OKRES ZIELONYCH ŚWIĄT

 

 

ŹRÓDŁO: Rok Boży w liturgii i tradycji Kościoła Świętego 1932r.

 

 

Trzeci okres roku kościelnego obejmuje czas od dnia po Wniebowstąpieniu Pańskim aż do pierwszej niedzieli adwentowej. Równa się co do czasu pierwszym dwom okresom razem wziętym. Stawia nam przed oczyma działalność Trzeciej Osoby Trójcy Świętej, Ducha Świętego, który nam Łask przez Chrystusa wysłużonych udziela, nas uświęca i godnymi nas czyni owoców zbawienia. Przypomina on nam szczególnie tajemnice ósmego i dziewiątego artykułu Składu Apostolskiego. Uprzytamnia nam działalność Ducha Świętego w Kościele aż do końca świata — dlatego też tak długo trwa — wskazuje także środki i drogi, po których kroczyć trzeba, aby duszę uświęcić i dojść do celu wiekuistego.

 

Zielone Świątki w Starym i Nowym Zakonie

 

Zielone Świątki należą do głównych świąt roku kościelnego. Spotykamy je tak jak Wielkanoc już u Izraelitów (2 Mojż. 23, 14—17). Tam nazywano je raz świętem Tygodni — ponieważ obchodzono je pięćdziesiątego dnia po Wielkanocy (2 Mojż. 34, 22; 3 Mojż. 23, 16), to znowu świętem Żniw, ponieważ Bogu dziękowano za żniwa i składano w ofierze chleby z pierwocin (2 Mojż. 3, 16; 3 Mojż. 23, 17—20) albo (z wyżej podanego powodu) dniem Pierwocin (4 Mojż. 28, 26). Ponieważ Bóg dał Przykazania na górze Synaj dnia pięćdziesiątego po wyjściu Izraelitów z Egiptu, więc też ono święto przypominało ogłoszenie Przykazań. A jak Wielkanoc żydowska była figurą Wielkanocy chrześcijańskiej, tak też rzecz się ma z Zielonymi Świątkami żydów.

Chrześcijanin święci Zielone Świątki na pamiątkę Zesłania Ducha Świętego, o czym opowiadają nam Dzieje Apostolskie w drugim rozdziale. Izraelici na górze Synaj zostali oddani w niewolę prawa Przykazań. Chrześcijanin zaś przypomina sobie ową wolność, daną nam w Duchu Świętym. Przez nią wykonujemy Wolę Bożą nie z obawy przed karą, lecz z miłości dziecięcej. Izraelita składał ofiarę z wdzięczności za pierwociny owoców. Chrześcijanin zaś w podzięce za najkosztowniejsze dary niebios ofiarowuje samego siebie Bogu. Na górze Synaj ufundowano państwo prawa, w pierwsze Zielone Świątki założono zaś w Jerozolimie państwo wolności w Duchu Świętym, Kościół Boży. Ponieważ bez Ducha św. nie moglibyśmy korzystać z owoców, które nam Chrystus Pan śmiercią Swoją wysłużył, więc w Zielone Świątki wierzący chrześcijanin święci pamiątkę urodzin Kościoła Świętego. Słusznie są zatem Zielone Świątki jednym z głównych świąt roku kościelnego, owszem ukoronowaniem innych, w pełnym znaczeniu słowa: „świętem Ducha Świętego“.

 

Cześć Ducha świętego

 

„Z szczytów nieznanej góry,
Przyleć ptaku białopióry!
Zstąp, na tęczy siedmiu darów,
O mądrości, Paraklecie!”
Deotyma

 

Czci Ducha Świętego żądają od nas: 1. Wola Boża; 2. Przykład Kościoła Świętego; 3. Nasza wdzięczność. Jest rzeczą niezaprzeczoną, 4. Trzecia Osoba Boska mało czci odbiera mimo prawa do naszej miłości, że Duch Święty jest dla niejednego chrześcijanina „Bogiem nie znanym”. Zrozumiała to Zamojska, kiedy pisała: „Nauczanie młodych o Duchu Świętym i działaniu Jego jest o tyle potrzebniejsze, że nabożeństwo do Ducha Świętego zdaje się u nas być na ostatniej miejscu” (O wychowaniu, Zakład Kórnicki. Ks. Makłowicz z. 394). Ma to zapewne swój powód w tym, że Syn Boży ukazał nam się na świecie w widzialnej postaci dziecięcia, Duch Święty zaś mieszka w niezbadanych głębiach Bożych, a działalność Jego ukryta jest w cichych zakątkach naszego serca. (Meschler, Dar Zielonych Świątek, str. 2.) A jednak czci Jego nie pozostawił nam Bóg do woli.

