CZWARTEK X TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Nie sądźcie. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

NIE SĄDŹCIE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie, zachowaj umysł mój od sądów i krytyk bliźniego i napełnij wszystkie moje myśli dobrocią i miłością.

Rozważanie.

1. „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni” (Mt 7, 1). Miłość bliźniego rozpoczyna się od myśli: liczne wykroczenia przeciwko miłości mają swój korzeń właśnie w naszych sądach. Nie cenimy dostatecznie drugich, nie zważamy zbytnio na ich dobre zalety, nieżyczliwie tłumaczymy ich sposoby postępowania. Dlaczego? Dlatego, że prawie zawsze sądzimy bliźniego na podstawie jego wad, przede wszystkim zaś tych, które dotykają naszą wrażliwość, uderzają w nasz sposób widzenia i postępowania, a natomiast mało, albo wcale nie zważamy na jego dobre strony.
Jest wielkim błędem sądzić osoby i rzeczy z negatywnej strony, jest to nawet nielogiczne, bo jeśli istnieje negatyw, istnieje tylko jako brak czegoś pozytywnego, dobrego, podobnie jak rozdarcie w ubraniu istnieje tylko dlatego, że istnieje owo ubranie. Kiedy krytykujemy ujemne strony jakiejś osoby czy środowiska, dokonujemy niszczycielskiego dzieła: zgubnego dla naszej cnoty osobistej, zarówno jak i dla dobra bliźniego. Natomiast. aby dokonać dzieła konstruktywnego, trzeba się wznieść ponad ową wadę i umieć ocenić zalety oraz dobre strony, jakich nigdy nie brak w żadnej osobie.

Zresztą, czyż i my nie mamy wielu wad, może nawet i większych niż nasz bliźni: „Czemuż to widzisz drzazgę w oku brata swego, podczas gdy belki we własnym oku nie spostrzegasz?” (Mt 7, 3). Zastanówmy się poważnie nad tymi Słowami Pana Jezusa, bo niestety, choć pragniemy być Świętymi, często zdarza się, że w sercu naszym gnieździ się jeszcze ten szkaradny duch krytycyzmu, tej dwojakiej miary w osądzaniu wad własnych i wad bliźnich. Jak wielki postęp uczynilibyśmy w miłości braterskiej i w zdobywaniu doskonałości osobistej, gdybyśmy wobec wad drugich, zamiast je krytykować, badali się, czy nie ma w nas podobnej lub gorszej może wady i starali się poprawić! Św. Teresa od Jezusa mawiała do swoich zakonnic: „Gdy spostrzeżecie w siostrach waszych jaką wadę… starajcie się spełniać jak najdoskonalej cnotę przeciwną tej wadzie, którą w nich zauważyłyście” (Dr. d. 7, 7); to jest najlepszy sposób, aby pomóc również drugim poprawić się.

2. Sąd jest zastrzeżony Panu Bogu Samemu, bo Pan Bóg tylko widzi skrytości serc, zna intencje i pobudki, jakie nas skłaniają do działania: „Człowiek widzi, co się pokazuje, a Pan patrzy na serce” (1 Król 16, 7). Dlatego kto sądzi jeśli nie jest do tego obowiązany, jak przełożeni przywłaszcza sobie w pewnym znaczeniu Prawo Pana Boga, stawia się na miejscu Pana Boga. Odważyć się sądzić swoich bliźnich, to oznaka pychy względem Pana Boga i bliźniego. Owszem, sądząc łatwo innych, narażamy się na popełnienie wielkich błędów, dlatego że nie znamy intencji drugich, brak nam więc wystarczających danych, aby wydać słuszny sąd.

Oczywiście, że nie jesteśmy obowiązani czynu nagannego uważać za dobry, jednak powinniśmy umieć usprawiedliwiać intencję działającego i nie przypisywać tego czynu złej woli. „Gdyby czynności bliźniego miały sto stron, powinniśmy patrzeć na najlepszą; a jeśli ta czynność jest godna nagany, usprawiedliwiajmy przynajmniej intencje” (T. M.: Sp. p. 413).

W rzeczy samej ja też popełniam każdego dnia wiele uchybień, mam tyle rozmaitych wad, nie znaczy to jednak, że wszystko pochodzi ze złej woli. Często popełniam uchybienia wskutek nieuwagi, słabości i bylebym tylko żałował za nie, Pan Bóg pragnie, abym nie tracił ufności w Jego Miłość, bo On nie przestaje mnie miłować. Nie mam więc żadnego prawa wątpić o dobrej woli bliźniego tylko dlatego, że widzę, jak popełnia uchybienia, ani też nie powinienem umniejszać z tego powodu mej życzliwości i szacunku dla niego. Może ta osoba, którą tak ganię, już wyrzekła się swoich błędów i opłakała je więcej niż to ja uczyniłem z moimi. Pan Bóg już jej przebaczył i nie przestaje jej miłować. Czyż więc mogę surowiej ją osądzać niż Pan Bóg? Powinienem pamiętać, że tę surowość, jaką mam dla bliźniego, Pan Bóg Sam zastosuje do mnie, Pan Jezus bowiem powiedział: „Tak jak sądzić będziecie, tak was osądzą; i jaką miarą mierzyć będziecie, taką odmierzą wam” (Mt 7, 2).

Rozmowa.

,,Sędzią moim jesteś Ty, o Jezu! Chcę zatem być dla wszystkich pełną wyrozumiałości, aby Sąd Twój dla siebie uczynić łaskawym, a raczej, aby wcale nie być sądzoną. Powiedziałeś bowiem: ,Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni’; pragnę więc zawsze mieć dla bliźnich myśli życzliwe. Gdy przypadkiem dostrzegę coś niestosownego, postaram się natychmiast wytłumaczyć winowajczynię, która do postąpienia w ten sposób miała zapewne jakieś słuszne powody lub dobrą intencję”.

„O Jezu, dajesz mi zrozumieć, że najważniejszym odpustem zupełnym jest ten, który wszyscy mogą zyskać bez zwykłych warunków: odpust miłości, który pokrywa mnóstwo grzechów” (zob. T. Dz. J.: Dz. 9 i 10; R.).

„Naucz mnie, o Panie, nie sądzić bliźniego z powodu błędów, jakie popełnia; nawet gdybym go widziała grzeszącego, daj mi Łaskę wytłumaczenia jego intencji, której ja nie widzę, bo jest ukryta. Lecz choćbym widziała, że intencja była wyraźnie zła, daj mi Łaskę tłumaczenia bliźniego ze względu na pokusę, od jakiej żaden śmiertelnik nie jest wolny”(Św. Maria Magdalena de Pazzis).

„O Panie! pomóż mi patrzeć w bliźnim na cnoty jego i zalety a pokrywać niedostatki innych pamięcią na wielkie grzechy moje. W ten sposób powoli doprowadzisz mnie do nabycia wielkiej cnoty, tej mianowicie, bym wszystkich poczytywała za lepszych od siebie. Lecz by to osiągnąć, potrzeba mi Pomocy Łaski Twojej, bo bez niej daremne są usiłowania moje. Błagam Cię przeto, użycz mi Ty Sam tej cnoty” (zob. T. J.: Z. 13, 10). Amen.

Zachęcamy do