mi udzieliłeś, że chcesz, abym się uświęcił i osiągnął zbawienie. Chcę stać się Świętym, aby się Tobie podobać i bardziej kochać Twą Dobroć Nieskończo­ną. Kocham Cię, me Dobro Najwyższe, moja miło­ści, moje wszystko, a ponieważ Cię kocham, cały się Tobie oddaję. Maryo, nadziejo moja, otocz mnie Swą Opieką. Amen. (*II, 396)