O czci Świętych naucza nas Kościół Święty, że jest nam pożyteczną i zbawienną. Cześć Ducha Świętego zaś jest nakazana obowiązkowo Pierwszym Przykazaniem, a to dlatego, że jest Bogiem. Ścisłemu temu obowiązkowi zapewne czynimy zadość, kiedy wypełniamy powinności, nałożone nam przez życie kościelne i religijne.

Wszystkie nasze uczynki i modlitwy ku czci Boga lub też Boga Ojca i Syna Bożego uwielbiają także Ducha Świętego, który z Ojcem i Synem jest jednym Bogiem, Sercem Bóstwa. Lecz nie możemy się ograniczać tylko do tego, co jest ścisłym naszym obowiązkiem. Duch Święty jest przecież uosobioną, istotną Miłością między Ojcem i Synem; czyż więc nie jest słuszną rzeczą, abyśmy wielkie Przykazanie miłości Boga stosowali także do „Boga miłości”?

Również Ewangelie ostatnich niedziel przed Zielonymi Świątkami, jako też Ewangelia świąteczna, wyjęta z mowy pożegnalnej Chrystusa Pana, nakładają na nas obowiązki czci Ducha Świętego.
Nieustannie wskazuje Boski Mistrz apostołom, a przez to i nam na Ducha Świętego, jako nauczyciela prawdy, dawcę łask, prawdziwego Pocieszyciela.

Dalszą pobudką do oddawania czci Duchowi Świętemu jest wspaniały przykład Kościoła Katolickiego. Podążmy za nim bez obawy zboczenia na bezdroża. Owszem im więcej Go czcimy, tym ściślej postępujemy w duchu Kościoła Świętego. Zawsze on zwalczał wszystkich przeciwników i nieprzyjaciół Ducha Świętego, takiego Pawła z Samosy, Sabelliusza, Macedoniusza i wielu innych. Niejednokrotnie w sprawach Ducha Świętego poruszał Kościół Święty cały świat, gromadził wszystkich biskupów na soborach, np. w Konstantynopolu, Lyonie, Florencji i w kościele laterańskim w Rzymie. Na nich ustalono naukę o Duchu Świętym, broniąc Go przed napaściami heretyków, a strzegąc Jego czci. A za przykładem Kościoła Świętego pałały jego posłuszne i dobre dzieci wdzięczną miłością do Ducha Świętego; niechaj starczy wymienić Św. Teresę.

Duch Święty jest poniekąd sercem Kościoła Świętego, duszą ożywiającą i utrzymującą Go; nie dziw więc, że ten Kościół oddaje Mu cześć osobliwą. Jemu zawdzięcza Kościół Święty obronę przed napaściami nieprzyjaciół oraz to, że przez dwadzieścia jeden wieków trwa do dnia dzisiejszego, a w oczach naszych bujne życie w nim rozkwita. Za pośrednictwem Ducha Świętego otrzymujemy prawdy przez Chrystusa Pana objawione. On chroni od błędów Kościół Święty, ożywia Go i przenika. Bez Niego nie mielibyśmy kapłanów, biskupów, nieomylności papieskiej, Sakramentów Świętych, których działanie zawdzięczamy Duchowi Świętemu. Bez Niego nie miałby Kościół ani
Świętych, ani Łaski, ani modlitwy, według słów Pawła Św.: „A żaden nie może rzec: Pan Jezus, jedno w Duchu Świętym” (1 Kor. 12, 3). Dlatego też wszystkie ważniejsze czynności swoje rozpoczyna Kościół Święty modlitwą do Ducha Świętego. Każdą konsekrację kościoła, wszelkie święcenia kapłańskie i biskupie, wybór papieża oraz ważniejsze narady poprzedza wezwanie Ducha Świętego. On wszystko w Kościele Bożym winien pobłogosławić, wszystko dać, we wszystkim pośredniczyć.

W Kościele Świętym wszystko przenika Duch Święty. On przyozdabia Oblubienicę Chrystusową tj. Kościół Święty, by Oblubieniec w niej znalazł upodobanie. Jako budowniczy łączy poszczególne kamienie we wspaniałą budowlę, a jako ciepły i łagodny wietrzyk południowy Swoim ożywczym tchnieniem powołuje do życia one kwiaty, które zapachem swoim radują Boskie Serce.

Czcząc nabożnie Ducha Świętego, nie tylko spełniamy Wolę Bożą i cenimy przykład Kościoła, który szacunek należny oddaje Swemu Budowniczemu, Mistrzowi i Nauczycielowi, ale idziemy także za głosem serca, które w uniesieniu miłosnym przyśpieszonym bije tętnem dla Ducha Świętego.

Pokłońmy się więc w głębokiej podzięce Duchowi Świętemu, bo to nasz najświętszy obowiązek. W naszym sercu przebywa, modli się i pracuje tak usilnie, poważnie i miłościwie nad rozwojem duszy naszej, przyozdabia ją Łaskami i cnotami. Nie masz malarza lub rzeźbiarza, który by więcej czasu, mozołu i trudu poświęcił swemu dziełu, ani nie znajdziesz matki, która by więcej lgnęła do swego dziecka, lepiej je pielęgnowała i karmiła, uczyła pracy i modlitwy.

