Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

MIŁOSIERDZIE WOBEC GRZESZNIKÓW.

Najstarszy obraz Chrystusa Pana spotykany w rzymskich katakumbach, przedstawia Dobrego Pasterza: Młodzieńca z owieczką na ramieniu. Zdaje się, że ta Miłosierna Miłość Pana Jezusa do grzeszników wyjątkowo przemawiała do serca pierwotnego Chrześcijaństwa, wywodzącego się z pogaństwa. „Ewangelia Apostoła pogan, napisana przez Św. Łukasza, to Ewangelia Pana Boga, Który z Miłości pełnej Miłosierdzia przychodzi do grzesznej ludzkości” ⁽¹⁾.

1. Zbawiciel grzeszników.

Całe przepowiadanie Pana Jezusa jest radosną nowiną o Miłosierdziu dla grzeszników. Tak je charakteryzuje On Sam przy Swym pierwszym wystąpieniu w synagodze rodzinnej: „Duch Pański nade Mną. Namaścił Mnie, abym ubogim przepowiadał Ewangelię, posłał Mnie, abym uzdrowił skruszonych w sercu, abym głosił więźniom uwolnienie i Rok Pański łaskawy” (Łk 4, 18-19). Jako cel Swego Przyjścia podaje ciągle ratowanie grzeszników. „Zdrowi nie potrzebują lekarza, ale źle się mający. Nie przyszedłem wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mk 2, 17). „Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić, co było zginęło” (Łk 19, 10). Tę Miłość, co przyszła szukać i zbawiać, przedstawia Pan Jezus najwymowniej w przypowieści o zgubionej owieczce, drachmie i synu marnotrawnym (zob. Łk 15, 1-32).

Ewangelię słowa potwierdza Ewangelia czynu. Powołuje do Swego towarzystwa celnika Lewiego i w jego domu zasiada do stołu z celnikami i grzesznikami (Mk 2, 13-17). Zaprasza się Sam w gościnę do przywódcy celników, Zacheusza i tą uprzejmością zmienia całkowicie tego człowieka (Łk 19, 1-10). Delikatnie poucza i nawraca Samarytankę, a przez nią zdobywa dla Królestwa Bożego większą część miasta Sychar (J 4, 5-42). Rozgrzesza jawnogrzesznicę, która gorącymi łzami u Jego Stóp opłakuje swe błędy i staje się jedną z najwierniejszych i najgorliwszych uczennic (Łk 7, 36-50). Przeciwko samozwańczym oskarżycielom staje po stronie niewiasty cudzołożnej i przygotowuje ją w ten sposób do poważnego upomnienia: „Idź w pokoju i nie grzesz więcej!” (J 8, 1-11). Z Miłością delikatną znosi dokonujące się powoli odstępstwo Judasza i do ostatniej chwili stara się go ratować poważnym ostrzeżeniem, Dobrocią, Łagodnością (Mt 26, 50; Mk 14, 21; Łk 22, 48). Dla upadłego Piotra ma jedno spojrzenie, którym jest i cichy wyrzut i wspaniałomyślne przebaczenie, a skruszonemu Apostołowi nie cofa żadnej z danych obietnic (Łk 22, 61-62; J 21, 15-17). A w końcu skruszonemu na krzyżu Łotrowi daje pocieszające zapewnienie: „Zaprawdę powiadam ci, dziś ze Mną będziesz w Raju!” (Łk 23, 39-43). Słusznie widzi Ewangelista spełnienie na Osobie Pana Jezusa słów Proroka: „Trzciny zgniecionej nie złamie i dymiącego się lnu nie dogasi” (Mt 12, 20).

Przy tej łagodności dla grzeszników nie jest Pan Jezus pobłażliwy dla grzechu. Grzechu nigdy i nigdzie nie uniewinnia. Potępia nie tylko zewnętrzny czyn grzeszny, ale i złe intencje przy dawaniu jałmużny, przy modlitwie i poście, potępia samolubstwo, spojrzenie pożądliwe. Domaga się, by wszyscy pokutowali za grzechy, by się modlili i strzegli grzechu, by walczyli z grzechem, choćby kosztem największych ofiar (Mt 4, 17; 5, 22, 27-29; 6, 13).

Oto obraz Zbawiciela. Złość grzechu zna jak nikt inny i dlatego potępia go, ale dlatego właśnie za grzesznikiem idzie pełen miłości, odda życie, by ratować zbłąkane owieczki (J 10, 15).

— Zastosowanie. Konstytucje kapucyńskie, powołując się na Zbawiciela i na Ojca Serafickiego, zachęcają przełożonych, by w traktowaniu braci „wino sprawiedliwości mieszali z oliwą miłosierdzia”. Wzywają też wszystkich braci, by bronili sławy błądzącego, nie gorszyli się jego winą, nie unikali go i nie gardzili nim; aby raczej współczuli z nim i tym serdeczniej go miłowali, im bardziej potrzebuje on miłości. Kazania nasze, choć w treści poważne, mają się odznaczać wielką miłością. Spowiednikom Konstytucje przypominają, że zostali mianowani sługami boskiej sprawiedliwości i miłosierdzia i dlatego z ojcowską miłością i cierpliwością winni łączyć męstwo i roztropność.

