Źródło: Wykład Godzinek o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Panny Maryi 1873r.
Zawartość strony
O nabożeństwie miesięcznym.
Źródło: Zbior wybornego y gruntownego nabozenstwa na codzienne, tygodniowe, miesięczne, w dni swięte i roczne 1819
Nauka.
Chociaż nie zdaje się być osobliwszym i różnym od codziennego, tygodniowego, i rocznego, jakoż nie znajduje się w innych do Nabożeństwa książkach, przestrzec jednak potrzeba Wiernych Chrystusowych.
Najpierw, że niektórzy z nich zostają w rozmaitych Bractwach, którym oprócz innych w roku dni, na jedną w w każdym miejscu Niedzielę nadane są Odpusty to zawsze pod obowiązkiem jakiego nabożeństwa. Po wtóre: Wszyscy, którzykolwiek nabożnie co dzień trzy razy odmawiają Anioł Pański, i którzy codziennie przez pół lub ćwierć godziny odprawiają medytację, to jest modlitwę wewnętrzną, tak ci jako i pierwsi wiernie się każdego dnia w tych pobożnych uczynkach zachowując przez cały miesiąc, w każdym całego roku dostąpić mogą zupełnego Odpustu w te dni Miesięczne, które sami sobie obiorą, a w nie spowiadać się i komunikować, i modlić się będą. Przysposobienia do Spowiedzi opisane są niżej w Nabożeństwie do Świętych Sakramentów, w Nabożeństwie także tyczącym się Odpustów, wyrażone tj. wzglądem nich uwiadomienia i modlitwy.
Co się zaś tyczy Medytacji, czyli modlitwy wewnętrznej, ta choćby tak wielkimi, (jako się wyżej nadmieniło) Odpustami zalecona nie była, sama jednakże przez się od modlitwy ustnej daleko jest zacniejsza i pożyteczniejsza; gdyż kiedy się modlimy ustnie mówimy tylko do Pana Boga; ale gdy się modlimy wewnętrznie, tj., gdy rozmyślamy co nabożnego, wtenczas Sam Pan Bóg mówi do nas, ponieważ więc tyle jest na świecie ludzi chcących nawet pobożniejsze prowadzić życie, którzy wiele różnych i długich modlitw ustnych codziennie odmawiają, a o modlitwie wewnętrznej albo nie wiedzą, albo nie dbają, albo co rozmyślać nie mają, przetoż kładzie się tu dla wszystkich wielce gruntowne i wyborne Uwagi na każdy dzień Miesiąca. Które przeczytawszy codziennie po jednej rozważając, trzeba je znowu na drugi, i na każdy poczynający się Miesiąc z początku zaczynać. Przez całe życie odprawiając je, znajdzie się zawsze w nich co nowego do używania i ku zbudowaniu.
Uwaga o odpustach.
Źródło: Głos duszy 1881;
Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych opr. X. Augustyn Arndt 1890r.
Benedykt XIV, sławny i uczony papież, polecał Brewem d. 16 grudnia 1746r., bardzo gorąco rozmyślanie, i bardzo słusznie, mało bowiem jest ćwiczeń pobożnych, z których by Chrześcijanie mogli czerpać skuteczniejsze środki do zapewnienia sobie wytrwania i postępu w cnotach.
„Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała Św. Teresa, a ja mu obiecuję Niebo“.
Odpusty:
1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeśli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.
2) 7 lat i 7 kwadragen za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzieindziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia Święta za każdym razem.
3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)
Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.
20 GRUDNIA — DZIEŃ 20.
WEZWANIE DUCHA ŚWIĘTEGO.
V. Racz przyjść Duchu Święty i napełnić serca wiernych Twoich.
R. A ogień Miłości Twojej racz w nich zapalić.
V. Ześlij Ducha Twego, a będą stworzone.
R. A cała ziemia będzie odnowiona.
V. Módlmy się: Boże! Światłem Ducha Świętego serca wiernych nauczający, daj nam w tymże Duchu poznawać co jest dobrem, i zawsze obfitować w pociechy Jego. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje, Bóg w Trójcy Świętej Jedyny na wieki wieków.