Radość niechaj przepełnia serca nasze, skoro zważymy, że Duch Święty zamieszkuje w nas. Bądźmy Mu wdzięczni za miłość z jaką się odnosi do nas, za cierpliwość, którą nam okazuje, i za tę pracę około duszy naszej, którą niestrudzenie wykonuje. Ileż to już lat gości w naszym sercu, w nim gospodarzy, a nie opuszcza nas, mimo małych naszych postępów na drodze do nieba. Lecz nie traćmy ufności. Przecież nie opuścił nas, więc i my nie oddalajmy od Niego. Jakież to były nieokiełznane natury, czy to Świętego Pawła, czy Świętej Magdaleny, a jednak narzucił im Swoje przesłodkie jarzmo! Ufajmy Duchowi Świętemu, jak dzieci rodzicom, i polecajmy Mu się w gorliwej modlitwie. Z pewnością dojdziemy po tej wędrówce doczesnej do Domu Ojca naszego w Niebiesiech. Tam domieści Duch Święty nas, Swe dzieci, „gdzie radość, gdzie miłość, gdzie widzenie Stwórcy Anielskie bez końca, gdzie królują Anieli” (Pieśń Bogu-Rodzica). „Duchu Święty, błogi Gościu duszy naszej, udziel nam miłościwie Łaski nad Łaskami: wytrwania w dobrem do końca! Bądź moim Przewodnikiem, Boże, o serce me i cześć moja na wieki!” (Ps. 72, 26).

 

 

 

Nauka na Zesłanie Ducha Świętego.

ŹRÓDŁO: Służba Boża 1883

Na procesji przed wielką mszą, na stacji w środku kościoła, śpiewa się hymn: Veni Creator, czyli Przyjdź Duchu Święty. Przez ten obrządek przypominamy i naśladujemy Apostołów z Najświętszą Maryą Panną i innymi uczniami zgromadzonych w Wieczerniku, i z gorącością modlących się o zstąpienie Ducha. Na końcu procesji, kapłan śpiewa po trzykroć: „Weźmijcie Ducha Świętego, których odpuścicie grzechy, są im odpuszczone. Powtarzając te słowa Zbawiciela wyrzeczone do Apostołów, Kościół Święty przypomina szczególniejszą Łaskę Ducha Świętego udzieloną Biskupom i Kapłanom do rozgrzeszenia w Sakramencie Pokuty. Dawniej w niektórych kościołach; gdy śpiewano hymn Veni Creator przed Tercją, przypadającą na godzinę dziewiątą, o której na Apostołów Duch Święty zstąpił, rozrzucano w kościele bukiety róż czerwonych i innych kwiatów, jako przypomnienie ognistych języków, pod postacią których pokazał się Duch Święty nad głowami Apostołów. Stąd zapewne i u nas powstał zwyczaj, na znak tej radosnej pamiątki, ozdabiania kościołów i domów zielonymi drzewkami i kwiatami. Razem zwyczaj ten bardzo stosownie wyraża pierwszy i główny skutek zstąpienia Ducha Świętego do serc ludzkich. Albowiem za odebraniem Jego Łaski wnet nadprzyrodzone życie duszy zaczyna się pojawiać, wzrastać i zielenieć błogimi owocami cnót chrześcijańskich. W starym takoż zakonie, pamiątkę ogłoszenia prawa na górze Synaj 50-go dnia po wyprowadzeniu żydów z niewoli egipskiej, z rozkazu Boga obchodzono święto Pięćdziesiątnicy, i składano w tym dniu na ofiarę pierwiastki owoców w imieniu całego narodu. Było to figurą dzisiejszej naszej uroczystości, przypadającej 50-go dnia po Zmartwychwstaniu Chrystusa i wyzwoleniu nas z niewoli czartowskiej grzechu. Dziś Duch Święty zstąpiwszy na Apostołów i innych wyznawców Chrystusowych, zgromadzonych w Wieczerniku, uświęcił ich jako pierwiastki rodu ludzkiego, i ogłosił prawo Nowego Zakonu, prawo miłości i łaski, prawo mające z Ducha Świętego tę skuteczność, iż w sercach wiernych obudzą najczulsze przywiązanie i ufność ku swemu Prawodawcy, Jezusowi Chrystusowi. Święto przeto dzisiejsze po uroczystości Wielkanocnej, jest największe i najradośniejsze, albowiem jest jakby dniem Urodzin Matki naszej Kościoła, którego Duch Święty jest Boskim Uświęcicielem i Pocieszycielem, i razem Wszechmocnym Stróżem i Obrońcą.

