(Nowenna rozpoczyna się od dnia 8 października)

Źródło: Skarby Serca Jezusowego objawione światu – Nowenna 1946r.

DNI NOWENNY:

DZIEŃ PIERWSZY (8 Października)

Pan Jezus żąda nabożeństwa do Swego Najświętszego Serca i pragnie, aby dusze Mu się poświęcały.

Rozważanie.

Piszą w żywocie Św. Małgorzaty Marii, że gdy pewnego razu zajęta była czytaniem, ukazał się jej Pan Jezus i odkrywając przed nią Swe Boskie Serce wyrzekł do niej: „Pozwolę ci czytać w księdze żywota, w której zawarta jest umiejętność miłości”. Starajmy się w ciągu tej Nowenny wraz z naszą Świętą zatopić wzrok w tej Boskiej Księdze i wyczytać w niej słowa zbawienia. Serce Najświętsze wzywa nas do tego.

W każdy pierwszy piątek miesiąca widziała Św. Małgorzata Maria Najświętsze Serce Pana Jezusa podobne do słońca jaśniejącego nieporównanym blaskiem. Jego gorejące promienie padając wprost na jej serce rozpalały je ogniem tak wielkim, że znieść tego żaru nie mogła. Wtenczas to Boski Mistrz odkrywał jej Tajemnice Serca Swego. Mówił do niej, że Jego Boskie Serce przepełnione jest pragnieniem pozyskania dla Siebie miłości ludzi. To pragnienie skłoniło Go do objawienia światu nabożeństwa do tegoż Najświętszego Serca, „ażeby w tych ostatnich czasach okazać ten najwyższy wysiłek Swej Miłości“ i tym sposobem pozyskać nieczułe serca ludzkie. Chce im otworzyć wszystkie Skarby Miłości, Miłosierdzia, Łaski, uświęcenia i zbawienia zawarte w Boskim Sercu, aby wszyscy, którzy zechcą Mu oddać cześć i miłość, na jaką zdobyć się mogą, byli przeobficie ubogaceni tymi Boskimi Skarbami, gdyż Najświętsze Serce jest ich niewyczerpanym i zawsze bijącym źródłem.

Z pomiędzy szczególnych praktyk, mających na celu uczczenie Boskiego Serca na pierwszym miejscu postawić należy poświęcenie się Jemu. Na życzenie Boskiego Mistrza sama Św. Małgorzata Maria poświęciła się zupełnie Najświętszemu Sercu i akt ten własnoręcznie spisany wraz z wizerunkiem tego Bożego Serca umieściła na swoim sercu.

Wkrótce potem spowiednik Świętej, Bł. Klaudiusz de la Colombiere również poświęcił się Sercu Najświętszemu. Odtąd Św. Małgorzata Maria nie przestawała zachęcać i nawoływać wszystkich do spełnienia tego życzenia Boskiego Zbawcy, obiecując w Jego Imieniu najobfitsze Łaski i Błogosławieństwa duszom, które zupełnie poświęcą się Najświętszemu Sercu. W tym celu pod natchnieniem Pana Jezusa spisała akt poświęcenia się.

Zastanowiwszy się bliżej nad tym żądaniem zobaczymy, że nie jest to nic innego jak tylko świadome i uroczyste ponowienie obietnic na Chrzcie Świętym uczynionych. Przez akt poświęcenia wyrzekamy się „wszystkiego, co Sercu Jezusa nie podobać się może“, czyli szatana, pychy i spraw jego — a uznajemy Chrystusa za naszego Pana, Władcę i Króla, przyjmując nadto dobrowolny obowiązek, aby „czcić, miłować i wielbić” Boskie Serce Jego. Jeżeli znaleźli się tacy, którzy dla osiągnięcia doczesnych korzyści dusze swoje zapisali szatanowi, to dlaczegóż nie mielibyśmy dusz i serc naszych poświęcić i zapisać Boskiemu Sercu, skoro wiemy, że Ono pragnie dla nas tylko szczęścia i zbawienia?

O Jezu Najdroższy, tak niewiele żądasz, a tak hojnym się okazujesz! Oto serca nasze gotowe oddać się Tobie i poświęcić z najgłębszą czcią, pokorą i miłością. Z Świętą Powiernicą Twoją, Małgorzatą Marią, każdy z nas ochotnie zawoła, że całym jego szczęściem i chwałą będzie żyć i umierać jako twój wierny sługa! „O jak bylibyśmy szczęśliwi, gdybyśmy mogli pocieszyć Serce Twoje i życie oddać dla rozszerzenia Jego Chwały!” (Słowa Św. Małgorzaty Marii).

DZIEŃ DRUGI (9 Października)

Pan Jezus domaga się, aby rodziny poświęcały się Jego Sercu.

Rozważanie.