R. Amen.
Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny
Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Ojcze z Nieba Boże, zmiłuj się nad nami!
Synu Odkupicielu świata, Boże,
Duchu Święty Boże,
Święta Trójco Jedyny Boże,
Święta Marya, Módl się za nami!
Święta Boża Rodzicielko,
Święta Panno nad Pannami,
Matko Jezusa Chrystusa,
Matko Łaski Bożej,
Matko najczystsza,
Matko najśliczniejsza,
Matko niepokalana,
Matko nienaruszona,
Matko najmilsza,
Matko przedziwna,
Matko Dobrej Rady
Matko Stworzyciela,
Matko Odkupiciela,
Panno roztropna,
Panno czcigodna,
Panno wsławiona,
Panno można
Panno łaskawa,
Panno wierna,
Zwierciadło sprawiedliwości,
Stolico mądrości,
Przyczyno naszej radości,
Naczynie duchowne,
Naczynie poważne,
Naczynie osobliwego nabożeństwa,
Różo duchowna,
Wieżo Dawidowa,
Wieżo z kości słoniowej,
Domie złoty,
Arko przymierza,
Bramo niebieska,
Gwiazdo zaranna,
Uzdrowienie chorych,
Ucieczko grzesznych,
Pocieszycielko strapionych,
Wspomożenie wiernych,
Królowo Aniołów,
Królowo Patriarchów,
Królowo Proroków,
Królowo Apostołów,
Królowo Męczenników,
Królowo Wyznawców,
Królowo Panieńska,
Królowo Wszystkich Świętych,
Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta,
Królowo Wniebowzięta,
Królowo Różańca Świętego,
Królowo Pokoju,
Królowo Korony Polskiej,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami!
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!
Ojcze nasz… Zdrowaś Marya… Chwała Ojcu…
ANTYFONA.
Pod Twoją Obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko: naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno Chwalebna i Błogosławiona. O Pani, o Pani, o Pani nasza! Orędowniczko nasza! Pośredniczko nasza! z Synem Twoim nas pojednaj, Synowi Twojemu nas polecaj, Synowi Twojemu nas oddawaj.
V. Módl się za nami, Święta Boża Rodzicielko.
R. Abyśmy się stali godnymi Obietnic Chrystusa Pana.
V. Módlmy się: Panie, nasz Boże, daj nam, sługom Swoim, cieszyć się trwałym zdrowiem duszy i ciała i za wstawiennictwem Najświętszej Maryi, zawsze Dziewicy, uwolnij nas od doczesnych utrapień i obdarz wieczną radością. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
R. Amen.
V. Módl się za nami, Święty Józefie!
R. Abyśmy się stali godnymi Obietnic Chrystusa Pana.
V. Módlmy się: Prosimy Cię, Panie, abyśmy przez zasługi Oblubieńca Twojej Najświętszej Matki, doznali pomocy, aby czego sami osiągnąć nie możemy, za Jego przyczyną nam było udzielone. Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem w jedności Ducha Świętego, Bóg po wszystkie wieki wieków.
R. Amen.
ROZMYŚLANIE.
Pociecho utrapionych, Ogrodzie wdzięczności!
„Ku wschodowi słońca założył Pan Bóg Raj, i wywiódł z ziemi wszelkie drzewa piękne ku widzeniu i ku jedzeniu smaczne, drzewo też żywota pośród raju, a rzeka wychodziła z miejsca rozkoszy na oblewanie Raju; wziął tedy Pan Bóg człowieka i posadził go w Raju”. (Ks. Rodz. 2).
„Podniósłszy tedy Lot oczy swe, ujrzał wszystkę wokół krainę Jordanu — niż Pan zatracił Sodomę i Gomorę — piękna jako Raj Pański” (Ks. Rodz. 13, 10).