Bóg Duch Święty, Trzecia Trójcy Przenajświętszej Osoba, równy we wszystkim i współistotny Pierwszej i Drugiej Boskiej Osobie, pochodzący od Ojca i od Syna jako od jednego początku; jak w Dzień Zielonych Świątek zstąpił w zmysłowych znakach na Apostołów, tak samo niewidzialnie zstępuje do duszy każdego chrześcijanina przez Chrzest Święty, lub Sakrament Pokuty, i z pełnością Darów Swoich przychodzi w Sakramencie Bierzmowania. Jak słońce, skoro się pokaże, wydaje z siebie światłość, promienie i ciepło, tak podobnież, skoro Bóg Duch Święty zamieszka w duszy usprawiedliwionego wskutek zasług Zbawiciela chrześcijanina, wnet rozlewa w niej Miłość Bożą, czyli Łaskę uświęcającą i inne nadprzyrodzone Swe Dary. Łaska uświęcająca czyni go przysposobionym synem Boga, i wlewa weń, jako już w dziecię Boże, nowe nadprzyrodzone, czyli Boskie życie. Wespół z Łaską uświęcającą Duch Święty udziela chrześcijaninowi i innych nadprzyrodzonych Swych Darów, w stopniu większym lub mniejszym według miary usposobienia każdego, i różności zamiarów, do jakich kogo przeznacza.

Darów tych jest siedem: Mądrość, Rozum, Rada, Męstwo, Umiejętność, Pobożność i Bojaźń Boża. Dary te są zaradczymi środkami przeciwko skutkom główniejszych siedmiu namiętności, czyli siedmiu grzechów głównych, pochodzących z wpływu złego ducha, i sprowadzają w duszy chrześcijanina nowe usposobienia i skutki, które, Św. Paweł (Gal. r. 5). nazywa Owocami Ducha Świętego i wylicza ich dwanaście, jakimi są: Miłość, Wesele, Pokój, Cierpliwość, Dobrotliwość, Dobroć, Nieskwapliwość, Cichość, Wiara, Skromność, Wstrzemięźliwość, Czystość. Lecz oprócz Łaski uświęcającej, stanowiącej początek i źródło życia nadprzyrodzonego, jeszcze potrzebuje chrześcijanin Łaski tak nazwanej uczynkowej, to jest potrzebuje szczególniej pomocy Ducha Świętego do każdej swej sprawy, aby ona mogła mieć wartość nadprzyrodzoną, czyli zasługiwać na nagrodę zbawienia, tak iż, jak wyrzekł ś. Paweł (I. Kor., 12): Żaden nie może rzec, Pan Jezus, jedno w Duchu Świętym. Tak więc wszystko, co Syn Boży, stawszy się Człowiekiem, Męką Swoją wysłużył, Duch Święty wprowadza to do odkupionego człowieka, obraca na jego pożytek zbawienny; za pośrednictwem Łaski łączy się z duszą jego, i staje się jakby duszą jego duszy. Można wtedy, ze Św. Cyrylem powiedzieć, że człowiek odrodzony, czyli chrześcijanin składa się nie z dwóch, ale z trzech istot: z ciała, duszy i Ducha Świętego.

W dzisiejszej przeto uroczystości rozpamiętywamy dokonanie i uzupełnienie wszystkich Tajemnic Religii Jezusa Chrystusa: albowiem Zbawiciel, dając wiernym Swym Ducha Świętego udzielił im Daru, obejmującego w sobie wszystkie dary, konieczne dla naszego uświęcenia i zbawienia. Dzisiaj mianowicie ze szczególniejszą wdzięcznością rozważać mamy to niepojęte Dobrodziejstwo, przez które we Chrzcie Świętym zostaliśmy żywymi Kościołami Ducha Świętego, i obudzając wstręt do grzechu, który nas zstrąca z tak wysokiej godności, błagać powinniśmy Ducha Świętego, aby wyrył na zawsze prawo Jezusa w sercach naszych.

 

 

 

 

Nauka wiary u Duchu Świętym.

ŹRÓDŁO: Książka do oświecenia i zbudowania duszy chrzescijańsko katolickiej cz. I 1897

 

„Wierzę w Ducha św.“ (8-my artykuł wiary.)

 

Czego uczy Kościół Katolicki o Duchu Świętym?

Kościół uczy: 1. że Duch Święty jest prawdziwym Bogiem wraz z Ojcem i Synem, gdyż jest, jak Oni, natury i istoty prawdziwie Boskiej, doskonałym i Boskie działa rzeczy. 2. Że Duch Święty jest Osobą rożną od Ojca i Syna, Trzecią w Bóstwie. 3. Że pochodzi razem od Ojca i Syna.