W żywocie Św. Małgorzaty Marii napotykamy na miły obrazek, pełen prostoty i wdzięku. Rzecz dzieje się w klasztorze Nawiedzenia w Paray-le-Monial dnia 20 lipca 1685 r. O północy zrywa się ze snu gromadka nowicjuszek i śpieszy do nowicjatu. Cicho a zręcznie ustawiają ołtarzyk, zdobią go światłem, zielenią i kwieciem, a w pośrodku umieszczają z triumfem skromny, atramentem na papierze skreślony obrazek Najświętszego Serca Pana Jezusowego. W ten sposób młode i gorliwe te duszyczki pragną w dniu imienin sprawić przyjemność świątobliwej swej Mistrzyni, Małgorzacie Marii. Rano wchodząc do nowicjatu nasza Święta promienieje radością na widok tej czci po raz pierwszy oddanej Bożemu Sercu. Pada na kolana i poświęca Najświętszemu Sercu siebie wraz z całą gromadką nowicjuszek. Tak odbyła się pierwsza intronizacja Bożego Serca.

Pan Jezus pragnie, aby nie tylko każda dusza z osobna poświęciła się Jego Boskiemu Sercu, lecz również i wszystkie ludzkie społeczności, a przede wszystkim rodziny chrześcijańskie. Chce być życiem nie tylko poszczególnych dusz, ale też rodzin naszych; pragnie, by rodzina wspólnie ogłosiła Go swym Królem i Panem. Chce, by Jego obraz umieszczono na miejscu widocznym, jako znak oddania się Mu i poświęcenia całej rodziny. O tym życzeniu Boskiego Zbawcy świadczy Św. Małgorzata Maria, głosząc wspaniałe Jego obietnice dla tych, którzy tę cześć Boskiemu Sercu oddadzą. We wszelkie błogosławieństwa obfitować będzie dom Jemu poświęcony. Pan Jezus zobowiązał się dać członkom tych rodzin wszelką pomoc potrzebną w ich stanie, pokój i zgodę wzajemną, ulgę w pracy, błogosławieństwo we wszystkich przedsięwzięciach i pociechę w niedoli.

Widzimy jak cudownie ziszczają się te obietnice w ostatnich czasach, gdy dzięki żarliwemu apostolstwu Ojca Mateo intronizacja Serca Jezusowego w rodzinach rozszerzyła się po całym świecie. Wśród rodzin poświęconych Boskiemu Sercu, intronizacja działa nieraz nawrócenia prawdziwie zdumiewające, zakwitają w nich cudne kwiaty świętości, widzieć można dzieci zachowujące swą niewinność pośród zepsutego świata, ludzi dojrzałych przepojonych duchem Chrystusowym, niezachwianych o w wierze i miłości ku Bogu, mężnych w doświadczeniach, miłosiernych dla bliźnich, stanowiących chlubę Kościoła Świętego.

DZIEŃ TRZECI (10 Października)

Serce Pana Jezusa pragnie królować wśród społeczeństw i narodów.

Rozważanie.

Boskie Serce Pana Jezusa żąda, aby poświęcały Mu się poszczególne dusze i całe rodziny, lecz na tym nie dosyć. Oto co mówi Św. Małgorzata Maria: „Serce Pana Jezusa ma jeszcze większe zamiary, które mogą być dokonane tylko przez Jego Wszechmoc”. I zapewnia, że jeśli uwierzymy, ujrzymy Potęgę Jego Serca i wspaniałej Jego Miłości”.

Chrystus Pan jest Królem Wszechświata. Przyjdzie dzień, w którym ziemia ujrzy Go „przychodzącego w Chwale z Mocą wielką i Majestatem” (Mat. XXIV, 30), a na biodrach i szacie Jego jaśnieć będzie napis: „Król królów i Pan panujących” (Ks. Ap. XIX, 16). Podczas Bolesnej Swej Męki „uniżył się, stawszy się posłusznym aż do śmierci”, lecz dlatego „Bóg wywyższył Go i dał Mu Imię, Które jest nad wszelkie imię“ (Filip. II, 8, 9). Serce Pana Jezusa jest Królem narodów i społeczeństw i to przede wszystkim chciał podkreślić Ojciec Święty Pius XI, ustanawiając święto Chrystusa Króla.

