SOBOTA III TYGODNIA PO WIELKANOCY. Rozmyślanie. Najświętsza Marya Panna wzorem ubóstwa.

 

 

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

 

 

Jeśli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj, co masz i daj ubo­gim, … a przyjdź i pójdź za Mną. — Mat. 19, 21.

 

PRZYGOTOWANIE. — Boski Odkupiciel, aby nauczyć nas wzgardy dla dóbr ziemskich, chciał być zawsze ubogim na ziemi. Najświętsza Dziewica, która szła za Jego przykładem i okazała się naj­lepszą uczennicą Pana Jezusa, żyła i umarła w ubóstwie. A my, czy kochamy tę piękną cnotę i braki, jakie ona sprowadza?… Starajmy się za wszelką cenę naśladować naszą ukochaną Matkę i pamię­tajmy, że kto jest przywiązany do wygód i mająt­ku, nigdy świętym nie zostanie.

 

I. — Nasz ukochany Odkupiciel, chcąc nas nauczyć wzgardy dóbr ziemskich, chciał być ubo­gim na tej ziemi. Zachęcał też tych, którzy chcieli iść za Nim, aby sprzedali wszystkie swe dobra, a sumę stąd uzyskaną rozdali ubogim. Jeśli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj, co masz i daj ubogim… a przyjdź, i pójdź za Mną (Mat. 19, 21). Marya, najdoskonalsza uczen­nica Pana Jezusa, poszła za Jego Przykładem. Św. Piotr Kanizy powiada, iż Najświętsza Dziewica z majątku, jaki Jej po rodzicach pozostał, mogła żyć wygodnie, jednakże wolała być ubogą, toteż pra­wie wszystko co miała, złożyła jako jałmużnę na świątynię i ubogich.

Wielu pisarzy twierdzi, iż Marya złożyła ślub ubóstwa; sama objawiła Św. Brygidzie: ślubowa­łam w sercu nigdy nic nie posiadać na świecie. — Dary, jakie otrzymała od Trzech Króli, były za­pewne niemałej wartości, lecz wszystkie je rozdała ubogim, jak mówi Św. Bernard. Jej ubóstwo poświadcza ta okoliczność, iż nie złożyła w świą­tyni baranka, jak to zamożni czynili według prze­pisu prawa, lecz parę synogarlic czy też dwa gołąbki, ofiarę ubogich. Najświętsza Dziewica objawiła Św. Brygidzie: „wszystko, co miałam, powiedziała, oddałam ubogim, dla siebie zachowałam tylko ubogie pożywienie i odzienie”.

Z miłości ubóstwa Najświętsza Dziewica nie zawa­hała się poślubić ubogiego rzemieślnika, Św. Jó­zefa, a następnie zarabiała na życie pracą rąk, przędzeniem i szyciem, jak to mówi Św. Bonawen­tura. Jednym słowem, bogactwa ziemskie Marya uważała za błoto, żyła zawsze ubogo i zasnęła ubogą.

 

II. — Kto kocha majątek, mawiał Św. Filip Nereusz, nigdy Świętym nie zostanie. — Zdaniem Św. Teresy, słusznym jest, że ten, kto goni za mar­nościami, Nieba nie osiągnie. Taż Święta mawiała, iż cnota ubóstwa jest dobrem, które zawiera w sobie wszystkie inne dobra. Jednak ta cnota, we­dług Św. Bernarda, nie polega na życiu w ubóstwie, lecz na miłości ubóstwa. Toteż Pan Jezus oświadczył: Błogosławieni ubodzy duchem. Błogosławieni, którzy pragną jedynie Pana Boga, w Panu Bogu znajdują wszelkie dobro i w ubóstwie znajdują swój raj na ziemi.

Kochajmy więc Pana Boga, to jedyne Dobro, w Którym się mieszczą wszelkie inne dobra, jak Św. Au­gustyn do tego nas zachęca; prośmy Pana Boga słowami Św. Ignacego: Boże mój, udziel mi Swej Miło­ści wraz z Łaską Twoją, a będę dostatecznie boga­ty. — Jeśli zaś ubóstwo nam dokucza, pocieszajmy się myślą, iż Pan Jezus i Jego Matka byli również jak my, ubodzy.

 

 

Modlitwa.

Matko moja Najświętsza, słusznie mówiłaś, iż Bóg jest Twą radością. I rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. W tym życiu Boga bowiem jedynie pragnęłaś i Je­go tylko kochałaś. Pociągnij mnie, o Pa­ni, oderwij mnie od świata i pociągnij mnie do siebie, abym kochał Boga, Dobro, które jedynie na miłość zasługuje. — A Ty, mój Jezu, przybądź ze Swą Łaską wyniszczyć we mnie wszystkie uczucia, które nie są dla Ciebie. Spraw, abym od dzisiaj w Ciebie się tylko wpatrywał, myślal tylko o To­bie, Ciebie jedynie pragnął. — Spraw, abym na­śladując cnoty Twej ukochanej Matki i mojej uko­chanej Królowej, umarł dla wszystkich dóbr ziem­skich i wszelkich mych skłonności, kochał jedynie Twą Dobroć Nieskończoną i pragnął jedynie Twej Łaski i Miłości Twojej. Amen.

 

 

 

© salveregina.pl 2023