Czemu Trzecia Osoba Bóstwa zowie się „Duchem Świętym?“

Choć i Ojciec jest „Duchem“ , tak jak i Syn, i zarazem są „Świętymi“, Pismo Święte jednak i Kościół nazywa Trzecią Osobę Duchem Świętym: 1. aby Ją rozróżnić od Osoby Ojca i Syna; 2. aby oznaczyć, jak szczególnie Ta Osoba działa na człowieka.

Jak szczególnie działa Duch Święty na człowieka?

Przypisujemy Pierwszej Osobie mianowicie stworzenie, Drugiej Odkupienie, Trzeciej „uświęcenie“ człowieka. Jak dusza ciało ludzkie darzy życiem, tak Trzecia Osoba udziela człowiekowi Łask odpowiednich Boskiemu nadprzyrodzonemu życiu Łaski, czyli w wyższym znaczeniu życie „duchowe“, jak mówi Zbawiciel: „Co się narodziło z Ducha, Duch jest “ (Jan 3, 6.). Dlatego też Trzecia Osoba zowie się „Duchem“ , a ponieważ udzielaniem życia duchowego „uświęca“ człowieka, nazywa się Duchem „Świętym.“

Czyż sprawcą uświęcenia naszego nie jest Chrystus?

Chrystus jest o tyle sprawcą uświęcenia naszego, o ile nam wysłużył i wyrobił wszystkie do uświęcenia potrzebne łaski; lecz Duch Święty te Łaski rzeczywiście na człowieka zlewa i przez to go uświęca. Król egipski Faraon napełnił przed głodem szpichlerze dostateczna ilością zboża, lecz gdy przyszedł czas głodu i niedostatku, Józef wydzielał zboże pomiędzy cierpiących głód i niedostatek. Tak też Jezus Chrystus za cenę Swych zasług zgromadził cały Skarb Łask potrzebnych ludziom do zbawienia i złożył go jako Sakramenty w Swej Skarbnicy, którą jest Kościół; ale szafarzem tych Łask jest Duch Święty. On przeto jest jakby Skarbnikiem Pana Jezusa. Gdzie i kiedykolwiek doznajemy Łask od Pana Boga, Duchowi Świętemu je zawdzięczamy.

Jak działa Duch Święty na dusze?

  1. Oświeca rozum o tyle, że w świetle wiary poznajemy, co jest prawdą, dobrem i zbawiennym. Bez tego światła nikt nie dojdzie do prawdziwej wiary i rozpoznania, co ma począć i jak żyć, aby dostąpić wiekuistego zbawienia.
  2. Oczyszcza dusze z grzechu, zdobi je Łaską uświęcająca, słowem: uświęca je.
  3. Wzmacnia wolę tak, że zdołamy unikać złego i statecznie czynić dobre.
  4. Pociesza dusze, napełniając je niezachwiana nadzieją przebaczenia grzechów, darzy je spokojem, ,,który przewyższa wszelki zmysł” (Flp 4, 7), wpaja w nie ducha dziecięctwa Bożego, ułatwia im, a nawet uprzyjemnia znoszenie strapień tego świata. Nader obfituje weselem w każdym utrapieniu naszym“ (II. Kor. 7, 4.)
  5. Udziela sprawiedliwym siedmiu Darów i sprawia, że pełnią uczynki cnotliwe i świątobliwe, które Paweł Święty nazywa „owocami Ducha Świętego.“

Które to są owe siedem Darów Ducha Świętego?

Według Izajasza proroka (Iz. 11, 2—3) są nimi:

1. Dar mądrości, którego skutkiem poznajemy Boga, w wyższej cenie mamy rzeczy niebieskie od doczesnych i znajdujemy upodobanie tyko w sprawach Boskich.

2. Dar rozumu, wskutek którego poznajemy i rozumiemy to, co nam wiara do wierzenia podaje. O te dary powinny prosić i dzieci i doroślejsi, mianowicie przed nauka i kazaniem.

3. Dar rady, wskutek którego w wątpliwych przypadkach wiemy, jak sobie i innym pomóc: dar ten potrzebny jest

a) przełożonym, b) obierającym sobie stan i powołanie, c) małżonkom nieszczęśliwie żyjącym i nie umiejącym sobie poradzić.

4. Dar mocy, który nam dodaje siły do pokonywania wszelkich przeciwności i znoszenia i przetrwania prześladowań, których doznajemy dla cnoty.

5. Dar umiejętności, skutkiem którego pojmujemy swe obowiązki i odgadujemy, jak je powinniśmy pełnić, by się przypodobać Bogu.

6. Dar bogobojności, który nas nakłania do zastosowania wszystkich naszych uczynków do Woli Boga, służenia Jemu i miłowania Go calem sercem.

7. Dar bojaźni Bożej, sprawujący, że nie tylko kar Bożych ale Jego wstrętu i obrzydzenia grzechu lękamy się o wiele więcej, aniżeli wszystkiego innego na świecie.

Jakie są owoce Ducha Świętego?