Zobaczmy, że już od Św. Małgorzaty Marii zażądał Pan Jezus uznania Swego Panowania nad narodami. W objawieniu ujrzała Święta, że Ojciec Niebieski pragnąc wynagrodzić gorzkości i udręczenia, jakie Najświętsze Serce Jego Boskiego Syna odczuło w domach książąt tej ziemi pośród poniżeń i zniewag męki, chce ustanowić Jego Panowanie na dworach królewskich. Małgorzata Maria otrzymuje zlecenie, aby królowi Francji, Ludwikowi XIV, przedłożyć życzenia Najświętszego Serca, a mianowicie, aby on sam wraz z całym dworem poświęcił się Boskiemu Sercu, aby wzniósł przybytek, w którym by Obraz tego Najświętszego Serca odbierał hołdy publiczne oraz umieścił ten Święty Wizerunek na swych sztandarach i orężach, co im zapewni zwycięstwo nad wszystkimi wrogami, a zwłaszcza nad nieprzyjaciółmi Kościoła Świętego. — Temu wezwaniu Boskiego Serca, zwróconemu w osobie króla do całego narodu, Francja niestety nie odpowiedziała. I wkrótce runęły na nią wszystkie nieszczęścia. Wielka rewolucja francuska pozostanie na zawsze groźną przestrogą dla narodów, które lekceważyć będą Głos Boży. Po dwustu latach dopiero naród francuski przypomniał sobie żądanie Najświętszego Serca i wzniósł na wzgórzu Montmartre w Paryżu świątynię ku Jego czci w duchu pokuty i przebłagania.

Módlmy się gorąco, aby narody chrześcijańskie, do których ponownie zwraca się dzisiaj Pan Jezus z żądaniem, aby poświęciły się Jego Boskiemu Sercu, nie zaniedbały tego wezwania, lecz oddały Mu cześć publicznie, a przez to zasłużyły na szczególną Opiekę i Łaskę Najświętszego Serca. Wówczas dopiero, gdy wszystkie ludy uznają nad sobą panowanie Najwyższego Króla serc wszystkich, spodziewać się będzie można trwałego i prawdziwego pokoju na ziemi. Błagajmy Serce Najświętsze przez pośrednictwo Świętej Apostołki Jego, Małgorzaty Marii, o przyśpieszenie chwili Jego Triumfu, w której spełnią się te wyrzeczone do Świętej słowa: „Będę panował, pomimo wszystkich wysiłków nieprzyjaciół Moich”.

DZIEŃ CZWARTY (11 Października)

Najświętsze Serce Pana Jezusa domaga się wynagrodzenia.

Rozważanie.

W swej encyklice „Miserentissimus Redemiptor” Papież Pius XI słuszną robi uwagę, że samo poświęcenie się Sercu Pana Jezusowemu nie wystarczy, albowiem równie ważnym obowiązkiem naszym względem Boskiego Zbawcy jest wynagrodzenie. Jeżeli go zaniedbamy i przyjdziemy poświęcić się Najświętszemu Sercu z dusza zbrukaną grzechem, nie oczyszczoną przez skruchę i pokutę, nie możemy się spodziewać, aby poświęcenie nasze zostało przyjęte i przyniosło zbawienne owoce.

Królewskie Serce Zbawiciela przed Swoją Męką i odejściem z tego świata zostawiło nam cudowny dar miłości Swojej,
Eucharystię Świętą… „Umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, do końca ich umiłował11 (Jan XIII, 1)… W Najświętszym Sakramencie pozostał z nami Pan Jezus aż do skończenia świata. A co w zamian otrzymał od ludzi? Słuchajmy co mówi do Św. Małgorzaty Marii: „Oto Serce, które tak bardzo ludzi umiłowało, że dla okazania im Swej Miłości niczego nie szczędziło, aż do zupełnego strawienia się i wyniszczenia; a za całe wynagrodzenie odbiera od nich po największej części tylko niewdzięczność, nieuszanowanie, świętokradztwa, oziębłość i pogardę w Sakramencie Miłości”. I Najsłodszy Zbawiciel dodaje ze zwykłą Sobie Dobrocią: „Wszystko cokolwiek uczyniłem dla ludzi, wydawałoby mi się niczym, gdyby oni wzajemnością mi się odpłacali”.

Czy i dzisiaj Pan Jezus nie miałby powodu powtórzyć skarg Swoich? Jakże często widzieć można Chrześcijan-Katolików, zachowujących się w kościele bez żadnego uszanowania; czy możemy policzyć jak wiele świętokradztw dokonuje się w katolickich kościołach? Chrystus milczy… i znosi wszystko, ale Serce Jego boleśnie jest zranione… Każda dusza szlachetna, zdolna odczuwać cudze cierpienia, zrozumie skargę Jezusowego Serca… Czego żąda Zbawiciel jako wynagrodzenia? Mówi o tym Ojciec Święty Pius XI we wspomnianej Encyklice i wzywa wszystkich wiernych do oddania Boskiemu Sercu hołdu wynagrodzenia i zadośćuczynienia przede wszystkim w dniu uroczystości tego Najświętszego Serca przez publiczny i uroczysty akt oraz przez Komunię Świętą wynagradzającą. Podobne wynagrodzenie składała Najświętszemu Sercu na Jego życzenie Św. Małgorzata Maria w każdy pierwszy piątek miesiąca, a za jej przykładem wszyscy wierni czciciele Jego.

