I TYDZIEŃ PO WIELKANOCY. NIEDZIELA PRZEWODNIA (BIAŁA). Rozmyślania (CHLEB POWSZEDNI)

 

 

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

 

 

 

 

Rozmyślanie pierwsze

Pan Jezus udziela Uczniom Swoim władzy

I. odpuszczania grzechów,

II. ich zatrzymywania.

 

 

„Weźmijcie Ducha świętego; którym odpuścicie grze­chy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są za­trzymane” — (Jan 20, 22).

 

I. — Przed Męką Swoją obdarzył nas Chrystus Pan Skarbem Miłości, tj. Eucharystią, po Męce zaś Zmartwychwsta­niem złożył w ręce Apostołów nowy Skarb, mianowicie Dar Miłosierdzia. Uroczysta to była chwila, kiedy Zmar­twychwstały Chrystus Pan ukazał się zgromadzonym Aposto­łom. Miał Im oznajmić wielkie radosne posłannictwo. Dopiero co wspomnianymi słowami udzielił On Aposto­łom władzy odpuszczania grzechów. Tym samym usta­nowił Sakrament Pokuty, przez który zlewają się na nas owoce Męki Pana Chrystusowej, jakby jakim kanałem i zostajemy oczyszczeni od naszych grzechów! Co dotąd było wyłącznie Przywilejem Pana Boga to ma być teraz udzia­łem Apostołów. Jakże cenić trzeba to Dobrodziejstwo, o którym Sam Chrystus Pan powiedział: „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone!” Ani dla żadnego rodzaju grzechów, ani dla żadnego rodzaju ludzi nie robi wy­jątku, nie ustanawia też żadnej oznaczonej liczby. Gdy Św. Piotr zapytał ile razy ma swoim braciom odpuścić, czy siedem czy jeszcze więcej razy, Chrystus Pan odpowie­dział: „Nie siedem razy, ale siedemdziesiąt siedem razy” (Mt 18, 22) tyle razy, ile razy grzesznicy prawdziwie pokutujący żądają odpuszczenia im grzechów. Władzę tę dał nie Aniołom, ale grzesznym ludziom, którzy by z po­wodu własnej słabości umieli czuć wspólnie z grzeszni­kiem. Właśnie dlatego tchnął na nich Ducha Świętego, Ducha Miłości i Łagodności, aby swój urząd sprawowali w duchu miłości dla pożytku i pociechy grzeszników.

 

II. — W tej uroczystej chwili udzielił Pan Jezus Apostołom i Ich następcom także władzy zatrzymywania grzechów. Ustanowił ich sędziami, a Święty Sakrament sądem du­chownym, na którym grzesznik sam jest własnym oskar­życielem i oskarżonym, a zarazem świadkiem musi być, aby sędzia mógł wydać wyrok. Jeśli więc grzeszny czło­wiek oskarża się nieszczerze, albo nie ma prawdziwego żalu, lub też stanowczej i szczerej woli poprawy, to musi sam sobie przypisać winę, jeśli dalej pozostaje zawikłany w grzechy i do tego jeszcze nowym ciężkim grzechem obciążony. Lekarstwo jest dobre; jeśli jednak używa się go w sposób niewłaściwy, to nie jest to winą tego, który przygotował lekarstwo, ani lekarza, który lekarstwo przepisał, ale jedynie tylko chorego, który albo nieprawdziwie wyznał swój stan, albo lekarstwa nie w prze­pisany sposób użył.

Niestety, nawet u osób duchownych trzeba się nie­kiedy obawiać, żeby albo z braku prawdziwego żalu, albo stanowczej woli poprawy choćby drobnych błędów, nie przychodziły do konfesjonału z grzechami powszed­nimi, a odchodziły bez oczyszczenia i bez żadnego owocu. Zwracajmy uwagę, aby żal nasz nawet za grzechy lekkie był głęboki i szczery. Wzmacniajmy jego siłę przez uprzytomnienie sobie szkód, jakie one wyrządzają naszej przyjaźni z Panem Bogiem i postępowi w cnocie.

 

 

Modlitwa.

 O Najmiłosierniejszy Jezu, jaką wdzięczność, jaką miłość jestem Ci winien za Twą Nieskończoną Dobroć, że mi zgoto­wałeś tak łatwą, a zarazem skuteczną kąpiel dla oczyszczenia duszy mojej! Nie dopuszczaj, żebym jej nadużywał lub ją zaniedbywał z własnej winy. Wspieraj mnie raczej Łaską Twoją, abym tak zawsze się posługiwał tym środkiem Łaski, iżbym był oczyszczony od wszystkich choćby najmniejszych grzechów, utwierdzał się w dobrym i postępował w cnocie. Amen.

