Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM I.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Miłość cierpliwa jest… wszystko znosi… wszystko przetrwa. — 1 Kor. 13, 4-7.

PRZYGOTOWANIE. — Święci dla podobania się Panu Bogu wyrzekli się swych dóbr, najwyższych godności ziemskich i przyjmowali jako skarby cho­roby, prześladowania, wyzbycie się wszystkiego i śmierć w największych cierpieniach i opuszcze­niu. A my, co czynimy dla osiągnięcia tak wznio­słego celu? Co za hańba! Nie chcemy nawet znieść cierpliwie jakiej małej niewygody, drobnej przeciwności, jakiejś zniewagi, złośliwego słowa. Jakże więc różnimy się od Świętych!

I. — Cechą wybitną Wszystkich Świętych — gorące pragnienie znoszenia wszelkich przeciwno­ści, wzgard, boleści dla podobania się Panu Bogu; chcieli przez to zrobić przyjemność Sercu Bożemu, które tak bardzo na miłość zasługuje. — Cała doskonałość i miłość duszy ku Panu Bogu na tym polega, aby się zawsze starała podobać Panu Bogu i czyniła to, co Mu jest milsze. Szczęśliwy, kto może powie­dzieć z Panem Jezusem: Ja, co Mu się podoba, zawsze czynię.

Co może być większą chwałą dla duszy i więk­szą dla niej pociechą nad to, gdy coś czyni lub przyjmuje jakieś cierpienie, jakąś chorobę w intencji podobania się Panu Bogu? Słuszna, abyśmy się starali podobać się Panu Bogu, skoro On nas tak ukochał i dał nam wszystko, cokolwiek posiada­my; nie dość Mu jednak było, iż tylu Darów nam udzielił, oddał się nam jeszcze najpierw na krzy­żu, umierając z Miłości ku nam, a następnie w Przenajświętszym Sakramencie Ołtarza, w Którym oddaje się nam cały w Komunii Świętej.

Święci wiedzieli, co mają czynić, by Panu Bogu się przypodobać. Iluż młodzieńców znakomitego rodu porzuciło świat, aby się oddać całkowicie Panu Bogu! Ileż dziewic, nawet z krwi królewskiej, wyrzekło się możności zawarcia najznakomitszych związków małżeńskich i zamknęło się w klaszto­rach! Iluż pustelników na pustyni, w pieczarach, szukało dla siebie schronienia, aby myśleć tylko o Panu Bogu! Jakże wielu Męczenników dla przypodo­bania się Panu Bogu znosiło biczowanie, płyty roz­palone i w ogóle najwyszukańsze katusze, wymyślone przez tyranów! Jednym słowem, Święci dla podobania się Panu Bogu wyrzekli się swych dóbr, najwyższych godności ziemskich i przyjmowali ja­ko skarby choroby, prześladowania, wyzucie się ze wszystkiego i śmierć pełną boleści w opuszczeniu. A my dla celu tak wzniosłego mielibyśmy nie chcieć znosić cierpliwie jakiej małej niewygo­dy, drobnej przeciwności, jakiejś wzgardy, jakiegoś złośliwego słowa?

II. — To, co się podoba Panu Bogu, jeśli prawdzi­wie Go kochamy, winno w nas przeważyć moż­ność posiadania wszelkich bogactw, wszystkich możliwych zaszczytów, wszelkich ziemskich przyjemności, a nawet nieba.

Pan Bóg dlatego do życia nas powołał, byśmy się starali Mu podobać i Chwałę Mu oddawali. Toteż Upodobanie Boże winno być celem wszystkich naszych pragnień, wszelkich naszych myśli i czyn­ności. Zasługuje bowiem na najdoskonalsze za­dowolenie to Serce, które nas tak kocha i tak się troszczy o nasze dobro.

Modlitwa.

Lecz jakże, Panie, być może, iż ja niewdzięcz­ny zamiast Ci się podobać tyle razy Cię zniewa­żałem? Lecz obrzydzenie, jakie dzięki Tobie od­czuwam z powodu zniewag Ci wyrządzonych, na­pełnia mnie ufnością, że mi przebaczysz. Prze­bacz mi więc i nie pozwól, bym miał być jeszcze dalej niewdzięcznym względem Ciebie. Ach, mój Jezu, obym Cię był nigdy nie obrażał! Gdybym się ponownie narodził, zawsze chciałbym Cię miło­wać. Lecz, co się stało, już się nie odstanie. Mogę Ci tylko oddać życie, jakie mi jeszcze pozostaje. Całe je Tobie oddaję, cały poświęcam się Twej Mi­łości. Ustąpcie z mego serca ziemskie przywiąza­nia, zróbcie miejsce memu Bogu, Który chce je całe posiadać. — Tak, weź mnie całego na włas­ność mój Odkupicielu, moja miłości, mój Boże. Od dzisiaj chcę tylko o tym myśleć, by Tobie się podo­bać; wspomóż mnie Twą Łaską; swą ufność pokła­dam w Twych Zasługach. Pomnażaj zawsze we mnie Miłość Twoją i pragnienie podobania się To­bie. Spraw, bym wszystko przezwyciężył, byleby zrobić Ci przyjemność. Królowo Nieba i Matko moja, Maryo, pociągnij mnie całego do Jezusa. Amen. (II, 303)

© salveregina.pl 2023