Pamiętajmy więc przy Komunii I-piątkowej na jaką intencję Ją przyjmujemy. Ofiarować ją mamy Boskiemu Sercu Zbawiciela na wynagrodzenie za zniewagi, jakie w Najświętszym Sakramencie odbiera od ludzi złych i obojętnych. Przepraszajmy, wynagradzajmy przede wszystkim za własne nasze winy, za swoją oziębłość i brak miłości. Pobudzajmy się do gorącego umiłowania Boskiego Serca, dla którego mamy tak niezmierne długi wdzięczności. Przepraszajmy i wynagradzajmy za naszych bliskich, za wszystkich grzeszników i z Świętą pocieszycielką Serca Jezusowego, Małgorzatą Marią, wzywajmy płomieniejących Serafinów, aby ogniem Swojej Miłości wynagradzali Boskiemu Sercu oziębłość naszą i wszystkich stworzeń.

DZIEŃ PIĄTY (12 Października)

Pan Jezus zaleca nabożeństwo Godziny Świętej.

Rozważanie.

Jeżeli Pan Jezus wszystkich bez wyjątku wzywa do oddawania czci Boskiemu Sercu przez poświęcenie się i wynagrodzenie, to od dusz szczególnie Mu bliskich i drogich żąda czegoś więcej. Czytamy w Ewangelii, że gdy zbliżyła się godzina Męki i Chrystus Pan szedł modlić się do Ojca w ogrodzie oliwnym, wziął ze sobą nie wszystkich Apostołów, lecz tylko trzech wybranych, najbliższych Jego Sercu. Podobne zadanie jak wybrani uczniowie spełniać miała z Woli Boskiego Mistrza Św. Małgorzata Maria.

Pewnego dnia zjawił się przed nią Boski Zbawiciel w uwielbionej swej ludzkiej postaci. Z Pięciu Świętych Ran rozchodziły się lśniące promienie, w piersiach płonął ogień jaśniejszy od słońca. Odkrył jej niezgłębione cuda swej przeczystej Miłości dla ludzi, uskarżając się na ich niewdzięczność i zalecił, aby przyjmowała Komunię Świętą w każdy
pierwszy piątek miesiąca. Zapowiedział przy tym Małgorzacie Marii, że każdej nocy z czwartku na piątek da jej udział w śmiertelnym smutku, któremu dobrowolnie poddał się w Ogrodzie Oliwnym. „Aby Mi towarzyszyć w tej pokornej modlitwie, którą zanosiłem do Mojego Ojca pośród tych wszystkich udręczeń, będziesz wstawać między jedenastą a dwunastą w nocy i leżąc krzyżem twarzą ku ziemi, będziesz w czasie tej godziny łagodziła Gniew Boży, prosząc o Miłosierdzie dla grzeszników oraz będziesz w pewnej mierze osładzała Mi Boleść zadaną przez opuszczenie od Apostołów”… „Tam więcej cierpiałem niż w ciągu całej Męki“…

Wezwanie Boskiego Serca usłyszały dusze wierne i miłujące i za przykładem Św. Małgorzaty Marii poczęły w nocy z czwartku na piątek lub też we czwartek z wieczora odbywać tzw. Godzinę Świętą, aby w miarę możności pocieszać Najświętsze Jezusowe Serce udręczone boleścią i smutkiem na widok grzechów ludzkich.

Mówią obojętni: Pan Jezus już nie cierpi; jest szczęśliwy w Niebie. Na co zda się Go pocieszać? Na to odpowiada Ojciec Święty Pius XI: „Dajcie mi kogoś kto miłuje, a on zrozumie co chcę powiedzieć”. Wszak Pan Jezus w Ogrójcu cierpiał nie tylko za grzechy już spełnione, ale i za te, które w przyszłości miały się dokonać. Jeżeli więc obecne nasze przewinienia raniły wówczas Jego Serce, nie można wątpić, że wynagrodzenie i akty miłości teraz Mu ofiarowane, przytomne Jego Boskiej Wszechwiedzy, przyniosły Mu pociechę w chwili bolesnego konania.

Prośmy więc Pana Jezusa, aby wybrał Sobie liczne dusze, które by umiały z Nim współczuć i pocieszać Jego Serce. A jeżeli w nas chudzi się pragnienie, aby się znaleźć w ich liczbie, złóżmy Mu ochotnie tę daninę czci i współczującej miłości, której tak spragnione jest Jego Serce Najświętsze. Z Św. Małgorzatą Marią dla osłodzenia Mu tych Cierpień ucałujmy Jego Święte Stopy i ofiarujmy Mu serca nasze jako miejsce spoczynku i ukojenia.

DZIEŃ SZÓSTY (13 Października)

Serce Pana Jezusa pragnie, aby pamiętano o Jego Obecności w Najświętszym Sakramencie.

Rozważanie.