– Postanowienie. Roztropną, pełną miłosierdzia miłość okazywać braciom błądzącym.

2. Duch Zbawiciela.

Św. Franciszek najwięcej miał współczucia dla grzeszących braci. Miał wprawdzie czujne oko na przewiny i odpowiednio je karcił. Celano jednak pisze, że „unikał mocnych upomnień, kiedy nie dostrzegał jakiegoś niebezpieczeństwa; oszczędzał rózgi, aby oszczędzić duszy”. Jednemu z ministrów pisał: „I jeszcze coś, po czym pragnąłbym poznać, że prawdziwie kochasz Pana Boga i mnie, Jego i twego sługę. Jeśli mianowicie będziesz pamiętał, żeby nigdy a nigdy jakiś brat, choćby bardzo ciężko zgrzeszył, nie spojrzał w twe oczy i nie odszedł bez miłosierdzia, które spodziewał się u ciebie znaleźć. I choćby nawet tego miłosierdzia nie chciał, masz go zapytać, czy nie zechciałby go przyjąć. I jeśli tysiąc razy stanie przed twymi oczyma, okazuj mu więcej miłości niż mnie, abyś go pozyskał dla Pana” (Bonmann). Zgadza się z tym przepis Reguły, że ministrowie mają braciom grzeszącym „nakładać pokutę z miłosierdziem. I nie powinni się gniewać ani złościć, jeśli ktoś zgrzeszy, gdyż gniew i złość w nich i w drugich stwarzają przeszkodę do miłości”. Słowa upomnienia mówią: „Choćby kto zgrzeszył najgorzej, jeśli sługa Boży nie współczuje z miłością, ale unosi się z tego powodu, to winę jego ściąga na siebie” (Bonmann). Jest to Duch Miłosiernego Zbawiciela grzeszników.

Apostolstwo Franciszka zrodziło się z miłosierdzia dla grzeszników. Opowiedziawszy o udziale Franciszka w Czwartym Soborze Laterańskim, pisze biograf: „Teraz jedna pewność opanowała ostatnie włókno jego jestestwa: Bracia są powołani jako heroldowie Wielkiego Króla, by rozgłaszać zlecenia Ojca Świętego o sądzie i miłosierdziu, a przede wszystkim o miłosierdziu. Bo Innocenty III ujął swe kazanie w słowach: ,Bóg nie chce śmierci grzesznika'” ⁽²⁾. Podkreśla też biograf, że wyjątkowy zapał misyjny Franciszka płynął ze współczucia dla ludu, który Pana Boga nie znał. W niewiernych nie widział on „nieprzyjaciół Krzyża”, których należało wytępić i ujarzmić, ale „obcokrajowców czekających na Chrystusa Pana”; trzeba ku nim „podejść z usposobieniem Pana Jezusowym i jeśli Pan Bóg zechce oddać w ich rękach łagodnie i słodko, jak Chrystus Pan, krew za ich zbawienie. Oto i nowa krucjata brata Franciszka, zrodzona z Wiary i miłosierdzia”.

— Zastosowanie. Ile mamy w sobie tej prawdziwie ewangelicznej i franciszkańskiej litości? Mamy być mężami miłosierdzia, zwiastunami i szafarzami Miłości Miłosiernej Pana Boga ku grzesznikom, której wcieleniem jest Chrystus Pan. Na nas przede wszystkim winny się spełniać piękne słowa Św. Augustyna: „W Kościele żyje Miłosierdzie Boże” (Serm. 352, 3, 9).

— Postanowienie. Na ambonie i w konfesjonale być zwiastunem i sługą Miłosierdzia Bożego.

Modlitwa.

Boże miłościwy, „nie chcesz śmierci grzesznika, ale żeby się nawrócił i żył” (Ez 33, 11). Wybacz mi wszelką ostrość i nieroztropną słabość wobec grzeszników! Daj mi Ducha Twego Jednorodzonego Syna i mego Serafickiego Ojca: rozsądek i dobre serce!” Amen.

————————————–

Przypisy:

(1) H. Schell:,,Christus”. München 1906.
(2) P. Cuthbert OFMCap. P. Just. Widlöcher OFMCap.: Żywot św. Franciszka z Asyżu”. Poznań 1927.

Zachęcamy do 

1. uczczenia Niepokalanego Serca Maryi w miesiącu Sierpniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo sierpniowe poświęcone ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 10
2. uczczenia Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Wawrzyńca, Męczennika: Nabożeństwo na święto Św. Wawrzyńca, Męczennika.