 

 

† † †

 

 

Rozmyślanie drugie

Chrystus Pan pokazuje Uczniom Swoje Święte Rany

I. jako Znak Swego i naszego przyszłego Zmartwychwstania,

II. jako pomnik Swej Męki.

 

 

„Pokazał im Ręce i Bok” — (Jan 20, 20).

 

I. — W obecnym rozmyślaniu zbadamy powody, dla których Chrystus Pan Zmartwychwstały zatrzymał na Ciele Swoim Święte Rany Rąk, Stóp i Boku. Okazując je Swoim Uczniom, chciał ich najpierw przekonać, że teraz ma nie nowoutworzone, ale to samo Ciało, które tak wyniszczone na Krzyżu wisiało. Dla wszystkich przyszłych wiernych mieli być Uczniowie naocznymi świadkami, na których świadectwo miały całe narody przyjąć Zmartwychwstanie Chrystusa Pana za prawdziwe i pewne. Chciał zarazem dać zapewnienie, że my również zmartwychwstaniemy w naszych własnych ciałach. Jaka to pociecha, jaka zachęta dla nas! Czyż nie powinniśmy znosić z cierpliwością wszystkich naszych trudów i pokut, a nawet z radością uświadamiać sobie, że właśnie te członki, które teraz więcej cierpią, przed innymi tam we większej mierze uwielbione będą. Stygmaty Chrystusa Pana uczą nas, iż cierpienia Chrześcijanina są znamionami przyszłej jego Chwały. Powtarzaj często z Jobem: „Wierzę, iż Odkupiciel mój żyje, a w Dzień Ostateczny powstanę z ziemi i znów obleczon będę w skórę moją i w ciele moim oglądać będę Boga mego, którego ujrzeć mam ja sam i oczy moje oglądać będą, a nie inny; schowana jest ta nadzieja moja w zanadrzu moim” (Tamże 19, 25-27).

Tą nadzieją i żywą wiarą wsparty, za przykładem Św. Piotra z Alkantary zawrzyj umowę z ciałem twoim, że mu na ziemi nie dasz spokoju, aby w Niebie mogło tym słodszego używać pokoju, i doznawać tym obfitszej radości oraz większej chwały.

 

II. — Pięć Świętych Ran nosił Zmartwychwstały na uwielbionym Ciele Swoim także jako pamiątkę Swej Męki i aby o nas ciągle pamiętał. Według słów Proroka Izajasza Pan Jezus „na rękach swoich nas napisał” (Ks. Iz 49, 16). Zatrzymał Je także w tym celu, aby Je ciągle okazywać Ojcu Swemu Niebieskiemu dla naszej obrony i wstawiennictwa za nami. Jak wielką ufność powinna wzbudzać w tobie myśl, że przez te Święte Rany możesz dostąpić przebaczenia i Łaski! Te Święte Rany Boku, Rąk i Nóg Pana Jezusowych przedstawiają jakby tęczę, na widok, której Pan Bóg jak niegdyś po potopie, uspokaja Swój słuszny Gniew i nam łaskawie przebacza. Pan Jezus zatrzymał wreszcie Święte Blizny w tym celu, aby nam przypomniały, co ucierpiał dla zbawienia nas. Dla potępionych widok ich będzie strasznym wyrzutem, dla zbawionych zaproszeniem do Chwały. Niech ci będą przeto Święte Rany pomnikiem Męki Pana Chrystusowej, aby cię ich widok zachęcał do wzajemnej i wdzięcznej miłości, „do noszenia zawsze w ciele twoim umartwienia Jezusa” (2 Kor 4, 10) i do stawania się podobnym do ukrzyżowanego Zbawiciela.

 

 

Modlitwa.

O Najchwalebniejszy Jezu, który zatrzymałeś Święte Pięć Ran – Znak Twojego i naszego Zmartwychwstania i jako pomnik Twej Męki! Oto w najgłębszej pokorze adoruję Je i żałuję, że tak bardzo pieściłem moje ciało, a Ciebie tak często obrażałem. Pomnóż we mnie wiarę, wzmocnij we mnie ufność, zapal we mnie miłość, abym przez ustawiczne umartwienia mego ciała doszedł do chwalebnego zmartwychwstania i mógł ze Wszystkimi Świętymi śpiewać tę pieśń dziękczynienia z Apokalipsy: „Godzien jest Baranek, Który jest zabity, otrzymać Moc i Bóstwo i Mądrość i Siłę i Cześć i Chwałę na wieki wieków” (Ks. Obj. 5, 12). Amen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024