Święta Małgorzata Maria od najmłodszych lat miała niezwykły pociąg do przebywania u Stóp Najświętszego Sakramentu; niewidzialna siła pociągała ją jak najbliżej do Tabernakulum, w którym mieszkał Umiłowany jej serca. Jako zakonnica wszystkie wolne chwile spędzała przed Najświętszym Sakramentem i sama mówiła, że byłaby tam chętnie trwała dnie i noce nie jedząc i nie pijąc, z gorącym pragnieniem, by płonąć jak lampa gorejąca w Obecności Jego i oddawać Mu miłość za Miłość. Kiedy nasza Święta pracowała z innymi siostrami, o ile mogła, starała się być jak najbliżej Najświętszego Sakramentu i często w tym celu usuwała się na małe podwórko, przyległe do kościoła. Na tym miejscu pewnego dnia otrzymała niezwykłą Łaskę. Gdy na klęczkach w głębokim skupieniu wykonywała swą pracę, ujrzała przed sobą Najświętsze Serce Pana Jezusa jaśniejsze od słońca, pełne płomieni czystej Miłości w otoczeniu Aniołów, których Niebiański śpiew zachwycił Małgorzatę Marię. Nie śmiała swego głosu połączyć z ich Chórem, pomimo, że zachęcali ją do tego; Aniołowie jednak oświadczyli, że przyjmują ją — do Swego grona i czynią z nią następującą umowę: Oni zastępować ją będą przed Najświętszym Sakramentem, gdy będzie zmuszona stamtąd się oddalić, a w zamian za to staną się uczestnikami jej miłości i cierpień. Słowa tej umowy ujrzała Święta zapisane złotymi głoskami w Najświętszym Sercu. Odtąd jeszcze większą miłość odczuwała przed Najświętszym Sakramentem, a odchodząc, nie zapominała wzywać Niebieskie Duchy, aby za nią czciły i kochały Boskie Serce Pana Jezusa. Brzmiały jej w uszach słowa słyszane dnia jednego z ust Boskiego Zbawcy: „Gorąco pragnę, aby ludzie czcili Mnie w Najświętszym Sakramencie, a nie znajduję prawie nikogo, kto by usiłował zaspokoić to trawiące Mnie pragnienie i odpłacał Mi się miłością”.

Ta wzruszająca skarga Boskiego Serca zapewne skłoniła w 200 lat później grono świątobliwych dusz do założenia stowarzyszenia Straży Honorowej Najświętszego Serca, którego członkowie kolejno przez dzień w ciągu obranej przez siebie godziny w duchu stawiają się u Stóp Tabernakulum, aby ukrytemu w nim Zbawcy oddawać hołd czci, miłości i wynagrodzenia, a tak pocieszać Boskie Serce Jego. Odkąd Straż Honorowa rozszerzyła się po całej kuli ziemskiej, można powiedzieć, że nie ma chwili we dnie, ani w nocy, w której by Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie nie odbierał tego hołdu. Tym sposobem tworzy się jakby dalszy ciąg owego związku Św. Małgorzaty Marii z serafinami, do którego przypuszczone zostały teraz całe szeregi dusz miłujących. Szczęśliwe dusze, które przyjęły na siebie ten obowiązek i wiernie się z niego wywiązują! Do nich odnosi się ta pocieszająca obietnica Pana Jezusa: „Przyrzekam, że Serce moje tym obficiej rozlewać będzie Miłość Swoją i Łaski na te serca, które większą mi cześć oddając, więcej się przyczyniają do rozszerzania Chwały Mojej”.

DZIEŃ SIÓDMY (14 Października)

Boskie Serce Pana Jezusa szuka dusz ofiarnych.

Rozważanie.

Najświętsze Serce Pana Jezusa od chwili, gdy bić poczęło w Łonie Niepokalanej Dziewicy aż do skonania na Krzyżu było ciągłą Ofiarą. Boski Zbawca przychodząc na świat ujrzał przed Sobą czekającą Go wielką Ofiarę, która miała być ceną naszego zbawienia. I Serce Jego od pierwszej chwili objęło wszystko, na wszystko się zgodziło, nie tylko z rezygnacją, ale z Miłością i poświęceniem bez granic. „Ecce venio“… Oto idę, o Boże, abym czynił Wolę Twoją (Ps. 40/39/, 8-9).

Ofiara Chrystusowa była całkowita i zupełna, tak że umierając mógł wyrzec „Consummatum est!“ Wykonało się! (Jan XIX, 30). Wiemy jednak, że w Swoim Kościele Chrystus żyje dalej i w sposób mistyczny ponawia Tajemnice Swego Życia doczesnego; Przede wszystkim spełnia nadal Posłannictwo Zbawiciela i Pośrednika między Bogiem a ludźmi. Jako Najwyższy Kapłan złożył z Siebie na drzewie Krzyża Ofiarę przebłagania i zadośćuczynienia za grzechy ludzkie, a Ofiarę tę ponawia co dzień na Ołtarzu. Jednakowoż we Mszy Świętej ofiaruje się nie tylko Sam Chrystus, lecz w łączności z Nim ofiarowani są i wszyscy wierni na Chwałę Trójcy Przenajświętszej. „Są oni, jeśli się tak można wyrazić, krwawą żertwą ofiarną tej Świętej Ofiary, gdyż Pan Jezus już nie cierpi i teraz muszą z kolei mistyczne członki Chrystusa ofiarować swe cierpienia Panu Bogu w zjednoczeniu z Męką Chrystusową” (Mszał Rzymski O. Lefebre).