Gdy Duch Święty przemieszkuje w sercu, człowiek podobny jest do drzewa rodzącego owoce najwyśmienitsze i najsłodsze; sprawiedliwy chrześcijanin pełni uczynki, z których poznasz, że Duch Boży w nim żyje i działa. Święty Paweł (Gal. 5, 22—2.3) wymienia z pomiędzy nich dwanaście co przedniejszych. Są nimi: „miłość, wesele, pokój, cierpliwość, dobrotliwość, dobroć, nieskwapliwość, cichość, wiara, skromność, wstrzemięźliwość i czystość.“

Czemu dostrzegamy tak mało błogiego działania Ducha Świętego u wielu chrześcijan?

  1. Gdyż niektóre skutki działania Ducha Świętego nie pojawiają się na zewnątrz, lecz są ukryte w duszy człowieka. „Królestwo Boże w nas jest“, mówi Łukasz Św. ( Łk 17, 21.)
  2. Wielu wskutek ciężkich grzechów postradało Ducha Świętego, który też odtąd w nich nie przemieszkuje.
  3. Mamy prócz tego mnogo takich, co z umysłu nie idą za natchnieniem i popędem Ducha Świętego i tym sposobem udaremniają Jego działanie. W życiu sprawiedliwych i Świętych Pańskich działanie Ducha Świętego okazywało się zawsze błogim i skutecznym.

Jak działa Duch Święty w Kościele Katolickim?

  1. Uczy Go ustawicznie wszelkiej prawdy, strzegąc Kościół nauczający od wszelkiego błędu, darząc Go darem nieomylności, i udzielając Kościołowi słuchającemu daru pojętności i wiary w naukę Kościoła.
  2. Uświęca Go. Święty Augustyn mówi: „Czym jest dusza dla ciała, tym jest Duch Święty dla ciała Chrystusowego, czyli Kościoła. Co czyni dusza we wszystkich członkach ciała, to czyni Duch Święty w całym Kościele“. Dlatego Duch Święty jest sprawca wszystkich nadprzyrodzonych cnót i darów jakie widzimy w niektórych członkach Kościoła; Duch Święty jest Szafarzem Łask i działania Sakramentów Świętych, jako też i innych środków zbawienia na członków Kościoła;
  3. Duch Święty jest Kierownikiem Kościoła Katolickiego. Święty Chryzostom pisze: „Bez Ducha Świętego nie byłoby ani Kościoła, ani pasterzy i nauczycieli.“ On utrzymuje w Katolickim Kościele jedność wiary, zgodę i ład; On mu nadaje siłę zwycięstwa nad nieprzyjaciółmi, mimo wszelkich prześladowań, jakich Kościół doznaje. Stąd też wiekuiste trwanie Kościoła za cud uważać można. On przez Kościół obsypuje świat dobrodziejstwami i błogosławieństwem niebios; za Jego przyczyną krzewi się Kościół coraz więcej pomiędzy narodami naszej ziemi.

Jakie są nasze powinności względem Ducha Świętego?

  1. „Winniśmy mu te samą cześć, jak Ojcu i Synowi, gdyż Duch Święty jest prawdziwym Bogiem.
  2. Ponieważ wszelkie Łaski, jakich doznajemy, są Darem Ducha Świętego, winniśmy Mu wdzięczność, która według woli Kościoła szczególniej w czasie Zielonych Świąt okazać Mu trzeba.
  3. Ponieważ bez Ducha Świętego niepodobna dostąpić Łask, trzeba Go o nie błagać z pokorą i ufnością.
  4. Należy się być posłusznym Duchowi Świętemu i iść za natchnieniem i popędem Jego.
  5. Ponieważ przez Chrzest Święty ciało nasze stało się przybytkiem Ducha Świętego, starajmy się uświęcić je czystością. „Kościół Boży Święty jest, którym wy jesteście. Jeśli kto Kościół Boży zgwałci, zatraci go Bóg“ (I. Kor. 3, 17.).
  6. Ponieważ wskutek grzechu śmiertelnego Duch Święty przestaje przebywać w sercu ludzkim, usilnie się wiec starajmy chronić się grzechu. Jeżeliśmy zaś w ciężki grzech popadli, wyrugujmy go z serca szczerym nawróceniem i przystąpieniem do Sakramentu Pokuty.

Czemu tak uroczyście obchodzimy to święto?

