Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960 r.

Rozmyślanie.

NASIENIE BOŻE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — Otom przed Tobą, Panie, aby moje serce stało się dobrą ziemią, gotową przyjąć Twoje Boskie Słowo i wydać obfite owoce.

Rozważanie.

1. — Pan Jezus, Boski Siewca, przychodzi dzisiaj rzucić dobre nasienie w Swojej Winnicy, Kościele. On Sam chce przygotować nasze dusze do nowego rozkwitu Łaski i cnoty.

„Nasieniem jest Słowo Boże”. Słowo Odwieczne Ojca przyjmuje na Się Ciało, staje się Człowiekiem, nazywa się Jezusem Chrystusem i przychodzi rzucać w serca ludzi Słowo Boże, które jest odblaskiem Jego Samego. Słowo Boże nie jest dźwiękiem, który drga w powietrzu i szybko się rozprasza jak słowo ludzkie, lecz jest nadprzyrodzonym światłem, które oświeca człowieka co do prawdziwej wartości rzeczy, jest Łaską udzielającą zdolności i siły do życia według światła Bożego. Jest więc nasieniem życia nadprzyrodzonego, świętości, życia wiecznego. Nasienie to nigdy nie jest bezpłodne samo w sobie, lecz pulsuje zawsze życiodajną mocą, zdolną wydać nie tylko jakiś owoc życia chrześcijańskiego, ale obfite owoce świętości. Nasienie to nie zostało powierzone niedoświadczonemu rolnikowi, który z powodu swej nieudolności mógłby udaremnić najlepszy zasiew; lecz siewcą jest Sam Pan Jezus, Syn Boga.

Dlaczego więc nasienie nie zawsze przynosi upragnione plony? Bo bardzo często ziemia, która je przyjmuje, nie została należycie przygotowana. Pan Bóg nie przestaje rzucać nasienia w serca ludzi, nie przestaje ich wzywać, pobudzać do dobrego Swym światłem, Swymi natchnieniami, nie przestaje udzielać Swej Łaski w Sakramentach; lecz wszystko to pozostanie daremnym i bezpłodnym, jeśli człowiek nie da Panu Bogu ziemi, czyli serca zdatnego, dobrze przygotowanego. Pan Bóg chce nas zbawić, chce nas uświęcić, lecz nikogo nie zmusza: szanuje naszą wolną wolę.

2. —  Ewangelia dzisiejsza (Łk 8, 4-15) przedstawia nam cztery rodzaje ludzi, którzy w różny sposób przyjmują nasienie Słowa Bożego. Przyrównuje ich: do drogi wydeptanej, do opoki, do gruntu ciernistego i do ziemi dobrej.

Droga wydeptana to dusze lekkie, rozproszone, otwarte jak ulica na każde roztargnienie, gwar, ciekawostki; dostępne każdemu stworzeniu i uczuciu ziemskiemu. Zaledwie Słowo Boże dojdzie do ich serca, natychmiast nieprzyjaciel znajdując wolny przystęp, porywa je i przeszkadza przemyśleniu go.

Opoka to obraz dusz powierzchownych, w których dobrą ziemię stanowi tylko cienka warstwa, którą wiatr unosi wraz z dobrym nasieniem. Te dusze zapalają się łatwo, lecz brak im wytrwałości, „czasu pokusy odstępują”. Nie umieją wytrwać, bo brak im odwagi do wyrzeczenia i ofiar koniecznych, by móc się utrzymać w wierności Słowu Bożemu, i wprowadzić je w życie w każdej okoliczności.

Grunt ciernisty przedstawia dusze oddane rzeczom ziemskim, przyjemnościom, sprawom i interesom materialnym. Nasienie kiełkuje, lecz zaraz ciernie przyduszają je, odbierając mu powietrze i światło. Zbytnie troski o rzeczy doczesne zabijają w końcu prawa ducha.

Dobrą ziemię na koniec przyrównuje Pan Jezus do tych, „którzy usłyszawszy słowo dobrym, a wybornym sercem, zachowują je i przynoszą owoc w cierpliwości”. Serce dobre i prawe zawsze oddaje pierwsze miejsce Panu Bogu, szuka najpierw Królestwa Bożego i Sprawiedliwości Jego. Nasienie Słowa Bożego, natchnień, Łaski, przyniesie obfity owoc zależnie od dobrego usposobienia, jakie znajdzie w nas, tj. zależnie od skupienia, powagi i głębi życia wewnętrznego, oderwania, szczerego poszukiwania spraw Bożych przede wszystkim i ponad wszystkie rzeczy ziemskie. Na koniec potrzebna jest wytrwałość, cierpliwość”, bez niej niemożliwością jest, by Słowo Boże wydało w nas swój owoc.

Rozmowa.

O Jezu, Boski Siewco, słusznie możesz się skarżyć na ziemię suchą i bezpłodną mojego biednego serca!

Jak wiele Boskiego Nasienia Świętych Natchnień, światła wewnętrznego, Łaski rzuciłeś w moją duszę! Ileż to razy przyciągałeś mnie do siebie przez szczególne wezwania i ileż razy tylko przez chwilę szedłem za Tobą, a potem cofałem się. Obym przynajmniej, o Panie, mógł zrozumieć istotną przyczynę mojej duchowej martwoty, lekkomyślności i niestałości w dobrem. Czyż brak mi może Twego światła? Nie, albowiem w najrozmaitszy sposób bezustannie pouczasz i karcisz duszę moją. O gdyby te liczne dusze, które żyją w błędzie i w nieznajomości Ciebie, otrzymały setną cząstkę tego światła, którego mnie udzieliłeś i nie przestajesz udzielać, ileż dobrych owoców już by zeń wyciągnęły!

Czy może brakuje mi Twojej siły? Czy Łaska Twoja nie jest moją siłą?

O Panie, widzę, że nie brak mi ani Twego światła, ani siły, brak mi tylko wytrwałości, która wiernie umie znosić pokusy, trudności, ciemności, podejmować odważnie ofiary i surowość życia chrześcijańskiego.

Poświęcać się, zapierać się przez jeden dzień jest rzeczą łatwą. Poświęcać się i zapierać się zawsze, każdego dnia, przez całe życie, to bardzo trudno. Czyż nie dlatego właśnie, o Panie, powiedziałeś, że serce dobre przynosi owoc w cierpliwości?

O Jezu, Ty zniosłeś z niepojętą cierpliwością okrutną Swą Mękę i Śmierć, użycz mi więc cierpliwości, abym nie ustał w walce z moimi namiętnościami i moim egoizmem. Daj cierpliwość, abym wytrwale podejmował wyrzeczenie, którego wymaga całkowite oderwanie; daj cierpliwość, abym przyjmował wszystko, co przykre, ciężkie, przeciwne i co nie podoba się mojej miłości własnej.

O Panie, Ty wiesz, że pragnę całkowitego oczyszczenia, bo wzdycham do zjednoczenia z Tobą; lecz nie mógłbym się oczyścić doskonale, jeślibym nie umiał znosić cierpliwie Twego działania, tj. doświadczeń, upokorzeń, braków, jakie mi przygotowujesz. Jezu, Boski Wzorze cierpliwości, daj mi swoją cierpliwość i spraw, abym z Tobą i ja był cierpliwym i pokornym. Amen.

Zachęcamy do uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Matki Boskiej Bolesnej w miesiącu lutym ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lutowe ku czci Matki Boskiej Bolesnej.

© salveregina.pl 2023