Z ogrodem pełnym wdzięczności porównują Godzinki Najświętszą Pannę Maryę, lecz któryż z pomiędzy wszystkich całego świata ogrodów był najśliczniejszy? Zaiste ów, który Pan Bóg Sam założył i Sam nazwał Rajem. Do tego więc Raju od Pana Boga zbudowanego od początku na wschód słońca „zaszczepionego” przyrównać można Pannę Najczystszą, z tą jednak różnicą, że Marya rozkoszniejszą jeszcze jest jak utracony Raj pierwszych ludzi: „Sam Pan Bóg Ją stworzył w Duchu Świętym i wywyższył Ją nad wszystkie Dzieła Rąk Swoich”. Jako Raj, tak i Marya „od początku i przed wieki jest stworzona”, ale szczęśliwsza, jak Raj; tego bowiem już nie ma, a Marya „aż do przyszłego wieku nie ustanie”. W Raju znajdowały się tylko drzewa rozkoszne i drzewo żywota i źródło czterech rzek głównych i pierwsi ludzie, a to na krótki czas tylko; sam Raj zaś na ograniczonym którymś miejscu był założony, ale Marya „stała się na wszystkiej ziemi i między wszelkim ludem”; nie człowiek do złego skłonny, jak w Raju, lecz „Ów Sam, który Ją stworzył, odpoczął w Przybytku Jej”. Ten Raj nie przeminie, gdyż „w Syonie jest utwierdzona”, a w Niej oprócz drzewa żywota, które jest Pan Jezus, znajduje się „wszelka Łaska drogi Prawdy i wszystka nadzieja żywota i cnoty”. W pierwszym Raju nikt nie pożywał z drzewa żywota, ale z owocu Maryi żyją wszystkie narody ziemi. Z Panieńskiej Krwi Dziewicy Maryi jako z najczystszego źródła nabrał Pan Jezus Krwi Człowieczeństwa Swego, a ta Krew Najdroższa — jako w Raju rzeka — rozlewa się podczas wszystkich Mszy i Komunii Świętych po całym świecie, słowem: Marya jest prawdziwym Rajem, we wszelkim względzie, przewyższająca wszystkie rozkosze i wdzięczności pierwszego Raju (zob. Ks. Ekkl. 24, 14—25). A jako przy stworzeniu świata Pan Bóg Sam „wziął człowieka i osadził go w Raju rozkoszy, aby go strzegł i sprawował” — tak samo Pan Jezus, kiedy umierając na górze Golgocie drugi raz świat stworzył, wziął człowieka w osobie Jana Świętego i osadził go w Raju Maryi, aby „go strzegł i sprawował”, mówiąc: Człowiecze, Synu Mój, oto teraz Ta będzie Rajem Twoim; na zachód życia mego, a ku wschodowi twego życia Tę Niewiastę jako Raj zbudowałem, przez Nią dla ciebie ma wschodzić słońce zbawienia! „I wziął Ją uczeń na swą pieczą!” (J 19, 27).
„O Marya, jakoż Cię wychwalać — mówi Św. Tarazjusz — jakimiż słowy godnie Cię wysławiać, Dziewczynko Niepokalana, Panno nienaruszona. Niewiasto błogosławiona nad wszystkie! Tyś wygładziła przekleństwo Adama, Tyś zniosła winę Ewy, czysta ofiaro Abla, najwyborniejsza z pierworodnych! Tyś jest korab Noego i Pośredniczka nowego rodzaju, Tyś jasnością kapłańskiego królowania Melchizedeka, Tyś wiarą Abrahama i ufnością przyszłego potomstwa, Tyś nową ofiarą Izaaka, a dla Jakuba drabiną sięgającą ku Niebu. Tyś wstydliwość Józefa i Księga Boska Mojżesza, w której Boskim Palcem napisane są Przykazania Nowego Zakonu. Tyś różdżka Aarona i Córka Dawida! O bądź pozdrowiona Córko Ojca Niebieskiego, przez Którą aż do granic świata rozszerzyło się poznanie Pana Boga; bądź pozdrowiona, Przybytku Syna Bożego, z której Słowo raczyło wziąć Człowieczeństwo; o bądź pozdrowiona nieocenionej piękności Oblubienico Ducha Świętego, bądź pozdrowiona!”