Wszyscy wierni są zatem do pewnego stopnia ofiarami. Jednakże Pan Bóg wybiera Sobie dusze wspaniałomyślne i raczy je wzywać w sposób szczególny do współudziału w dziele zbawienia świata. Taką właśnie duszą ofiarną była Św. Małgorzata Maria. Była jeszcze nowicjuszką, gdy Pan Jezus dał jej pewnego razu słyszeć te słowa: „Szukam dla Mego Serca ofiary, która by chciała stać się poświęconą hostią ku spełnieniu zamiarów moich”.

Święta nie przypuszczając, że Pan Jezus ją ma na myśli, poczęła wymieniać zakonnice, które wydawały się jej najgodniejsze Bożego wybrania. Ale Zbawiciel odpowiedział: „Nie kogo innego, lecz ciebie wybrałem”. Małgorzata Maria nie była z liczby tych, co targują się z Panem Bogiem i ociągają w spełnieniu Jego Woli. Choć serce jej i ciało zadrżały w pierwszej chwili w przeczuciu czekających ją cierpień, nie zawahała się, lecz uzyskawszy pozwolenie Przełożonych oddała się sercem ochotnym na całkowitą ofiarę Sercu Pana Jezusowemu.

Posłannictwo swe ofiary spełniała Święta wiernie do końca życia. Z początku cierpienia zewnętrzne i wewnętrzne, których jej Pan Bóg nie szczędził, dotkliwie ją raniły i zasmucały, lecz z czasem poznała słodycz w krzyżu zawartą i serce jej radować się poczęło każdym nowym cierpieniem, zwłaszcza gdy ono było ukryte przed wzrokiem ludzkim. W końcu krzyż stał się tak dalece jej umiłowanym towarzyszem, że żyć bez niego nie mogła, i z chwilą gdy cierpienia jej ustały, oświadczyła, że musi już umrzeć, bo nie ma nic do cierpienia.

I dzisiaj Pan Jezus szuka dusz ofiarnych. Pamiętajmy jednak, że On Sam wybiera je Sobie i daje to niekiedy odczuć duszy wybranej przez szczególne natchnienie, które winno być zatwierdzone przez kierownika duchownego.

Szczęśliwe dusze, które usłyszą Głos Boży i za wzorem Św. Małgorzaty Marii odpowiedzą nań z gotowością! Zabłysną one kiedyś w niebie jako drogocenne klejnoty w koronie Boskiego Serca.

DZIEŃ ÓSMY (15 Października)

Najświętsze Serce Pana Jezusa naszym zbawieniem.

Rozważanie.

Pan Jezus wzywając dusze do oddawania czci Jego Boskiemu Sercu poczynił Św. Małgorzacie Marii wspaniałe obietnice dla tych, którzy spełnią to Jego życzenie. Największą i najważniejszą z nich jest obietnica zbawienia.

Mamy wprawdzie wszyscy nadzieję, że zbawienia dostąpimy dla zasług męki i śmierci Chrystusowej, jednakowoż wiemy, że groźni wrogowie czyhają, aby nam wydrzeć skarb Łaski uświęcającej i wtrącić w przepaść zatracenia. Wszystko zależy od naszej wolnej woli, a ta wola tak słaba, tak chwiejna i skłonna do złego! Jedna chwila przyzwolenia na pokusę, a już niebo dla nas stracone, jeżeli przez skruchę i Spowiedź nie pojednamy się z Panem Bogiem. Gdyby nas śmierć w tym stanie zaskoczyła, co by się z nami stało? Strach o tym pomyśleć. Czy znajdziemy sposobność wyspowiadania się? Czy zdołamy przynajmniej wzbudzić żal doskonały? Nie wiemy. Słusznie więc Apostoł napomina: „Z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie wasze sprawujcie” (Flp II, 12).

Kto się głębiej zastanowi nad niebezpieczeństwami zagrażającymi naszej wieczności, ten dopiero oceni niezrównaną słodycz Obietnicy Najświętszego Serca, którą nam głosi Św. Małgorzata Maria. „Wszystkim, którzy oddadzą się i poświęcą, aby Boskie Serce czcić i miłować, Pan Jezus przyobiecuje zbawienie i nigdy nie dozwoli im zginąć… Będę im bezpieczną ucieczką w życiu, a osobliwie w godzinę śmierci… Grzesznicy znajdą w Mym Sercu Źródło i niezgłębione morze Miłosierdzia ”…

Dla dopełnienia tych cudownych przyrzeczeń daje wreszcie Pan Jezus za pośrednictwem naszej Świętej Swoją „wielką Obietnicę”. „W nadmiarze Miłosierdzia Mego Serca, przyobiecuję, że wszystkim, którzy przez dziewięć pierwszych piątków z rzędu przyjmą Komunię Świętą, Moja Wszechmocna Miłość udzieli Łaski ostatecznej pokuty, iż nie umrą niepojednani ze Mną ani bez Sakramentów Świętych”.

