CZWARTEK W OKTAWIE WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO. Rozmyślanie. Siódmy dzień nowenny do Ducha Świętego – Miłość sprowadza Pana Boga do duszy.

 

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

 

 

A Ja prosić będę Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami mieszkał na wieki. — J 14, 16.

 

PRZYGOTOWANIE.— Oto wielka obietnica, ja­kiej Pan Jezus udzielił temu, kto Go miłuje: „Jeśli Mnie kochać będziecie, prosić będę Mego Ojca, a ześle wam Ducha Świętego, by z wami mieszkał”; mieszka więc Pan Bóg w duszy, która Go kocha. Pamiętajmy jednak, iż Pan Bóg jest zazdrosny, chce sam tylko w niej mieszkać; toteż oświadcza, iż nie jest zadowolony, jeśli Go nie kochamy całym ser­cem i chcemy je podzielić między Niego i stwo­rzenia.

 

I. — Ducha Świętego zowiemy również gościem du­szy. „Słodki gość duszy”. — Pan Jezus udzielił wiel­kiej obietnicy temu, kto Go miłuje. „Jeśli Mnie miłujecie, chowajcie Przykazania Moje, a ja pro­sić będę Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami mieszkał na wieki”. Toteż Duch Święty nig­dy nie opuszcza duszy, chyba, iż ona sama Go opuści.

Mieszka więc Pan Bóg w duszy, która Go miłuje, oświadcza jednak, iż nie jest zadowolony, jeśli Go nie kochamy z całego serca. Św. Augustyn powia­da, iż senat rzymski nie chciał dopuścić Pana Jezu­sa do liczby bogów, mówiąc, iż On jest Bogiem pysznym; chce, by tylko Jemu cześć oddawano. I prawda; Pan Jezus nie chce mieć towarzyszy w duszy, która Go kocha, chce sam w niej miesz­kać, sam miłość jej posiadać. Skoro zaś widzi, iż nie On sam tylko jest kochany, zazdrości niejako, według Św. Jakuba, stworzeniom, posiadającym część serca, które by On chciał, aby całkowicie do Niego należało. „Ku zazdrości pożąda duch, który w was mieszka”. Św. Hieronim streszcza to, mówiąc, iż Jezus jest zazdrosny.

Dlatego Niebiański Oblubieniec chwali duszę, która jak synogarlica żyje samotna, ukryta przed światem: „Piękne są jagody lica twego jako syno­garlicy”, nie chce bowiem, by świat zabrał część tej miłości, jaką całą pragnie posiadać. — Chwali też Pan Bóg Swą oblubienicę, nazywając ją ogrodem zamkniętym. „Ogrodem zamkniętym siostra moja, ob­lubienica“. Ogród zamknięty przed wszelką, ziem­ską miłością. — Może jednak Pan Jezus nie zasługuje na całą naszą miłość? — „Wszystko tobie dał, mó­wi Św. Chryzostom, nic Sobie nie zostawił”. Oddał ci wszystką Swą Krew i Życie; nie ma, co by ci mógł jeszcze darować.

 

II. — Jeśli więc chcemy, by Pan Bóg zamiesz­kał w naszej duszy z pełnią Swej Łaski, ponownie Mu ją dziś ofiarujmy całą, bez zastrzeżeń; to ofia­rowanie starajmy się często w ciągu dnia odna­wiać, szczególniej podczas rozmyślania, przy Komunii Świętej i w czasie nawiedzenia Przenajświętszego Sa­kramentu.

Pamiętajmy, iż aby dusza całkowicie Panu Bogu się oddała, trzy są do tego główne środki:

• Pierw­szy: unikanie wszelkich dobrowolnych błędów, choćby najmniejszych, przezwyciężanie wszyst­kich nieporządnych skłonności i odmawianie so­bie wszelkiego dogadzania zmysłom.
• Drugi śro­dek na tym polega, aby wśród rzeczy dobrych wy­bierać tę, która się najbardziej podoba Panu Bogu.
• Trzeci środek to przyjmowanie ze spokojem i wdzięcznością z Rąk Pana Boga tego, co się nie po­doba naszej miłości własnej, szczególniej zaś znie­wag.

Pamiętajmy, iż większą ma wartość przed Panem Bogiem jedna zniewaga zniesiona spokojnie, z miło­ści ku Niemu, niż tysiąc umartwień i tysiąc kazań.

 

 

Modlitwa.

Mój Boże! widzę, iż chcesz, bym całkowicie do Ciebie należał. Tyle razy wydalałem Cię ze swej duszy, Ty jednak powracałeś, by ze mną się połączyć. Weź teraz mnie całego w posiadanie. Dziś cały Tobie się oddaję; przyjmij mnie, mój Je­zu i nie dozwól, bym na przyszłość żył choćby chwilę bez Twej Miłości. Ty mnie szukasz i ja Ciebie tylko szukam. Ty pragniesz mej duszy i ma dusza Ciebie pragnie jedynie. Ty mnie kochasz i ja Cię kocham; a ponieważ mnie kochasz, zwiąż mnie z sobą, abym się już od Ciebie nie odłączył. Królowo Nieba i moja droga Matko, Maryo, w To­bie ufność pokładam. Amen. (II, 398).