W takim „Ogrodzie wdzięczności” osadził nas umierający nasz Zbawiciel, to był Testament Jego! Obyśmy w tym Raju mieszkali po wszystkie dni życia naszego! Ale grzeszna łatwowierność Adama i lekkomyślność Lota stały się naszym dziedzictwem. Pierwsi ludzie, choć w raju byli, jeszcze czegoś lepszego chcieli; zgrzeszyli i zasłużyli na wygnanie. Odtąd tułał się Adam aż do śmierci, płakał i pokutował, to uważając za osłodę niedoli, że mógł choć spoglądać ku owej stronie, w której się znajdował raj już niedostępny. Lecz człowiek koniecznie chce być szczęśliwy — wszak dla szczęścia jest stworzony, by go tylko umiał szukać! — Więc Lot, daleki potomek Adama, nie chcąc się dłużej tułać z trzodami, gdzieś indziej, nad rzeką Jordanu — daleko na zachód od raju pierwszego wyszukał sobie nowy „niby Raj Pański” i obrał go sobie na mieszkanie; „obrał sobie Lot krainę nad Jordanem i odszedł od wschodu słońca!” (Ks. Rodz. 18, 11). Ale cię oszukał się bardzo, ta kraina była „jako Egipt”, w tym Raju znajdowały się grzeszne miasta Sodoma i Gomora, które wkrótce Pan Bóg Sam siarczystym ogniem wygładził, Lot stąd uciekając ledwo życie ocalił, a to co jemu się rajem być zdało, zapadło się w przepaści piekielne. Jakaż tu nauka dla nas! W rozkosznym Raju osadził nas Pan Jezus czyniąc nas dziećmi Maryi. Ale człowiek nie chce tego, szuka innego szczęścia, jemu powabniejsze jest drzewo zakazane aniżeli drzewo żywota. Porzuca więc to szczęście, które Pan Bóg zgotował, a szuka sobie innego raju. Gardząc Maryą „Matką pięknej Miłości”, udaje się człowiek do raju lubieżności i najobrzydliwszych cielesności. Człowiecze uciekaj stąd, wszak to nie raj, lecz głęboka przepaść dziką zielenią i płomieni kwieciem zakryta! „Ledwom skosztował tego miodu, a oto umieram!”, wołał nieszczęśliwy Jonathas (1 Reg. 14, 43). Ledwo się zbliżysz — przepaść cię pochłonie, co się życiem rozkosznym, co się szczęściem wydaje, zamieni się wnet w morze gorzkości i śmierci, obróci się w nie-szczęście nieprzemijające, albowiem ten raj obrałeś sobie przeciw Woli Bożej.
O trzymajmyż się Raju prawdziwego. Matki Maryi, która wszelkie przyjemności pierwszego raju o tyle jeszcze przewyższa, że do Niej kuszący wąż nigdy przystępu nie znajdzie. Marya dla złego ducha jest ogrodem zewsząd mocno obwarowanym, Bramą zamknioną, wszyscy więc bezpieczni, którzy w tym Raju opieki szukają. Lecz jeśliby kto utraciwszy cnotę, wygnany był z tego Raju, bądźże jak Adam pokutnikiem aż do śmierci, spoglądaj i wzdychaj jak Adam w ową stronę, w której się znajduje twój Raj utracony. Wszak me bez przyczyny zowie się Marya „Pociechą utrapionych i Ucieczką grzesznych”, a choć dla złego ducha jest „Bramą zamknioną” jednak dla westchnień i modlitw pokutującego zawsze jest otwarta.