„Jeżeli dziwimy się temu, mówi Ks. Hamon, jeżeli tak wspaniała i Boska nadzieja z trudnością przenika do naszej zdumiałej duszy zawsze skłonnej do niedowierzania, odczytajmy powoli te pocieszające słowa. Pan Bóg tak postanowił. Nie idzie tu ani o nabyte zasługi, ani o wymierzenie sprawiedliwej nagrody, lecz o Nieskończone Miłosierdzie, które spływa na świat i zalać go pragnie wezbraną falą miłości. Zbawiciel nas uprzedza, że to nie jest zwyczajny skutek tego Nieskończonego Miłosierdzia, ale jego nadmiar; jedno z tych Boskich pociągnięć, które zachwyca ludzi i Aniołów. Przypomina nadto Zbawiciel, że na usługę tego nadmiaru Miłosierdzia oddała się Miłość Wszechmocna, Miłość Stwórcy, Odkupiciela, miłość zawarta w Eucharystii… Nadmiar Miłosierdzia, Miłość Wszechmocna, taka wspaniałość mowy, taki przepych wyrażeń nie może zawierać obietnicy zwyczajnej. W zetknięciu z Bożymi myślami mądrością jest też podnieść myśli nasze. Jedna nadzieja więcej rozjaśnia i raduje nasze życie na ziemi, dzięki Miłosierdziu Pańskiemu, które ,,na wieki wyśpiewywać będziemy” (Ps. 89/88/, 2).

DZIEŃ DZIEWIĄTY (16 Października)

Najświętsze Serce Pana Jezusa naszym uświęceniem.

Rozważanie.

Świętość — to ideał pociągający dusze szlachetne, które w świetle wiary pojęły prawdziwe piękno i wartość życia. Jedne usiłują dojść do niego na zwyczajnej drodze, inne dla osiągnięcia wymarzonego celu rzucają świat i przywdziewają habit zakonny. Ale czy wszystkie te dusze spragnione świętości dochodzą do celu swych pragnień? Niestety, przyznać musimy z ojcem Mateo, że ma Pan Jezus wiele dusz pobożnych, dobrych, obowiązkowych, lecz ofiarnych, bohaterskich, świętych, znajduje mało. Niewiele osób, nawet z tych, co poświęciły się Bogu, dochodzi do świętości. Dlaczego tak jest? Świętość nie jest rzeczą łatwą. Pragniemy pozbyć się wad i przywar swoich, a na to miejsce nabyć cnoty, które do świętości prowadzą, ale nie mamy nieraz odwagi zdobyć się na taką miarę pokory i wyrzeczenia się siebie, jakiej wymaga uświęcenie nasze.

Św. Małgorzata-Maria przychodzi z pomocą naszym dobrym chęciom i pragnieniom i wskazuje wszystkim duszom dobrej woli prosty a skuteczny środek uświęcenia. Jest nim nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zapewnia Święta, że ci, którzy oddadzą się i ofiarują Boskiemu Sercu z zapałem, doznają na sobie wielkiej przemiany wewnętrznej… „Dusze oziębłe staną się gorliwymi, a gorliwe w krótkim czasie dojdą do najwyższej doskonałości”. I następnie dodaje: „Nie wiem, czy jest w życiu duchownym jakie nabożeństwo odpowiedniejsze do doprowadzenia duszy w krótkim czasie do najwyższej świątobliwości i dla nasycenia jej tą prawdziwą słodyczą, jaka się znajduje w Służbie Bożej.“ A na innym miejscu: „Duszom oddanym czci Boskiego Serca obiecuje Pan Jezus, że sam będzie miał staranie o ich uświęcenie i uczyni je wielkimi przed Ojcem niebieskim, w miarę jak starać się będą rozszerzyć panowanie Jego we wszystkich sercach”.