  1. W tym dniu bowiem ogłoszone zostało Prawo Łaski, rozgrzeszenia i uświęcenia ludzkości wskutek zlania Ducha Świętego na Apostołów.
  2. Ponieważ w tym dniu Apostołowie napełnieni Duchem Świętym, rozpoczęli dzieło rozgrzeszenia i uświęcenia ludzkości ochrzczeniem trzech tysięcy narodu, który się wskutek ich kazań nawrócił.
  3. Ponieważ w tym dniu Kościół Jezusowy ukazał się jako stowarzyszenie utworzone w Jego Imię i jawnie wywiesił sztandar Wiary w Ukrzyżowanego Chrystusa. Jest to dzień urodzin Kościoła. Miejscem narodzenia jest Jerozolima. Narodził się przez Chrzest z wody i Ducha Świętego. Już wtedy istniał cały Kościół w głównych swych członkach. Nauczający Kościół istniał w Piotrze jako Papieżu, Apostołach jako Biskupach; słuchający w innych obecnych uczniach i świeżo ochrzczonych wiernych; w Maryi zawsze Pannie i innych Świętych Niewiastach jest wyobrażone życie Bogu poświęcone (klasztorne.)

Jak ma chrześcijanin obchodzić ten dzień?

  1. Winien serdeczne dzięki złożyć Duchowi Świętemu za wielkie i sowite Łaski, jakie wyświadczył Matce naszej Kościołowi Katolickiemu, a przez Kościół całemu światu i wszystkim chrześcijanom.
  2. Powziąć i ponowić silne postanowienie, że będzie zawsze wiernym posłusznym i wdzięcznym synem tegoż Kościoła i Oblubienicy Jezusowej, gdyż tenże Kościół jest Szafarzem Łask Ducha Świętego.
  3. Pokornie i z gorącem nabożeństwem błagać Ducha Świętego, aby w dniu dzisiejszym sprawił zbawienną zmianę w duszy i sercu jego i pomógł mu żyć i umrzeć jako prawdziwemu dziecku Bożemu.

„Jak ciało“, mówi Św. Makary, „martwym jest bez duszy i niczego zdziałać nie może, tak dusza bez duszy niebieskiej (tj. bez Ducha Świętego) martwą jest i niezdatną do Królestwa Niebieskiego; nie może nic uczynić, co Bogu jest miłym“.

Powtarzaj przeto co dzień, Chrześcijanie-Katoliku, powyższa kościelną modlitwę, albo też hymn o Duchu Świętym, odczytywany przez całą oktawę podczas Mszy przez kapłana.

 

 

 

ŹRÓDŁO: Kancyonał katolicki i razem książka modlitewna 1868

 

Uwaga: Dziś Duch Święty zstąpił na Apostołów, dziś też urodziny Kościoła naszego Świętego, bo dla słów przez Piotra Św. do ludu mówionych wielu dostąpiło darów Ducha Świętego, a dawszy się ochrzcić, uczynili pierwsze zgromadzenie chrześcijan wiernych i zaczątek Kościoła Świętego Jezusowego. — Dziękuj Panu Bogu, albowiem bez twojej zasługi członkiem jesteś Kościoła Świętego Katolickiego, i proś Boga Ducha Świętego, aby takie odmienienie w tobie uczynił jakie widziałeś w Apostołach Świętych. — Odnów też Łaskę, którąś otrzymał przez Święty Sakrament Bierzmowania, a na koniec proś tak za kapłanów, tak za wszystkich wiernych, aby za przyczyną wszystkich, Królestwo Boże tj. Kościół Święty Katolicki nie tylko pomiędzy nami, ale też pomiędzy innymi narodami wzrastał i rozmnażał się. Gdy więc tylko Duch Święty Boską Swoją Mocą przybytki (kościoły) nowe dla Trójcy Przenajświętszej buduje i one poświęca i tak Królestwo Boże na ziemi rozszerza, dla tego świętą jest powinnością dla nas, dzisiaj z wdzięcznym sercem wspominać poświęcenia kościoła każdego jak żywego tj. ciała naszego, tak rękami ludzkimi wybudowanego.

 

 

 

ŹRÓDŁO: Ołtarzyk polski katolickiego nabożeństwa 1883

 

Nauka. Uroczystość dzisiejsza postanowiona jest na uszanowanie Tajemnicy Zstąpienia Ducha Świętego na Apostołów, których obficie oświecił, nieprzełamaną odwagą napełnił, i darem mówienia językami obdarzył: także na pierwszych w Chrystusa wierzących, którzy byli natchnieni tak obfitą miłością, iż wszyscy jedno serce, jedną duszę mieć zdawali się i wszelki majątek wspólnie między sobą posiadali. — Jednajmyż sobie Ducha Świętego przez gorącość pragnienia Jego Łask, i chowajmy Go w sercach naszych przez wierne wszelkim od Niego natchnieniom posłuszeństwo.

W wigilie Wielkanocy i Zesłania Ducha Świętego święcą uroczyście chrzestną wodę, bowiem w pierwotnych Kościoła wiekach dwie te wigilie szczególniej były wyznaczone do uroczystego Chrztu dawania. — Podczas tego obrzędu dziękować mamy Bogu za łaskę Chrztu świętego, tudzież ponawiać Mu dane przy Chrzcie obietnice, z mocnym postanowieniem wiernego onych wypełniania.