O Marya, Matko Miłosierdzia! o ileż przewyższasz zacnością Twoją wszelkie piękności raju pierwszego, gdyż i największym grzesznikom po niezliczonych zbrodniach i przewinieniach nie zabraniasz przystępu. Gdzież więc są owi, którzy, nie chcąc opuścić drogi nieprawości, tym się zwykli wymawiać: „dla mnie już nie ma odpuszczenia, moje grzechy są zanadto wielkie, mnie już Pan Bóg nie może przebaczyć itp.!” Człowiecze, takie słowa nie pochodzą ze serca pokornego i skruszonego, lecz z pychy i zatwardziałości. Jakkolwiek wielkie są grzechy twoje, większe jeszcze jest Miłosierdzie Boskie i Litość Maryi; jeszcześ nie w piekle, jeszcze możesz być zbawiony; od ciebie tylko zależy, czyli chcesz lub nie chcesz.
O Marya, Pociecho moja, Ratunku mój, Ucieczko moja! Ileż razy stałem Ci się niewiernym, Ciebie odstąpiłem, porzuciłem prawdziwy Raj i prawdziwe szczęście, a ubiegał mi się za marnościami, Twoim głosem gardził, a na podszepty szatańskie nadstawiałem ucho. Tak sobie postępowałem, a żem się stal wygnańcem Raju. Ale jako pierwszy raj nie zniknął z oblicza ziemi choć grzeszono bardzo wiele na świecie, nie ustał aż do potopu — tak śliczny mój Raju, Matko miłosierdzia, tak i Ty dla mnie być nie przestaniesz, wiem że i z największych zbrodni mogę powrócić, dopóty mój potop piekielny mnie nie pochłonie. Nie opuszczajże mnie Ty, choćbym ja Cię miał znów opuścić, wołaj ciągle do powrotu aż szczęśliwie umierając, na wieki z Tobą połączony będę. Pociecho utrapionych, Ogrodzie wdzięczności! módl się za mną, aż przyjdę do Ciebie. Amen.
ZAKOŃCZENIE
Ucieczko grzesznych, módl się za nami!
Zdrowaś Marya... itd.
O Marya bez grzechu pierworodnego poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.
Pamiętaj, o Najdobrotliwsza Panno Marya, że od wieków jeszcze nigdy nie słyszano, ażeby kto, uciekając się do Ciebie, Twej Pomocy wzywając, Ciebie o Przyczynę prosząc, miał być od Ciebie opuszczony. Tą nadzieją ożywiony uciekam się do Ciebie, o Marya, Panno nad Pannami i Matko Jezusa Chrystusa, przystępuję do Ciebie, biegnę do Ciebie, stawam przed Tobą jako grzeszny człowiek drżąc i wzdychając. O Pani świata, nie racz gardzić moimi prośbami, o Matko Słowa Przedwiecznego, racz wysłuchać mnie nędznego, który do Ciebie z tego padołu płaczu o pomoc wołam! Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach, teraz i zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci mojej, o Łaskawa, o Litościwa, o Słodka Panno Marya! Amen.
Przez Twoje Święte Panieństwo i Niepokalane Poczęcie, o Najświętsza Panno Marya, oczyść serce, ciało i duszę moją! Amen.
Najsłodsze Serce Jezusa, ratuj duszę moją!
Niepokalane Serce Najświętszej Panny Maryi, módl się za nami!
Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie, a Światłość Wiekuista niechaj im świeci na wieki, niech odpoczywają w pokoju! Amen.
Tu nastąpi pieśń do Najświętszego Sakramentu i końcowe Błogosławieństwo.
Końcowe pożytki duchowe.
1. Może już dawno temu, jakżeś przyjął Szkaplerz — nosisz-li go jeszcze?
2. W młodości twej byłeś może pobożniejszy, jak teraz — gdzież się podziały twoje cnoty?
3. Opuściłeś pierwszy Raj, a cóżeś znalazł? Powróć z powrotem do Raju straconego; jeszcze otwarty!
© salveregina.pl 2023