Były za czasów Św. Małgorzaty Marii w jej klasztorze niektóre zakonnice, bynajmniej nie odznaczające się doskonałością, na co sam Boski Zbawca uskarżał się przed Świętą. Małgorzata Maria usilnie błagała, aby przywrócił Zakonowi Nawiedzenia ducha cichości i pokory, którego weń tchnął jego Założyciel, Św. Franciszek Salezy, i klęcząc przed Najświętszym Sakramentem tak długo nalegała, aż za przyczyną Matki Najświętszej odniosła skutek próśb swoich. Szatan pełen złości w tejże chwili wzniecił tak straszliwy huragan, że omal cały kościół się nie zawalił. Rama zasłony na kracie zakonnego chóru złamała się z trzaskiem, tak że Siostra, która wraz z Świętą klęczała na adoracji, przerażona chciała uciekać. Małgorzata Maria zatrzymała ją mówiąc: „Wszystko skończone, już nic więcej nie zrobi“. Pan Jezus ukazał Świętej, że nabożeństwo do Najświętszego Serca stanie się środkiem, który przywróci zakonowi pierwotną doskonałość. Istotnie, pod wpływem nabożeństwa do Najświętszego Serca, zaszczepionego w zgromadzeniu przez Św. Małgorzatę Marię kosztem wielu cierpień i ofiar, dała się uczuć w siostrach zakonnych ogromna zmiana. Duch pokory i miłości wzajemnej przeniknął wszystkie serca i ożywił je nową gorliwością w służbie Bożej. Były to pierwsze triumfy Boskiego Serca.

Jednakże to nabożeństwo nie jest wyłącznym przywilejem zakonu Nawiedzenia. Te same skutki uświęcenia sprawia Boskie Serce w każdej duszy, zakonnej czy świeckiej, która gorliwie poświęci się czci Jego. Spieszmy więc „czerpać z radością ze Źródeł Zbawicielowych“ (Ks. Iz. XII, 3). Ukryjmy się w Ranie Najświętszego Serca za przykładem Św. Małgorzaty Marii, a przede wszystkim gorącą miłością odpłacajmy Zbawicielowi Jego Miłość dla nas, bo pamiętajmy, że istota nabożeństwa do Jezusowego Serca to miłość, która „jest wypełnieniem Zakonu” (Rz. XIII, 10) i jedyną prawdziwą świętością.

Modlitwa na każdy dzień Nowenny.

O Najmiłosierniejszy Jezu, Którego Serce pała niewypowiedzianą Miłością ku ludziom, prosimy Cię przez przyczynę wiernej służebnicy Twojej, Św. Małgorzaty Marii, abyś raczył serca nasze zapalić Świętym Ogniem Miłości Twojej i użyczył nam Łask, które przez tę Nowennę wyjednać od Ciebie pragniemy. Wysłuchaj próśb naszych, o Najsłodszy Jezu, nie odwracaj od nas Miłosierdzia Twego, ulituj się nad nami. Ufamy, że nie odmówisz niczego umiłowanej Uczennicy Najświętszego Twego Serca.

O Święta Małgorzato Mario, któraś zasłużyła oglądać już tu na ziemi Skarby Miłości i Łaski zawarte w Najświętszym Sercu Zbawiciela, i przez swą żarliwą miłość stałaś się powiernicą i pocieszycielką Jego, prosimy Cię gorąco, wstaw się za nami. Wyjednaj nam pomnożenie wiary i miłości oraz spełnienie wszystkich próśb naszych, które za Twym pośrednictwem z ufnością zanosimy do Boskiego Serca.

Gdy Cię wzywamy w potrzebach naszych, — Św. Małgorzato Mario, módl się za nami.

Gdy życie nasze ustaje wśród ucisków, —

Gdy zwątpienie nas ogarnia, —

Kiedy Wiara nasza słabnie, —

Gdy niebezpieczeństwa zewsząd nas otaczają, —

Gdy nie wiemy, w którą zwrócić się stronę, —

Gdy boleść serce nam napełnia, —

Gdy łzy nam płyną z oczu, —

Gdy Cię prosimy o ratunek, —

Gdy błagamy o wytrwanie, —

Gdy żebrzemy Miłosierdzia, —

Gdy prosimy o Królestwo Boże, —

Gdy wzdychamy za dniem zmiłowania, —

Gdy błagamy o nawrócenie błądzących, —

Kiedy z ufnością zwracamy się do Ciebie, —

Módlmy się. Nie odrzucaj próśb naszych, Święta Małgorzato Mario, żarliwa Apostołko Serca Jezusowego, któraś była Jego radością i Chwałą. Chociaż niegodni jesteśmy wysłuchania, Tobie Pan nie odmówi, gdy Go prosić będziesz za nami. Wejrzyj na boleści i smutki nasze, spojrzyj na udręczenia Kościoła Świętego, uproś nawrócenie grzesznym, pociechę smutnym, radość uciśnionym. Niech za Twoją przyczyną rychło nadejdzie dzień przez Ciebie zapowiedziany, w którym Boskie Serce Jezusa zakróluje na świecie całym pomimo wysiłków swych nieprzyjaciół. Niech poświęcą Mu się wszystkie dusze, rodziny i narody, aby pokój Chrystusowy zamieszkał na ziemi i ze wszystkich krańców świata wznosił się ku Niebu hymn Chwały i wdzięczności dla Najsłodszego Serca Zbawcy naszego Jezusa Chrystusa, Który z Ojcem i Duchem Świętym żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Najświętsze Serce Jezusa, zmiłuj się nad nami.

© salveregina.pl 2023