 

 

 

 

ŹRÓDŁO: Nabożeństwo całoroczne dla katolików 1911

 

Nauka.

W wigilią Zesłania Ducha Świętego tak jak i w wigilię Wielkiejnocy, poświęca Kościół uroczyście wodę do chrztu, albowiem w pierwszych wiekach kościoła dwie te wigilie szczególniej były wyznaczone do uroczystego Chrztu dawania. Podczas tego obrzędu, dziękować mamy Bogu, za Łaskę Chrztu Świętego, tudzież odnawiać Mu dane przy Chrzcie obietnice, z mocnym postanowieniem wiernego takowych wypełniania.

Uroczystość dzisiejsza. ustanowiona jest na uczczenie Tajemnicy Zstąpienia Ducha Św. na Apostołów: których obficie oświecił, nieprzełamana odwaga i męstwem napełnił, i darem mówienia językami obdarzył, nadto wszystkich wierzących w Chrystusie, natchnął obfita miłością, iż wszyscy jakoby jedno serce i jedną duszę posiadali. Jednajmyż sobie Ducha Św. przez gorące pragnienie Łask Jego, i przez posłuszeństwo wszelkim Jego natchnieniom.

 

 

 

 

ŹRÓDŁO: Nowa książka do nabożeństwa dla Polek 1842

 

Nauka.

Tajemnica zstąpienia Ducha Świętego nie tylko dla Apostołów i Uczniów zgromadzonych w domu Maryi stała się; odnawia się ona co dzień dla każdego Chrześcijanina, który jej pragnie i gotuje się do niej należycie, chociaż nie w widomej postaci, ale z tą samą władzą nawrócenia i uświęcenia. Możemy zatem i powinniśmy jak Apostołowie i Uczniowie Chrystusa, używać, usprawiedliwiać, i zachować w sercach naszych obecność Ducha Świętego. Jeżeli Duch Święty nie panuje jeszcze w sercach naszych, starajmy się o sprowadzenie go na nas, a stanic się nam jak apostołom duchem światła, który nas oświeci, doskonałości, który nas uświęci, duchem Łaski, który nas wzbogaci. — Oświeci nas, bo ich czyż potrzebujemy oświecenia, ileż to prawd nie znamy, nie rozumiemy, lub nie uznajemy. — Uświęci nas, bo czyż nie potrzebujemy, aby nas oczyścił, zapalił, podniósł; aby odnowił ducha i serce nasze. — Wzbogaci nas, bo jakże ubogimi jesteśmy! wzbogać nas, nie nadzwyczajnymi i tajemniczymi darami swoimi, ale cnotami potrzebnymi prawdziwemu Chrześcijaninowi. — Chcąc Ducha Świętego sprowadzić w serce nasze, naśladujmy Apostołów. Jak oni oddalmy się od świata, przynajmniej w myśli jeżeli nie możemy inaczej, jak oni trwajmy w nieustannej modlitwie, i miłości bliźniego. —

Jeżeli Duch Święty zstąpi na nas, zasługujmy na obecność Jego, nie opierajmy się natchnieniom Jego Łaski. Jest on wszechmocnym duchem Stworzyciela, ożywiającym duchem Zbawcy, jest on duchem uświęcenia i doskonałości. — Kiedy więc wypadnie nam dać świadectwo o Bogu, bądźmyż śmiałymi i nieustraszonymi jak Apostołowie, nie szanujmy świata w Obliczu Boskim, starajmy się o gorliwość niezmordowaną w sprawie Najwyższego, nie pobłażajmy sobie, poddajmy się naj zupełniej świętej jego woli, a gdy wypadnie cierpieć dla Boga, cierpmy odważnie i ochoczo. — Jeżeli uczujemy w sercu działanie Ducha świętego, starajmy się o zachowanie Łaski Jego. Obecność Jego stanowi całą zasługę, radość, nadzieję Chrześcijanina. — Bez Ducha Świętego nie ma cnoty, nie ma prawdziwego światła, ani pożytecznej nauki; z Duchem Świętym żyjemy życiem Boga, wszystko staje się radością, krzyże, strapienia tracą gorycz swoją. — Przytomność jego jest nam oczywistym zapewnieniem błogiej nieśmiertelności, nieprzełamaną pieczęcią obietnic, zakładem zmartwychwstania, źródłem nieskończonego życia. — Jeżeli więc pragniemy wiecznego szczęścia, starajmyż się, zachować w sercu naszym Łaskę Ducha Bożego; strzeżmy się obrażenia Go na nas, wypełniajmy bez oporu wszelkie Jego natchnienia, zbierajmy myśli nasze, módlmy się, słuchajmy i czytajmy Słowo Boże, i używajmy jak najczęściej Świętych Sakramentów, bo tam najwidomiej ukazuje się Łaska i Obecność Jego.

 

 

 

© salveregina.pl 2023

Powiązane: