Zawartość strony
Rozmyślania na wszystkie dni całego roku
z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego
1935 r.
PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO
O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.
TOM II.
KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ
DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.
Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.
Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci nieskończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kiedy obrazić.
Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.
Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.
Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.
W roztargnieniach mów: Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.
Którzy używają świata tego, jakoby nie używali, bo przemija kształt świata tego. — I Kor. 7, 31.
PRZYGOTOWANIE. — Smutny cień śmierci przysłania również berła i korony; ona okazuje, iż wszystko, co świat ceni, jest dymem, błotem i marnością. I na co rzeczywiście posłużą nam bogactwa, godności, zaszczyty, skoro po śmierci czeka nas tylko grób, w którym nas złożą? Na co się przyda piękność i zdrowie ciała, skoro z niego pozostanie tylko nieco cuchnącego prochu i ogołoconych z ciała kości? Jedynie nasze czyny za grób pójdą za nami. A jednak jakże niewielu myśli o tym, aby się w dobre czyny zaopatrzyć!
I. — Myśl o marności świata i że wszystko, co świat ceni, jest kłamstwem i ułudą, skłoniła wiele dusz do całkowitego oddania się Panu Bogu. Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał? Na co się przyda cały świat pozyskać, a duszę stracić? Ta wielka prawda ewangeliczna skłoniła tylu, iż porzucili rodziców, ojczyznę, majątek, zaszczyty, a nawet korony, aby zamknąć się w klasztorze lub udać się na pustynię i tam myśleć jedynie o Panu Bogu. Dzień śmierci nazwany jest w Piśmie Świętym dniem zatraty. „Bliski jest dzień zatraty”. I rzeczywiście jest ona dniem, w którym musimy opuścić wszystkie dobra, jakie pozyskaliśmy na tej ziemi. Toteż mądrze powiada Św. Augustyn, że błędnie nazywamy owe dobra naszymi, ponieważ nie możemy ich zabrać ze sobą do wieczności. Jedynie czyny nasze będą nam towarzyszyły; tylko to, cośmy dobrego zdziałali, cieszyć nas będzie.
Wszystkie majętności, najwyższe zaszczyty, srebro, złoto, najdroższe perły, jeśli patrzymy na nie z łoża śmierci, blask swój tracą. Smutny cień śmierci zaciemnia również berła i korony, i okazuje, iż wszystko, co świat ceni, jest dymem, błotem i marnością. — Rzeczywiście, na co się przy śmierci przydadzą pozyskane bogactwa, jeśli czeka nas jedynie grób, w którym nas złożą? Na co się przyda piękność i zdrowie ciała, skoro z niego pozostanie tylko nieco cuchnącego prochu i kości?
Czymże więc jest życie ludzkie na ziemi? Św. Jakub tak na to pytanie odpowiada: „Parą jest, ukazującą się na mały czas, a potem zniszczona będzie”.
— Dzisiaj ten dygnitarz otoczony jest szacunkiem, jutro będą go mieć za nic, będą pamięć jego lekceważyć, a nawet może go przeklinać. „Widziałem bezbożnika wyniosłego… i minąłem, alić go już nie masz“. Nie ma go już w owej pięknej willi, w tym wielkim pałacu, który sobie wystawił. Gdzie jest? Jako proch leży w grobie.
II. — „W ręce jego szala zdradliwa”. Duch Święty nas ostrzega, abyśmy nie dali złudzić się światu, który waży dobra na fałszywej szali. Winniśmy je odmierzać na dokładnej szali Wiary, która nam daje poznać dobra prawdziwe, którymi być nie mogą te, co wnet się skończą. — Nie trzeba, mówiła Św. Teresa, cenić żadnej rzeczy, która ze śmiercią się kończy. — Boże, i cóż zostało tylu ministrom, którzy krajem trzęśli, tylu dowódcom wojsk, tylu książętom, tylu rzymskim cesarzom, teraz, gdy już wszystko dla nich skończone i znajdują się w wieczności. Zaginęła z trzaskiem w pamiątkach. Odegrali wielką rolę na świecie, ich imię rozbrzmiewało wszędzie, lecz skoro umarli, wszystko się dla nich skończyło, zapomniano o nich. Szczęśliwy, kto na scenie tego życia dobrze odegrał swą rolę wobec Pana Boga.
Wiadomo, iż Św. Franciszek Borgiasz zmienił życie na widok zwłok cesarzowej Izabelli, która za życia była nadzwyczajnie piękna, a po śmierci przejmowała zgrozą wszystkich, którzy na nią patrzyli. Naśladujmy tego Świętego, zanim śmierć nas zabierze! Lecz czyńmy to zaraz, gdyż śmierć się śpieszy, a nie wiemy, kiedy nadejdzie. Nie dopuśćmy, aby ze światła, jakiego Pan Bóg teraz nam użycza, pozostała tylko zgryzota i rachunek, jaki będziemy musieli zdać Panu Bogu. Postanówmy sobie teraz to czynić, co w godzinę śmierci pragnęlibyśmy, abyśmy byli czynili.
Modlitwa.
Mój Boże, dość już na mnie czekałeś; nie chcę, byś dłużej czekał, aż Ci się oddali. Tyle razy mnie wzywałeś, abym zerwał ze światem i oddał się całkowicie Twej Miłości. Teraz ponownie mnie wzywasz; oto jestem, przyjmij mnie w Swe Ramiona, teraz bowiem całkowicie Ci się oddaję. O Baranku Boży, Któryś ongi ofiarował się na Kalwarii, umierając za mnie na Krzyżu. Najpierw obmyj mnie Krwią Swoją i przebacz mi wszystkie zniewagi, jakie Ci wyrządziłem, a następnie zapal mnie Swą Świętą Miłością. Kocham Cię nade wszystko, z całej duszy. I czyż mogę znaleźć coś takiego na ziemi, żeby bardziej niż Ty na Miłość zasługiwało i bardziej mnie kochało? Matko Boża i moja Orędowniczko, Maryo, módl się za mną i wyjednaj mi prawdziwą i trwałą odmianę życia. Amen. (II., 293)
Zachęcamy do:
- uczczenia Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 25
- uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Wrześniu ku Ich czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Świętych Aniołów Stróżów – dzień 25
- uczczenia Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 25
- uczczenia Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Bł. Władysława z Gielniowa: Nabożeństwo do Bł. Władysława z Gielniowa, Prezbitera, Patrona Polski.
© salveregina.pl 2023